- Willu chodź już. Musimy wyjeżdżać.- wołał Halt Willa.

- Juz idęęęęęę!- odpowiedział Will i wypadł z chatki.

Podszedł do Halta, który posadził go na Wyrwiju. 

Will był jeszcze bardzo mały i nie dosięgał wielkiego konika, który był w rzeczywistości jeszcze źrebakiem, a który był dla małego chłopca istną górą.

- Tylko pamiętaj, masz być tam grzeczny i się słuchać barona.- mówił mu Halt.

- Dobzie.

Halt wsiadł teraz na Abelarda i ruszyli.

Po upływie 30 minut dotarli do zamku.

Halt przekazał konie jednemu ze stajennych i ruszył z Willem do zamku, prosto do gabinetu barona.

Zwiadowca zapukał w drewniane drzwi i kiedy usłyszał głośne "wejść", otworzył je i wszedł z Willem do gabinetu.

- O witaj Halt. Widzę, że przyprowadziłeś ze sobą tego chłopca. Witaj mały, jak ci na imię?- powiedział baron Arald z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Jeśtem Will.- przedstawił się chłopiec.

- Ale on słodki, gdy tak sepleni. Ah uwielbiam dzieci.- zaśmiał się baron. 

- Mhmmmm.... No dobra, to ja go tutaj zostawiam. Dziękuję, że zgodziłeś się Araldzie go popilnować. - powiedział Halt.

- Nie ma sprawy. Jak już wspominałem, uwielbiam dzieci. A i jeszcze jedno. Gdybyś miał jeszcze jakieś tam misje, to przyprowadź go do mnie. Będzie wtedy zostawał tutaj tak długo, aż ty po niego nie przyjdziesz.- odpowiedział z uśmiechem baron.

- O, dziękuję za tą propozycję. Na pewno z niej skorzystam. No a teraz, żegnaj Araldzie. Pa Willu, bądź grzeczny.- pożegnał się z nimi Halt.

- Pa pa.- powiedział Will i przytulił go, obejmując nogi Halta, do których ledwo dosięgał.

Później go puścił i pozwolił Haltowi odejść.

Baron, gdy tylko Halt wyszedł z sali , wstał od biurka i podszedł do chłopca mówiąc :

- To co mały? Chcesz poznać swoich nowych przyjaciół? 

- Tiaaaaaaak!- powiedział podekscytowany Will.

- No to chodźmy!- powiedział baron, wziął Willa za rękę i oboje wyszli z gabinetu.

------------------------------->

Weszli do  z komnaty znajdującej się na jednej z zamkowych wieżyczek.

Pokój był jasny i całkiem przytulny.

Na dywanie bawiła się trójka dzieci.

Dwie dziewczynki i jeden chłopiec.

- No to ja cię tutaj zostawiam i wam nie przeszkadzam.- powiedział baron Arald i wyszedł.

W pokoju nastała cisza.

Dzieci przestały się bawić i patrzyły teraz na Willa, skanując go wzrokiem.

Will musiał przyznać, że czuje się trochę nieswojo gdy tak na niego patrzą.

Ciszę przerwał chłopiec, który był mocno zbudowany i wyższy od Willa o głowę.

Z kpiącym wyrazem twarzy powiedział :

- O , to jest ten lebiega, syn szpiega.

Potem zaśmiał się szyderczo.

Ale Will nie chciał pozostawać mu dłużnym.

Odrzucił mu kpiącym głosem ciętą ripostą :

- Wysoki jak brzoza, a głupi jak koza.

Na te słowa szyderczy uśmieszek zniknął z oblicza chłopca, a zastąpił je grymas wściekłości.

- Coś ty powiedział? A ty jesteś głupi jak... yyyy jak....- odpowiedział wściekły chłopiec.

Ale mały Will nie zamierzał go dalej słuchać.

 Trzeba było pokazać temu chłopcu, że nie da sobą pomiatać.

