Heej  Leen,

Sorry dat ik er niet ben. Last minute etentje met mijn ouders ;) Zie je morgen weer! (Ed komt nog langs! )

Ik verfrommel Abby's briefje wanneer ik het gelezen heb en werp het richting de vuilnisbak, te lui om naar het ding toe te lopen en het papiertje gewoon weg te gooien.

Natuurlijk raakt het verfrommelde propje de rand van de prullenbak en valt deze vervolgens naast mijn bureau op de grond. Zucht.

Als ik op wil staan van mijn bed om het propje dan toch maar weg te gooien wordt ik tot mijn verbazing gebeld. Als ik mijn telefoon uit mijn broekzak haal schrik ik als ik de naam van mijn moeder op het scherm zie verschijnen.

Het is toch raar om fulltime tegen je ouders te liegen zonder dat ze het doorhebben. Elke keer als ik gebeld word heb ik het gevoel dat ze het weten... Gelukkig weet ik dat Jeffrey mijn moeder zou laten terugbellen vandaag, dus is er geen reden voor paniek... Nog niet.

''Heej, mam. Jeff zei al dat je me probeerde te bereiken,''  zeg ik vriendelijk, alsof ik niet op dit moment op de campus van de UVAK zit.

''Lieverd, wat fijn dat je gelijk aanneemt! Ik heb nieuws! Geweldig nieuws!'' schreeuwt ze haast door de speakers heen.

Het zal me niets verbazen als mijn telefoon een keer ontploft wanneer ik met haar aan het praten ben. Ze heeft zo'n harde stem. Mijn moeder is een van die vervelende mensen die denkt dat harder praten zin heeft als iemand je niet kan verstaan wanneer je met ze belt, of hardop 'bedankt' zegt tegen een automobilist in een auto die voor haar stopt, ook al kunnen ze haar niet horen.

''Jezus mam, rustig aan, jij ook hallo,'' zeg ik sarcastisch. Ik hoor mijn moeder geërgerd zuchten aan de andere kant van de telefoonlijn.

''Lena, let op je taalgebruik,'' corrigeert ze me. Ik rol met mijn ogen, ga languit op mijn bed liggen en schop mijn schoenen uit.

''Maar goed, ik heb geen tijd voor informele begroetingen schat, ik heb nieuws!'' zegt ze opnieuw.

Het maakt niets uit wat ze me te vertellen heeft, ik weet nu al dat ik er waarschijnlijk voor langs moet komen. We doen nooit wat leuks als familie, mijn ouders zijn altijd druk bezig met werk.

''Oké, oké! Jeff zei al zoiets,'' mompel ik. ''Waar moet ik deze keer voor langskomen?''

Mijn moeder heeft liever niet dat ik zo tegen haar praat wanneer ik met haar bel, maar wat verwacht ze dan? Ze belt me alleen op als ze iets van me nodig heeft en heel soms – echt waar, dit gebeurd misschien twee keer per jaar – belt ze op om écht te vragen hoe het met me gaat. Hoe moeilijk kan het zijn?

''Nou, je weet dat Hartman Advocaten dit jaar acht jaar bestaat, dus je vader en ik willen graag een jubileumfeest geven!'' roept ze enthousiast. Nee, nee, o nee! Echt niet! Ik zie mezelf al klamme handjes schudden met allerlei statige politici.

''Dat is.. leuk?'' mompel ik.

Wanneer ik de woorden uitspreek klinken ze eerder als een vraag. Ik moet proberen mijn mening voor me te houden, anders krijg ik mijn moeder nooit zover om me niet te laten komen.

''Schat, je klinkt niet erg enthousiast? Vindt je het geen leuk idee?'' vraagt ze.

Ik frunnik wat aan de opgedroogde vlekjes verf die zich bij mijn nagelriemen bevinden en zet mijn moeder tegelijkertijd op luidspreker.

''Nou, eh, moet het echt? Ik bedoel, de meeste mensen houden een jubileum om de vijf jaar. Waarom zou je er dit jaar eentje doen?'' vraag ik.

