''Wat heb je geschilderd?'' vraagt Abby nieuwsgierig.

Ik prik met mijn vork wat in mijn salade voor me, maar de blaadjes lijken er geen zin in te hebben en vallen neergestoken weer van mijn vork af. Eigenlijk is het best wel zielig dat ik de blaadjes doorboor en vervolgens niet eens opeet. Arme sla.

''Soms ben je echt een oen,'' zeg ik subtiel. Ik sla één van mijn handen vermoeid voor mijn gezicht en kreun.

''Wat bedoel je? Een oen? En waarom ben je zo... down? De tentamens zijn voorbij! Wees gelukkig Leen!'' zegt Abby opgewekt. ''Man, ik kan niet wachten om Botsma weer te zien. Hij is zo... verschrikkelijk aantrekkelijk. Het is gewoon ongezond. Had ik al verteld dat hij gewoon letterlijk lijkt op –'' ik onderbreek haar geratel over haar hotte drama docent gelijk.

''Lijkt op Channing Tatum 2.0? Ja ik weet het. En oen betekend open, eerlijk en nieuwsgierig. Tenminste, dat zegt Jared,'' mompel ik.

Ik haal mijn hand weg uit mijn gezicht en zucht diep in en uit. De tentamens hebben me vanbinnen weg laten rotten. Langzaam en onopgemerkt, als een soort puur vergif wat nu pas tot werking komt. Ik voel me verschrikkelijk en ik weet eigenlijk niet waarom.

''Is er soms iets gebeurd eergisteren? Je hebt me nog steeds niets verteld over jou en Jared.. in zijn kamer.. alleen,'' maakt ze duidelijk.

Ik weet waar ze op doelt, maar ik ben niet van plan haar te vertellen over mijn soortvanbijna kus met Jared. Ik ben bang dat ze het overdrijft en dan zit ik nog heel lang aan haar en haar vragen vast.

''We hebben geluncht samen en hij heeft me een privéles gegeven over het terugvinden van mijn muze. Is dat genoeg informatie voor je?'' vraag ik geërgerd. Ik heb op dit moment nergens behoefte aan. Behalve aan een grote reep chocolade, netflix en een weekend rust.

''Ho, wacht. Hij heeft je ook nog een privéles gegeven? Dus hij had al iets gepland nog voordat jij.. ik bedoel ik hem dat bericht stuurde om samen te studeren?'' vraagt ze verbaasd. ''Leen, hij vindt je leuk! Face it!''

Ik kan Abby's nieuwsgierigheid echt niet aan, zo vroeg in de ochtend na een tentamenweek.

''Je bent een oen, Abbs! Let vooral op die laatste 'n' oké?'' merk ik op.

Abby neemt een hap van haar toast met suiker en kijkt me tamelijk verward aan, alsof ze voor even niet helemaal weet of ik het wel ben, die tegenover haar zit.

''Hmm, zo lekker!'' kreunt ze. ''Ik kan gewoon niet begrijpen wat er zo erg is aan het hebben van een vriend? Kijk naar mij, ik zou een moord doen voor een vriend, maar ik.. schrik ze af, denk ik?''

Ik neem een slok van mijn eigen jus d'orange, vies van mijn salade om half tien in de ochtend, en leun wat achterover in mijn stoel. Gelukkig is het lekker rustig in het cafetaria op een ochtend als deze. Welke sukkels gaan er dan ook de ochtend na hun tentamens ontbijten in het cafetaria? Wij dus.

''Je schrikt geen jongens af Abby. Je hebt gewoon een grote persoonlijkheid,'' geef ik toe, terwijl ik mijn glas nu volledig leegdrink. ''En ik wil geen vriend. Ik wil geen herhaling van het hele Michael geval.''

Abby is net als Adam. Ze begrijpen niet goed waarom ik zo bang ben voor een nieuwe relatie. Ze weten wat er gebeurd is tussen mij en Michael, maar nog begrijpen ze het niet helemaal. Ik reken ze er niet op aan, dat ze me niet begrijpen. Damn, soms begrijp ik mezelf ook even niet meer, maar het is wel lastig.

