This is an unedited version of Kerby Fil Martensen's POV. Be aware of the grammatical errors and typos. I will edit this one if I have time.

Thank you!

***

I held the steering wheel while I was waiting for the signal to go. I lifted my head to the other side to see my cousins.

Ang magiging kalaban ko para sa gabing ito.

I looked at Leister, and I gave him my smirk.

"Confident enough to lose me, Martensen?" Pagtatanong niya sa isang mala-sarkastikong boses.

I shook my head, and I remembered what happened when I was last car racing with them. I lost them. I win the race. Ilang beses ko na silang natatalo, they even asked me what's into me and why I win every race.

Looking back to those memories make me proud of myself.

"Baka nakakalimutan mo? I always win," sabi ko sa kaniya pabalik.

Ang katabi kong sasakyan ay nagsalita ang may ari nito.

"Ano ba? Magsisimula na ba tayo o hindi?" Aleb asked.

Napapailing akong muli at itinuon na lamang ang buong atensyon sa daan. When I saw the girl, she was slowly walking in the middle of the road, slowly lifting her right hand.

Nang ibinaba na niya ito ay kaagad kong pinaharurot ang sasakyan.

All I could hear right now was the sound coming from the engine of our sports car. I know you won't disappoint me, baby McLaren. I step the acceleration and put it at high speed. Nang makita ko ang Aston Martin ni Rios ay hindi ko siya hinayaang makalagpas pa sa akin.

I manoeuvred the steering wheel when it was my turn to turn around. Umingay ito at napangiti ako nang palihim.

That was the first turn. It's time to get into the second turn.

You won't make it, Leister. Iyon ang laman ng utak ko nang makita kong nasa likuran ko ang kaniyang Ferrari, same with the Czsinger 21C, Aleb's sports car.

Thankfully, we got already our race license. Kung wala, hindi kami makakapag-race.

I didn't let them get past me. I stayed in my line and concentrated on driving. Hindi silang puwedeng lumagpas sa linya ko, they will be disqualified.

Nang malagpasan ko ang linya ay napatingin ako sa aking side mirror.

I win again!

Lumabas ako nang sasakyan nang may munting ngiti sa aking mga labi. I stopped walking when my cousins gave me a hand.

"Dude, what the hell? You just did it again!" Aleb said.

Kanino pa ba ako magmamana? Edi kay Papa. He was the one who taught me how to race. He was my coach; he was my first driver. Iyon ang isang bagay na wala sa mga pinsan ko. Natuto lamang sila sa mga ganitong bagay noong nagka-interes nang matuto.

"Paano? Panalo na naman ako. Does that mean that I could have your baby now?" I asked Leister.

Marahas na bumuntong hininga si Leister at tinignan ako nang may iritasyon sa mukha. The other two were laughing when I saw Leister giving me his car key.

Yes, that was the rule. Si Leister ang natalo kanina sa laro namin, bago kami pumunta rito para mag car race. Whoever wins in the car race, the other one who loses the game that we had earlier, will oblige to give his car to the person who wins in the car race.

"Say goodbye to your Ferrari baby," I teased him.

"Don't worry, we own cars, Kerby. Kukuha nalang ako ng bago," pagmamayabang niya sa akin.

Napapailing na lamang ako at tinanggap ang tapik niya sa aking balikat.

My summer was so full because of them. I spent my summer days in Iligan to bond with them. Ang isa sa mga kinahihiligan namin ay ang mag-car race, sa aming apat, ako ang pinakamagaling.

Nang matapos ang buong summer ay umuwi kaagad kami ng Agusan. Pero, bago kami umuwi ng Agusan ay nag-car race muna kami ng isang beses.

My cousins forced me to race them, so I did.

Pag-aari ng mga Martensen ang halos lahat nang lupain rito sa Iligan City, kaya ang tatlo kong pinsan ay dito nag-aaral. Si Leister Dew Martensen ay nag-iisang anak nila Tita Solene at Tito Duke. They have their own business, kaya hindi na nangingialam sa pagpapatakbo ng kompanya. Sila Tito Duke sa kompanya ng mga Martensen. While Aleb and Rios were both planning to work in the Martensen Fishing Corporation. Iyon ang binabalak nang mga magulang namin. Si Aleb at Rios ay parehong anak ni Tito Erwan Martensen

Our grandfather, Mr. Henry Martensen, was the chairman and board of directors of the company. Nang dahil sa masipag at pag-tya-tyaga ni Papa na makuha ang kompanya, ginawa ni Lolo si Papa bilang isang chief executive officer. Hindi naman tutol sila Tito Duke at Tito Erwan sa naging desisyon ni Lolo.

After all, it was the decision made by the chairman, our grandfather.

Matagal na namin siyang hindi nakikita. The last time that I saw him, I was fifteen years old. Bihira lang rin itong umuwi ng Pilipinas nang dahil sa abala rin ito sa ibang mga negosyo na balang-araw ay kami lang rin ang makikinabang.

Unang kita ko palang kay Lolo Henry, I know he was very strict, and will stick to his principles. Alalang-alala ko pa noon kung paano mangatog ang tuhod ko nang dahil sa takot at kaba nang ipinakilala kaming dalawa ni Reian sa kaniya.

"You have to behave Kerby, okay? You will meet your grandfather now. Naglaan talaga siya ng panahon para sa inyo," pagpapaalalang muli ni Mama sa aming dalawa ni Reian.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Reian at pinagmasdan ko ang pormal niyang pananamit. Habang ako ay nakasuot rin ng tuxedo. In my age, I didn't look exactly like I was a fifteen years old. Ang sabi kasi nila ay mukhang eighteen years old na ako.

Nagkibit-balikat lamang ako habang hinihintay ko si Lolo Henry na makarating. Nasa labas kami ngayon ng kaniyang opisina. Ang sabi kasi ng sekretarya ni Papa ay sabay raw silang dalawa ni Lolo Henry na dadating rito.

My mother stopped me when she saw my position. Pinandilatan niya ako nang kaniyang mga mata.

"Sit properly!" She gritted her teeth and I followed her right away.

Iba magalit si Mama, ayokong nakikita siyang nagagalit. Pati si Reian ay hindi hinahayaan na magalit si Mama sa kaniya.

My forehead furrowed when I saw the guards, wearing an all-black suit, walking past us. Dumiretso ito sa gilid ng opisina ni Lolo Henry. Nakasuot pa ang mga ito ng mga itim na salamin. Paglingon kong muli sa pintuan ay umawang ang aking bibig sa mga nakikita ngayon.

A fifteen-year-old boy hasn't had an idea about his Lolo Henry. A young Kerby Fil admired him when they saw each other for the first time.

Unang pumasok si Papa sa loob at ang katabi naman nito ay ang isang matandang lalaki. Panigurado, si Lolo Henry ang kasama niya.

I swallowed hard when I saw my grandfather for the first time in our lives. He is wearing a black suit. Kahit ang likuran nito ay may mga nakasunod na gwardiya.

Nang makita kami ni Papa ay kaagad itong nilingon ang ama at nagpaalam itong lumapit muna sa aming direksyon.

Unti-unting bumibilis ang pagtibok ng aking puso nang unti-unti kong napagmamasdan sa malapit ang kabuuan ng kaniyang mukha.

He looked like my father, but a little more dangerous. His dark and pitchy aura makes him look like a powerful human being. The way he moves, the way he talks, and the way he stands. ...Talagang malalaman mo kaagad kung sino at kung ano ba ang pinaggagagawa nila sa buhay at kung bakit ganito sila ka-yaman ngayon.

My father gave a kiss to my mom. Nang makita kami ay kaagad itong lumapit sa amin at yumakap.

"Reian, Kerby, I want you to meet your grandfather, Henry." Pagpapakilala ni Papa sa amin kay Lolo.

Tuluyan kaming pumasok sa loob ng opisina. Nakatayo lamang si Lolo Henry sa gitna ng kaniyang table, habang nakapamulsa. He looked at us, observing about something. Magkahawak-kamay kaming dalawa ni Reian nang makita ang malamig na ekspresyong ibinibigay ni Lolo sa amin.

"Papa, these are my children. This is Reian Megan and Kerby Fil." Papa said to Lolo.

Habang si Mama naman ay nasa gilid lang rin, halatang kinakabahan sa presensya ni Lolo.

Nagkibit-balikat si Lolo at bumuntong hininga.

"Maayos ba ang pagpapalaki mo sa mga batang ito?" Pagtatanong niya kay Papa.

"Yes, Papa."

"Good. I don't want burden children. Mas mabuti na iyong habang bata pa ay nadidisiplina nang tama. Gaya nang pagpapalaki ko sa inyo ng mga kapatid mo." Sabi nito na para bang ipinagmamalaki niyang mabuti siyang ama sa kanila.

My father has lots of bruises way back in his teenage years. Ang iba pa nga ay nananatili pa rin sa kanyang katawan. Ganoon ba talaga ang tinutukoy niyang pag-di-displina? Sinasaktan ang sariling anak?

Nakita ko si Papa na nakayuko at nakaawang ang bibig.