Ik probeer een logisch antwoord te vinden wat haar niet gelijk het idee geeft dat haar hele feest me niets kan schelen, maar mijn moeder is best slim. Ze is niet voor niets een van de beste advocaten van Nederland.

''We hebben nog nooit een jubileum gehad lief, dus je vader en ik zouden het erg leuk vinden als je die avond ook kan komen?'' vraagt ze.

Ik kreun binnensmonds en sla mijn handen voor mijn gezicht.

''Ahhh, moet dat? Dan ken ik vast weer niemand die langskomt! En als ik één verkeerde opmerking maak sta ik gelijk in het Algemeen Dagblad!'' klaag ik. ''Mam, ik heb hier echt geen behoefte aan!''

Ik hoor mijn moeder met haar tanden knarsen. Het is iets wat ze doet als ze haar zin niet krijgt. Ik weet welke speech ik ga krijgen, en ik heb er helemaal geen zin in.

''Dat is nonsens! Je kent Froukje en Bernard heel goed. Die kwamen wel eens op koffiebezoek. En de familie is natuurlijk ook uitgenodigd,'' gaat ze de discussie aan. ''En oom Jaap komt, samen met tante Heleen. De kinderen niet hoor, die zijn zo luid.''

Als er iets ik wat ik nóg meer haat dan feesten met mijn familie, dan is het wel – oh wacht, er is niets wat ik meer haat dan feesten met mijn familie.

''Pff, je mag tante Heleen niet eens en Bernard vindt je nog erger! Waarom heb je ze überhaupt uitgenodigd?!'' roep ik verbaasd.

Soms begrijp ik mijn ouders echt niet.

''Lieverd luister, ik weet dat je het niet altijd even leuk vindt, maar je moet echt komen! Iedereen vraagt altijd naar je op het werk en je bent er nooit,'' klaagt mijn moeder. ''Het is gewoon heel erg teleurstellend.''

O god, het is gebeurd. Ze heeft de 'zielige ouder' rol tot haar genomen. Ik kan hier zo niet tegen.

''Oké dan! Ik kom op één voorwaarde,'' zeg ik dan maar, om mijn moeder de mond te snoeren. ''Ik mag een van mijn vrienden meenemen.''

Voor even is de telefoonlijn zo stil dat ik denk dat mijn moeder de verbinding verbroken heeft, maar het tegendeel blijkt waar, wanneer ik een magisch woord uit de speakers hoor komen.

''Ja, natuurlijk. Als je je maar netjes kleed,'' waarschuwt ze me. ''Dat betekent een jurk, Helena.''

Ik draai me om op mijn buik, zodat ik mijn gezicht in mijn kussen kan drukken om volledig te verdwijnen. Ik haat het als mijn moeder me bij mijn volledige meisjesnaam noemt. Misschien is er toch iets wat ik meer haat dan familiefeesten.

''Ahhhhhh oké! Maar noem me nooit meer zo!'' schreeuw ik.

Mijn woorden worden gesmoord door mijn kussen.

''Yes! Super lieverd! Dan zie ik je zeven November wel verschijnen,'' zegt ze enthousiast.

Ik stik haast in mijn eigen speeksel wanneer ze dat zegt en ga gelijk tegen haar in.

''Nee! Dan kan ik niet! Ik heb kaartjes voor een... eh, ik heb mijn studiegroep!'' roep ik.

Ik ben blij dat ik dit keer door mijn kussen heen kon praten, aangezien mijn moeder mijn eerste woorden blijkbaar niet gehoord heeft.

''Wat zeg je? Kan je niet?'' vraagt ze. ''Hoezo niet? Het is in de avond.''

Dat is precies de dag dat ik voor mijn verjaardag naar Acosta's galerij ga met Jared. Ik kan dat toch niet afzeggen na al zijn moeite!

''Ik heb studiegroep mam. Die kan ik niet zomaar afzeggen. Als ik niet ga haal ik mijn tweede semester niet!'' zeg ik verdedigend.

Ik weet dat wat ik zeg totale onzin is, maar ik ben wanhopig.

''Dat is raar Lena. Je hebt nog nooit eerder zo laat je studiegroep gehad,'' zegt ze verdacht. ''Maar ja, je studie gaat altijd voor. Kom dan voor je studiegroep maar langs, dan ga je eerder weg bij ons.''