''Dat is een leugen. Je verschuilt je achter Michael. Ik dacht dat je na je avond met Zac wel ingezien had dat je hem niet meer over je leven moest laten beslissen. Hij is weg, Lena, wanneer dringt het toch eens tot je door?'' zegt ze. ''En wat je zegt kan nooit kloppen. Adam heeft een nog grotere persoonlijkheid dan ik en hij heeft meer dan genoeg relaties gehad!''

Ik trek wat verveeld aan mijn haarpunten en knik. Ik weet dat Abby het niet snel laat merken, maar ze is best wel gefrustreerd dat ze steeds maar geen leuke jongen kan vinden om mee uit te gaan. Haar dates lopen altijd.. verkeerd af. Ik weet alleen niet of het aan Abby ligt of aan de jongens die ze uitkiest. Jij mag niets zeggen Lena, je hebt je laten ompraten door Zac Mc Grain! Fucking eikel.

''Adam is anders, dat weten we allebei,'' geef ik toe.

Nu we het toch over Adam hebben is het misschien verstandig om Abby te vragen naar zijn doktersafspraak van deze vakantie.

''Uhm, trouwens, dat doet me eraan denken. Toen je naar de wc was bij de karaoke wilde Adam me wat vertellen, maar hij was niet helemaal duidelijk en ik weet dus niet of het iets ernstigs is,'' begin ik. ''Ik weet dat jullie niet naar Parijs geweest zijn.''

Abby laat spontaan haar lepel in haar schaaltje vallen wanneer ik dit zeg. Ik denk niet dat ze dat verwacht had van Adam. Hij heeft het ook best een lange tijd geleden al verteld.

''Ja, wat kan ik zeggen,'' begint ze. ''Heeft hij uitgelegd waarom?''

Ik denk na over haar woorden. Ik zie nog steeds Adam's bange pupillen voor me en zijn gespannen postuur wanneer hij me vertelde over zijn afspraak bij een gespecialiseerde arts.

''Dat is het punt dus. Daarom vraag ik het aan jou. Ik begrijp dat jij al veel langer vrienden bent met Ed, maar ik maakte me echt veel zorgen om hem. Ik dacht dat hij dood ging toen hij me vertelde dat hij naar een arts geweest was,'' fluister ik.

Ik schuif mijn bord met sla naar het uiterste puntje van de tafel, vies van mijn rare voedselkeuze, en kijk mijn vriendin afwachtend aan. Ik weet dat ze meer weet dan ik, ik zie het aan de wilde blik in haar ogen, maar ze zegt niets.

''Dat kan ik je echt niet vertellen Leen. Dat moet je echt van Adam horen. Het spijt me,'' zegt ze. Ik begrijp er niets van.

''Wanneer Abby?! Wanneer zie ik hem weer? Je weet hoe druk hij was met zijn eigen tentamens. Ik laat hem gewoon zitten en ik kan mezelf wel in elkaar slaan,'' zeg ik gefrustreerd.

Ik zit al met het hele 'vind ik Jared leuk?' gebeuren en dan heb ik ook Adam altijd nog in mijn achterhoofd ronddwalen. Dat kan toch niet goed voor me zijn? Abby schuift haar eigen halflege kom ook opzij en kijkt me serieus aan.

''Oké Leen. Relax. We zien Adam snel weer. Hij heeft het gewoon druk met werk en.. andere dingen. Ik weet dat je in de war bent, maar je bent niet de enige. Adam is ook verward. Geef hem gewoon wat ruimte en hij is snel weer terug, oké?'' stelt ze me gerust.

Ik knik begrijpelijk.

''Oké dan,'' antwoord ik. ''Hoe gingen jouw tentamens eigenlijk? Heb je nog een vraag gehad over homoseksuele Lodewijk?'' vraag ik lacherig.

Abby lacht met me mee wanneer ze wat speelt met haar vlechtjes.

''Nou, nee. Jammer genoeg niet. Ik hoop dat ik mijn vakken gehaald heb. Ik weet zeker dat Eros ze wel gehaald heeft namelijk, de egocentrische eikel,'' moppert ze jaloers. ''Jij bent wel blij nu zeker? Nu je cluster kunst eindelijk kan beginnen!'' juicht ze.

''Woehoe, zo blij,'' antwoord ik sarcastisch. ''Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Ik heb straks mijn eerste les weer sinds tijden en ik weet niet of ik het aan kan. Ik ben al lang mijn magische superkrachten kwijt Abbs. Soms vergeet ik gewoon waarom ik hier ben,'' geef ik eerlijk toe.