"Save them for good, Khomael. Give them education, don't let them get what they want. Nakakasama ang pagbibigay ng sobra sa mga batang ito. They are made for the business. They are made for me." he said, a small smile was very evident on his face.

Kunot ang aking noo habang pino-proseso ko ang lahat nang mga sinasabi niya. Hindi nakasagot si Papa at hindi nakaangal.

I adore my grandfather for being the a busines tycoon, but I never adored him for being the best grandfather, or even the best father for his son. Gustong-gustong kumawala ni Papa sa kompanya, pero, sa kanya nakatadhana ang pagpapatakbo nito. He doesn't like how my grandfather treated us. Ayaw niyang matulad kami at maranasan ang mga nangyari sa kaniya.

Iyon ang unang beses na ipinakilala kami kay Lolo Henry. Ang iba ko namang pinsan ay pinapunta niya roon, kasama ang mga magulang. We haven't even had a bond like a real grandparents, playing with their grandchildren. Hindi namin iyon naranasan sa kaniya. Instead, he would always say that we are made for him. We are made for the business.

Gusto kong matawa sa mga pinagsasasabi niya. Sa tingin niya ba ay gagaya ako kay Papa? Na magpapaalipin sa mga kamay niya? I won't do it. I will be the first Martensen who will oppose to work with the company.

I slowly understood why Papa wants us to live in Agusan instead of Iligan. Ayaw niyang mapalapit kami kay Lolo Henry.

"Do you like your new school, kuya Kerby?" My sister Reian, asked.

Pinagmamasdan ko ang kabuuan ng buong lugar. This is good. This is peaceful. Maraming mga puno, kahit may mga buildings ay hindi pa rin nawawala ang pag-aalaga nito sa mga puno na nasa gitna ng daan.

"It's fine. Are you sure you don't want to study here?" Pagtatanong ko sa aking kapatid.

She said she wants to study abroad. Hindi naman tumutol sila Papa tungkol rito. I know Reian, she doesn't like the business, she hates the company, she hates our grandfather. Kaya naiintindihan ko siya kung ayaw niya rito.

"Yes, kuya. Alam mo namang ayaw ko talaga rito." Sabi niya sa akin nang may pinal sa boses.

Months had passed and I received the news that my cousin Leister will be studying here in Carmel. Abot-abot ang aking saya nang dahil sa mga nalaman. Nang dahil doon ay balak ko sana siyang gulatin at asarin nang ibang tao ang nabuhusan ko ng tubig.

My jaw dropped when I saw a white and fair girl, who is in front of me, bursting because of anger. Nakapikit ang mga mata nito at nakakunot ang noo. The white uniform really suits in her. Ang maayos niyang buhok, ang natural na pagkakalagay ng kolorete sa kaniyang mukha, ang makinis at maputing kutis.

Those pieces make her an art by a second. I have seen a lot of beautiful women, mostly at my age, but I didn't seen them attractive in any way, they are just beautiful. But this girl who's in front of me just different.

She looks different.

Nagtagal ang pagtitig ko sa kaniya nang dahil sa naging ekspresyon niya sa akin ngayon.

"Shit!" I cursed silently when I saw her slowly getting mad. Para siyang bulkan na sasabog.

Nang makabawi sa mga nangyari ay humarap ito sa akim at pinandidilatan ako ng kaniyang mga mata.

"Ano ba'ng problema mo?!" Pagalit niyang sabi sa akin.

"Pasensya na, akala ko si Leister ka-" napatigil ako sa aking pagpapaliwanag nang hindi niya ako hinayaan na makasagot ulit.

"Tumahimik ka nga! Pinag-ti-tripan mo ba ako, ha?! Kung wala kang magawa sa buhay mo, pwes huwag mo akong idamay!"

Her face was turning red. Pero kahit galit na galit na siya ay parang umiilaw pa rin ang kaniyang mukha. Her porcelain skin makes her more beautiful and attractive, na kahit galit ito at sumisigaw sa aking harapan, mas lalong gumaganda.

What the fuck is happening to me?!

"Please, Miss? Hindi ko talaga sinasadya. I thought you were Leister, siya dapat ang nabuhusan ko ng tubig." Even when she's very mad, I still manage to explain it to her in a clearer way. Mas mabuti na iyon naiintindihan niya ako nang maayos.

I really didn't mean it that way. Hindi naman talaga siya ang bubuhusan ko ng tubig, it was my cousin, Leister.

"Hindi mo ba nakita ang ginawa mo?! Basa na itong uniform ko! Wala akong pampalit!" pag-re-reklamo niya habang naiinis na pinapagpag ang kaniyang uniporme.

Bumuntong hininga ako at tumalikod. Kinuha ko ang aking polo shirt na madalas kong ginagamit at kaagad ko itong iniabot sa kaniya. Kumunot naman ang kaniyang noo habang papalit-palit ang kaniyang tingin mula sa damit na inilahad ko sa kaniya at sa akin.

"You can wear my polo shirt, it's my fault anyway. Ibalik mo nalang 'yan sa akin kapag nakauwi ka na sa inyo. Kung galit ka talaga sa akin, itapon mo nalang." Sabi ko sa kaniya, pampalubag loob.

Marahas niyang hinablot ang damit mula sa aking kamay. I can't help myself but chuckled a little bit when I saw her reaction. She's kinda cute, but of course, I won't tell her!

Mahal ang praises ko.

"Susunugin ko talaga ito!" Sabi pa niya sa akin nang tuluyan na siyang tumalikod sa akin.

"Miss, sorry!" I said to her one more time but she didn't reply to it.

Iyon ang unang beses nang magtagpo ang landas naming dalawa ni Paige. I couldn't help but praise her, not just because of her beauty, but because the way she treated other people. Napatunayan ko 'yan nang makita ko siyang naglalakad, kasama ang mga ka-klase at ibang mga kaibigan, pauwi na siguro sila.

Nagtagal ang paningin ko sa kaniya nang makita ko siyang nakikipag-usap sa mga ito. Nang makita nila na may lumapit na isang batang lalaki sa kanila ay siya mismo ang unang lumapit sa bata at kinarga ito. I lifted my head just to see her one more time.

Nakita kong may kinuha ito sa kaniyang bag, mukhang medisina ito at unti-unti niyang nilalagyan ang sugat ng bata.

"Kerby, baka matunaw naman si Audrey riyan."

Nabalik lamang ang aking atensyon nang biglang magsalita si Leister sa aking harapan. We are having a break now. My forehead's furrowed when I heard a girl's name.

"Audrey?" I asked curiously.

Kaagad niyang itinuro ang babaeng gumagamot sa sugat ng bata, bago niya ibinalik ang paningin sa akin.

"She's Audrey Paige San Diego, a nursing student. Kasamahan ko rin sa Dakila Theater." Sabi nito sa akin.

When I heard the first time of her name. I immediately searched for her through social media accounts. I'm not really fond of social media, but I need to search her account.

Tinignan ko ito nang mabuti. I saw her pictures together with her family, friends and even her dog! I scrolled one more time. She's living her life in the fullest.

Ewan ko ba! Anong nangyayari sa akin at bakit ini-stalk ko na ang babaeng ito! This is not me! Hindi ko ito gawain.

When I heard about the news that she got in Dakila Theater, I texted her right away.

To: Paige

How's the audition? I heard from Leister, pumasa ka raw. We should celebrate that!

Napakagat-labi ako nang ilang segundo pa ay nakatanggap na ako ng mensahe mula sa kaniya.

Tumigil muna ako sa aking pag-aaral at kaagad na binasa ito.

From: Paige

Kailan mo ba ako tatantanan, ha?! I should block your number! Huwag ka ng mag-text sa akin dahil hindi ako mag-re-reply sa'yo!

"Ang sungit talaga..." I whispered it to myself and texted her back.

To: Paige

You already did, Paige. :)

She didn't text me back, I think she really blocked my number. Napapailing na lamang ako sa aking sarili, habang hindi matanggal-tanggal ang ngiti sa aking mga labi.

Few months later, I always stay in the corridor, near in the annex room just to see her everday. Oo, araw-araw akong nandoon para tumambay, iyon ang naging dahilan ko sa mga kaibigan ko, kahit sa mga kasamahan ko sa team. Ang hindi nila alam, ay ang totoo kong dahilan.

I want to see her everyday, so I stayed in front of the annex room, every day. Sa tuwing nakikita ko siya ay gumagaan ang pakiramdam ko. There is really something in her that I want to be mine. Hindi ako tumigil, wala sa bokabularyo ko iyon.

Lalong-lalo na nang mapalapit siya sa akin, noong bumibisita sila sa bahay namin. All I could say is... that was the best day of my entire life. When Paige and I spent the whole afternoon, riding a horse.

Nang dahil sa excitement na naramdaman ko, hindi ako nakatulog noong gabing iyon. I even put the date in my notes.

Kaagad akong bumaba sa aking kabayo at lumapit sa kaniya. Hinawakan ko ang tali ni Ron para pumirmi ito sa posisyon niya. Nag-da-dalawang isip pa siya kung hahawak ba siya sa akin o hindi. Natawa na lamang ako sa aking isipan.

I held her waist and slowly putting her down.

