Jako dziecko pragnęłam być księżniczką i mieć swojego księcia. Być dla niego oczkiem w głowie. I tak się stało. Poznałam chłopaka o pięknych niebieskich oczach i cudownym uśmiechu, w którym zakochałam się od początku. Oczarował mnie swoją czułością i wrażliwością. Skradł moje serce. Nie wierzyłam w swoje szczęście, które nigdy nie trwa wiecznie. A jednak byłam szczęśliwa. Najszczęśliwsza na świecie. Każdego dnia rzucałam mu się na szyję, a on mną okręcał. Patrzyłam w te śliczne oczka i dotykałam jego włosów. Były takie milutkie w dotyku.
Kochałam Dawida ze wszystkich sił i wiedziałam, że on czuł to samo. Byłam zakochana do szaleństwa. Byłam w stanie oddać wszystko, by tylko go przy sobie zatrzymać. Nigdy nie dawałam mu się poddać. Tego dnia wszystko było jak zawsze. Przytuliłam się do chłopaka i powiedziałam:

- Kocham cię.

-Ja ciebie też. I wiesz co? - spytał nastolatek.

- Hmm?

-Oddałbym za ciebie życie. - odparł niebieskooki.

-Zwariowałeś. - odpowiedziałam z uśmiechem.

-Tak, na twoim punkcie, ale z oddawaniem życia mówiłem poważnie, kochanie.

-Słodki jesteś, wiesz? - pocałowałam ukochanego w usta.

-Ale ty jeszcze słodsza i tak samo słodko smakujesz.

NASTĘPNY DZIEŃ

Kiedy szłam ze swoim kochanym, nie widziałam nic, prócz jego. To był mój cały świat. Nie zauważyłam też osiedlowych gangsterów, którzy w pewnym momencie zaczęli strzelać. Pistolet kierował w moją stronę, wtedy Dawid zasłonił mnie. Kulka trafiła w jego serce. Nie zdążyłam nic zrobić. Policja zgarnęła mężczyzn, ale niestety lekarze przyjechali później i mój ukochany umierał. Słowa, które wypowiedział tuż przed zamknięciem oczu to:

-Pocałuj mnie zanim odejdę na tamten świat, księżniczko.

Zrobiłam to. Pocałowałam czule i z miłością, a po policzkach ciekły łzy. Mimo to uśmiechałam się, bo wiedziałam, że kochał mój uśmiech. Chciałam, by widział mnie taką.
Serce zostało rozerwane w momencie, kiedy zamknął oczy i przestał oddychać.
Dotarły do mnie jego wczorajsze słowa.

Oddałbym za ciebie życie.

I rzeczywiście to zrobił. Oddał życie. A ja zostałam sama. Bez swojego księcia, którego tak bardzo kochałam.

PIĘĆ LAT PÓŹNIEJ

Wracałam z cmentarza, opowiedziałam Dawidowi wszystko, co dziś mi się przydarzyło. Szłam i wpadłam na jakiegoś mężczyznę. Od razu rzekłam szybkie przepraszam, ale ten zaczął się awanturować :

-Przez panią mam pogniecioną koszulę!

- Weź wyluzuj, prezesiku. -odparłam, wspominając od kogo się tego nauczyłam.

- Wyluzuję jak pójdzie pani ze mną na kawę.

- Eee nie. Nigdzie z panem nie pójdę.

-Nie panem. Krystian jestem. - koleś najwyraźniej nie chciał odpuścić.

- Powiedziałeś swoje imię to teraz odejdź.

-Nie. Chcę sobie z tobą pogadać.

-Ale ja nie chcę. -odpowiedziałam gburowato.

-Umów się ze mną. - mówi błagalnym tonem.

-Nie.

- Dlaczego? - spytał.

- Bo tylko jeden mógł mnie mieć. - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

-Jaki jeden? Kim on jest, a może był? Używasz formy przeszłej. - zalewa mnie pytaniami.

-Miłość moja należy na zawsze do jednego. A on cały czas jest, nawet, jeśli go nie widać. - odparłam dumnie.

-Gdzie jest?

-W moim sercu. Na zawsze. - zostawiłam mężczyznę z tymi słowami.

Jak kogoś kochamy to kochamy zawsze, czyż nie? :)