P.o.v Eva
Ik loop door een huis. Het is best donker. Ik loop over een gang. 'Eva?' Dat zijn de stemmen van Daniël, Sarah en de jongens. 'Eva, kom eens hier.' Zeggen ze in koor. Ik glimlach en ren naar ze toe, maar dan verschijnen mijn vader en zijn vrienden achter hun. Ze lachen allemaal vals. 'Eva, kom we gaan lol hebben.' Weer zegt iedereen het in koor. 'JULLIE ZIJN VERRADERS!' Ze schudden lachend hun hoofd. 'We hebben nooit van je gehouden. Je zal boeten voor je geboorte!' Ze komen dreigend op me af en ik kan niet vluchten.

Ik schrik wakker. Ik ben helemaal nat van het zweet. Ik zie Daniël naast me liggen. Ik spring zo zacht en snel mogelijk uit bed. Hij is één van de verraders. Hij haat me. Ik moet hier weg. Ik trek mijn schoenen aan en bedenk dat ik nog in mijn pyjama zit. Ik trek mijn schoenen uit en weer aan nadat ik mijn kleren aan heb. Ik schrijf geen briefje. Ze werken allemaal samen. Ze haten me. Ze willen me niet. Ze willen me met hem mee geven. Ik loop naar beneden en zie Niall op de bank zitten. 'Eva? Waar ga jij heen?' Ik schrik en schud mijn hoofd. Ik ren de deur uit. 'EVA!' Hoor ik Niall schreeuwen. Ik hoor voetstappen die me volgen. Dat geeft me meer motivatie om sneller te rennen. 'EVA... WACHT... EVEN!' Je kan duidelijk horen dat hij uitgeput begint te raken. Ik steek een straat over en hoor Niall schreeuwen dat ik uit moet kijken, maar voordat ik weet waar hij het over heeft, voel ik iets tegen mijn zij en raak met mijn hoofd de grond. Dan is alles vaag.

P.o.v Niall
'Eva? Eva blijf erbij!' Ik pak mijn telefoon en bel Liam. (L/N)

L: Niall gek het is vier uur.
N: Ja boeit me niet. Maak iedereen wakker. NU!
L: Rustig. Jeez.
N: SNEL!!
L: Jaja. JONGENS WAKKER WORDEN EN SNEL! (Deuren die open gaan en gemomel)
Okay Niall zeg wat er aan de hand is.
N: Ga naar het ziekenhuis. Eva heeft een ongeluk gehad.
L: OP DIT TIJDSTIP?!
N: LIAM! Ik leg het later wel uit.
Ik hoor mensen huilen en één iemand schreeuwen.

L: Daan rustig. Adem in en uit. Maar goed we zien je daar Niall. Tot zo.
N: Tot zo.

Ik ga mee in de ambulance en word in het ziekenhuis gescheiden van Eva. Ik zie de jongens het ziekenhuis in rennen als ik weer beneden ben. 'NIALL!' Gillen ze. Ik reageer niet, maar ik begin alles eruit te huilen. Ik zak neer op de grond en voel een heleboel armen om me heen. Alleen Daniël staat tegen een muur te slaan. Hij denkt vast het het zijn schuld is, omdat Eva bij hem in bed sliep en hij niks gemerkt heeft. Ik vraag me af wat de reden was voor Eva om weg te rennen. 'Kan je ons vertellen wat er gebeurde?' Ik knik langzaam. 'Ik zat beneden tv te kijken omdat ik niet meer kon slapen. Ik hoorde gestommel boven en ik dacht dat er iemand naar de wc ging of zo, maar toen kwam Eva beneden en ik vroeg aan haar waar ze heen ging. Ze schrok en rende de deur uit. Ik rende achter haar aan, maar toen ze de straat over wilde steken werd ze geraakt door een auto. Ik riep nog dat ze moest uitkijken, maar het was te laat.' Iedereen kijkt geschokt, behalve Sarah. 'Ze heeft vast een nachtmerrie gehad waarin ze zag dat wij tegen haar waren en aan de kant van haar vader staan. Dat is heel normaal. Ze wilde weg hier door die nachtmerrie. En Daan het is niet jou schuld. We hebben allemaal niks gemerkt.' Er komt een dokter aan lopen en hij heeft geen blij gezicht. 'Familie van Eva Bergstra?' We knikken. Eva heeft het niet gered. Galmt er door mijn hoofd.