"Umupo muna tayo roon," sabi ko sa kaniya nang hindi kaagad siya nakabawi sa mga nangyari.

Iginiya ko siya sa upuan at doon muna kami magpapahinga. Unti-unti ng lumulubog ang araw, habang ang mga huni ng ibon ay tila ba'y kanta na humihila sa amin sa pagtulog. Ang bawat paglipad nito ay nagsisimbulong naging maganda ang araw na ito. They were also happy, just I am right now.

I lifted my head to see her reaction. I watched her admire the beauty of nature. Just what I am doing right now to her. She is just so beautiful, I couldn't even describe her properly. She looked like Audrey Hepburn, my mother was so right about it. Has porcelain skin, high cheeks bone, has straight nose, arched eyebrows, arched lips but thin and attractive, malambot ito at mapupula, has charming innocence. Her wavy brown hair was swaying at the back. She lick her lower lip and blinked many times. Ngayon ko lang rin napansin na may makurba at matataas siyang mga pilik-mata.

She's melancholy beautiful.

"Are you okay?" I asked her.

Nilingon niya ako at bumuntong hininga, bago sumagot.

"Yes," she replied shortly.

"Parang ang lalim naman ng iniisip mo," dagdag ko.

"I was just wondering... all of these were turn into memories."

Hindi ko mapigilan ang hindi mapatawa roon. Iyon pala ang iniisip niya. Edi sana mas pinagmasdan ko pa siya nang mabuti para mahulaan iyon.

"You're right, Paige. This moment will turn into memories. Kaya kung ako sa'yo? Pahalagahan mo nalang ang lahat. Just savor the moment." Iyon na lamang ang aking nasagot sa kaniya.

"Ayoko nga! Ang malas ko naman dahil ikaw ang kasama ko rito!" Maarte niya pang sabi sa akin.

I was amazed and face her. "Ang gwapo ko namang malas kung ganoon."

I created little flowers. Kinuha ko ang mga iyon sa gilid ng aking inuupuan. I collect all of it and put it into the leaves. Hanggang sa nagmukha na itong bulaklak na binalot.

It looks like a little bouquet.

Kaagad ko itong iniabot sa kaniya at nagtataka naman siya sa akin.

"Ingatan mo 'yan, ha. Ginawa ko yan para sa'yo." I said in a small tone of voice.

"If you don't mind me asking... are you okay with fixed marriage?" Pagtatanong niya sa akin.

Nagtagal ang paningin ko sa kaniya at napaisip kaagad ako sa isasagot ko.

"Hindi," tipid kong sagot sa kaniya.

"Really? Why?" ulit niya pa sa akin.

My jaw clenched and I was curious about it.

"Fixed marriage will never be okay with me. Hindi ako papayag kung ipapakasal ako sa iba, sa gayong may mahal naman ako."

That's my final answer to her. Hindi ko magagawa iyon. Kung magmamahal man ako, pipiliin ko 'yong babaeng pakakasalan ko. I am a date-to-marry person. Ayoko ng papalit-palit ng babae. Hindi ako kagaya ng dalawa kong pinsan na si Aleb at Rios.

"Paano kung wala kang choice?"

I always have a choice. Kapag gusto mo, kahit gaano pa ito kahirap abotin, magagawa mo.

"You will always have a choice when it comes to that, Paige. Dahil sa'kin, mayroon. Hindi ako papayag na matali sa iba." Iyon ang naging sagot ko at nanatili ang paningin niya sa akin.

I didn't let the day passed without asking her. I asked her to be my partner in our acquaintance party, luckily, she agreed to it. Hindi ko maipaliwanag ang aking kasiyahan na naramdaman noong gabing iyon.

I was so happy.

Few weeks had passed and I feel that Paige is avoiding and ignoring me. Nararamdaman ko iyon dahil iyon ang ipinapakita niya sa akin. I really want to ask her about it, but I want to give her a time. Hindi ako boyfriend para mag-demand nang higit pa roon.

Magiging boyfriend palang niya ako.

Hindi ko siya kinulit, kahit na noong byernes, bago magaganap ang party namin. I went to my locker to get my things. Napapikit ako nang nahulog ang mga iba't-ibang letters na nakalagay roon.

Malakas akong bumuntong hininga at kinuha ang mga iyon. I can't blame them for giving me love letters, but they won't force me to choose them.

May gusto akong iba.

Inayos ko ang mga iyon at inilagay na lamang sa gilid ng aking locker. I am not a rude person, nor a snob type of guy. Hindi ko rin tinatapon ang mga ito. It took them a lot of courage to write these letters for me. It is more on appreciation, admiration.

Palabas na sana ako ng school nang makita ko sa parking lot si Leister at si Paige. She went to the passenger's seat, smiling while talking to my cousin.

Nabalik lang ako sa realidad nang unti-unting nawala ang sasakyan ni Leister. What the fuck is the meaning of this?!

Is he courting Paige?

Alam niyang may gusto ako roon! Bakit niya gagawin iyon sa akin? He is my cousin!

Humanda iyon sa akin mamaya.

Bagsak ang aking balikat nang makauwi ako sa bahay. Naiinis ako habang bumabalik sa akin ang mga nangyayari.

Hinintay ko talaga si Leister na makauwi siya sa bahay ng kaniyang lola, bago ako tuluyang bumalik sa amin.

"Leister, can we talk?" I asked him in a cold tone.

Natigilan siya sa kaniyang pagpasok nang maabutan ako sa sofa. Nagkibit-balikat ako habang tinitignan siya ng malamig.

"Yes, Kerby? Anong pakay mo rito?" He asked innocently.

Tumayo ako at unti-unting lumapit sa kaniyang direksyon.

"Are you courting Paige?" Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa.

Nanliit ang kaniyang mga mata habang pino-proseso ang aking tanong.

"What are you talking about?" He found my question ridiculous.

"Are you fucking courting her?" I asked her one more time.

Ayusin mo ang magiging sagot Leister, susuntokin talaga kita!

"No, of course not! Alam mo naman kung sino ang gusto ko."

"Bakit palagi kayong magkasama kung ganoon?" Naiirita na ako.

"Nagkataon lang na magkasama kami. We are partners in singing, kaya talagang dapat na magkasama kaming dalawa. Atsaka, nagseselos ka ba sa akin, Kerby?" Natatawa niyang sabi sa akin.

"Bakit hindi? Bawal na ba na magselos ngayon?"

"Dude you're so into her!" He couldn't believe what he had heard.

"Yes, I am! I am into her. Are you happy now?" mala-sarkastiko kong sabi sa kaniya.

Pinagtawanan lamang niya ako na para bang nahihibang na ako sa mga ipinagsasasabi ko sa kaniya.

Hindi ako nakatulog noong gabing iyon. Lalong-lalo na noong hindi niya talaga ako sinagot. Lalong-lalo na ang mga tawag ko. Hindi ko na rin siya inistorbo, mukhang wala talaga akong pag-asa sa kaniya.

I didn't lose hope, because I have so much love that I have felt for her. Only to her. Hindi ko kayang ibigay iyon sa iba. Sa kaniya ko lang ito naramdaman.

Hindi ko siya nilingon o sumulyap man lang sa direksyon nila. I busied myself just to distract myself from looking at her. Mira asked me to dance with her. Hindi nalang ako nag-reklamo at kaagad kong hinawakan ang kaniyang kaliwang kamay. Nakita ko rin na isinayaw siya ni Leister.

I can't help myself but to stare at her.

Nabalik lang ako sa realidad nang biglang hawakan ni Mira ang aking pisngi. Kunot ang aking noo at hindi ko nagustuhan ang ginawa niya.

Paano kung nakita iyon ni Paige?!

"Kerby, wala ba talaga akong pag-asa sa'yo? I did everything just for you to like me back. Nag-accounting ako. I even slowly learned how to love sports, kasi iyon ang gusto mo-" I didn't let her finish her word.

"Don't do that because of me, Mira. You already know what will be my answers to that. I'm sorry, I can't reciprocate your feelings. May gusto akong iba." Sabi ko sa kaniya nang walang pag-aalinlangan.

Para siyang natauhan sa mga sinabi ko at kaagad na iniwas ang paningin sa akin.

"Baka puwede pa na magbago ang isipan mo?"

My forehead furrowed when I heard that from her.

Really?

"Kailan ka pa naging pala-desisyon ngayon?" Malamig kong sabi sa kaniya.

Umawang ang kaniyang bibig at unti-unting nangilid ang mga luha. It wasn't my intention to hurt her feelings, but I just can't let that pass without answering those ridiculous questions!

"You can't force someone to love you back, Mira. Hindi dapat pinipilit ang pagmamahal. Dahil kung ganyan ka magmahal... nakakatakot ka." Iyon ang huling sinabi ko sa kaniya, bago ako umalis sa kaniyang harapan nang makita kong tumakbo si Paige palabas ng venue.

I excuse myself to her and immediately went to Paige. Bigla akong nag-alala nang dahil sa biglaang pag-alis niya.

I held her arm but she forced to let it go.

"Bakit mo pa ako sinundan, huh?!" Pagalit niyang tanong sa akin.

Nagulat ako roon at hindi kaagad nakasagot.