Ik veeg mijn mond af met mijn handpalm en gaap. Zoveel slaap heb ik nou ook weer niet gehad gisteren. Shit UVAK roosters, om half tien in de ochtend les na een tentamenweek!

''Geloof mij maar Leen, je zit hier meer dan goed,'' zegt Abby oprecht.

Ze staat op van haar stoel en trekt haar spijkerjasje recht. Ik haal mijn tas van mijn stoel af om deze om mijn schouder te hangen en vervolgens voet te zetten naar mijn eerste les kunst in maanden. Mijn half opgegeten salade laat ik staan.

''Bedankt voor de peptalk Abbs. Zie ik je vanmiddag weer in onze casa di famiglia?'' vraag ik, gedoeld op onze kamer.

Abby knikt.

''Succes met je Jared gevalletje,'' zegt ze, wanneer ze haar yoghurtschaaltje optilt en meedraagt richting de verlaten afruimband. Ze heeft in elk geval haar toast op.

''Thanks. Jij met Eros Estevan. Don't let him steal your spotlight,'' zeg ik.

Ik loop rustig met Abby mee richting de uitgang van het cafetaria, waar Jared me al staat op te wachten met een plak bananencake van Chocoloco in een papieren zakje.

''Nooit.''

-

''Jeff, ik kan nu echt niet praten.. ja dat weet ik. Ja ik weet dat mama me wilt bellen! Laat haar zelf maar bellen!'' mompel ik gefrustreerd.

''Lena, mama is erg opdringerig oké. Je hebt haar vorige maand ook al niet terug gebeld,'' moppert Jeffrey aan de andere kant van de telefoonlijn. ''Ik zal zeggen dat ze jou moet bellen, oké?'' Ik houd van mijn broertje.

''Bedankt Jeff. Beste broer van het jaar award komt je kant op'' fluister ik tevreden.

''Ja ja. We praten later wel,'' zegt Jeff, vlak voordat hij ophangt.

Ik stop snel mijn telefoon weg in de achterzak van mijn broekpak en focus me op de les. Ik heb geluk dat mevrouw Rennick vandaag wat later is, anders had ik echt een probleem gehad. De UVAK kent duidelijke regels tijdens werkcolleges, en dat houdt ook in dat ik geen mobiele telefoon mag gebruiken tijdens mijn lessen, op de hoorcolleges na dan.

''Weer problemen aan het thuisfront?'' vraagt Jared verbaasd.

Natuurlijk is hij naast me komen zitten achter een gloednieuwe schildersezel. Het is raar om hem zo te zien, ook al heb ik hem eerder in het atelier gezien. Ik vraag me af wat hij met zijn stuk gedaan heeft van die dag.

''Jep. Mijn moeder probeert me echt al een hele maand wat te vragen, maar ze is blijkbaar te druk om me gewoon zelf even te bellen,'' klaag ik. ''Hoe moeilijk kan het zijn om je eigen kind even op te bellen en te vragen hoe het gaat?''

Jared denkt even na over mijn vraag en neemt een laatste hap van zijn appel.

''Uit ervaring zou ik antwoorden dat dat erg moeilijk is. Tenminste, mijn vader vindt het erg lastig. Mijn moeder zag ik overdag zo vaak dat ze me niet eens hoefde te bellen,'' zegt hij eerlijk.

Ik kan hem alleen niet nog meer vragen, aangezien mevrouw Rennick het atelier binnen komt lopen en de rest van de studenten in de zaal gelijk stilvallen.

Rennick zet haar spullen weg in de hoek van het klaslokaal en pakt rommelig wat spullen uit haar tas. Ik kan wel merken dat ze vanochtend wat minder tijd gehad heeft. Meestal krult ze haar blonde haar voordat ze naar de campus komt, gewoon omdat het er dan beter uit ziet. Vandaag, echter, heeft ze het in een eenvoudige knot op haar achterhoofd vastgezet.

Het spitse, donkergroene montuur van haar bril laat haar ogen net wat groter uitkomen dan ze eigenlijk zijn, echt een kenmerk van Rennick, en haar kledingkeuze is een simpele spijkerbroek en witte bloes. Ze kan het gelukkig wel goed hebben, aangezien ze nu misschien net dertig is geworden dit jaar.

