P.o.v Eva
Ik heb net gehoord van Liam dat Mike gearresteerd is en daar ben ik blij om, maar ik zal hem nooit terug kunnen pakken. Ik lig nog steeds tegen Daniël. Deze tijd was nogal verwarrend. Ik die ineens als een klein kind gaat gedragen en een paar keer mijn geheugen verlies en dan Daniël die in coma ligt door een oude vriend van mij. Ik voel wat beweging naast me en schiet meteen omhoog. "Wat is er?" Vraagt Louis die een band op mijn schouder legt. Ik haal de hand weg en ga bovenop Daniël zitten. "Daan?" Vraag ik zacht. "Eva hij is niet wakker." Zegt Niall. "KOP DICHT! HIJ BEWOOG, DUS HIJ IS WEL WAKKER!" Iedereen schrikt van mijn reactie en ik zucht zacht en zeg sorry. Ik hoor een korte "Hm" en Daniël opent langzaam zijn ogen. "DAAN!" Roep ik en knuffel hem. "Hey." Zegt hij wat zwakjes. Ik ga recht zitten en kijk hem aan. "Okay, hoe heet ik?" Vraag ik zacht. "Eva, je houd van zingen en je bent een paar keer je geheugen kwijt geweest. En je houd zo veel van een rare vent genaamd Daniël." Zegt hij met een zwakke glimlach. Ik lach en geen hem een knuffel en begin te huilen. "Heyy, niet huilen." Zegt hij en slaat zijn armen om mijn middel. Ik lig by the way nog steeds op hem en hij klaagt er nog steeds niet over, ook al ben ik zo dik als een walvis. "Ik dacht dat ik je kwijt was." Zeg ik zacht. "Ik ben er nog. Het rare was alleen dat ik jullie wel kon horen. Je moet by the way niet zo agressief zijn Eefje. Jemig." Zegt bij lachend. Daarna word hij serieus. "Ik wil hem, als ik hersteld ben, spreken." Zegt Daniël. "Dan ga ik mee." Zeg ik beslist. Daniël knikt. Dan komt er een dokter binnen. "Hey Daniël, zo te zien ben je wakker. We gaan wat testjes doen en als alles goed is mag je naar huis, want je wonden zijn al goed geheeld en alleen je gebroken botten moeten nog goed herstellen." Zegt hij. Ik klim van Daniël af, zodat de dokter zijn ding kan doen. Na een tijdje is hij klaar en geeft aan dat alles goed is en dat hij alleen een lichte hersenschudding heeft en dat hij midden in de nacht wakker gemaakt moet worden. We moeten hem dan een vraag stellen, waar hij het antwoord op weet, en dat een week lang. We spreken af dat we het allemaal een keer doen en dat ik en Niall het twee keer doen, omdat we te weinig mensen hebben. "Eva? We moeten binnenkort weer optreden. Denk je dat je weer kunt zingen?" Vraagt Liam en ik haal mijn schouders op en haal adem. Ik begin de hoge noot van Zayn in You & I en zucht als ik klaar ben. "DAT IS NOG MOOIER DAN EERST!" Roept Daniël. "Auw.. hoofdpijn.." Zegt hij gelijk daarna. Ik lach. "Misschien was die laatste klap op haar hoofd toch ergens goed voor." Zegt Sarah en ik lach weer. Daniël begint zuur te kijken en meteen grijp ik een teiltje en hou hem onder zijn mond. Meteen daarna geeft hij over en ik wrijf rustig over zijn rug. "Gooi het er maar uit." Zeg ik rustig. Als hij klaar is gaat hij weer achteruit zitten. "Dank je." Zegt hij met een zwakke glimlach en ik knik en geef hem een kus op zijn wang. "Je hebt net gekotst, dus denk maar niet dat je een zoen krijgt de komende zes uur!" Zeg ik als Daniël sip kijkt. "Zes uur!?" Zegt hij met een pruillipje. "Okay, vier uur dan maar. Je moet dan wel je tanden gepoetst hebben!" Zeg ik en Daniël knikt. "Eva was jij niet bijna jarig?" Zegt Harry ineens en ik knik licht. "Hoezo...?" Vraag ik zacht. "Oh, niks bijzonders. Vroeg het me gewoon af." Zegt Harry. Daniël kijkt me aan en ik kijk weg. "Is er iets Eva?" Vraagt hij en ik schud mijn hoofd en loop de kamer uit en loop door het ziekenhuis tot ik buiten ben. Ik ga op een muurtje zitten en zucht. Waarom moest Harry me daar nou weer aan herinneren? Tranen stromen over mijn wangen, maar ik veeg ze snel weg als ik iemand aan hoor komen lopen. "Hey Eefje?" Hoor ik Daniël zacht zeggen. Ik kijk de andere kant op en probeer mijn tranen beter weg te vegen. "Moest jij niet verder rusten?" Vraag ik zonder hem aan te kijken. "Ja, maar volgens mij hen je gezelschap nodig. Waarom huilde je?" Vraagt hij en ik zucht en spring van het af en loop weg. Ik hoor Daniël zijn voetstappen me volgen. "Rot alsjebliefd op." Zeg ik en loop sneller. Daniël rent naar me toe en knuffeld me. "Ik laat je niet met rust. Krop toch niet alles op. Praat erover. Alsjebliefd." Zeg hij hoopvol. "Best. Mijn vader heeft me op mijn verjaardag voor het eerst verkracht! NU BLIJ!?" Roep ik en wurm me uit zijn greep en ren huilend weg.