VERITY

Everything feels so weird and I just want to wake up from this nightmare!

Simula ng mapasok ako sa sasakyan ay nagkaroon ako ng mga ala-alang nakakakilabot. Like everything that are happening now are so familiar. Na para bang hindi ako si Verity Mireille Deza and that I'm a different person.

I kept my self silent the whole time. Ayokong mag-aksaya ng energy sa pagsigaw o paglaban sa mga lalaking katabi ko. It would be useless and I don't want to be tired for future purposes.

I silently prayed and murmured that Greg will save me. That he will find me.

Huminto ang sinasakyan naming limousine. The driver remaines on his seat pero ang katabi niya ay bumaba na. I wasn't expecting na ito ang magbubukas sa amin because I thought the goons beside me ang siyang magbubukas.

They were so careful in taking me out. As if I'm a fragile gold that needs to be taken care of. Tamang hawak lang sa magkabila kong braso ang ginawa nila. They didn't even tie me, not scared that I might escape. But that's impossible. I'm too weak and I know nothing in this situation. Alam ko na sa sarili ko na I can't throw punches just like I used to in my awake state.

Hinanap ng mga mata ko si Annabelle but she was out of sight. Ang sasakyan lang na lunan namin ang nakapark dito. We were about to enter a hight storey building na may nakasulat sa ibabaw nito na MONSANTO RESEARCH INSTITUTION. My Verity part is in confusion and my other part is full of resentment and loathe. And in a blink, I can no longer identify myself as the Verity I know but rather, a different Verity that's very scared.

"Saan niyo ako dadalhin?" Bulong ko sa lalaking hawak ako sa kanan. He remained silent and it annoys me dahil alam kong pati ang iba ay mananahimik din gaya niya. Who paid these bastards to shut their mouths?!

There are security guards, who wore the same uniform as security guards, na nakabantay sa entrance.

Nakapasok na kami sa loob ng building and everyone didn't care about what's going on. Wala akong nakikitang sinuman ang binalingan kami. Evils. Ang lahat ng nagtratrabaho rito ay mga demonyo! They don't have a soft heart!

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. I shouted as loud as I can. I hate this! I hate the situation I'm in!

"PAKAWALAN NIYO AKOOO!!!"

Ang mga lalaking nakabantay sa akin ay mas lalo pang nagkumpulan at ang nakahawak sa akin ay diniinan nila ang pagkakahawak sa akin.

"PLEASE! PARANG AWA NIYO NA PAKAWALAN NIYO AKO!"

Tila ay wala pa rin silang naririnig. Kahit anong gawin kong pag-hysteria ay iniisnob pa rin ako.

The man who seated beside the driver pressed the elevator button. Assholes!

Namamawis na ako dahil sa sobrang kaba at takot. Kung nandito lang sana si Greg..

Tumunog ang elevator hudyat na makakasakay na kami. Walang ibang sumakay kundi kami lang and I know the reason. This elevetor is exclusive!

I thought they will hold a grip on me everytime pero nang nagsara ang elevator ay binitawan nila ako. I was about to kick the man beside me pero naunahan ako. I felt a sting.. at alam ko kung ano iyon. Pampatulog iyon. I was very confused kung bakit pa yun kailangan. Alam ko kung saan nila ako dadalhin pero pinatulog pa rin nila ako. Bago ako tuluyang makatulog, horror is evident in my eyes.

****

My head is spinning. Yun ang una kong naramdaman ng tuluyan akong maging conscious. Gusto ko sanang hawakan ang ulo ko pero narealize ko na nakatali pala ang kamay ko sa isa't isa.

Nagising ako sa isang kwarto na pamilyar sa akin. I used to work here. Nakasandal ako sa isang metallic cabinet habang nakatali ang paa at kamay po at may busal ang aking bibig. I felt so helpless.

I cried. Crying is the only way to release my frustrations and my mixed emotions right now.

Si Annabelle ang may pakana ng lahat ng ito! Walanghiyang babaeng yun! Itinuring ko siyang kaibigan sa loob ng maraming taon but she put it all in vain. I didn't expect that she'll betray me after all the care and kindness I showed to her.