"Why did you left? Why are you crying?" I asked her coldly.

Oo, galit ako nang dahil sa ginawa niya. She promised to be my partner tonight, but she's with Leister instead of me!

"Bakit ka pa nangingialam, huh? Ilang beses ko bang ipaalala sa'yo na wala akong gusto sa'yo. Ilang beses ko bang sasabihin na huwag kang makialam sa buhay ko?"

Those words were like daggers. Unti-unting pinupunit ang aking damdamin nang dahil sa mga salitang iyon na nanggagaling sa kaniya.

"You are so full of yourself, Miss San Diego. Matatanggap ko ang lahat nang mga masasakit na salitang binibitawan mo ngayon. Pero hindi ko matatanggap ang pagsisinungaling mo."

Nanliliit ang kaniyang mga mata. Yes, Paige, you can't fool me.

Eyes can never lie, baby.

"Anong pagsisinungaling ang pinagsasasabi mo diyan?!"

"Don't play with me. Alam kong gusto mo ako. Eyes can tell, Paige. Ang mga luhang lumandas sa pisngi mo ang nagpapatunay ng lahat. Gusto mo 'ko, iyon ang totoo!" Finally, I said that to her.

Natigilan siya at napakurap-kurap. Hindi kaagad nakabawi sa mga sinabi ko.

Hindi! Hindi kita gusto," she tried her best to keep her voice strong.

"Gusto kita."

I went to her slowly and closed the distance between us.

Habang papalapit ako sa kaniya ay unti-unti rin akong nasasaktan.

"Gustong gusto kita, Miss San Diego. It kills me, every time I see you with my cousin. Parang pinipiga ang puso ko sa tuwing nangyayari iyon." My voice broke.

"Ganoon ba talaga ka-laki ang pagkamuhi mo sa akin para hindi mo ako magustuhan pabalik? Am I that too bad for you?" My voice was almost a whisper when I said that.

Hinawakan ko ang kaniyang mga kamay.

"Hi-hindi kita gusto, Fil..."

Iyon ang naging sagot niya. Umigting ang aking panga at dahan-dahan akong tumango roon.

Hindi ko siya puwedeng pilitin sa isang bagay na hindi puwede. Ayokong makita ang sarili kong namimilit. Hindi dahil sa napapagod ako, kung hindi dahil ayokong nakikita siyang nahihirapan sa pagtataboy sa akin palayo.

"Is that your final answer? Hindi na ba talaga magbabago ang isipan mo?"

"I'm sorry..." Sabi niya sa akin.

Halos pabulong niya iyon sinabi, pero kahit pabulong lang iyon, I heard it clearly.

"I'm sorry for telling you, all of this. I love you, Paige. Always remember that. I respect your decision."

I will always respect your decision, Paige. Ganoon kita kamahal.

"I'm sorry, Fil..."

Gustong-gusto ko siyang yakapin nang makita ko ang paghagulgol niya ng iyak, pero hindi ko magawa.

"Don't be sorry... I understand everything. I won't bother you anymore, but I will always be here... Kahit masakit, kahit mawasak man ako, titiisin ko, Paige. Ganoon kita ka-mahal. "

After what happened, I immediately went to Sweden. Nasaktan ako nang sobra at hindi ko alam kung paano ako makakabawi. I spent my two weeks there. Nagtaka sila Mama at Papa kung bakit ko iyon nagawa, kung bakit biglaan ang gusto kong pagpunta ng Sweden. I just tell them that I really want to go that country, hindi naman sila umangal sa mga naging gusto ko.

Pag-uwi ko, akala ko ay magiging ayos na ang lahat. Akala ko ay kaya ko na. I was so wrong about it.

Nang dahil sa selos na naramdaman ko nang makita ko siyang muli, kasama ang aking pinsan, ay hindi ko mapigilan ang aking sarili na hindi magselos.

I know that Leister is just teasing me! Kaya naiinis at naiirita ako sa kaniya sa tuwing nakikita ko siyang kasama si Paige!

I didn't control myself, I went to a car-race. Hindi mga pinsan ang kasama ko, ibang tao. Ibang team.

Ibang sasakyan rin ang gamit ko. Hindi ko kayang gamitin si McLaren sa mga ganitong bagay, lalong-lalo na dahil wala akong tiwala sa mga kalaban ko sa gabing ito.

Habang nakikipaglaban ako, mas nilakasan ko pa ang aking pagmamaneho. Wala akong ibang naiisip ngayon kung hindi si Paige.

Unti-unti akong nasasaktan nang paulit-ulit. Tears kept falling down my cheeks and I can't see properly the lane. Marahas kong iniliko ang sasakyan nang muntik na akong mabangga sa isa ko pang kalaban.

Tang-ina!

Nauntog ang ulo ko nang dahil sa malakas nang aking pagkaka-break. I feel the pain in my arm and I couldn't help but close my eyes because of it.

Kaagad nila akong nilapitan at dinala sa pinakamalapit na ospital.

This is my first time...

I lose this time.

I lost the game.

I didn't win.

Ginagamot ng mga nurses ang aking sugat, habang kinakausap ako ng doktor. He explained to me the results of it. Ang sabi niya sa akin, kailangan ko raw na magpahinga para kaagad na gumaling ang aking mga sugat.

Biglang bumilis ang pagtibok ng aking puso nang makita ko si Paige. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ko siyang umiiyak. Magsasalita na sana ako nang bigla siyang lumapit sa akin at niyakap ako nang napakahigpit.

"I'm sorry... I'm really, really sorry, Fil." She couldn't even construct her words properly because of her own tears.

Sinenyasan ko kaagad ang mga nurses na umalis na muna sa aming harapan, nang makita kong tapos na ito sa kanilang ginagawang paglagay ng puting tela sa aking braso. Umalis rin ang doktor ko pagkatapos naming mag-usap.

"I'm sorry..." her voice broke.

I hugged her back. Mga yakap na gustong-gusto kong ibigay sa kaniya.

"Baby... why you keep saying that?" I asked her with full of concern.

"I'm sorry..." ulit niya pa na sinabi.

Aalis na sana siya sa aking harapan nang hinawakan ko siya at pinaupo sa aking hita. I held her waist using my other hand to support her still.

Nagtama ang aming mga mata. Mapupungay ang aking mga mata habang nakatitig sa kaniya.

"I can't wipe your tears. My right arm is wounded, but I can hold you like this, forever, baby..."

Inalis niya ang mga luhang lumandas mula sa aking mga pisngi.

"I'm sorry..." She whispered it again.

Kaagad niyang iniwas ang kaniyang paningin sa akin kaya hinuli kong muli ito.

"Baby, look at me."

"I don't like him, Fil. Iba ang gusto ko." Sabi niya sa akin.

I want to act blindly. Gusto kong sa kaniya mismo manggagaling ang salitang gusto niya rin ako.

I really want to hear it.

"Kung hindi siya, sino kung ganoon?" Hindi ko mapigilan ang hindi mapangiti nang dahil lang doon.

"Fil, use your common sense, okay?"

"Sorry baby, I don't see it that way. Kapag kaharap kita, nanghihina ako. Kapag kaharap kita, para akong nabobobo."

Natigilan siya sa aking mga sinabi at hinayaan niya lang akong magsalita.

"So, tell me. Tell me everything, Paige. Kasi mababaliw ako kakaisip kung ano ang dahilan mo kung bakit ka nandito ngayon. When the truth is... you hated me so much." My voice broke when I said those words to her.

"Hindi ko alam kung saan ako magsisimula sa pagpapaliwanag sa'yo, Fil. Iba't-ibang emosyon ang nararamdaman ko ngayon. Nang tinawagan ako ni Reian at sinabi niyang na-aksidente ka ay kinabahan ako. I rushed here to confirm that it was true. Bigla akong nanghina nang makita kitang may mga sugat. I just realized that... I don't want to lose you. I am fighting my own battles alone, this past weeks, Fil. Sinubukan kong kalimutan ka. Kinaya ko ang mga pagkakataong hindi mo ako pinapansin nang dahil nasaktan kita ng sobra. Yes, I like you. Yes, I really, really like you, Martensen."

Umawang ang aking bibig habang pinagmamasdan siyang nagpapaliwanag sa akin.

"Bakit ngayon mo lang 'yan sinabi sa akin?" I asked her while I kept her locking in my chest.

"Ngayon lang ako nagkaroon nang lakas ng loob, Fil. Dahil... natakot ako. Natakot akong mawala ka," parang may bumara sa lalamunan niya nang masabi niya ang mga salitang iyon.

"You're in love with me." I whispered it to her ears.

"I overthink so much, Paige. Thinking that you would end up with Leister and not me. I spent my weeks abroad just to get healed, pero... habang lumalayo ako ay mas lalo kitang minamahal. Hindi ko pala kaya," pagpapaliwanag ko sa kaniya.

"I just can't spent my days there, thinking about you and him."

It kills me every time I think about her and Leister getting close together to each other. Kaya, naisipan kong umuwi nalang ng Pilipinas.

"Don't worry, it won't happen again. I won't think about the other men. It's you. It will always be you, from now on." She said with finality in her voice.

