Była tylko zwykłą dziewczyną. Jak wiele innych zwykłych dziewczyn, jednak jedno ją wyróżniało. Ukrywała w sobie każdą złą emocje. Nie ujawniała się z nią, po prostu trzymała to w sobie. Chowała to pod uśmiechem i obojętnością na wszystko inne. Ale w końcu, pękło w niej wszystko. Zaczynała coraz bardziej przeżywać wszystko i mimo starań, stopniowo zaczęła wybuchać gniewem, krzykiem czy płaczem.

Można powiedzieć, że jej powody były błahe, jednak przed błahymi sprawami, były inne, cięższe których nie pokonała.

Tylko zamknęła. Zamknęła to wszystko, jak puszka pandory...a jak się otworzy, puszkę, z mitologii jak i metafory, wszystkie nieszczęścia wyjdą na światło dzienne.

Nie chciała tego, starała się walczyć z tym, ale nie potrafiła już. Straciła chęci na walkę jakąkolwiek. Poddała się, poddała się by wszystko ją zaczęło przytłaczać.

Pragnęła ona tylko doznać stanu nirwany, stanu spokoju, ukojenia.

Pragnęła mieć osobę, do której się przytuli.. pragnęła mieć osobę, która ochroni ją i da poczucie bezpieczeństwa.

Lęki, brak zaufania głupie wybory, nie chciała tego. Walczyła ciągle z tym, ale przegrała.

Chciała proste rzeczy, a straciła wszystko.

Ostatecznie, była tylko dziewczyną, która chciała walczyć.