Haar oplossing is nog redelijk oké, aangezien ik op die manier naar Acosta kan en het verschrikkelijke feest van mijn ouders! Daarbij is de galerij toch alleen maar voor chique lui. Ik kan na het feest zo in mijn jurk langs de galerij lopen.

Het ontgaat me niet dat mijn ouders oprecht vergeten zijn dat ik jarig ben op zeven November. Ach, het doet me minder dan ik in eerste instantie verwacht had.

''Oké dan. Dan zie ik jullie dan wel. En als je nog een keer iets aan me wilt vragen, bel dan gelijk zelf mama,'' klaag ik. ''Of laat papa eens bellen. Ik hoor nooit meer wat van hem,'' zeg ik teleurgesteld.

Ik vind het zo jammer dat de band met mijn ouders ten koste is gegaan van hun bedrijf. Vroeger gingen we nog wel eens bowlen met zijn allen, of deden we een stedentrip van een paar dagen. Nu moet ik al blij zijn als ik door ze gebeld word.

''Sorry lieverd, we zijn echt heel erg druk. Misschien kunnen we in de kerstvakantie iets leuks doen? Je vader en ik hebben het er al een tijdje over dat we veel te weinig op vakantie gaan,'' zegt ze.

Haar woorden brengen me bijna naar een andere wereld. Ik wist niet dat mijn ouders zelf ook doorhadden dat ze te weinig tijd aan hun kinderen besteden. Ik ben bijna twintig, dus ik begrijp dat ze het normaal vinden om mindere dingen met me te doen, als hun volwassene dochter, maar Jeff is pas een tijdje zeventien, hij is technisch gezien nog geen volwassene.

''O,'' is het enige wat ik kan zeggen. ''Ja, gezellig.''

Ik hoor mijn moeder lachen aan de andere kant van de telefoonlijn. Ondanks haar harde karakter is ze toch echt een lieve zorgzame moeder. Ik ben om niet te vergeten ook een klein kind geweest en mijn ouders hebben me goed opgevoed. Geen speciaal onderwijs, geen fulltime oppas, niets.

''Ik zie je dan schat, je kan altijd langskomen van de week, maar de kans is groot dat papa en ik op kantoor zitten,'' geeft mijn moeder aan. ''Het was leuk om weer even te praten. We hebben het wel over je studie op het feest, oké? Ik moet nog heel wat dingen regelen.''

Ik draai me om op mijn rug, zodat ik mijn telefoon van mijn dekbed af kan halen en deze aan mijn oor kan zetten.

''Geen probleem mam. Doe de groetjes aan pap, wil je?'' vraag ik.

Mijn moeder hoeft niet lang over haar antwoord na te denken.

''Dat zal ik doen hoor. Ik houd van je schat, nooit vergeten!'' zegt ze blij. Dan hangt ze op.

Ik werp mijn telefoon op mijn nachtkastje en draai me op mijn zij. Langzaam doezel ik weg, te moe om eigenlijk wakker te blijven.

-

''Lena! Lena doe de deur open!''

Ik word onrustig wakker wanneer ik de bekende stem van Adam buiten mijn kamer hoor mompelen. De harde regen die tegen het raam aantikt maakt zijn stem bijna onverstaanbaar.

''Leen, ik heb geen behoefte aan Gerard op dit moment,'' fluistert Adam.

Met tegenzin sta ik op van mijn bed en zet ik snel voet naar de deur om deze voor Adam te openen. Ik struikel van vermoeidheid bijna over mijn eigen voeten heen. Mijn brein functioneert niet zo goed wanneer ik net wakker ben. Was ik in slaap gevallen?

Ik open de deur voor Adam, die gelijk de warmte van mijn en Abby's kamer instapt, en laat mezelf neerzakken op de groene zitzak in mijn kamer. Ik mis Abby. Waar blijft ze?

Adam sluit de deur achter zich en laat zijn rugzak op de grond zakken om vervolgens zijn zeiknatte regenjas van zijn schouders af te hijsen.

