Ik haat studeren. Ik bedoel, ik vind het niet erg om dingen te leren, maar ik vind het.. saai. Het enige wat je doet is een boek open slaan, lezen en misschien wat samenvatten om het vervolgens weer allemaal te vergeten! Ik bedoel, ik kan echt wel een baan vinden zonder te weten wie alle schilders in mijn lesboek zijn.

''Wist jij dat koning Lodewijk XIV aan ballet deed toen hij regeerde? Het is zo grappig, je moet die video echt zien,'' fluistert Abby. Haar opmerking brengt me terug naar de realiteit; de bibliotheek van de UVAK. Ugh.

''Nee? En waarom spreek je het getal niet gewoon uit als 'de veertiende', zoals elke normale persoon op deze planeet, in plaats van 'X', 'I', 'V'?'' vraag ik verward.''

Abby kijkt weg van het boek wat voor haar op tafel ligt en windt haar haarlokken verveeld om haar vingers heen. Het valt me nu pas op dat ze de ring van haar moeder vandaag om haar vinger heeft zitten.

''Omdat ik op het tentamen gewoon X, I, V mag opschrijven. Veel makkelijker te onthouden dan 'de veertiende' hoor,'' legt ze uit. ''En ik ben niet zomaar een normaal persoon.'' Hm, ergens heeft ze wel gelijk.

Ik wend mijn blik van haar af, terug op mijn eigen lesboek, en zucht diep. Fucking kunstgeschiedenis. Ik ga echt een één halen als ik niet snel die namen uit mijn hoofd leer.

''Ik mis Ed,'' fluister ik, zo zacht dat Abby het niet kan horen.

Adam is werken, zo vlak voor zijn tentamens. Vervloekte Mc Donalds die steeds mijn vriend weg steelt als ik hem nodig heb.

Het tafelblad trilt wanneer mijn telefoon een bericht ontvangen heeft. Ik weet dat het waarschijnlijk weer een sms is van Jared, die nog steeds niet begrijpt waarom ik vrijdag zo abrupt weg moest, maar ik durf ze niet te bekijken, waardoor ik me alleen nog maar slechter voel. Ik druk het scherm van mijn telefoon uit.

Abby slaat nog een bladzijde van haar boek om en begint dan uit het niets zachtjes te giechelen.

''Wat?'' vraag ik nieuwsgierig.

Abby ligt helemaal dubbel van wat ze zojuist gelezen heeft.

''O my god. Moet je horen. 'Velen denken tot op de dag van vandaag nog dat Lodewijk zelf ook voorkeur had voor een mannelijk gezelschap','' leest ze voor.

Ze lacht nu zo hard dat ik haar bijna wil sussen. Mevrouw Bourgeois vindt het verschrikkelijk als studenten te hard praten in de bibliotheek. Al helemaal wanneer de tentamens gaan beginnen en iedereen op het laatste moment nog dingen moet voorbereiden.

''Abbs, shht. Ik denk niet dat je Bourgeois een hartaanval wilt bezorgen. Daarbij, we zijn niet de enige die nog moeten studeren, sukkel,'' grap ik, ook al zijn we de enigen die tijdens lunchtijd in de bibliotheek studeren.

Abby giechelt echter nog steeds door. Volgens mij heeft ze zelfs de slappe lach. Tranen beginnen vorm te geven in de uitersten van haar ooghoeken.

''Ha! Ze hadden ook gewoon neer kunnen zetten dat hij gay was of in ieder geval homoseksueel,'' zegt ze. ''Wat heeft dit eigenlijk te maken met de historie van het toneel?''

Ik moet Abby wel gelijk geven en lach zachtjes met haar mee om het stomme lesboek.

''Nou, het is vast heel erg belangrijk als het in je lesboek staat,'' zeg ik.

Vlak voordat Abby wil antwoorden hoor ik opnieuw mijn telefoon trillen op tafel. Ik druk het scherm uit voordat ik het bericht kan lezen en concentreer me weer op mijn eigen werk. Abby kan zich niet meer concentreren op haar lesboek en slaat zachtjes met haar hand op mijn pols om mijn aandacht te trekken.