Kung sino pa ang kaibigan mo, siya pa ang kakalaban sa'yo. I hate this cliché life!

Gusto kong tumayo para sana maghanap ng kutsilyo o kahit na anong bagay na makakapag-putol ng tali ko. Dahil sa kalagayan ko ay hindi ako makatayo kaya pinadausdos ko nalang ang sarili ko. Lumapit ako sa isang metallic table at binangga bangga ito, nag-eexpect na sana'y may mahulog mula rito na makatulong sa akin.

Luckily, may scalpel na nalaglag. I was so happy when it helped me escape from being tied. Ang sunod kong ginawa ay tinanggal ang busal sa bibig ko and I cut the rope on my feet.

Tumayo ako habang napalunok. I should do this confidently and surely. Sana ay makatas ako rito. Binuksan ko ang pintuan at tinignan muna maigi ang labas. Nasa basement nila ako kinulong kaya wala masyadong tao. I look for CCTVs too para maka-iwas ako rito and to hide my face baka kasi ang nakabantay ay makita ako.

Tanging ang fire exit lang ang alam ko na pwede kong labasan. I can't use the main entrance. It's too dangerous lalo pa't I have no backgrounds in any defensive trainings. I wish I had.

Bumuntong hininga muna ako bago ako nagmamadaling hanapin ang fire exit. I'm not really familiar with this building. I work here as a researcher not an engineer! Kung mamalasin ka nga naman.

Lumiko ako at nagbabasakaling mahanap na ang fire exit pero sa kasamaang palad nabangga ako sa isang doctor na hindi ko kilala.

"I'm sorry!" Sabi niya pero hindi ko nalang pinansin at naglakad muli. Nilugay ko ang mahaba kong buhok para mas matabunan pa ang aking mukha at di makilala.

Nilakasan ko pa ang loob ko para hanapin ang fire exit at habang naglalakad ng ilang minuto ay nahanap ko na ito. Bumaba ako rito na tumatakbo. Even though there's no one running after me, still I should run as fast as I can.

Escaping is my goal now. Not just now but escaping them for the rest of my life. Wala silang karapatan sa buhay ko at hanggang kaya ko pa, I will run to save my life.

Wala akong cellphone na dala dahil sa tuwing magkikita kami ni Greg, hindi ko dinadala ito. Oo nga pala si Greg! Bakit ngayon ko lang naisip ito? What if they already captured them? Pero bakit? Para may pang-blackmail sila sa akin? Please be safe.

"Teka lang!" May humablot sa braso ko. Sht! Bakit hindi ko naramdaman na may sumusunod na pala sa akin?

Pilit kong hinahablot ang braso ko mula sa kanya. I don't want to turn myself to see the man behind me. He shouldn't see my face!

"Let ge of me! Wala kang makukuha sa akin." Nagpupumiglas pa rin ako pero mas lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa akin.

"Hey, hey! Wag kang matakot. Kilala kita Verity!"

Mas lalo lang akong nasindak dahil alam niya ang pangalan ko. Naiiyak na ako!

"No! No! Lumayo ka sa akin. You're one of them at hindi mo ako maloloko!" Nakaharap na ako ngayon sakanya. Siya yung doctor na nakabangga ko kanina. I've got goosebumps when I see him. Kaya dapat ko siyang layuan.

"I can help you Verity.."

"I won't believe you! Sinungaling ka! People like you is easy to predict. You want power! Kaya wag mo 'kong lokohin. You can't make a fool out of me!"

He loosened his grip kaya nagkaroon ako ng chance na makatakbo ulit. Tinawag niya paulit ulit ang pangalan ko pero hindi na siya sumunod sa akin.

Nang makalabas ako ay agad akong napaluhod. Hingal na hingal ako tsaka unti-unting nawawalan ng lakas. I guess the effect of the drug they inject is still on me.