Szybkim i wyćwiczonym  ruchem wyciągnął swoją saksę i jednym susem, znalazł się przy większym chłopcu.

Złapał za kołnierz chłopca , przytknął mu do gardła saksę  i powiedział do niego niebezpiecznym tonem :

- Nidy ne waż się mne czy kogoś innego obrazać , a tym bardziej mojego tatę. Bo inaciej tak ci przyfasolę, że na tyłku przeź tydzień ne uśądziesz. Zroziumiano? 

Twarz wyższego z chłopców wyrażała wielkie zaskoczenie i strach.

Ton głosu z jakim przemówił do niego Will i jego saksa uczyniły na chłopcu wielkie wrażenie.

Tak szczerze mówiąc, to niechęć do tego niższego chłopca brała się stąd, że Will był drobnej postury i był od niego znacznie niższy i wydawało mu się, że Will należy do takich chłopców, co jeśli tylko im się powie coś obraźliwego, to od razu zaczynają płakać. A on takich chłopców, wręcz nie lubił. 

Tymczasem okazało się, że Will do takich chłopców nie należy.

Że potrafi wyciągnąć pazury kiedy trzeba i że też ma niezły  charakter.

I te właśnie rzeczy, zmieniły podejście i postawę chłopca do Willa.

Cenił sobie takie cechy, bo były odbiciem jego samego.

Z miejsca zapałał do niego wielką przyjaźnią.

Tymczasem Will ponowił swoje pytanie, bo wyższy chłopiec nie odpowiedział :

- Zroziumiano?

- Tiak.- odpowiedział wyższy chłopak.

Usatysfakcjonowany Will cofnął swój nóż i schował go do swojej pochwy na noże.

- A tiak w ogóle to jestem Horace. Miło mi cię poznać. Psieplasiam zia tamto, ale myślałem, ze jesteś z tych chłopców, co sią nieśmiali i się ciągle mazią. Ne lubię takich. Mam nauckę i telaz ne będę ocieniał ludzi po wyglądzie.- powiedział chłopiec z wyraźną skruchą w głosie.

- Nic się ne śtało. Wybacam ci. Chcesz zostać moim najlepsym psyjacielem? - spytał się go Will i się uśmiechnął.

- Tiaaaak! - powiedział zadowolony Horace.

- Nio tio skoro się juź dogadaliście, tio może teraz my się przedstawimy. Jeśtem Alyss.- przedstawiła się dość wysoka, jak na swój wiek blondyneczka o szarych oczach.

Will popatrzył się na nią i aż zaniemówił z wrażenia.

Wydawała mu się bardzo piękna.

Niczym mały aniołek, który sfrunął z nieba prosto do niego.

Will pomyślał, że brakuje jej tylko małej aureolki i skrzydełek  do kompletu. 

- Tio jakiś aniołek?- szepnął Will do Horacea.

- Wydaje mi się, ze ne. Ale ta dluga, tez całkiem podobna do aniołka. A moze obie nimi sią?- odszepnął mu Horace.

Will zdał sobie sprawę, że blondyneczka wciąż czeka na jego odpowiedź i że jeszcze się nie przedstawił, więc szybko powiedział :

- Jeśtem Will. Jeśtem synem i uczniem zwiadowcy Halta. Miło mi waś poznać.

- Ja jeśtem Evanlyn. - odezwała się druga z dziewczyn.

Ona również była blondynką, ale różniła się od Alyss wzrostem i kolorem oczu.

Była mniej więcej wzrostu Willa i miała piękne, zielone oczy.

- No dobla, tio ktio chcie się bawić w chowanego?- spytał się Horace.

 Odpowiedział mu zgodny chór dziecięcych głosików.

C.D.N.

Nosz macie ten swój rozdział.

Teraz się bójcie następnego rozdziału. BÓJJJJCIEEE SIIIIIĘ! Wahahaha

Eluwina spadam.

willtreateyandhalt