''Hej, Julia. Ik heb je lang niet gezien,'' zegt Adam.

Onder zijn regenjas draagt hij een gele wollen trui, die hij vorige kerst van zijn oma gekregen heeft. Het ding vloekt met zijn regenjas, maar ach, het is een leuke trui die meestal zijn kast uit komt in de wintermaanden.

''Hej Ed,'' zeg ik rustig, nog steeds een beetje slaperig. ''Wat kom je doen? Abby's briefje zei al dat je zou komen.''

Ik wrijf met mijn handen in mijn ogen om de slaap weg te krijgen, maar dit lukt amper. Ik weet niet eens hoe laat het precies is. Ik gok dat Adam net terug is van zijn shift bij de Mc Donalds, aangezien ik het bekend logo onder zijn gele trui door zie schijnen.

Adam haalt zijn neus op en trekt direct een roze dekentje van Abby's bed af om zichzelf mee warm te houden. Hij slaat de lap stof om zich heen, gaat op het tapijt zitten en leunt met zijn rug tegen het voeteneind van het bed aan.

''Um, Abby zei dat je ongerust was, dus ja, hier ben ik dan,'' zegt hij energiek.

Zijn woorden stralen blijdschap uit, maar zijn gezicht vertelt een ander verhaal. Zijn lippen staan in een kromme boog omlaag en zijn blik staat naar beneden gericht.

''Ja, ik dacht dat je niet meer met me wilde praten,'' geef ik toe. ''Ik, uhm, ik begrijp nog steeds niet goed waarom je me niet vertelt wat er echt met je aan de hand is.''

Adam gaat in kleermakerszit zitten en vouwt zijn handen in elkaar. Zijn haar is vochtig, waarschijnlijk van de heftige regen buiten.

Hij schudt begrijpelijk met zijn hoofd op en neer. Er zijn zoveel dingen die ik mijn vriend wil vragen, maar ergens wil ik ook dat hij me zelf vertelt wat er aan de hand is.

''Dat is één van de redenen dat ik hier ben ja,'' geeft hij toe. ''Ik wil het je al erg lang vertellen Leen, echt waar, je moet me geloven! Maar het is gewoon, uhm.. niet heel erg makkelijk,'' fluistert hij.

Ik leun wat voorover in de zitzak en plaats mijn handen onder mijn kin zodat ik hem beter in me op kan nemen. Het eerste wat me gelijk opvalt is het feit dat zijn haar wat korter is dan normaal. Het doezelt niet meer recht voor zijn ogen wanneer hij omlaag kijkt en in allebei zijn oren zitten nu zwarte edelsteentjes. Iets aan hem is anders, maar ik kan mijn vinger er maar niet op leggen.

''Ik weet het, en ik vind het ook niet erg dat Abby wél weet wat er aan de hand is, aangezien jullie al veel langer vrienden zijn, maar ik begrijp je gewoon niet. Ik heb je in het hele eerste jaar van onze vriendschap nog nooit één traan zien laten en dan kom je ineens met een verhaal over Tinder Tom en een gespecialiseerde arts. Ik ben bang voor je, gek!'' zeg ik vluchtig.

Adam slaat verslagen zijn handen voor zijn mond, op een manier dat ik zijn ogen nog net kan zien. Hij richt ze omhoog, zodat ze contact kunnen maken met die van mij. Zijn pupillen glanzen met ongevallen tranen. Hij ziet er verschrikkelijk breekbaar uit en ik heb geen idee wat ik nu moet doen.

''Ed?'' vraag ik.

Pas als ik hem vol begrip aankijk rolt er een stille traan over zijn wang naar beneden. De traan raakt geruisloos zijn gele trui en dwarrelt naar beneden over de gekleurde wol.

''Ik haat mezelf Lena, ik had het je gewoon gelijk moeten vertellen. Nu heb ik je alleen maar ongerust gemaakt en dat was helemaal mijn bedoeling niet,'' zegt hij. ''Ik ben zo'n fucking eikel.''

Ik merk aan zijn postuur dat hij probeert sterk te blijven. Hij barst niet in huilen uit, dat is hoe ik Adam ken, maar ik merk aan zijn manier van praten dat hij zich ontzettend opgeblazen moet voelen.

