Eens was zij die stralende zon.
Brandend in het middelpunt.
Dat was hoe haar leven begon.
Omdat ze jou haar licht gunt.
Maar ze werd door jou genegeerd.
Een zonnebril werd gekocht.
Want ze werd niet geaccepteerd.
Haar licht werd niet opgezocht.
Toen viel ze van haar hemel top.
Vallend riep ze om jouw hand.
Haar warmte en licht brandde op.
In de nacht was ze beland.
Ze veranderde in de maan.
Minder brandend, minder fel.
Al haar energie was vergaan.
Misschien zag je haar nu wel.
Maar haar licht was onzichtbaar.
Zodat niemand haar nu zag.
En wie haar zag vond haar raar.
Welke maan bezocht de dag?
Hoe moet je haar nu kennen?
Ik ben die maan en verschijn.
En ik wil naar je toe rennen.
Maar zeg dan wie ik moet zijn.