Karaoke. Een legendarisch iets om jezelf mee voor schut te zetten. Vermakelijk, natuurlijk, maar of ik het leuk vind? Ik ben er nog niet helemaal uit.

Abby, daarentegen, vindt het helemaal geweldig. Ze heeft er niet voor niets voor gekozen om dit jaar musical en theater te doen. Gelukkig heeft ze het ook naar haar zin dit jaar, en dat is het belangrijkste. Vorig jaar haakte ze bijna af door alle overige vakken die ze echt niet leuk vond. Ik ben blij dat Adam en ik haar toen overgehaald hebben om te blijven.

''Ahhh! Ik voel me echt net Troy Bolton jongens,'' zingt Abby blij. ''Adam, wees mijn Gabriella Montez.''

Abby trekt Adam me aan zijn mouw. Arme Adam, hij haat zingen. Adam stribbelt wat tegen wanneer Abby hem meetrekt naar de inschrijftafel naast het podium.

''Nee nee nee nee nee. Oh nee! Ik zing liever in mijn eentje.. onder de douche.. alleen,'' zegt hij vlot. ''En trouwens, dat is discriminerend. Je hebt geluk dat ik Zac Efron niet zo aantrekkelijk vind! Cast me eerder als.. Sharpay Evans. Ja, daar kan ik me wel in vinden.''

Adam lacht nerveus. Abby geeft niet op.

''Oké dan. Bop tot he top it is,'' zegt ze grijnzend. ''Leer je lyrics maar alvast gozer.''

Abby laat Adam los en rent vluchtig langs een paar vreemden heen richting de inschrijftafel.

Adam blijft sprakeloos achter. No way dat hij haar nog kan tegenhouden.

''Waarom ben ik ook alweer mee gegaan?'' vraagt hij, volkomen ontdaan door de situatie waarin hij zich nu bevindt.

''Uhm, de gezelligheid?'' probeert Jared.

Adam werpt hem een woedende blik toe. Jared klopt met zijn hand op Adam's schouder.

''Gecondoleerd man,'' grapt hij.

Ik lach om zijn opmerking. Ik ben nooit echt een fan geweest van High School Musical, maar ik kan niet ontkennen dat ik de liedjes ken.

''En jij dan Jer? Kan je niet zingen? Ik kan me vaag herinneren dat ik een gitaar in je kamer heb zien staan,'' merk ik op.

Jared lijkt verbaast en stottert.

''N-nee. Dat is, um, nee dat is echt niet waar.''

Ik werp een blik op de inschrijftafel en maak dan weer oogcontact met Jared. Hij weet dat ik hem in wil gaan schrijven.

''Lena..''

Hij kan me niet tegenhouden als ik langs Adam heen ren richting Abby, die al bezig is met het doorgeven van haar en Adam's nummer.

''Abby, snel! Geef me een formulier. Ik moet Jared inschrijven,'' gil ik. Ik heb nog niet achter me gekeken, dus ik weet ook niet of hij me gevolgd is.

Barneys is niet zo heel erg groot. Het podium neemt de grootste ruimte van de zaal in en verder is er een bar naast de dansvloer waar de meeste studenten hun drankje kunnen scoren. Barneys staat bekend om de karaokeavonden die er elke vrijdagavond gehouden worden, wat veel van de UVAK studenten trekt.

''Tuurlijk. Here you go,'' zegt Abby. Ze overhandigt me een stukje papier en haar pen. ''Welk nummer gaat hij doen?'' vraagt ze benieuwd. Daar had ik nog niet over nagedacht.

Voordat ik het weet kan ik een hand over mijn schouder voelen gaan en wordt het papier uit mijn handen gegrist.

''Ha! Hier ermee.''

Als ik me omdraai zie ik dat Jared me bereikt heeft. Hij verfrommelt het inschrijfvel in een kleine bol en steekt zijn tong naar me uit.

''O, wat jammer toch,'' zegt hij sarcastisch. ''Kapot.''