Ik sta niet op uit mijn zitzak om hem te troosten. Als Adam zich rot voelt mag ik hem absoluut niet aanraken, tenminste, dat is wat Abby me vertelt heeft in het prille begin van onze vriendschap. Ik heb me nooit afgevraagd waarom dat eigenlijk zo is, volgens Adam is dat gewoon zijn persoonlijkheid.

''Ik ben transgender.''

De woorden zijn zijn keel uit nog voordat ik op hem kan reageren. Ik doe niets en ik zeg niets. Ik denk veel dingen, heel veel dingen, maar ik laat niets merken. Ik laat hem huilen. Ik wil dat hij zich veilig voelt bij mij en dat is hij op dit moment niet.

''Ik.. ik heb me nooit een meisje gevoeld,'' legt hij uit.

Het enige wat ik doe is knikken. Ik veroordeel hem niet om wie hij is, dat kan ik niet. Hij is gewoon.. Adam. Dat maakt hem niet anders.

''Ik bedoel, natuurlijk draag ik modieuze kleding en je weet van mijn oorbellen, maar dat zijn gewoon dingen die ik van mezelf leuk vind. Ik bedoel, dat kan? Toch?'' vraagt hij. ''Vindt je het niet erg?''

Ik schud mijn hoofd en laat deze vervolgens op mijn knieën rusten. Zijn verhaal choqueert me minder dan ik verwacht had.

Adam is voor mij altijd een jongen geweest en niets anders dan dat. Hij is zeker niet minder man dan andere jongens op de campus. In tegendeel zelfs, hij is aantrekkelijk en hij is leuk.

Het verbaast me niets dat ik er niks van kan zien. Ik weet hoe ontzettend goed mensen tegenwoordig kunnen veranderen, als ze dat willen. Ik heb het nooit in mijn eigen kring gezien, dat iemand volledig verandert is, maar ik had het bij Adam eerder andersom gedacht. Hij ziet er zo natuurlijk uit als een jongen, dat je zou denken dat hij liegt.

''Ed, het maakt me oprecht niets uit wat je wel en niet leuk vindt, of je liever een rok draagt of een spijkerbroek, hell, al draag je een prinsessenjurk,'' lach ik. ''Als jij je goed voelt ben ik blij.''

Bij mijn woorden zie ik Ed's mondhoeken wat oprekken. Gelukkig kan hij er zelf ook een beetje om lachen. Meer tranen vormen zich in zijn ooghoeken en glijden geruisloos langs zijn wangen naar beneden. Sommige raken het roze dekentje wat hij op zijn schoot heeft liggen, anderen raken opnieuw zijn trui.

''Ik zou er geweldig uit zien in een prinsessenjurk,'' zegt hij bedachtzaam door zijn tranen heen.

Ik grinnik zachtjes om zijn opmerking. Zelfs als hij ontzettend emotioneel is heeft hij een gevoel voor humor.

''Natuurlijk,'' zeg ik. ''Mag ik, eh, wel vragen wanneer je dit besloten hebt. Ik bedoel, ik weet dat je eigenlijk vanaf je geboorte al in het verkeerde lichaam geboren wordt, maar wanneer ben je verandert?'' vraag ik voorzichtig.

Adam veegt met zijn handen langs zijn wangen en denkt na over mijn woorden. Zijn lip trilt wat.

''Ik denk dat ik erg jong was. Ik voelde me altijd meer aangetrokken tot jongens. Ik vond ze leuk en cool en eigenlijk wilde ik ook heel graag een jongen zijn,'' zegt hij. ''Mijn ouders wisten al snel dat ik niet mezelf was en gelukkig vonden ze het niet erg. Ik ben eigenlijk van kleins af aan al een jongen geweest, iedereen sprak me aan als 'hem', alleen heb ik nu hulpmiddelen die me ook echt op een jongen laten lijken. Pillen, uhm, sport en hormonen,'' legt hij uit. ''Alleen ben ik nog steeds niet een echte man, eh, je weet wel. Daarvoor ben ik naar een arts geweest, alleen ik weet nog niet wat ik wil. Het is niet gratis.''

