Herinneringen maken je tot wie je bent. Ze zijn je verleden, heden en worden je toekomst, maar wat als je wakker wordt zonder enige herinnering? Wie ben je dan?

Als Hannah wakker wordt, midden op een zandweg, met niets anders dan zandheuvels om haar heen, is haar herinnering een leeg doek. Haar hoofd doet pijn, haar kleding is gescheurd en ze ligt in een plas met bloed. Om haar heen is zand. Alleen maar zand. Er is niks en niemand te bekennen, alleen maar heuvels, zand en een sterrenloze nachtlucht. In eerste instantie is er niks, maar als ze zoekt naar aanwijzingen vindt ze er drie:

1. Ze heeft een tattoo van een vlinder met een semicolon. Onder de vlinder staat een woord: HOPE.

2. Op haar hand staat een zin in weggevaagd, slordig geschreven handschrift: "vergeet hem niet".

3. Een van haar schoenen is weggeschopt.

Ze weet niet wie ze is, hoe ze heet, waar ze vandaan komt, waar ze is of hoe ze hier gekomen is. De enige manier om daarachter te komen, is om te lopen. Een reis door de Saharawoestijn. Een reis naar herinneringen. Op zoek naar bescherming en op zoek naar verloren gedachten.

Op haar vragen past een antwoord, maar niet alle antwoorden die ze krijgt, zijn antwoorden die ze hoopte te vinden.

Dit is mijn beschrijving!

Ik wil nog een beetje uitleg geven voor degene die de hint niet begrijpen. Een Semicolon (puntkomma)(wat vroeger mijn profielfoto was) is een project. 

Project Semicolon explains that "a semicolon is used when an author could've chosen to end their sentence, but chose not to. The author is you and the sentence is your life"

(Oftewel: Een puntkomma wordt gebruikt als een auteur de zin kon eindigen, maar ervoor koos om dat niet te doen. De auteur ben jij en de zin is je leven.)

De vlinder staat voor het butterflyproject en HOPE staat voor Hold On Pain Ends. 

Verder... niet gebruiken, overnemen of iets anders. Ik ga dit verhaal uitwerken!

Hehe