Ik was gelukkig niet bewusteloos geraakt door de klap van mijn vader, maar het deed wel enorm veel zeer. Ik schreeuwde het na een tijdje gewoon uit. Gelukkig was de pijn al snel over. Of nou ja, ik raakte eraan gewend.

Ik ging terug naar mijn eigen dromerige wereld. Ik beelde me in dat ik in een prachtig roze landschap was. Het gras was fonkelend roze en roze bloesem groeide aan iedere boom. Er was ook een klein watervalletje waar het zonlicht als klaarheldere diamantjes in scheen. Ik ging op het roze gras langs de waterval zitten en sloot mijn ogen. Mijn realiteit was zoveel somberder dan dit. Dit was gewoon een echte droomwereld. Helaas was er weer iemand die de sfeer wist te verpesten.

'Hallo? Zijn we er nog?' Vroeg een vrouwelijke dokter glimlachend. Ik keek vlug op.

'Ja, ja natuurlijk.' Glimlachte ik terug. 'Ik was even aan het fantaseren.'

'Het bloeden is gestopt. U mag zo weer terug naar huis.'

'Hoe zit het met pap? Als jij thuis is ga ik niet terug hoor.' Zei ik aarzelend.

'Hij is opgepakt door een aantal wachters, Luna. Hij blijft de komende tijd in een kliniek. Met uw moeder gaat het alweer een stuk beter.'

Ik zuchtte. Iedereen herkent me nu dus al als Luna. Ik dacht het dus even niet. No way dat ik Luna ga worden.

'Zeg maar gewoon je en ik ben geen Luna.' Zuchtte ik.

'Maar u bent toch Logans mate?' Vroeg ze fronsend.

'Helaas.' Siste ik erachteraan.

Ik stond op van het bed en liep eerst een paar rondjes km het bed heen om te kijken of ik niet omviel. Het bleek prima te gaan. De dokter zei dat ik naar huis mocht gaan.

Omdat ik niet wilde dat Logan me zou herkennen veranderde ik naar mijn wolf. Mijn wolf was spierwit met ogen die zo helder als diamanten waren. Ik sprintte vlug het kamertje uit naar de uitgang. Helaas voor mij had Logan mij al opgemerkt en begon hij achter mij aan te rennen. Ik sloeg de deur hard voor zijn neus dicht en ik vervolgde mijn weg naar huis.

Het was fijn om een keer geen geschreeuw uit ons huis te horen komen. Ik veranderde terug naar mijn mensenvorm en wilde de deur open doen maar ik werd ruw naar achteren toe getrokken. Aan de tintelingen te voelen was het Logan. Ik draaide me angstig om en probeerde mijn arm uit zijn sterke greep te trekken, maar dat was tevergeefs. Hij keek me de hele tijd emotieloos aan.

'W-wat moet je?' Vroeg ik zacht en onvast.

'Ik wil met je praten.' Gromde hij.

'Dat is weer een keer iets nieuws.' Siste ik. 'Eerst mij fysiek mishandelen, daarna door de hele school rond bazuinen wat er aan de hand is, mij daarna daarvoor door mijn vader laten slaan en nu opeens praten?! Dat komt nieuw op de lijst.'

Hij rolde geërgerd met zijn ogen. Wauw. Ik kon niet geloven dat hij zoveel schijt had aan wat er was gebeurd. Ik probeerde nog altijd mijn arm los te maken.

'Luister, het spijt me wat ik allemaal heb gedaan waardoor jij in de problemen kwam, maar ik wil echt een goede mate voor je zijn.' Zei hij, bijna smekend.

'Kom maar terug als ik kan zien dat je het echt meent.' Siste ik.

'En hoe moet ik dat dan laten zien?' Snauwde hij terug.

'Weet ik veel. Laat me de komende week met rust ofzo. Dat zou al heel erg fijn zijn.'

'Maar ik kan je niet met rust laten. Ik kan het echt niet. Mijn wolf wordt al gek bij het horen van je stem. Laat staan je aanwezigheid.' Smeekte hij.

Ik zuchtte een keer luid en haalde een hand door mijn haren. Wat moest ik hier in vredesnaam mee? Zo afwijzen was eigenlijk geen optie. Ik wilde niemand breken. Maar als ik het wel zou accepteren weet ik niet wat ik kan verwachten. Er zitten zoals altijd weer 2 kanten aan het verhaal.

'Heeft Willow je die klap verkocht?' Vroeg ik zacht.

'Ja. Ze kan echt hard slaan weet je?' Grijnsde hij. Mijn mondhoek krulde ook lichtjes omhoog.

'Mooi.'

Ik beet een keer bedenkelijk op mijn lip. Logan gromde een keer, maar ik hield mijn lip vast waardoor hij nog een keer gromde. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem recht in zijn ogen aan. Zo te zien wilde zijn wolf het weer overnemen. Ik wendde mijn ogen weer af en staarde naar een container.

'Weet je wat? Je hebt een week om jezelf als mate te bewijzen. Als het goed gaat blijf ik je mate en anders wijs ik je af. Deal?' Vroeg ik.

'Deal, maar mag ik je dan nu een keer vasthouden?' Smeekte hij met een pruillipje. Ik lachte dromerig.

'Tuurlijk.'

Hij omhelsde mij stevig en legde zijn kin op mijn hoofd. Ik sloeg mijn armen om zijn nek heen. De tintelingen gierden als aanvallende roofvogels door mijn lijf. Het voelde vertrouwd. Alsof we elkaar al jaren echt goed vertrouwden, al was het het tegenovergestelde. We lieten elkaar niet lang daarna los en ik keek hem weer recht in zijn ogen aan, iets wat zijn zwakke plek was.

'Ik kan echt verdrinken in jouw ogen.' Mompelde hij dromerig. Ik grijnsde en keek hem zo schattig mogelijk aan.

'Alsjeblieft stop. Je maakt me helemaal gek!' Mompelde hij. Hij haalde zijn hand door zijn haar. 'Trouwens, mijn vader wil je zo snel mogelijk ontmoeten. Kom je morgenavond bij ons eten? Je mag je zusje meenemen. Zij kan met Iris spelen.'

'Tuurlijk. Ik moet nu trouwens wel echt naar binnen. Zie je morgen weer.'

Ik wilde me net omdraaien en de klink naar beneden drukken, maar Logan hield me fel tegen. Hij kon het blijkbaar niet laten om zijn lippen op de mijne te drukken. Hij liet me echter wel gauw genoeg weer los. Ik grijnsde.

'Tot morgen.'

'Tot morgen.'