Ik sta op van mijn zitzak om rustig tegenover hem op het tapijt te gaan zitten. Ik weet niet of het juist is om hem aan te raken op dit moment, maar ik besluit het te proberen. Ik leg mijn hand neer op een van zijn onderbenen en wrijf zachtjes.

''Je hoeft ook niet gelijk te kiezen,'' zeg ik. ''Daarbij, voor mij ben je man genoeg.''

Ik lach wanneer ik de woorden uitspreek, aangezien het zo vreemd voelt om Ed te zien als een voormalig meisje. Ik heb hem pas leren kennen in ons eerste studiejaar, dus ik heb hem nooit als meisje gezien.

''Bedankt Leen,'' zegt hij oprecht.

Zijn tranen zijn langzaam wat minder geworden, alleen zijn ze vervangen door een snotterneus en rode ogen. Ik leun wat naar voren, zodat ik mijn armen voorzichtig om hem heen kan slaan om hem te laten weten dat ik hem gewoonweg accepteer zoals hij is.

''Misschien kunnen we een list verzinnen en je opgeven voor Make A Wish,'' grap ik, terwijl ik met mijn handen over zijn rug heen ga. ''Dan kunnen zij alles betalen.''

Adam's lichaam beweegt vluchtig wat op en neer wanneer hij met me meelacht.

''Dat idee is duivels Lena. We kunnen geen Disneyland dromen stelen van kleine kinderen met ernstige ziektes!'' roept hij. ''Al hoewel, ik ben eigenlijk best wel toe aan een privé concert van Beyoncé op dit moment.''

Ik kan niet geloven dat hij dat kan zeggen, dus lach ik hard met hem mee. Zo hard dat we samen op het tapijt belanden, recht naast elkaar, onze armen over elkaar heengeslagen en verstrengeld in een lachbui.

''Voordat ik het vergeet,'' zegt Adam spontaan.

Hij duwt zichzelf omhoog in een zittende positie en rijkt met zijn hele lichaam over de grond naar zijn rugzak toe, te lui om op te staan. Als hij zijn tas heeft kunnen pakken bij de hengsels trekt hij het ding zijn kant op en opent hij de rits om er een rechthoekig voorwerp uitte halen, verpakt in glimmend groen cadeaupapier. Hij overhandigt me het onbekende cadeautje. Het voelt best licht aan.

''Bedank me niet hoor, het is van Jared. Ik kwam hem tegen in het trappenhuis toen ik van plan was naar je toe te komen. Ik moest nog even mijn gele trui halen om mijn afgrijselijke McDonalds shirt te verbergen,'' legt hij uit.

Ik kijk verbaasd naar het cadeau. Wist Jared dat het geen goed idee was om me vanavond op te zoeken?

''Hij wilde het eigenlijk niet zelf geven, vraag me niet waarom, maar ik ben best benieuwd wat erin zit,'' zegt hij nieuwsgierig. ''Misschien is het wel een dil – '' ik onderbreek zijn zin meteen.

''Dille soepje? Ed, waarom moet ik je altijd onderbreken met een vage voedselsoort als je foute dingen gaat zeggen?'' vraag ik lacherig.

Adam haalt onschuldig zijn schouders op.

''Foute dingetjes?'' vraagt hij verbaasd. ''Welke foute dingetjes?''

Overtuigd van het feit dat Adam weer rustig geworden is geef ik hem een kleine duw opzij, zodat ik daarna tijd heb om het papier van het cadeau af te trekken.

Tot mijn verbazing merk ik dat het een dvd-set is. Ik lach om de ironie van het cadeau als ik de letters op de doos zie staan. Harry Potter Movie Collection. Film 1 – 8.

-

Extra lang hoofdstuk! Dit komt vooral omdat ik heel goed nagedacht heb met het schrijven van Adam's confessie. Sommige dingen kunnen namelijk snel als belediging overkomen.

Vraag: Denken jullie dat Adam opgelucht is? En wat verwachten we van privéles 2 tussen Lena en Jared? Het lijkt erop dat Jared mee moet naar een leuk opkomend familiefeest.