"I won't let you go, either." I smiled to her and give her a kiss on her lips.

That was the happiest night of my life. She gave a light to my darkness days, she became the source of my life. Siya ang pag-ibig na hindi ko akalain na darating sa akin nang maaga, at mawawala rin pala sa akin nang ganoon ka-bilis.

I tried my best to keep our relationship strong and firm. Wala akong ibang maisip kung hindi ang pakasalan siya, bago ko tinapos ang aking pag-review sa Manila.

I concentrate myself and finish it early just to get back in Agusan. I also bought an engagement ring.

Ang pakasalan siya ay isa sa mga bagay at pangarap na gusto kong gawin. I can't see myself loving someone just as I loved Paige.

Hindi ko na kayang magmahal pa nang iba. Hindi ko na kayang lumingon pa sa iba.

Sinabi ko sa mga magulang ko na kukuha ako ng kursong medisina. Tutol si Papa sa kagustuhan kong mangyari, pero hindi ko lang talaga kayang manatili sa kompanyang pagmamay-ari ni Lolo.

I don't want to lock myself in him. Ayokong kino-kontrol niya ako, ayokong maisip na baka ginawa lang talaga kami para mapakinabangan niya.

I don't want that. The reason why I want to take and study medicine because I want to have a better future, not just for myself, but for Paige.

Nang makarating na ako ng airport ay kaagad akong dumiretso sa kaniya. I went to her house because I missed her so much! I want to hug her!

Ilang buwan rin akong nawala rito sa Agusan, at ilang buwan rin akong hindi siya nakita.

Kaagad siyang bumaba at napangiti ako nang makita ko siyang muli.

Lumapit siya sa akin at niyakap ko siya nang napakahigpit.

Finally, I am already home.

"I miss you so much, Paige..." pabulong ko na sabi sa kaniya.

"Anong ginagawa mo rito?" Pagtatanong niya sa akin.

I hugged her even more.

"I've finished my reviews. I did it in just five months. I asked them to make it short, so I could finish it much earlier than six months. Pumayag naman sila sa akin dahil maayos naman ang performance ko at ang mga nakuha kong marka." Pagpapaliwanag kong muli sa kaniya.

Kumunot ang aking noo nang maramdaman ko ang pagiging tahimik niya. Mas lalo akong na-alarma nang makita ko ang mga luhang lumandas sa kaniyang mga mata.

"Is there a problem, Paige?"

"Bumalik ka na sa inyo," malamig niyang sabi sa akin.

Mas lalong nagtaka ako. Bakit niya ako pinapauwi sa amin? Did something happen to her?

"What do you mean? I am here to visit you, because I've missed you so much."

Wala akong ibang nakikita ngayon kung hindi ang malamig niyang mga tingin sa akin. Para itong mga yelo, unti-unti akong tinutunaw.

"Umuwi ka na." Ulit niya pa sa akin.

I didn't let her go easily. I held her arms and asked her what the fuck is happening!

"Paige, anong nangyari? Why are you acting this way? Did I do something wrong, baby?"

"Ayoko na, Fil. Pagod na ako."

Napaatras ako sa mga sinabi niya. Bigla akong nanghina at hindi makapaniwala sa mga narinig.

Alam kong may mali! Nararamdaman ko iyon!

"Then tell me. I am willing to listen. Huwag naman ganito, Paige." I tried to reach her but she didn't react.

"Sinabi ko na sa'yo. Pagod na ako. Pagod na pagod na ako! Pakawalan mo na ako. Maghiwalay na tayo!"

She shouted at me with full of tears in her eyes.

Umawang ang aking bibig at matagal pumasok sa utak ko ang mga binatong salita niya.

"Paige... no, hi-hindi ako makakapayag. Did I do something wrong? Kung pagod ka na, hayaan mong ako naman ang lumaban para sa'tin." I said it while trying to hold her hands.

"Please, baby..."

I couldn't let her do this. Kung napapagod na siya, handa akong lumaban para sa aming dalawa. Hinding-hindi ko siya hahayaan na kumapit sa relasyon naming dalawa na siya lang ang lumalaban.

This is our fight, not only to her.

"Hindi mo ba ako narinig, huh? Ang sabi ko, pagod na ako! Ayoko na, Fil! Nakakapagod kang mahalin!"

Hindi, hindi ako naniniwala sa mga sinasabi mo, Paige. I can see it in your eyes!

"No, don't do this to me Paige. Hi-hindi ko kakayanin. Tell me what's wrong with me; I can change. I will change, Paige. Huwag mo lang akong paalisin. Huwag mo akong ipagtulakan, hindi ko kaya." Nanginig ang aking boses habang sinasabi ko ang mga salitang iyon.

"Umalis ka na! Ayoko na! Maghiwalay na tayo! Simula ngayon, wala nang tayo!" Sabi niya at marahas itong kumawala sa mga yakap ko.

"Sabihin mo nga sa akin, may mahal ka na bang iba?"

Hindi na dapat pa itinanong ang bagay na iyon, pero wala akong ibang nakikitang dahilan para makipag-hiwalay siya sa akin.

"Umalis ka na," sabi niyang muli.

Hindi ako nakinig sa kaniya at sinubukan ko pa rin siyang kausapin.

"Bakit hindi ka makasagot? May mahal ka na bang iba? Hindi mo na ako mahal?"

"Sagutin mo 'ko, Paige!" Hindi ko na mapigilan ang hindi magalit sa kaniya.

"May mahal ka nang iba?"

Please, please just say no...

"Paige, just fucking tell me!"

"Oo!"

Unti-unting nandidilim ang aking paningin at nanghihina nang marinig ko iyon mula sa kaniya.

"Did you just easily, forget me?"

Hindi siya makatingin sa akin ng diretso. Hindi ako naniniwala.

Ako lang ang mahal mo!

"Umuwi ka na sa inyo. Bumalik ka nang Manila. Wala ka ng babalikan pa rito. May mahal na akong iba." She is just trying her best to stand with her decisions.

"Ganoon nalang 'yun? Ganoon ba ako kabilis palitan, huh?"

"Oo! Kaya, pakiusap... umalis ka na. Huwag ka nang magpakita pa sa akin dahil wala na tayo!"

Pagkatapos niyang sabihin ang lahat nang iyon ay kaagad siyang umalis sa aking harapan at padabog na isinarado ang kanilang pintuan.

What the fuck just happen?!

Nanghihina ako habang papasok ng aking sasakyan. Tinititigan ko ang bagong singsing na ibibigay ko sana sa kaniya ngayon.

My planned was to asked her hand for marriage, in a formal way, in a genuine way, pero, iba ang inaasahan ko nang magkita kaming dalawa.

Ibang Paige ang sumalubong sa akin.

I went home, broken and hopless. Itinuon ko ang buong atensyon ko sa alak. Leister tried to talk to me but I don't have the interest to talk to him back.

I went to car racing again, not minding the fucking bastard calling me on the phone. Mas pinaharurot ko pa ito at nanalo akong muli.

"One more time!" I shouted and they obliged to it.

Iyon ang ginawa ko buong araw. Nang nawalan na nang interes ay uminom ulit ako ng alak. I didn't went to the bar, mas lalong sasama ang loob ko doon at hindi ako makakapag-isip nang maayos.

My cousins were still calling me. Hindi ko sila sinagot. Hindi ko sinasagot ang mga tawag nila. I was still in a convenience store when someone harshly grab my collar.

Susuntokin ko na sana ang lalaking gumawa nun nang makita ko si Leister, kasama si Aleb at si Rios.

Galit na galit sila sa aking tatlo.

"What the fuck is wrong with you?!" Galit kong sigaw kay Leister nang sinubukan niya akong suntokin.

Umigting ang kaniyang panga habang galit na galit itong tumingin sa akin.

"Bakit hindi mo sinasagot ang mga tawag namin?! And you're fucking here?! Racing all day! Drinking the hell all day?!"

I smirked at them and replied.

"This is none of your fucking business, Leister." Malamig kong sabi sa kaniya.

Susugurin na sana ako ni Aleb nang kaagad siyang inawat ni Rios.

"Gago ka talaga kahit kailan! Wala ka bang pakialam kay Tito Khomael, huh?! Tang-ina mo!" Sigaw sa akin ni Aleb.

Umawang ang aking bibig at nalilito sa kanilang mga sinasabi.

"Anong ibig mong sabihin?"

Ngayon, sila naman ang hindi makasagot sa akin.

"Just fucking tell me!"

"He got shot by a syndicate group! We rush him to the hospital but he didn't make it, Kerby!"

Napaatras ako sa sinabi ni Rios at nanghina nang tuluyan.

No! No, it couldn't be! My father!

"I can't let you drive while you're drunk." Malamig na sabi nito sa akin.

Kaagad akong nabalik sa huwisyo at tinungo ang aking sasakyan nang hinablot ako ni Leister at pinilit na pinapasok sa loob ng kaniyang sasakyan, kasama ang aming mga pinsan. We went to the airport immediately. Nang makarating na kami doon at kaagad kaming iginiya ng mga gwardiya papasok sa loob. Sumalubong kaagad sa amin ang private jet at pumasok kami roon.

