„ Cieszmy się z małych rzeczy, bo wzór zapisany w nich jest."

Kiedy skończyłam czyścić konie usiadłam na ławce znajdującej się przy stajni. Zobaczyłam nadjeżdżający samochód. Wysiadł z niego wujek i dwójka jakichś chłopaków. Obaj byli wysocy i szczupli. Jeden był blondynem i miał koło dwudziestki. Drugi był brunetem. Miał około szesnastu lat. Cała trójka zmierzała w moją stronę.
- Cześć!-przywitał mnie wujek.
- Cześć
- To jest Mateusz- wskazał głową na blondyna-,a to Martin, z którym pojedziesz na spacer po okolicy.- Obaj kiwli głowami na przywitanie.
- Jestem Paulina- odparłam z uśmiechem.
- Dobra to ja zostawiam cię z Martinem. Pojedziesz na Eukaliptusie. Jest spokojniejszy.
- Okej.
Wujek i Mateusz poszli, a my zaczęliśmy siodłać konie.
***
Najpierw jechaliśmy w milczeniu, ale po chwili Martin w końcu się odezwał.
- Podoba Ci się tu?
- Może być. A ty od dawna tu jesteś ?
- No już koło dwóch lat.
- To nieźle. Czym się ty zajmujesz?
- Głównie to czyszczę konie i cały sprzęt. Czasami jeżdżę i tak to wyglada.
- To fajnie.
- No fajnie tylko szkoda ze tu takie zadupie.
- Długo ciągną się te pola?
- No możesz jechać a droga się nie kończy.
***
Jechaliśmy tak dwie godziny. Martin pokazał mi całą okolicę. Potem daliśmy konie do stajni. Ja poszłam do domu, a Martin został w stajni .W sumie droga była cały czas taka sama.
Z Martinem bardzo fajnie mi się gadało. Był całkiem inny niż chłopcy, których do tej pory poznałam. Nie zachowywał się jak debil. Nie popisywał się. Bardzo go polubiłam.