Wat als ik de tijd in mijn macht had?
En voor een poos het heden vergat.
Voor een moment in onschuld leven.
Ik zou er werkelijk alles voor geven.
Om jouw afscheid nooit mee te maken.
De pijn en het gemis me nooit zullen raken.
Want jij zou hier zijn, hier bij mij.
Altijd verbonden, altijd aan mijn zij.

Wat als ik de tijd zou verlengen?
Door het verleden terug te brengen?
Wat zou het leven dan makkelijk zijn.
Zonder gemis of te dealen met pijn.
Ik zou mijn armen om je heen slaan.
En je beloven om je nooit te laten gaan.
Jouw glimlach zien is alles wat ik wil.
Ach, stond die tijd maar eens stil.

Wat als ik de tijd nu zomaar stop?
Want aan dit verdriet ga ik kapot.
Ik ben niet klaar om jou te verliezen.
Maar ik heb in dit leven niets te kiezen.
Is het egoïstisch als ik onderhandel met tijd?
Want ik ben niet sterk genoeg voor deze strijd.
Hoe moet ik verder, als jij er niet bent?
Hoe ga je verder zonder dat je het pad kent?

Wat als tijd vooruit tikt, wat dan?
Wat is je raad, wat vind je daarvan?
Kan ik verder, als jij mij verlaat?
Is dat de manier hoe de tijd gaat?
Hoe het loopt en een wond geneest?
Alsof jij er nooit bent geweest.
Of zou tijd jou met zich meedragen?
Zonder zichzelf te vertragen.

Ik zal de tijd met rust laten.
En deze pijn niet langer haten.
Want verlaten doe je me niet.
Je bent bij me in mijn vreugde en verdriet.
Jouw wijze lessen zitten in me verborgen.
Die hou ik bij me, morgen na morgen.
Daarnaast zal ik danken voor het moment.
Dat ik jou ontmoette, jou heb gekend.