''Oké studenten. Welkom allemaal. Ik weet dat jullie net zo moe zullen zijn als ik na die tentamenweek, maar we zullen doorzetten vandaag,'' spreekt ze ons toe. ''Is iedereen aanwezig?''

Pas als we allemaal als verdwaalde hondjes om ons heen zoeken, op zoek naar iemand die we missen, valt het op dat ik Amber voor de verandering een keer alleen zie zitten. Alessia en Amy zijn nergens te bekennen.

''Mevrouw Rennick,'' zegt ze gelijk in haar verschrikkelijk scherpe stem. ''Amy heeft last van haar verstandskiezen, dus die is in haar kamer gebleven. Alessia komt wat later, omdat ze haar rode truitje niet kon vinden.''

Iedereen om ons heen zucht diep na Amber's opmerking. Lekker boeiende redenen weer.

''Oké dan. Aangezien het de eerste les van de nieuwe periode is zal ik het door de vingers zien,'' zegt ze, waarna ze plaats neemt op de kruk aan het begin van de cirkel.  ''Dus, wat gaan we doen vandaag? We gaan portretten maken van elkaar om er even in te komen,'' zegt ze enthousiast.

Om me heen zijn de meeste studenten tevreden met haar beslissing. Zelfs Isabella, die naast me is komen zitten en meestal geen fan is van het schilderen van portretten, laat een kleine glimlach zien.

''Ik wil dat jullie heel goed letten op de aanwezige karakters van elkaars gelaatstrekken. Een portret kan wel lijkend zijn, maar zo lang er geen emotie vanaf springt zal een potentiële koper voor een ander kunstwerk gaan,'' zegt ze. ''Dus, kies een maatje zodat we gelijk aan de slag kunnen gaan. Jullie mogen zelf kiezen welke materialen je gebruikt, als het uiteindelijk maar een portret wordt.''

De opdracht zelf spreekt me niet echt aan. Ik ben niet goed in het spiegelen van iemands gezicht, en al helemaal niet in het overbrengen van emoties. Volgens Jared deed ik dat met mijn stuk van vorig jaar juist wel, maar ik zie alleen maar zwarte vlekken die in elkaar over lopen.

''Hé partner,'' hoor ik Jared naast me fluisteren. Natuurlijk verandert eergisteren niets aan onze vriendschap. ''Ben je klaar om de nieuwe Mona Lisa te worden?'' vraagt hij enthousiast.

Hij staat op van zijn kruk om de juiste verfkleuren te gaan halen in het opslaghok. Ik volg hem maar al te graag. Voor mij is het verf, of geen verf. De meeste leerlingen blijven echter achter om te beginnen met het schetsen van hun idee.

''Oké dan, maar alleen omdat dit een van de enige dingen is die ik daadwerkelijk leuk vind,'' zeg ik tevreden.

Als ik mijn verfkleuren gekozen heb is het nog best moeilijk om Jared te schilderen. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Tot mijn verbazing heeft Jared gekozen om de opdracht uit te voeren met houtskool, in plaats van verf, waardoor zijn tekening waarschijnlijk meer diepte zal krijgen.

Ik word nu al paranoïde van Rennick die bij iedereen langs aan het lopen is om te vragen naar hun ideeën. Jared is al begonnen met tekenen, en is daarvoor behulpzaam tegenover me gaan zitten, anders kan ik zijn gezicht niet goed genoeg bestuderen.

''Het is best raar om elkaar te tekenen, vind je niet?'' vraagt hij.

Ik geef geen antwoord wanneer ik in volle concentratie de schaduwen van zijn gezicht tracht uit te stippelen. Ik probeer te gaan met een driekwart zijaanzicht, zodat ik niet zijn hele gezicht hoef te schilderen, maar alleen een stukje. Ik weet dat het gewoon een veilige keuze is, maar het is maar een oefening en het is nog vroeg in de ochtend.

''Weet je, je hebt best een groot hoofd,'' lach ik.

Jared kan zijn lach amper inhouden wanneer ik dit zeg en probeert zichzelf te kalmeren wanneer Rennick langs onze ezels loopt.

''Ik zie dat jullie allebei voor iets anders gekozen hebben,'' zegt ze.