Haar blik dwaalt af naar mijn telefoon, die ik naast mijn boek heb liggen.

''Is dat wie ik denk dat het is?'' vraagt ze eigenaardig.

Ze trekt één van haar wenkbrauwen omhoog in een eigenaardige grimas en lacht gevaarlijk. Ik schudt haar vraag van me af.

''Nee,'' fluister ik, ook al weet ik zeker dat hij het wel is.

Abby trekt mijn studieboek weg uit mijn handen en stopt deze weg onder de tafel die zich tussen ons in bevindt.

''Abby! Ik moet leren, anders haal ik nooit mijn studiepunten!'' zeg ik geërgerd.

Ik probeer het boek tevergeefs onder de tafel vandaan te vissen, maar ze zit gewoon echt te ver weg.

''Lena, houd hem niet aan het lijntje. Jullie zijn vrienden, dus gedraag je daar dan ook naar en antwoord hem!'' zegt ze. ''Jij kan toch niet leren zonder rust te hebben in je hoofd. Dat weet ik toch.''

Ik ben slim genoeg om te weten dat alles wat ze zegt de waarheid is, maar ik ben nog steeds bang dat dat gevoel in mijn onderbuik van vrijdagavond terug komt als ik hem weer zie. Waarom ik, god?

''Maar ik – '' Abby onderbreekt me.

''Nee, geen gemaar Hartman. Antwoord hem!'' zegt ze.

Ik werp Abby een woedende blik toe en pak dan uit tegenzin mijn telefoon van de tafel af om deze weer te ontgrendelen. Ik heb zeker tien sms'jes van Jared gehad, zie ik, als ik naar het rode rondje boven mijn berichten staar. Ik heb deze confrontatie nu zeker een weekend uitgesteld.

Van: Jared Vermeer aka Lena's Romeo, eergisteren om 22:10

Hé Leen. Ik hoorde van Adam dat je je niet lekker voelde? Gaat het wel goed met je?

Kus, Jared

Van: Jared Vermeer aka Lena's Romeo, eergistren om 01:20

Heeeej Leen, ik kan niet slapen! Waarom reageer je niet? Is er iets mis? Moet ik je komen helpen? Ik ben bezorgd oké?

Van: Jared Vermeer aka Lena's Romeo, gisteren om 10:16

Leen, heb ik iets fout gedaan? Je praat niet meer tegen me :( Morgen samen studeren? Voel je je al beter?

Jared

Van: Jared Vermeer aka Lena's Romeo, gisteren om 13:32

Alsjeblieft Leen. Wat kan ik doen om het goed te maken? Was het de karaoke? Sms me terug, Julia

Kus, je bezorgde Romeo

Ik durf bijna niet verder te lezen als ik merk hoe ontiegelijk bezorgd hij over me is. Ik heb geen idee hoe ik moet antwoorden na een heel weekend. Ik heb niet eens een excuus en ik ben mega slecht in liegen.

''En? Wat heeft hij allemaal naar je gestuurd?'' vraagt Abby benieuwd. Ze knijpt haar pen bijna tot moes van nieuwsgierigheid.

''Hij is bezorgd en vraagt zich af waarom ik niet meer tegen hem praat. Abbs, wat moet ik doen? Je weet hoe slecht ik ben in liegen!'' klaag ik.

''Slecht in liegen?'' vraagt Abby verbaasd. ''Leen, je liegt al een heel jaar tegen je ouders zonder dat ze iets doorhebben. Je zit op een andere school, for god's sake.''

Ik schuif mijn telefoon haar kant op en kijk haar smekend aan.

''Please Abby. Jij bent hier veel beter in dan ik,'' zeg ik.

Abby haalt een hand door haar haren heen en knikt.

''Oké dan, maar alleen omdat ik weet wat er aan de hand is. Waarom vertel je het hem eigenlijk niet gewoon?'' vraagt ze.

Haar woorden choqueren me. Hem vertellen wat ik voor hem voel? Nooit!

