Het was niets ernstigst zeiden ze en Ailith geloofde ze. Wat kon ze anders? Ze moest nog wel haar studie jaar halen. Dat lukte het eerste blok ook zonder moeite, ze haalde de hoogste cijfers en vertelde dat ook wanneer ze haar zieke oma aan de lijn had die dan lachte. Ailith vertelde haar allemaal verhalen over Daelyn, over hoe Raïza en Brynna altijd met elkaar kibbelde, over hoe Scot de meest droge humor had en de klas steeds kleiner werd, maar ze er nog wel samen met haar vrienden in zat.

'En die jonge man, Siron Verurs was zijn naam, toch?' vroeg Alies die altijd goed met namen was.

'Ja, klopt,' zei Ailith bevestigend dat haar oma het goed benoemde.

'Geeft die je nog les?' Ailith lachte.

'Ik kom niet makkelijk van hem af,' zei ze. 'Gelukkig geeft hij goed les.'

'Dat mag ik hopen,' zei Alies en hoestte. 'Mijn dokter komt er weer aan Ailith.' Ze zuchtte.

'Volgende week weer?' vroeg Ailith.

'Natuurlijk!' zei Alies.

'Doei oma.'

'Dag Ailith.'

———

'Ailith,' zei Tero en keek zijn dochter aan. 'Heb je even?'

'Ik ben net aan het leren en wilde zo oma bellen... Is het heel belangrijk?' vroeg Ailith die aan haar bureau zat waar de leerboeken haar inbouwden. De leerstof was moeilijk dit jaar en ze deed er alles aan om het te snappen en in haar hoofd te krijgen. Tero knikte.

'Ja,' zei hij met een verandering in zijn stem en Ailith kreeg een slecht gevoel van binnen. Een gevoel dat zich vanuit haar buik verspreidde en haar maag deed omkeren. 'Kom je mee naar beneden?' Ailith knikte en deed met trillende handen haar leerboek dicht. Waarom voelde ze zich zo... Wat was er aan de hand? Diep van binnen wist ze het, maar ze wilde het niet toegeven. Trillend stond ze boven aan de trap en voelde hoe ze niet verder kon. Als ze de trap afliep zou niks meer hetzelfde zijn wist ze, maar hoe ze dat wist...? Het was maar een gevoel... Toch?

Maar het gevoel had gelijk en Ailith trof een scène aan die ze nooit zou vergeten. Haar vader, Armis, zat met zijn handen voor zijn gezicht, maar Ailith kon de tranen uit zijn ogen zien lopen.

'Pap!' zei Ailith bezorgd en rende het laatste stukje van de trap af om haar vader te kunnen omhelzen. Ze ging naast hem zitten en sloeg een arm om zijn schouder, Tero zat aan de andere kant ook met tranen in zijn ogen en voordat Ailith het wist begon ze ook te huilen.

Niet veel later pakten ze hun spullen in om naar haar toe te gaan. Elke hoop die Ailith nog had was verpletterd door de laatste diagnose van haar oma nog maar een week te leven gaf. Een week om afscheid te nemen, maar Ailith kon het niet verwerken. Toen ze bij het huis aangekomen waren werden overspoeld door een zware stilte. De zuster die Alies steeds verzorgd had, liet ze zwijgend binnen en Ailith zette haar spullen in de gang neer. Ze zouden hier twee dagen blijven, want daarna moest Ailith weer terug om te leren.

'Ze is op de tweede verdieping,' zei de zuster. 'Ik raad aan dat jullie haar een voor een bezoeken, anders wordt het te veel voor haar.' Alle drie knikten ze en de zuster liet ze zien achter welke deur Alies zou liggen. Armis ging als eerst, want het was toch zijn moeder en niet die van Tero of Ailith. Ailith leunde tegen de muur aan en voelde haar hart zwaar in haar borstkas kloppen. Ze kneep in Tero's hand terwijl ze samen in complete stilte wachtten. De deur ging open en Armis liep er met een gezicht vol rouw de gang uit. Ailith keek Tero bezorgd aan.

'Laat hem maar,' zei hij zacht. 'Hij heeft zijn eigen manier om het te verwerken.' Ailith knikte en haalde diep adem toen haar vader haar hand losliet en de kamer binnen ging. Ailith bleef alleen achter en merkte dat het ademen steeds moeilijker voor haar werd. Ze slikte en zorgde daarmee dat ze niet zou huilen, nog niet. De deur werd weer geopend.