Ik rol met mijn ogen en draai me opnieuw tot de inschrijftafel. Er zijn meer dan genoeg formulieren over om in te vullen. Ik trek een nieuw vel van de tafel af en begin met het opschrijven van Jared's naam. Ik weet dat ze de zangers altijd aankondigen zoals op het blaadje geschreven is.

Naam kandidaat: Jared Vermeer aka Lena's Romeo

Leeftijd:

Nummer:

Ik grinnik wanneer ik het opschrijf. Jared's hoofd vindt mijn rechterschouder om er overheen te gluren zodat hij kan zien wat ik opschrijf. Ik voel zijn haren kietelen in mijn nek.

''Je bent twintig, toch?'' vraag ik voor de zekerheid. ''Welk nummer wil je zingen? Oh! Oh! Wat dacht je van Grease?''

Jared trekt de pen vluchtig uit mijn handen voordat ik mijn idee kan opschrijven en leunt met zijn handen op de inschrijftafel achter hem, zodat ik het papier niet meer kan zien.

''Nee dus,'' zegt hij spontaan. ''Als jij naar Abby loopt vul ik dit wel verder in, oké?'' vraagt hij.

Ik kan mijn enthousiasme bijna niet verbergen en gooi mijn vuisten in de lucht om vervolgens op en neer te springen.

''Yes! Oké, deal,'' zeg ik.

Jared lacht eigenaardig, alsof hij iets voor me achterhoudt.

''Alleen omdat we hier vanavond zijn zodat jij kan chillen,'' zucht hij.

Ik bespring hem van voren en geef hem een snelle knuffel, dan loop ik gelijk van hem weg richting mijn vrienden.

Het valt me in mijn kleine loopje op dat bijna alle studenten uit mijn cluster kunst hier zijn. Max, Sven, Jill, Isabella en haar bomenknuffelaars. Gelukkig kan ik Amber nergens vinden. Ach, die heeft het vast te druk met Zac. Blegh.

''Lena, ohmygod ik heb er zoveel zin in!'' gilt Abby, als ik bij mijn vrienden aan een statafel ga staan, zodat we goed zicht hebben op het podium.

''Ik moet wel naar de wc zeg,'' klaagt ze. ''Adam, let op mijn tas!''

Dan is Abby alweer vertrokken.

Adam staat naast me. Hij ziet er moe uit. De wallen onder zijn ogen zeggen genoeg. Ik heb hem nog steeds niet gevraagd naar de avond van het introductiefeest. Ik voel me echt verschrikkelijk dat ik hem niet heb laten uitpraten die avond. Straks was het heel erg belangrijk!

''Kan ik ook nog naar de wc?'' vraagt Adam zenuwachtig.

Zijn vingers draaien een leeg bierglas rond op de statafel.

''Fuck, waarom doe ik dit?''

Ik heb zoveel medelijden met Adam. Hij is de sociaalste persoon die ik ken, maar als het gaat om het laten zien van zijn talenten vindt hij het altijd heel erg moeilijk om zichzelf te uiten. Soms heb ik gewoon echt het idee dat hij zich verstopt achter een masker van sarcasme, maar het tegendeel blijkt waar te zijn as hij zijn mond open trekt.

''Rustig Ed. Als je echt niet wilt hoeft het niet. Abby krijgt nog wel een andere kans,'' stel ik hem gerust.

Ik durf hem in deze mood eigenlijk niet te vragen naar het introductiefeest.

''Nee, dat is het niet. Ik heb Abby lang geleden al beloofd dat ik dit met haar zou doen,'' zegt hij oprecht.

Bij de gedachte aan zijn afspraak vormen zijn mondhoeken omhoog in een kleine, maar aanwezige, glimlach. Het moedervlekje onder zijn rechteroog beweegt mee met zijn lachrimpeltjes.

''Uhm, voordat iemand ons weer onderbreekt. Is er echt niet iets wat je kwijt wilt? Tijdens het introductiefeest buiten wilde je wat zeggen, maar je werd onderbroken,'' geef ik aan.