Hindi ako mapakali habang nasa byahe kami. Hindi ko matatanggap ang mga nangyari kay Papa!

Hindi kaagad na-proseso sa utak ko ang lahat nang mga nangyari. He is not dead! My father is not dead!

Tinakbo ko ang labas papasok sa loob ng ospital. I immediately went to the emergency room where I saw my mother, kneeling in front of my father's dead body.

She's crying in vain...

Dahan-dahan akong lumapit nang makita ko ang walang buhay na aking ama. The pale in his skin was very evident that he got shot by someone!

"No! No, it can't be! Please, Mael, gumising ka..." humagulgol ang aking ina.

"Papa, please!" Sigaw ni Reian habang nakahawak sa kamay ni Papa.

Hinding-hindi ko matatanggap ang pagkamatay ni Papa! Hindi! Hindi puwede ito!

"Papa..." bulong kong tawag sa kaniya.

"Khomael, please! Maawa ka sa'kin, hindi ko 'to kakayanin! Mahal na mahal kita!" Mama cried in front of him.

Nanlalabo ang aking mga mata nang makita kong dahan-dahan itong tinabunan ng doktor ang kaniyang katawan.

I froze to death. I couldn't move. Para akong namanhid. Namanhid ang buong katawan ko sa mga nakikita ngayon.

I lost my father.

I lost the one who make me a better man.

"Sino ang gumawa nito sa kaniya?!" Galit na galit kong tanong sa kanilang lahat.

Galit na galit ako ngayon, gustong-gusto kong patayin ang pumatay sa ama ko!

"Leister?!"

Nilingon ako ni Leister at kaagad niya akong sinagot.

"Kasamahan ng ama ng girlfriend mo ang gumawa nito, Kerby. Her father was an old member of a syndicate. Nahuli namin siya kahapon. Hindi namin sinabi sa'yo ang tungkol rito dahil alam kong gulong-gulo pa ang isipan mo. He tried to manipulate Paige. I rescued her yesterday."

"Mr. San Diego tried to put poison the finished products of tuna. Nagnakaw rin siya ng pera sa kompanya. The authorities forced him to tell the truth. Ang sabi niya, inutosan niya ang leader ng grupong iyon na patayin si Tito Khomael."

Napahagulgol ng iyak si Mama at Reian habang nakikinig sa mga pagpapaliwanag ni Leister sa amin ngayon.

No, no! Hindi puwedeng mangyari ito!

"Pagbabayaran nila ang lahat nang ito!" Mama shouted in anger.

Ang galit ko ay hindi ko maipaliwanag. To the point that I created a plan where I can kill Mr. San Diego. Pero sa tuwing ginagawa ko ang mga planong iyon ay pumapasok sa isipan ko si Paige.

"This ia bullshit!" I shouted as much as I can.

Marahas kong sinabunutan ang sarili nang dahil sa gulong-gulo na ako! Pagkatapos ilibing ni Papa ay umuwi si Lolo dito sa Agusan at gusto niya akong makausap.

Walang magawa si Mama dahil pinadala namin siya ni Reian sa isang psychologist. She was traumatized because of what happened. She didn't talk to us after we buried Papa.

Sinabihan ko rin kaagad na umalis si Reian papuntang abroad, para hindi na siya madamay sa kung anuman ang ipapagawa ni Lolo sa amin.

I don't want to involved her here in anyways. Ayokong maghirap ang kapatid ko.

Kaya kong saluin lahat-lahat!

Gusto kong puntahan si Paige at kausapin siya, pero pinigilan nila ako dahil kapag ginawa ko iyon, mas lalong lalala ang sitwasyon ng aming mga pamilya.

Lalong-lalo na dahil nandito si Lolo.

"Mr. Martensen, pinapapasok na po kayo ni Mr. Henry Martensen sa loob ng kaniyang opisina," sabi ng kaniyang sekretarya.

Gulong-gulo ang aking isipan at hindi ako makapag-isip ng maayos nang tuluyan akong pumasok sa loob ng kaniyang opisina.

He's all alone, together with his guards. Nakabantay ang mga ito sa kaniya habang nakatingin lang ito sa kawalan. Marahas akong bumuntong hininga, habang pinagmamasdan siyang nakatutok lamang sa kaniyang laptop.

Wala lang ba sa kaniya ang pagkamatay ni Papa? Ang pagkamatay ng kaniyang panganay na anak? After the death of my father, he went back to Iloilo to continue his transactions. Hindi man lang siya nakiramay kahit isang gabi lang. Sa mismong libing na siya ni Papa pumunta.

How dare you, Henry Martensen.

"Where's Reian? I haven't seen her," malamig niyang sabi sa akin.

Nakatuon pa rin ang kaniyang buong atensyon sa screen ng laptop.

"She's in abroad. She will continue her studies there," sagot ko sa kaniya pabalik.

Napatigil siya sa kaniyang ginagawa at napatingin sa akin. The way he stares at me, all I can see is darkness and coldness. Wala talaga siyang pakialam kahit sa aming mga apo niya.

Ano pa ang silbi sa pagpupursige sa pag-ta-trabaho kung hindi lang naman pala para sa pamilya, kung hindi ay para sa sarili niya lang.

"Why you let her go abroad? You know you have a responsibility here," he said in a baritone voice.

Nahimigan ko ang galit sa kaniyang boses.

"Leave to me everything," sagot ko.

Handa ko namang gawin ang lahat, para lang kay Papa.

Tuluyan na siyang tumigil sa kaniyang ginagawa at ipinagsalikop ang kaniyang mga kamay at tumingin sa akin.

"You know that your father left a big responsibility? Marami siyang iniwang trabaho na dapat ginawa niya muna! Instead, he trusted those fucking bastard who killed him!" His voice were just like a thunderous storm.

Hindi ko nalang ininda ang takot na aking nararamdaman ngayon. I need to be strong, because I am doing this all alone.

Tinignan ko siya nang may dismaya sa aking mga mata. I couldn't believe him. Nawalan na nga ng anak, trabaho pa rin ang iniisip niya. Anong klase siyang ama?

"Nawalan ka na nga nang anak, ganyan pa rin ang iniisip mo kay Papa?" Hindi ko na mapigilan ang hindi magalit sa kaniya.

"Anong sinabi mo?!" Tumayo siya at marahas siyang lumapit sa akin at binigyan ako ng isang suntok.

"You don't have the rights to say that to me! Apo lang kita!" He said with anger.

I tasted my own blood. I lick it and lifted my head. Buong tapang ko siyang hinarap.

"Yes, I have! You don't have the right also to say that in front of me. Papa did a great job to make this company even more successful! Kaya, paano mo nasasasabi ang mga salitang iyan?"

I received another punch from him. Hindi ako tumutol roon, hindi rin ako nanlaban. I still have a respect for him. Kaya, hindi ko siya nilalabanan. Hinahayaan ko lamang siyang saktan ako.

"Hawakan niyo 'yan!" Galit niyang sigaw sa kaniyang mga gwardiya at kaagad naman itong lumapit sa akin at hinawakan ako sa magkabilang braso.

I smirked to him. Sige, saktan mo lang ako.

Magsasalita pa sana siya nang biglang may pumasok sa loob ng opisina. Napalingon sa akin ang isang matangkad na lalaki. Probably he's in his mid-fortes.

"Mr. Martensen, I have already found the information about the San Diegos."

Biglang bumilis ang pagtibok ng aking puso nang banggitin niya ang apelyidong iyon. Umawang ang aking bibig at mas nakinig nang mabuti.

Marahas niyang kinuha ang puting envelope mula sa lalaki at kaagad itong nilabas. I saw him smile, devilishly.

"What did you found about them?"

"Mr. Nicholas Keisler has one only child, named Audrey Paige San Diego. Buhay pa rin po ang asawa nito. They are currently in their house right now. Nagpa-planong aalis, sir."

Kumunot ang aking noo nang marinig ko ang balitang iyon. Paige has a plan to go out? Where? Gustong-gusto ko siyang puntahan pero hindi ko magawa!

Tumawa nang mala-sarkastiko si Lolo habang nakikinig sa pagpapaliwanag nito.

"Hindi ko hahayaang makatakas ang mga hayop na 'yan. Ben, ready your men. Kill all of them! Siguraduhin mong walang matitira sa bahay na iyan!"

Nanghina ako sa mga sinabi ni Lolo at kaagad akong pumalag roon. I won't let him kill the woman I loved! Hindi! Hindi ko siya hahayaan na mangyari iyon!

"No! Please, sir. Don't!" I beg him, and I felt the tears slowly falling down my cheeks.

I need to protect Paige. Kaya kong tanggapin lahat nang parusa. Huwag lang siya.

Nilingon niya ako at nakita ko ang demonyo niyang mga tingin. Unti-unti itong lumalapit sa akin at yumuko.

"Bakit? Takot ka ba na patayin ko ang pinakamamahal mong San Diego? Sa tingin mo ba ay hindi ko alam? That child needs to pay for what her father's did to my son! Hinding-hindi ko palalagpasin ang mga ginawa nila! Buhay ang kinuha nila sa akin, kaya buhay rin ang kukunin ko sa kanila." He gritted his teeth while saying those words to me.