'Je mag naar binnen,' zei Tero die met moeite zijn tranen binnen wist te houden, maar het verdriet in zijn stem over liet vloeien. Ailith knikte en glimlachte bemoedigend haar vader toe, maar voelde zijn verdriet haar beïnvloeden. Ze nam de deur van haar vader over en ging voorzichtig de donkere kamer in. Er stond een kleine lichtbol op het tafeltje naast het bed waar een kurk naast stond die Ailith herkende als de kruk die haar oma ooit zelf gemaakt had.

'Ailith?' vroeg een zachte en gebroken stem. Ailith voelde haar tranen opkomen en slikte ze weer weg. Ze ging op de kruk zitten en pakte de hand van haar oma stevig vast.

'Oma,' zei ze en haar oma lachte zwakjes. Er viel een stilte waarin Ailith alleen was met een diepe ademhaling die haar niet toebehoorde.

'Ik heb niet lang meer weet je,' zei Alies in een zucht en hoestte daarna zwak. Ailith knikte en beet op haar onderlip, zich voorhoudend nog steeds niet te huilen.

'Dat weer ik,' zei Ailith en haar stem was gebroken.

'Och, meisje toch,' zei Alies en keek haar kleindochter aan. 'Ik sterf vandaag nog niet.' Ze hoestte weer en een traan liep over Ailiths wang.

'Ik wil u gewoon niet kwijt,' snikte ze en liet al haar tranen nu lopen. Haar oma keek haar bemoedigend aan, alsof ze met haar ogen wilde zeggen dat ze haar tranen niet in hoefde te houden. Daarna ze lachte lief, maar de lach werd al snel weggenomen door een akelige hoest die door merg en been ging. Meer tranen vielen uit Ailiths ogen.

'Ailith,' zei Alies zacht en hoestte nog een beetje. 'Ik wil je een ding mee geven.' Ze viel stil en Ailith zag dat ze op adem probeerde te komen. Haar oma ademde diep in en uit en vond haar woorden weer.
'Op een dag zal je voor een keuze komen te staan,' zei ze en hoestte als onderbreking. 'Beloof me dat je je hart volgt?' Ailith knikte.

'En als je dat doet,' ging Alies zachtjes verder. 'Wijk er niet vanaf.' Bevend haalde ze haar hand uit die van Ailith en legde haar hand net iets boven het hart. Ze glimlachte. Ailith glimlachte ook, maar kon de stroom van tranen niet tegen houden.

'Ik houd van u, oma,' zei Ailith snikkend. Haar oma knikte en de blik in haar ogen zei dat zij ook van haar hield. 'Zielsveel.'

Ailith verliet uiteindelijk de kamer weer en stortte zich in de eerste de beste persoon die ze tegen kwam om daar uit te huilen. Het was haar vader, Tero. Hij wreef haar liefdevol over haar rug en probeerde haar te kalmeren hoewel hij zelf ook huilde.

'Ik wil haar niet kwijt,' snikte ze.

'Dat weet ik, niemand wil dat,' zei Tero en ze bleven daar minuten staan.

Uiteindelijk gingen ze naar beneden waar Armis zat. Hij keek als een standbeeld voor zich uit en Ailith wist nu dat dat zijn manier van verwerken was. Ze liep naar hem toe en pakte zijn hand waar ze zachtjes in kneep. Hij keek op en keek haar gebroken aan. Het was misschien wel Ailiths oma, maar het was wel Armis' moeder en daarom voor hem zoveel zwaarder.

'Ze zei dat ze vandaag nog niet doodging,' probeerde Ailith en haar vader lachte terwijl er tranen uit zijn ogen rolde.

'Dat zij ze tegen mij ook.' Hij gaf haar een kneepje in haar hand terug en sloot zijn ogen waardoor er meer tranen uitvielen. Tero kwam erbij staan en wisselde steunbetuigende blikken met zijn man.

De rest van de avond brachten ze gezamenlijk in stilte door met een kop thee en de tijdperken van Atens verstreken langzaam. Ailith wist dat ze overmorgen weer naar de academie moest, en dat het de laatste les voor haar tentamenweek was...

Ik was geïnspireerd door het lied dat in de media staat. Dus ja.

Als je denkt: waarom maakt je Alies dood?!

Dat is omdat dat het heel belangrijk is voor de rest van het verhaal. Maar daar kom je vanzelf achter ;P

Groedels!