Haar stem is zo zacht en vriendelijk dat je amper niet naar haar adviezen kan luisteren. Ik en Jared knikken allebei op en neer met onze hoofden, waarbij we duidelijk onze lach proberen in te houden.

''Waarom heb je voor houtskool gekozen, uh, Jared, is het niet? Ik dacht al dat je één van de uitwisselingsstudenten was,'' zegt Rennick vriendelijk. ''Welkom op de UVAK.''

Jared haalt verlegen zijn hand langs zijn nek en probeert een juist antwoord te geven.

''Bedankt,'' zegt hij net zo vriendelijk terug. ''En ik weet niet. Ik vind houtskool altijd wat fijner werken dan verf als ik een portret schilder. Het is ook lastiger om een beeld te creëren in een dimensie met één grijstintencomplex, vindt u niet?'' vraagt hij.

Rennick lijkt bijna een beetje geschrokken van zijn bedachtzame antwoord, maar ze herstelt zichzelf snel.

''Dat klopt. In een dimensie vol kleuren is het makkelijker om een agressief milieu te vormen, dus ik hoop dat je de juiste keuze gemaakt hebt,'' zegt ze eerlijk.

Jared knikt en schetst gouw verder, zonder op haar woorden in te gaan. Hij durft.

''En jij Lena, waterverf? Olieverf? Aquarel?'' vraagt Rennick.

Ik kijk naar mijn lege canvas, waar zich alleen nog maar wat schaduwen op bevinden en antwoord.

''Aquarel vandaag. Ik ga proberen er wat van te maken, maar ik weet niet of het zal lukken,'' geef ik toe.

Rennick zet een bedachtzame blik op en knikt begrijpelijk. Haar bril verplaatst op die manier naar het puntje van haar neus.

''Ik begrijp het. Een veilige keuze. Dat zou ik ook doen als ik voor een portret zou kiezen. Ik kom zo nog wel even langs om te kijken hoe het gaat,'' zegt ze, daarna loopt ze door naar het volgende tweetal in het atelier.

Ik richt mijn aandacht op Jared, die net doet alsof hij net niet is afgekraakt op zijn methode van werken. Pas als we weer oogcontact maken heeft hij door dat ik zijn aandacht vraag.

''Wat? Ik doe graag nieuwe dingen om het interessant te houden,'' zegt hij serieus.

Ik bestudeer de sproetjes op zijn gezicht en zijn scherpe, complexe botstructuur. Niet één foutje te vinden in zijn gezicht. Niet één litteken of oneffenheid in zijn huid.

''Lena? Aarde aan Lena?''

Zijn stem haalt we terug naar mijn nieuwe canvas, waarop ik duidelijk mijn structuurlijnen van Jared's gezicht al kan terugvinden.

''Sorry, het is lastig om je te schilderen als je niet deze kant op kijkt,'' zeg ik.

Ik haal mijn neus op en laat mijn kwast door wat blauwe verf heen glijden voor Jared's basis schaduwen.

''Oh, wat een belediging! Weet je nou nog steeds niet hoe ik eruit zie?'' vraagt hij beledigt.

Ik denk dat hij het niet meent, maar je weet het maar nooit. Jared is niet altijd even goed met sarcasme.

''Je ziet er uit als een trol, nou goed?'' gein ik.

Ik probeer niet te knorren wanneer ik lach, zodat ik me beter kan concentreren, maar dat is erg moeilijk als de persoon naast je om de zoveel seconden naar je toe staart om je gezicht eens even lekker te bekijken.

''Ik,'' zegt hij met duidelijke articulatie. ''Ben geen trol.''

Ik kan mijn lach amper inhouden als ik verder schilder, maar om de een of andere reden blijft het daar ook bij. Jared en ik schilderen serieus door aan onze portretten.

Het leuke van het vak is dat je niet weet wanneer je klaar bent. Sommige studenten zijn na een kleine schets van elkaar al klaar en vinden het dan wel tijd om de stad op te zoeken en lekker te gaan lunchen. Bij mij is het anders. Ik heb altijd meer tijd nodig om op gang te komen met een stuk.

Natuurlijk is het vervelend dat Jared zo dichtbij me zit en om de zoveel seconden mijn gezicht bestudeert. Ik heb al problemen met mijn.. gevoelens voor hem en deze opdracht maakt het er niet beter op.