''Ben je gek!? Wil je dat ik mezelf voor schut zet ofzo? Ik wil onze vriendschap niet verpesten! Je weet wat er tussen mij en Michael gebeurd is,'' fluister ik zacht. ''Daarbij weet ik bijna zeker dat hij me niet leuk vindt. Ik bedoel, hij bloost wel eens en ik heb hem in zijn onderbroek gezien, maar ik weet het gewoon niet.''

Abby pakt een van mijn handen vast die op tafel ligt en knijpt zachtjes.

''Jared is Michael niet. Je weet niet wat er zal gebeuren Leen, je kan de toekomst niet voorspellen,'' zegt ze. ''En kom op, hij wijst je echt niet af.''

Ik sla mijn blik neer op mijn schoot en knik begrijpelijk. Ik wil het risico niet nemen. Het is te groot.

''Het is gewoon, uhm, ik wil het risico niet lopen dat ik hem kwijt moet raken. Is dat egoïstisch van me?'' vraag ik.

Abby geeft geen antwoord en haalt haar hand van die van mij af om haar aandacht vervolgens te richten op mijn telefoon. Ze tikt vluchtig wat dingen in en drukt dan het scherm weer uit.

''Wat heb je gezegd?'' vraag ik. Abby haalt haar schouders op en richt haar aandacht weer op haar eigen schrift. Ik pak mijn telefoon weer op van tafel en lees snel wat ze naar hem gestuurd heeft.

Aan: Jared Vermeer aka Lena's Romeo, om 12:28

Bibliotheek van de UVAK. Samen studeren?

Het is een subtiel bericht, dat zeker, maar ik kan Abby haast wel in elkaar slaan. Ik wil hem niet zien! Ik kan hem niet zien! Shit. Fuck. Nee! Het ergste is nog wel dat hij het gelezen heeft. Hij heeft het gelezen!

''Abby! Nee! Wat... Wat moet ik nou?!''

Ik slaak een korte gil van angst en zet mijn handen vast in het tafelblad. Abby geeft me mijn boek terug en stopt haar eigen spullen weg in haar tas.

''Je moet met hem praten!'' zegt ze. ''Luister, je hoeft hem niets te vertellen over je, nou ja, je gevoelens, maar je kan hem niet nog langer de silent treatment geven.''

Ik wil tegen haar in gaan, maar er komt geen geluid uit mijn mond als ik probeer te praten. De ringtone van mijn telefoon onderbreekt de stilte in de bibliotheek, waardoor ik zelf bijna een hartaanval krijg. Abby haalt haar jas van haar stoel af en staat op.

''Neem dan aan, sukkel!'' zegt ze. ''Of ik doe het hoor!''

Ik druk op het groene telefoontje onder Jared's naam en adem een keer diep in en uit voordat ik spreek. Ik ben hier zo niet op voorbereid.

''Met Lena?'' vraag ik verward. Abby steekt haar duimen omhoog als aanmoediging.

''Lena?! Oh god, ik dacht echt dat ik iets fout gedaan had vrijdag! Je weet dat sommige mensen dan gewoon niets meer van zich laten weten en ineens verdwijnen en dan een paar dagen later op tv te zien zijn omdat ze ontvoerd zijn of weggelopen zijn en ik wil niet dat je wegloopt of dat je ontvoerd wordt want dan ben ik helemaal alleen tijdens kunstgeschiedenis en ik – '' ik onderbreek zijn lange geratel. Het is lastig, aangezien zijn stem alleen al me rillingen bezorgt.

''Jared, rustig, je ratelt. Ik ben niet ontvoerd of weggelopen, ja? Ik ben oké. Het is niets, ik voelde me gewoon echt niet lekker,'' lieg ik. ''Um, waarom bel je?''

Ik hoor de telefoonlijn wat kraken. Jared's bezorgdheid lijkt wel over te lopen in woede.

''Waarom bel ik?!'' lacht hij sarcastisch. ''Verdomme Lena! Je laat het hele weekend niets van je horen! Ik dacht dat ik iets fout gedaan had vrijdag! Jezus!'' roept hij hard. Zijn stem buldert door de speakers van mijn telefoon heen.