Hindi! Hindi ko iyon matatanggap!

"Ako nalang! Ako nalang ang parusahan ninyo! Huwag niyo na po siyang idamay."

His jaw clenched while watching me begging him. Wala na akong pakialam, kahit saktan pa niya ako nang paulit-ulit. Wala na akong pakialam!

"Kerby, are you out of your mind?! You really want me to punish you?!" Galit niyang sigaw sa akin.

Nanghihina akong tumango sa kaniya.

"Panindigan mo ang mga ginawang desisyon mo," malamig niyang sabi sa akin.

Yes, I stand to my decision. I let him punish me, in any way that he wants. Hindi natuloy ang pag-pa-plano niyang patayin si Paige at ang ina nito nang dahil sa napagkasunduan naming dalawa.

I flew to Florida, together with his men. Pero, bago pa iyon mangyari, kinausap ko muna siya na gusto kong makipagkita kay Leister. Pumayag naman siya sa gusto kong mangyari.

Tinignan ako ni Leister nang may awa.

"Kerby, are you really sure about this? Buhay mo ang nakataya rito!" Diin niyang sabi sa akin.

"I have to do this because I want to protect Paige's life. Wala na akong ibang mapagpipilian, Leister. Ayoko rin na madamay kayo sa galit ni Lolo sa pamilya namin."

Marahas siyang bumuntong hininga at napapailing. He didn't want me to do this, tutol siya sa gusto kong mangyari, pero, kailangan kong gawin ito.

"Can you do me a favor?" I asked him.

It hurts me so bad when I couldn't do this myself, instead, I will let others to do this to her.

"What is it?"

"Can you love her for me? Take care of her, protect her at all cost. Kasi... iyan ang mga bagay na hindi ko na magagawa sa kaniya."

Tumulo ang aking mga luha nang masabi ko ang lahat nang iyon sa kaniya. Nakita ko ang pamumula ng kaniyang mga mata at unti-unting tumango sa akin.

"Don't worry, I'll take care of her."

Iyon ang huling beses na nagkausap kaming dalawa ni Leister. Pagkatapos ng mga nangyari ay kaagad akong lumipad papuntang Florida. Hindi ko sinabi kay Mama ang tungkol rito, nagpapagaling pa siya. At kung sasabihin ko ang lahat nang ito sa kaniya, baka mas lalala pa ang sitwasyon niya ngayon.

I spent my whole eight years in hell. They tortured me, they put in a house, all alone. He put me in darkness, my own grandfather manipulated me, give me bruises and make me suffered. I felt that, I felt the death, every day.

Hinayaan kong bugbogin ako ng mga tauhan niya. Hinayaan kong lunorin ako sa tubig. Hinayaan kong lagyan nila ako ng mga peklat sa katawan. These scars that I have right now is the evidence of my suffering in hell. Hinayaan kong lumipas ang walong taon na ganoon ang estado ng aking buhay. My cousins can't visit me in Florida, kaya, sa tawag ko lamang sila nakakausap. Sa tuwing napagbibigyan ako ng oras na makausap sila ay kaagad kong tinatanong kung kamusta na siya.

I always ask for an update about her. Hanggang sa napag-isipan ni Lolo na pauwiin ako ng Pilipinas para mamahala sa kompanya. Hindi pa rin ako tumutol sa gusto niyang mangyari, dahil kung papalag ako, paniguradong hindi siya mag-da-dalawang isip na patayin si Paige.

I won't let that happen either.

Eight years had passed that I didn't see the sunlight of this country. Sa walong taon rin, maraming nagbago. Nang makarating na ako ng Pilipinas ay kaagad akong dumiretso sa bahay para makita si Mama at si Reian. I comforted my Mother, one more time. Inalagaan ko siya at pinakita ang pagmamahal ng isang anak. I am glad that they were fine and healthy. Na hindi sila pinakialaman ni Lolo sa mga kahayopan niya.

Pagkatapos kong bumisita kila Mama at Reian ng ilang linggo ay dumiretso ako sa kompanya.

"This way po, sir." Paggiya sa akin ng babae, bago niya buksan ang pintuan ng opisina ni Lolo.

Natigilan ako nang makita ko si Cassandra sa gilid. Kunot ang aking noo at nagtataka ako kung bakit nandito siya at ano ang ginagawa niya rito sa opisina ni Lolo?

"You're here!" Lolo said while smiling at me.

Sinungaling, kailan pa naging mabait sa akin?

"Pinatawag niyo po ako?" Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa at kaagad ko siyang tinanong.

Natigilan naman siya sa aking biglaang pagsagot.

"Alam mo naman siguro ang mga mangyayari, hindi ba? You are going to be the new chief executive officer of this company!" Maligaya niyang sabi sa akin.

I smirked at him and he lifted his head towards Cassandra. Nilingon ko rin ito at nakita ko ang pagngiti niya sa akin.

"Cassandra will be your fiancée. Matanda na ako at kailangan ko na nang mamamahala ng negosyo. I want you to marry her, Kerby. Nang sa gayon ay mas lalong lalago ang negosyo," pagpapaliwanag ni Lolo Henry sa akin.

That's bullshit! Sa lahat nang mga kaparusahang ibinigay niya sa akin, ito na ang pinakamatindi.

My jaw clenched and I controlled myself not to answered him back. Baka masagot ko lamang siya nang pabalang kung ganoon.

"Thank you, sir Henry! I won't fail you, I promise!" She giggled saying that.

Hindi ko na lamang ito pinansin at nakatuon lamang ang buong atensyon ko kay Lolo.

"Get ready your things, hijo. You will move to your new office starting tomorrow. Thankfully, you're already a CPA, a topnotcher! Hindi na ako mahihirapan pa sa'yo," sabi pa nito sa akin.

Yes, you're right. Dahil ako ang magpapahirap sa'yo. It's pay back time.

Gaya ng gusto niyang mangyari, he wants me to manage the company. Oo, sinunod ko ang gusto niya, habang patuloy kong ginagawa ang plano ko. I saved a lot of money as much as I can. Lahat nang perang pumapasok sa loob ng kompanya ay kaagad kong inililipat sa card ko. Of course, I always check the record before I passed it to him. Binayaran ko nang malaki ang accountant ng kompanya.

Nang makita kong muli si Paige ay hindi ko maipaliwanag ang aking nararamdaman. Halo-halo ang aking emosyon nang magkita kaming muli. Kahit na naaapektuhan pa rin ako sa presensyang ibinibigay niya sa akin ay kailangan kong kontrolin ang aking sarili.

Hindi puwedeng maging mahina ako, lalong-lalo na dahil nagsisimula pa lamang ako sa mga plano ko. Cassandra tried to get my attention, she tried to flirt with me, but I don't give her the permission to do it. Wala na rin akong pakialam kung magsumbong siya kay Lolo.

Pinilit ko ang aking sarili na itaboy si Paige. Kahit sobrang labag sa damdamin at kalooban ko ay pinilit ko ang sariling maging malamig sa kaniya.

Kahit masakit at unti-unti akong pinapatay ay tiniis ko pa rin iyon. She's the reason why I engaged myself to that hospital. I invest a big account just to see her there, every weekend. Dahil binibisita namin ang ospital tuwing linggo. We also have meetings once a week, kaya kinuha ko na ang oportunidad na makasali roon.

Kagagaling ko lamang sa isang meeting nang maabotan ko siya. Hindi ko pinahalata na nagulat ako sa presensya niya.

"What the fuck are you doing here?"

Baby, what are you doing here? You shouldn't be here!

"I am here to talk to you." Sabi niya sa isang nanginginig na boses.

Iniwas ko ang paningin sa kaniya at marahas na bumuntong hininga.

"Wala na tayong dapat na pag-usapan pa," malamig kong sabi sa kaniya.

Please, Paige, don't fucking make me change my mind.

"Ganoon nalang ba 'yun? Hi-hindi mo na ba talaga ako mahal?"

Nakita ko ang mga luhang lumandas mula sa kaniyang mga mata. I really want to wipe those tears away from her. I want to kiss her! I want to be with her!

Nanghihina ako sa tuwing nakikita ko siyang umiiyak. Siya lang ang tanging kahinaan ko. Siya lang.

"Umalis ka na, dahil wala na rin naman tayong pag-uusapan." Sabi ko sa isang kalmadong boses.

I don't want to shout at her one more time. Hinding-hindi ko na mapapatawad ang sarili kapag ginawa ko 'yon sa kaniya.

"Marami! Marami akong gustong itanong sa'yo. Anong nangyari sa'yo sa nagdaang walong taon? Bakit hindi ka nagpakita?"

Mas ipinaramdam ko sa kaniya ang galit na hindi dapat sa kaniya. Patawarin mo ako, Paige. I just can't see you hurting. Ayokong makita kang nasasaktan nang dahil kay Lolo, and I won't let him hurt you.

Not this time around.

"Ano ba ang pakialam mo?! Bakit mo pa ako ginugulo?!" Galit kong sigaw sa kaniya.

Pakiusap, umalis ka na...