Adam draait zijn blik mijn richting op, zodat zijn ogen mijn gezichtsuitdrukking kunnen aflezen.

''Ik... Ja er is wel iets wat ik je wil vertellen,'' zegt hij, bijna nog nerveuzer dan net. ''Maar ik weet niet of dat hier zo'n goed idee is. Er zijn zoveel mensen.''

Ik sta er versteld van dat Adam het me niet durft te vertellen waar anderen van de universiteit bij zijn. Normaal gesproken boeit het hem niets, wat anderen van hem vinden.

''O nee, is het iets ergs? Is er iets ergs gebeurd? Gaat het over je ouders?'' vraag ik bezorgd.

"Moest je weet overwerken bij de Mc?"

Adam haalt zijn hand langs zijn gezicht waar hij draait aan het knopje van zijn oorbel.

''Nee! Nee, het is niet 'erg', tenminste, ik hoop dat je het niet erg vindt. Ik.. uhm.. Je weet toch dat Abby en ik naar Parijs geweest zijn in de vakantie?'' vraagt hij.

Hij haalt ongemakkelijk zijn handen door zijn haren heen. Ik knik en leg een van mijn handen op zijn arm om hem gerust te stellen.

''Natuurlijk, ik vind het nog steeds jammer dat ik niet meegegaan ben,'' zeg ik teleurgesteld.

Adam heeft ontzettend veel moeite met wat hij me wilt vertellen op dit moment.

''Nou, uh, daar zijn we dus niet geweest,'' zegt hij. Wacht.. wat?

Ik weet niet waar ik meer van schrik; mijn vrienden die tegen me gelogen hebben of het feit dat ze daadwerkelijk niet in Parijs geweest zijn.

''Wacht, wat? Waarom niet? Je wilt al je hele leven naar Parijs. De stad van de liefde Adam. Je grootste jeugddroom? Waarom niet?'' vraag ik verward.

Adem kijkt me recht in mijn ogen aan als hij antwoordt.

''Omdat ik.. omdat ik een afspraak had bij een gespecialiseerde arts,'' zegt hij. ''Maak je geen zorgen, het is niets ernstigs oké? Ik ga niet dood ofzo.''

Het woord komt aan als een shock. Gespecialiseerde arts. Gespecialiseerd in wat?

''Ben je.. ziek?'' vraag ik verward. ''Ed?''

Adam schudt zijn hoofd heen en weer. Hij haalt mijn hand van zijn schouder af en knijpt erin.

''Nee, dat is het niet. Ik ben alleen mezelf niet. Ik leg het later wel uit. Ik wil niet dat mensen verkeerde ideeën gaan krijgen,'' zegt hij.

Ik knijp zijn hand van de spanning bijna tot moes. Even dacht ik dat hij dood ging!

''Jezus Adam, doe dat nooit meer alsjeblieft. Ik dacht dat je dood ging of iets!'' fluister ik.

Ik laat een lange zucht lucht lopen, kijk van hem weg en sla mijn hand sprakeloos voor mijn mond. Ik kreeg bijna een hartaanval.

''Hé. Leen?'' vraagt Adam zacht, maar toch hoorbaar over de zingende mensen op het podium heen. ''Maak je geen zorgen, oké?''

Ik kijk op in zijn prachtige ogen en knik. Ik hoop maar dat het goed komt, wat het dan ook mag zijn.

''Heeuuuj, tuinkabouter, wij zijn de volgende,'' onderbreekt Jared ons. Waar is hij opeens weer vandaan getoverd?

Zijn woorden hebben haast geen impact op me. Ik ben zo in de war van Adam's confessie dat ik niet zo goed weet wat ik moet denken.

''Volgende?'' vraag ik verward. Wacht even...

''Wat heb je gedaan?'' vraag ik Jared beschuldigend.

Jared grijnst duivels en houdt onschuldig zijn handen in de lucht.

''Ik?'' vraagt hij. ''Ik heb misschien wat extra betaald zodat we gelijk kunnen optreden.'' We?!