''Het spijt me! Echt! Ik heb problemen met studeren. Please Jared, kun je me geloven, alsjeblieft?'' smeek ik.

Voor even is het stil aan de andere kant van de lijn. Abby is tot mijn verbazing nog niet weggelopen en kijkt me afwachtend aan. Ze heeft in de tussentijd wel haar regenjas aangetrokken over haar nieuwe roze kabeltrui. Deze vloekt verschrikkelijk met haar blauwe haar.

''Oké dan, maar serieus Lena, wil je dit nooit meer doen? Als er iets is moet je het gewoon zeggen, ja? Je bent mijn beste vriendin hier Leen, ik kan je echt niet missen,'' bekent hij. Beste vriendin.''

''Ja, ik weet het,'' antwoord ik.

Ik hoor Jared hard hoesten. Pas als het geluid stopt praat hij verder.

''Jer?''

''Ja, sorry. Ik stikte in mijn thee,'' lacht hij. Ik smelt bij het aanhoren van zijn stemgeluid. Oh, dit is echt niet goed.

''Sukkel,'' grinnik ik, zo hard dat ik knor.

''Ha! Je knorde weer,'' zegt hij vrolijk. ''Hm. Kun je hier heen komen misschien? Ik moet je echt wat laten zien! Ik wilde het dit weekend doen, maar je leek wel van de aardbodem verdwenen te zijn,'' legt hij uit.

Ik wissel mijn telefoon van hand en stop tegelijkertijd al mijn boek, schrift en pen weg in mijn eigen tas.

''Eh, tuurlijk. Waar is hier?'' vraag ik.

Abby is in de tussentijd zo nieuwsgierig geworden dat ze het niet kan laten om met me mee te luisteren. Het is zo stil in de bibliotheek dat ze niet eens dichterbij hoeft te komen om te horen wat Jared zegt.

''Mijn kamer. Ik wil mijn feniks graag van mijn muur afhalen en ik moet je toch nog helpen met kunstgeschiedenis. Win win!'' zegt hij vrolijk.

Ik denk even na over zijn uitnodiging en besluit dat ik bijna verplicht ben om ja te zeggen, aangezien ik hem het hele weekend heb ontlopen.

''Oké. Tuurlijk. Kun jij dan lunch maken? Dan hebben we een deal,'' zeg ik.

De lijn kraakt opnieuw wat. Wat de hel is hij allemaal aan het doen?

''En wat ben je aan het doen?'' vraag ik.

Jared lacht hard door de speaker heen.

''Ik schuif mijn meubels opzij. Kom nou maar, het wordt leuk,'' zegt hij overtuigend. ''Kom nou, ik moet je nog wat vertellen.''

Als ik Abby's kant op kijk zie ik een nieuwe grote grijns rondom haar lippen spelen.

''Oké. Ik kom al,'' zeg ik. ''Tot zo.''

Vlak voordat ik op wil hangen onderbreekt zijn stem me opnieuw.

''Leen?'' vraagt hij zacht.

Ik richt mijn aandacht opnieuw op zijn stem en schraap mijn keel.

''Ja?''

Jared haalt zijn neus op en spreekt.

''We zijn oké toch?'' vraagt hij angstig.

De bange ondertoon in zijn stem breekt mijn goede karma in honderdduizend kleine stukjes.

''Tuurlijk,'' antwoord ik.

Opnieuw is het even stil.

''Oké dan, Julia. Ik zie je zo. Hasta pronto!''

''Tot zo Romeo.''

Ik hang de telefoon op, nog steeds niet zo goed bevattend wat ik net allemaal gezegd heb. Ik moet dit even verwerken.

''Dus, je gaat zijn muur schilderen?'' vraagt Abby verwachtingsvol. Ze wiebelt wetend met haar wenkbrauwen.

''Ja,'' zeg ik simpel, en daar laat ik het bij. Shit. Wat doe ik mezelf aan?

-

Een lekker rustig hoofdstuk. ;)

Vraag: Waarom denken jullie dat Jared zo bezorgd was? Wat wil hij vertellen? 

Kisses :) Claire

p.s. De video is de video die Abby bedoelde, van Lodewijk XIV haha