Wanneer ik de woorden voor je verzwijg.
Of de zinnen niet over mijn lippen krijg.
Wanneer het lijkt of ik niks weet.
En de informatie plots vergeet.
Is het niet omdat ik zonder mening ben.
Of bepaalde begrippen niet ken.
Maar omdat de stilte bij me hoort.
Zij luistert, denkt en verwoord.
En wanneer ik mijn mond open, is dat een teken.
Dat ik je vertrouw en tegen je durf te spreken.
Want mijn gedachten zijn kostbaar en uniek.
Te dierbaar, om zomaar te delen met publiek.