Ik wil hem verder ondervragen, maar de presentator op het podium onderbreekt mijn nieuwsgierigheid.

''Dat was Taylor Swift's Blank Space door Jeroen! Geef hem een hartelijk applaus!'' roept hij hard.

De menigte om ons heen juicht voor de jongen die seconden geleden nog op het podium gestaan had. Vele van hen steken hun halflege bierglazen in de lucht.

''Up next een nummer wat we allemaal wel kennen; Say something van Christina Aguilera, alleen dan een duet! Geef ze een hartelijk applaus, studenten van de UVAK, hier zijn; Romeo en Julia!''

Het publiek applaudisseert voor de volgende zangers. Pas als Jared en Adam's ogen op mij rusten weet ik wat 'mijn Romeo' geflikt heeft.

''Nee, Jared, ik haat zingen! Waarom heb je –'' ik kan mijn woorden niet eens afmaken.

''Bullshit. Kom! Je kent de tekst sowieso!'' roept Jared blij.

Hij vestigt zijn hand om mijn rechterpols heen en trekt me mee naar het podium. Ik heb lood in mijn schoenen en kan door mijn verbazing niet eens tegenstribbelen.

''Jared! Wacht!'' roep ik uit angst. Dit is waarom ik schilder, ik kan er een wereldpubliek mee veroveren, maar ik hoef niet elke dag in een volle zaal op te treden voor duizenden vreemden.

Als Jared me het podium op helpt en mijn hand loslaat moeten mijn ogen even wennen aan het felle licht wat in mijn gezicht geschenen wordt. Mijn hart draait overuren en mijn handen trillen. Ik heb in tijden niet gezongen voor de lol. Ik haat zingen en ik ben al helemaal niet van plan om écht een High School Musical moment te creëren.

Jared geeft me een microfoon en krijgt daarna zelf nog een gitaar overhandigt, welke hij om zijn schouder hangt. Hij kan schilderen, zingen, gitaar spelen, leren én hij is aardig, leuk en modieus. God, wat voor een ziek spelletje probeer je te spelen met mijn brein?

Ik laat uit nervositeit bijna de microfoon uit mijn handen vallen, welke best koel en zwaar aanvoelt. Ik ben hier zo niet op voorbereid.

Jared loopt naar me toe, zodat hij zijn eigen microfoon in een standaard kan zetten om ook te zingen. In de verte zie ik Adam, opnieuw in het gezelschap van Abby, vrolijk naar ons zwaaien. Adam gooit zijn vuist in de lucht en Abby joelt hard met de rest van het publiek mee. Ik krijg al snel de neiging om over te geven. Mijn lichaam staat stijf van de zenuwen.

Ik voel Jared's hand op mijn schouder, waarna we oogcontact maken en ik besluit uit voorzorg zijn sproetjes maar weer eens te tellen.

*Speel muziek*

''Rustig Leen. Gewoon.. zingen,'' zegt hij enthousiast. Hij heeft makkelijk praten!

De zaal wordt stil wanneer Jared de eerste gitaarsnaren aanslaat en geconcentreerd begint aan het nummer. Natuurlijk ken ik de tekst, maar dat maakt me niet minder nerveus. Hij gaat hier zo hard voor boeten.

''Say something I'm giving up on you.''

Jared's stem vult de stille zaal op. Het is een prachtig, puur stemgeluid. Een stem die bij hem past, en toch anders van toon dan wanneer hij praat.

Het lied vordert soepel, waardoor ik steeds minder tijd heb om me voor te bereiden op mijn eerste zin. Als ik deze eenmaal zing, lijken mijn zenuwen vanzelf te verdwijnen. Ik weet niet of het goed is, maar als ik oogcontact maak met Jared, die naast me verder speelt op zijn gitaar, en zie dat hij me verbaasd aankijkt, denk ik dat hij dit niet van me verwacht had. Ik ben niet voor niets een kunst studente en geen zangeres!

'' And I, could stumble and fall. I'm still learning to love..''