Als mevrouw Rennick aangeeft dat onze tijd echt voorbij is en ze een volgende klas moet lesgeven zitten mijn handen volledig onder de verf. Mijn brein is gesloopt van mijn constructietheorieën en mijn handen zijn lam en koud van het schilderen.

Ik sta op van mijn krukje om mijn kwasten af te spoelen bij de wasbakken. Mijn kont doet pijn van de lange zit. Ik ben blij dat we morgen vrij hebben. Dit soort lessen zijn erg intensief. Ik vind ze over het algemeen heel erg leuk, maar soms lukt iets gewoon echt niet.

Als ik terug kom van mijn kleine schoonmaak merk ik al snel dat iedereen zich om Jared's plek heen verzamelt heeft – tenminste, iedereen die nog in het lokaal aanwezig is – en in het bijzonder mevrouw Rennick.

Jared zelf is waarschijnlijk terug naar de opslagruimte gelopen om zijn spullen op te ruimen.

Ik weet niet wat het is, maar een gevoel in mijn onderbuik zegt me dat ik niet moet kijken naar zijn eindresultaat. Zo mooi ben ik nou ook weer niet. Een andere, nieuwsgierigere stem wint het echter van mijn minuscule zelfvertrouwen, waardoor ik toch maar een kijkje besluit te nemen.

Pas als ik recht tegenover zijn stuk sta wordt duidelijk waarom iedereen zo onder de indruk is van het werk.

Het is duidelijk wie zich op het doek bevindt, dat ben ik. Mijn ogen, mijn sluike haren, mijn sproetjes, mijn spitse neus en mijn volle lippen. Hij heeft zelfs mijn oren in de juiste proporties weergegeven.

Het is niet alleen maar goed omdat hij mij realistisch nagetekend heeft, nee, het is veel meer dan dat. Ik lach in zijn stuk, mijn mondhoeken zwaar opgetild en mijn mond iets wat open, zodat je zelfs mijn tanden kan zien.

Ik lach op zijn afbeelding, maar ik heb in de hele twee uur die we hier gezeten hebben niet één keer zo prachtig gelachen als in zijn schilderij weergegeven wordt. Het portret is tegelijkertijd aanstekelijk en verontrustend. Vooral omdat ik mezelf nog nooit zo vrolijk gezien heb. Het is net alsof hij een eenmalig moment in beeld gebracht heeft en het is zo ongelofelijk mooi dat ik bijna zelf in de lach schiet.

Rennick krijgt er zelfs rode wangen van wanneer ze er naar kijkt. De andere leerlingen staren juist naar mij. Zoiets kan niemand uit onze jaarlaag schetsen. Zelfs de vierdejaars studenten niet.

''Het is zo.. verfrissend,'' zegt Rennick. ''Terwijl hij toch echt grijstinten gebruikt heeft.''

Ik keer me van zijn portret af, iets wat ontdaan van de situatie, maar let verder niet op de vragende blikken van de andere studenten. Ik vergeet mijn eigen stuk en ezel om vervolgens rustig het atelier van de UVAK te verlaten. Mijn telefoon trilt in mijn broekzak.

Van: Jared Vermeer aka Lena's Romeo, om 12:26

Sorry dat ik je achtergelaten heb net. Ik was iets eerder klaar en ik houd niet zo van al die mensen om me heen. Heb je morgen misschien tijd voor een tweede les van professor Vermeer? Huh? :) Ik heb tijd aan het einde van de dag. Mijn kamer? Of moet ik naar jou komen?

Ik zie je morgen,

Jer

Zijn sms komt zo uit het niets dat ik bijna vergeet hem gelijk te antwoorden. We moeten duidelijk praten over wat er tussen ons speelt en dat is iets waar ik niet naar uit kijk.

Mijn Netflix avond wordt het nu zeker niet meer. Mijn gedachtegang is vol. Vol van hém en de afbeeldingen van zijn portret. Hij hoort hier niet thuis.

-

Jared is gewoon heel erg getalenteerd. Sommige natuurtalenten zoals hij vinden deze opdrachten te makkelijk.

Vraag: Hoe denken jullie dat Lena zich voelt na het zien van het portret?

Kus,

Claire ;)