P.o.v Daniël
Ik loop rond en hoor mijn moeder roepen. Tijd voor school. Ik maak me klaar en geef mijn moeder een knuffel. Ik fiets naar school en zie kinderen gelijk lachen en naar me wijzen. Ik vraag me af wat ze zeggen. Als de bel gaat, loop ik naar de klas. De klas juicht als ik binnen kom. Ik kijk raar. Sarah wijst achter me naar het bord. Ik kijk achterom en mijn mond valt open. Er staat een kaart met mijn naam. Ik open hem en zie dat ik gekwalificeerd ben voor The Voice Kids. Sarah springt op en geeft me een knuffel. Al snel volgen meer. Ik voel me geweldig. Ik kan niet wachten tot The Blind Auditions. 

Ik zie alleen maar zwart om me heen, of na je zie. Ik zie niks. Ik hoor stemmen. Ik hoor een zachte meisjes stem. Ik herken die stem. Ik voel mijn vingers bewegen door iemand die ermee speelt. Mijn nek voelt nat. Ik voel stroompjes gaan langs mijn nek naar mijn rug. Iemand huilt tegen me aan. Ik hoor nu meerdere stemmen en ik herken ze allemaal. Als ik mijn ogen open kon doen! Ik zou willen dat ik wist wat er gebeurde en dat ik kon zien van wie die stemmen waren. Ik voel iemand naast me die omhoog schiet. Weer die zachte stem van het meisje. Ik weet het zeker. Als ik haar gezicht kon zien dan weet ik het vast weer. Ik wou dat ik kon zien wie er waren en wie er huilt. Dat ik kon weten wat er gebeurd, maar dat kan ik niet. Ik hoor een zacht geneurie. Dat liedje ken ik. Dat heb ik samen met een meisje gezonden ergens. 'Ohh we missen je.' Hoor ik er tussen het neuriën door. We missen je van Gers Pardoel. Oh en dat weet ik dan weer wel. Ugh. Maar nu weet ik nog steeds niet hoe dat meisje heet. Ik probeer mijn ogen te open, maar er komt geen enkele beweging in. Ik kan zelfs mijn hand niet bewegen. Ik kan niks. Ik zou zo graag het meisje troosten, zo graag willen zeggen dat ik haar hoor. Het kan alleen niet. Ik kan helemaal niks. Ik voel me zo hulpeloos. Ik wou dat ik iets voor haar kon doen. Ik voel een hoofd op mijn borst. Mijn shirt word nat van de tranen van het meisje. Ik zou zo graag mijn arm om haar heen sluiten, maar het gene wat ik het meest wil is weten hoe ik hier terecht ben gekomen. Iets in mij zegt dat ik in de problemen zit en niet alleen ik, maar iedereen die hier nu in deze kamer staat...