Ik sluit mijn ogen en zing. De woorden spreken voor zich en ze horen bij me. Het nummer schetst een deel van mijn problemen en dat is iets wat me een extra zetje zelfvertrouwen geeft. Het feit dat ik nog steeds moet leren opnieuw lief te hebben is iets waar ik mijn vinger maar niet om kan winden. Michael is weg en hij komt ook niet meer terug.

Als ik het refrein samen met Jared zing voel ik me zo ontzettend opgelucht. Alsof ik net mijn eerste confessie tegenover hem gemaakt hem, tegenover alle studenten in de zaal, of ze me nu niet of wel kennen.

''Say something I'm giving up on you.''

Het nummer eindigt en Jared slaat de laatste snaren van zijn gitaar aan. Dan kan ik pas weer ademen, en dan pas besef ik me dat ik het hele publiek tijdens ons optreden niet eens gezien heb. Ik zag alleen hém, en ik weet niet of dat goed of slecht is. Ik kan het gevoel in mijn onderbuik ook niet zo goed plaatsen als ik hem zie glimlachen, of als ik hem me voel omhelzen van blijdschap.

''Leen! Dat was geweldig!''

Ik weet niet wat er gebeurd met mijn lichaam wanneer hij dit zegt. Ik weet niet wat er gebeurd met mijn gedachten. Ik voel alleen hém en zijn enthousiaste aanwezigheid wanneer het publiek hard voor ons juicht.

''Romeo en Julia! Wat ontzettend heerlijk. Geef ze nog één keer een daverend applaus!''

Jared vlecht zijn vingers samen met die van mij en buigt richting het publiek, waardoor de meisjes in de zaal nog harder beginnen te joelen. Mijn hart slaat een slag over door zijn zachte aanraking. Fuck, fuck, fuck.

Ik herken de signalen maar al te goed. Waarom hém? Waarom nu? Waarom moet mijn leven altijd dingen op momenten wanneer ik er écht geen behoefte aan heb?

Ik laat zijn hand los en vlucht van het podium af, weg van hem en zijn fantastische verschijning. Ik weet wat hier aan de hand is en ik wil er niets van voelen. Ik wil mijn vriendschap niet verpesten. Ik zal niet nog eens dezelfde fout maken.

''Lena!?'' hoor ik hem nog roepen, maar ik wil er niets van weten.

Adam en Abby wachten me op wanneer ik zo snel als ik kan langs veel mensen heen loop en hun complimenten negeer.

''Leen! Wat was dat?! Je hebt ons nooit verteld dat je kon zingen!'' roept Abby enthousiast.

Pas als ze merkt dat ik er niet om kan lachen verslapt haar vrolijke blik en maakt deze plaats voor begrip.

''Nee?'' vraagt ze. Abby weet dondersgoed waarom ik voel wat ik voel.

Ik knik tevergeefs mijn hoofd op en neer in een ja.

''Ja,'' fluister ik zacht. Ik kan wel huilen.

Abby knikt begrijpelijk.

''Ed, blijf hier om Jared uit te leggen dat Lena een vrouwenprobleem heeft. Please? Het is dringend,'' bedelt Abby.

Ik kan Jared's krullen tussen de vele studenten in de menigte al dichterbij zien komen. Abby haalt haar tas van tafel af en overhandigt me mijn jas.

''Wat, en ons duet dan? Ik ben er helemaal klaar voor!'' roept Adam. Hij heeft geen idee.

''Sorry Ed, een andere keer oké? Snel Lena, kom met mij mee.''

Abby trekt me weg van deze ongemakkelijke situatie en vestigt haar hand op mijn onderrug.

''Abigail? Wat is er nou mis?'' roept Adam onbegrijpelijk.

Ik denk dat ik wat voor Jared begin te voelen, dat is wat er mis is.

-

Ja, Lena en gevoelens. Wat moet ik zeggen. Ze kan er niet zo goed mee omgaan in dit soort situaties.

Vraag: Waarom denken jullie dat ze nog niet klaar is voor 'gevoelens' voor een ander.