Sa awa ng Diyos ay nakalayo ako sa building. Agad akong pumara ng taxi ng makaabot ako sa highway. Sana nga lang ay walang nakasunod sa akin. I told the driver kung saan ako pupunta. In this situation I'm in, going home straight to our house is a bad idea. There might be some men waiting to abduct me.

Nagpababa ako sa isang 24 hours convenience store na malapit lang sa bahay namin. I don't have my phone with me but this convenience store has a payphone. Thankfully I inserted a one thousand bill on my brassiere!

After I inserted a 5 peso coin, I immediately dialed my father's phone number. Gratefully, he answered it after 2 rings.

"Pa!" I exclaimed. My voice cracked and I heard him cuss.

"Verity! I knew it! I was looking for you and suddenly that asshole sent me a photo of you tied pitifully on a dark room!" Sigaw ang pagkasabi niya nun na punong-puno ng pag-alala but there was a trace of anger too.

I told him my location para masundo niya ako. I'm living separately from him after I was hired on that damn company.

He opened the front seat for me at kaagad naman akong sumakay doon. Natatakot na baka may makakita.

"Spill it out princess.." papa said calmly. Hanggang ngayon natutuwa pa rin ako kapag tinatawag niya akong princess. He seldom say that to me dahil minsan lang kami magkita.

"I don't really know what's happening. They suddenly became so fond of me matapos niyo pong sabihin na umalis na ako roon."

Yes. Papa told me to stop working there matapos niyang malaman na doon ako nagtratrabaho. It's been six months since I worked for that company but I just told him a month ago.

"Nothing just nothing." Sagot niya sa akin. Anong nothing e halos nga mag-hysteria siya kanina matapos kong tawagan!

"Don't lie to me pa! Bakit mo ako gustong patigilin doon ha? Pangalan lang nang kompanya ang narinig mo pero halos magwala ka na!"

"You're a brilliant woman Verity. Alam mong mas mabuting walang alam."

"Kung kayo ang nasa posisyon ko Pa, magtatanong din kayo! My life is at stake but I don't know the reason! Nakakasira ng bangs!" I tried to put humor in our conversation. Sa totoo lang wala akong bangs.

Hindi ko namalayan na nakarating na pala kami sa bahay. Wala ito sa isang subdivision. My mother died a few years ago and I'm the only daughter sa pagkakaalam ko. My father's kinda intriguing too. Sa kasalukuyan, he's living alone.

Bumaba muna siya para mabuksan ang gate. Pagkatapos ay minaneho ulit ang sasakyan para makapasok. Nang mahinto ulit ito ay bumaba na ako at naunang pumasok. My stomach's growling kaya nagmamadali akong pumasok. I opted for ramyeon dahil instant lang iyon at kailangan lang magpaboil ng tubig sa loob ng limang minuto. Nilagay ko na iyon sa dalawang separate bowl para sa akin at kay papa.

"So Pa, tell me what's really happening. I can't help my self if you won't spill the beans. I'm dying to know since the beginning of your tantrums. Maawa ka sa akin Pa." I said with a concerned tone.

Concerned para sa sarili at sa mga taong nakapalibot sa akin. Pwede nilang masaktan ang mga mahal ko sa buhay para lang makuha ang kung anong gusto nila pero hindi ko alam kung ano iyon.

Patuloy pa rin siya sa pagkain at tila walang problemang hinaharap. Well, problema ko lang iyon diba? Wala na rin akong sinabi at pinagpatuloy ang pagkain.

"Ako na ang maghuhugas anak. I'll tell you everything after you rest," he said with assurance. My father is not a liar so I gotta believe him on this one. Kailangan ko ring magpahinga para makabawi sa enerhiyang nawala.

"Okay."

Pumikit ako at pilit na inintindi ang sitwasyon ko. Someone made me sail on this ship without my permission as a result, I don't know the destination of this ship.

***

A/N: So guys.. to avoid confusion, nagbalik tanaw si Verity sa past life niya at Verity pa rin ang pangalan niya. Thank you!

#StanIZONE
#StanChoSeungyoun
#StanLeeHangyul
#StanKimWooseok
#StanLeeJinhyuk
#StanChoiByungchan