"Ginugulo kita dahil nag-aalala ako sa'yo! Tell me, Fil! Tell me what happened!" She's crying in vain.

I couldn't stand watching her like this. Pinilit ko siyang ilabas ng silid, pero nagpupumiglas siya sa akin.

"Bakit mo tinatakasan ang mga tanong ko? Bakit hindi mo ako masagot?!" Patuloy niya sa pagbabato sa akin ng mga tanong.

"Tumigil ka na," pagbabanta ko sa kaniya.

Kung ganito ka ka-lapit sa akin ngayon Paige, baka magbago pa ang isipan ko. Baka bawiin ko lahat nang mga ipinangako kong po-protektahan kita.

"Hindi ako aalis dito hangga't hindi mo sinasabi sa akin ang lahat."

Ang tigas talaga ng ulo!

"Ako ang aalis kung ganoon," kaagad kong sagot sa kaniya.

Nang sinubukan kong buksan ang pintuan ay hindi ko ito mabuksan.

Fuck, Leister!

"Ito ba ang gusto mo, huh? Why are you so desperate to know my reasons? Eh, hindi ba ay ipinagtulakan mo na ako? Why do you want to come back into my life? Matagal na kitang kinalimutan. Alin pa ba sa mga salita ko ang hindi mo maintindihan at ipapapaliwanag ko sa'yo nang maayos."

Nakita ko ang pag-awang ng kaniyang bibig at ang dahan-dahang pag-atras palayo sa akin.

It's okay if you will despise me after this, baby. I will endure all the pain just to protect you. I would willingly do it.

"Really? Y-you can say that to me? Fil?" Hindi niya makapaniwalang sabi sa akin.

"You hated me so much that you almost wanted to forget my existence? I want you to know that I regret everything that happened, Fil. My father blackmailed me. Noong gabing iyon, umuwi sila ng bahay kasama si Mama at marahas nila akong pinilit na sumama sa kanila. Kaya ako nakipaghiwalay sa'yo noong gabing iyon dahil nakatutok si Papa sa bintana ng aking kwarto. He is ready to shoot you. I-I can't be selfish, Fil. Kahit masakit, ginawa ko nalang. Dahil, ayokong mawala ka sa buhay ko."

Para akong binuhusan nang malamig na tubig sa mga sinabi niya sa akin ngayon.

What the fuck...

Hindi ako makapaniwala sa mga sinasabi niya. I lose all my strength when I heard that. Unti-unti akong nawawalan nang lakas.

"I want you to know that I am not a real San Diego. I came from an orphanage. Kaya, kung galit ka kay Papa, sana naman kahit kaonti, maibsan rin ang galit na nararamdaman mo para sa akin. Dahil nasasaktan din ako, Fil. Hindi ko rin naman ginusto ang mga nangyari. I was a victim, too." Paige said.

I was too stunned to speak about it. Hindi ko namalayan na tuluyan nang tumulo ang aking mga luha.

"You can marry Cassandra if that's what you want. Pagod na pagod na ako Fil. I don't want to be a burden in your life anymore. I am just here to know your reasons, to hear your explanations, and to listen to your side. I understand if you can't give me those. I am no longer a part of your life. Naiintindihan ko." Dahan-dahan niyang inilagay ang singsing sa lamesa kahit na nahihirapan na siyang makahinga.

Na-alarma ako sa biglaang paglagay niya ng singsing sa ibabaw ng lamesa.

When I look at her, she's all pale and sick. Gustong-gusto ko siyang lapitan at yakapin. Gustong-gusto ko siyang halikan at aluin.

"Don't worry, you won't see me again. I will resign and go back to my home. Lagi mong tatandaan na... ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko."

Tuluyan akong lumapit sa kaniya nang nawalan siya ng malay.

Binuhat ko siya at inilagay sa aking mga hita.

"Paige! Paige, baby wake up! Please!" Pagmamakaawa ko sa kaniya.

Tuluyan akong napaluha nang pagmasdan ko ang namumutla niyang mukha. I kissed her. I hugged her so tight!

"I'm so sorry, Paige! I'm sorry! I love you so much!"

"Mahal na mahal kita!" pabulong kong sabi sa kaniya.

Nang dahil sa mga nangyari ay biglang nagbago ang isipan ko. Lahat ng mga pina-plano ko ay unti-unti kong binibitawan. Gusto kong bumawi kay Paige. Gusto kong humingi nang kapatawaran sa kaniya. Sa lahat ng mga masasakit na salitang binitawan ko sa kaniya.

I did everything I could just to get her back from Ethan Laxamana. I married her, secretly. That was the safest plan I have ever created. Ginawa ko iyon para hindi siya saktan ni Lolo. Once she'll become a Martensen, no one can hurt her, kahit na si Lolo pa.

Hinayaan ko lamang na saktan niya ako dahil nagkasala ang ama ni Paige. In order for her to keep alive and safe, I'll be the one who'll suffer instead of her.

Galit na galit si Cassandra sa mga ginawa ko. Nang dahil sa galit niya ay sinugod niya rin ako.

I received a hard slap from her. Dumugo ang pang-ibabang labi ko. I lick it and look at her with anger.

Isang Cassandra na umiiyak ang humarap sa akin.

"Sinungaling ka! Ang sabi ng Lolo mo ay ako ang dapat na pakasalan mo! Bakit ang babaeng 'yon?!" Galit na galit niyang sabi sa akin.

Marahas akong bumuntong hininga, bago ko siya sinagot.

"Mahal ko siya, kaya siya ang pinakasalan ko." Malamig kong sabi sa kaniya.

Mas lalo siyang napahagulgol sa mga nalaman at niyakap ako nang wala sa oras.

"No! Akin ka, Kerby!"

Nagpumiglas ako sa mga yakap niya at marahas ko siyang binitawan.

"Stop it! Sa susunod na sugurin mo pa ang asawa ko, ako na ang makakalaban mo!"

Umawang ang kaniyang bibig at nanlaki ang mga mata. Akala niya siguro ay wala akong alam. Akala niya siguro ay hinahayaan ko lang siya na masaktan si Paige.

Tang-ina! Nagtiis ako nang mahigit walong taon para lang protektahan si Paige tapos sasaktan lang niya ito?!

Hinding-hindi ako makakapayag pa dun!

"Ako nalang kasi, Kerby... please..." kumunot ang aking noo nang makita ko siyang dahan-dahang lumuhod sa aking harapan.

"The fuck are you doing, Cassandra?! Tumayo ka riyan!"

Nang hindi siya tumayo ay marahas kong hinablot ang kaniyang kaliwang braso at itinapon sa labas.

"Huwag na huwag ka nang magpapakita pa sa akin!" Galit na galit kong sabi sa kaniya at binagsakan ko siya ng pintuan.

I didn't mean to hurt her, but what she did to my wife was unacceptable for me!

I can protect her and get suffer at the same time. Kaya kong tanggapin lahat nang sakit, makita lamang siyang buhay. I cannot afford to lose her, not for the second time around. Kaya, naisipan kong magtayo ng sarili kong kompanya.

Kinausap ko si Lolo tungkol rito. Hindi na siya nakapalag pa nang sabihin ko iyon sa kaniya. He was mad, I can feel it, but he couldn't do anything about it. Hindi na rin niya akong puwedeng saktan dahil tapos na ang walong taon.

We have received the right justice for my father. Pang-habang buhay nang makukulong ang ama ni Paige, at ang namumuno ng sindikatong grupo ay nahuli na rin, nang dahil sa hindi ako tumigil sa paghahanap sa lalaking bumaril sa aking ama.

I lost the company, while losing it, a smile was plastered on my face. Sa walong taon kong paghihirap sa mga kamay niya, ay tuluyan akong nakawala. Tuluyan akong nagkaroon ng kalayaan.

She moaned when I inserted my right hand on her firm breast. The way she touches my back make me even more turned on.

"Fil..." she moaned my name.

That's it, baby...

I kissed her with passion and love, burning and scorching every part of her skin.

My hands were slowly touches her neck, down to her breasts. I kissed and lick it. Napaliyad siya nang dahil sa ginawa kong paghalik doon.

"Ah..."

I looked up at her and I all can see is her burning pleasures. Her mouth is half open while closing her eyes. I lick it even more and it hardened every time I suck it up.

I touched her down there and she moaned again. Begging me to touch her more.

"Fil, please..." she whispered to me, erotically.

I chuckled when I heard that from her. I kissed the earlobe of her right ear.

"Yes, baby, with pleasures." I huskily said and kissed her on the lips.

I removed my clothes and my pants. I slowly entered mine into her.

"Ah..." a long moan came out from her.

"Shit..." I moan too when she hugged me even more.

"I want that," she said.

I nod at her and kissed her neck, before I rock her world.

Her nails dug into my back while I move in and out of her faster.

"Ah! Ah!"

"I love you so much, baby..." I whispered that each words to her.

She smiled at me and gave me a kiss on my cheek.

Handa akong maging alipin niya, nang panghabang buhay. Handa akong mamatay nang paulit-ulit para lamang ma-protektahan siya.

I can lose the world and save the woman I loved. I can burn the world, just for her.

Only for her...