''Pieter! Heb jij nou serieus 'gespeeld' met een T geschreven?''
''Ja, maar de leerkracht rekende het goed, hè.''
''Smurfje lette dan ook niet echt op hoor.''
De lucht in de koffieshop was warm en rook verrassend sterk naar chocola. Naast het uitbundige geklets van Bart en zijn vrienden was het zachte gezoem van de diepvries het enige geluid in het knusse hutje. Ze hadden na de muziekles immers besloten om nog eens met z'n allen uit te gaan, en aangezien Karolien de opkikker goed kon gebruiken leek dit koffiehuis een goede bestemming.
''Heeft de koffie al een beetje geholpen, schat?'' vroeg Bart zorgzaam.
''Tuurlijk BartieSmartie van me.'' Zei Pieter plagerig met een kleine knipoog.
Zuchtend nam Karolien weer een slok van haar koffie alvorens op Bart te antwoorden.
''Het heeft zeker een opwekkend effect.''
''Dat is goed om te horen, want tijdens de les was je er ook niet echt helemaal bij, hè?'' was Michaels reactie.
Luid snaterend begon Pieter weer te spreken.
''Ja, wat was dat daar eigenlijk? Dan vraagt Smurfie naar de vier bekendste componisten en dan kom jij niet verder dan Bach!''
''Ik was moe, oké? En trouwens, ook al lig ik halfdood in de les, ik schrijf 'gespeeld' tenminste juist.''
''Ja, maar Bach niet! Met een G, serieus?'' Deze keer was het Steven, die zich weer in het gesprek mengde.
''Ach Steven, jij deed dat vorige week ook.'' Reageerde Bart, Karolien verdedigend:'' En toen was jij wél klaarwakker.''
''Had ik niet al gezegd dat dat een weddenschap was? Pieter had mij...''
''Ik heb helemaal niks gedaan!'' Viel Pieter hem in de rede:'' Jij vroeg mij of dat niet eens lollig zou zijn, en ik had niet eens de kans gekregen om daarop te antwoorden!''
''En zelfs als het een grap was, dan was het geen grappige.'' Begon Michael weer.
''Een weddenschap en een grap zijn twee volledig verschillende dingen.''
''Maar er was niet eens een weddenschap!'' Riep Bart lachend.
''Schat, niet te luid, alsjeblieft. We zijn hier niet alleen.''
''Dan ben jij zeker altijd degene die schreeuwt?'' zei Michael kort zijn blik van zijn GSM afhalend.
''Alleen als ik te veel op heb.''
''Vandaar dat je zo moe bent, hij heeft je de hele nacht opgehouden.'' Zei Pieter weer, lachend met zijn eigen grap.
''Deze keer was ik het niet, had zelf namelijk nog dingen te doen.'' Grinnikte Michael erachter.
''Vlei jezelf maar niet zo, Bart kan me al nauwelijks aan, laat staan dat jij dat kunt.'' Reageerde Karolien spottend.
''Nou, ons record is vier dagen achter elkaar, hoor.'' Riep Bart er vlug achteraan.
''En je vond het echt nodig dat met de hele stad te delen...'' voegde ze er met een zucht aan toe.
''Het is toch niet alsof het een geheim is?''
''Jawel. Dat is het eigenlijk wel.'' Karolien keek hem strak aan, en zonder zijn blik van haar af te wenden voelde Bart dat iedereen hem verwijtend aankeek. Zelfs Michael had zijn mobieltje even weggelegd.
''Maar het is toch niet erg dat mensen weten dat wij seks hebben?''
''Het gaat hen helemaal niks aan! Ze hebben er absoluut niks mee te maken!''
Karolien had haar stem inmiddels al wat verheven, iets wat Bart nooit leuk had gevonden. Hij hield immers van haar, en dat hield in dat hij haar niet graag boos zag. Desalniettemin was Bart zelf ook prikkelbaar die dag.
''Laten we er gewoon over ophouden, schat. Ik betaal wel voor je koffie.'' Bart slikte zijn frustratie voor haar in, om vervolgens een briefje van tien euro op de tafel op de tafel te leggen. Meteen werd de sfeer een stuk lichter, en iedereen ging weer verder met waar ze mee bezig waren. Alsof om duidelijk te maken dat de ruzie afgelopen was, greep Michael weer naar zijn mobiel en stond op.
''Ik denk dat we hier nu wel klaar zijn, niet?''
''Ja, ik denk het ook. Maar waar wilde je dan naartoe gaan?'' zei Steven weer.
''Geen idee, ik vond het altijd wel gezellig om gewoon in de stad wat rond te dwalen.''
''Nou ja, hoe laat is het?''
''Iets voor drie.''
''Fuck, echt? Dan moet ik zo vertrekken.''
''Hoezo? Nu al?'' vroeg Pieter opeens.
''Ja, naar je grootmoeder, niet?'' antwoordde Karolien in Stevens plaats.
''Exact, hoe weet jij dat?'' vroeg Steven op zijn beurt verrast.
''Je hebt dat zojuist nog gezegd.'' Reageerde Bart:'' Tijdens de muziekles nog.''
''Nou ja, ik ga dus naar mijn oma, en ik moet daar zijn rond half vier.''
''Kun je echt niet nog iets langer blijven, denk je?'' was Pieters reactie.
''Nee, ik moet nu eigenlijk al door.''
Dat gezegd hebbend verliet de groep het koffiehuis, en ze liepen, druk herinneringen bovenhalend, bijna in een cirkel over straat. De mensen die aan de cafés aan de straatkant zaten zouden opgekeken hebben indien ze zelf niet zo druk aan het kletsen waren.
De straat was volgebouwd met dure cafétjes en chique koffiehuisjes, allemaal even gezellig als druk. Maar ook stonden er veel grote appartementsgebouwen, allen van meer dan vijf verdiepingen hoog.
''Woont Kristel hier niet?'' vroeg Bart meer aan zichzelf dan aan Pieter.
''Dacht het wel. Maar ik ken Kristel dan ook niet echt.''
''Wie is Kristel zelfs? Ik heb jou nog nooit over haar gehoord.'' Reageerde Karolien verbaast.
''Kristel? Gewoon een meisje van school. Nou ja, de school van Bart en mijn broer.''
''Ga jij dan naar dezelfde school als Jakob?'' antwoordde ze even verrast.
''Wist jij dat nog niet?'' was Pieters reactie.
''Nou nee, hij praat dan ook niet veel over school.''
''Iedereen, dit is mijn huis. Ik ben bang dat we hier afscheid zullen nemen.'' Klonk opeens de stem van Steven.
''Dan ga ik denk ik ook naar huis. Veel huiswerk en al dat.'' Zei Michael, wederom zijn GSM niet verwaarlozend.
''Iedereen dan best. Want ik heb er geen behoefde aan met die twee alleen op stap te gaan. Ik zie jullie woensdag weer!''
Met die woorden ging iedereen zijn eigen richting uit tot alleen Bart en Karolien samen nog op de stoep stonden.
''Karolien, ik wilde nog even mijn excuses aanbieden voor mijn opmerking over ons daarjuist. Ik had dat niet mogen zeggen.''
''Het is niet erg Bart, maar hou in het vervolg je mond over dat soort zaken. Dat gaat niemand iets aan.''
''Ik zal er zo niet meer over spreken, schat. Speciaal voor jou.''
''Dat is lief.''
''Ik hou van je, schat.''
''Ik hou ook van jou, Bartje.''