'Ik heb de plek gevonden, alleen ben ik Ailith kwijtgeraakt,' zei Siron en keek naar de grond terwijl hij Gewn het verhaal vertelde. Gewn fronste en pakte daarna meteen haar mantel die ze om haar stoel had hangen.

'Dan zullen we daar nu meteen heen gaan, hoe eerder we haar vinden, hoe beter,' zei ze en legde de mantel over haar schouders heen. 'Daarnaast kunnen we al met de voorbereidingen beginnen.' Ze zuchtte een keer diep en keek Siron doordringend aan.

'Het spijt me,' zei hij.

'Dat weet ik, maar je kon niks aan die spreuk doen...' zei Gewn daarop. 'Het is mijn fout dat ik niet met jullie mee ben gegaan.'

'Kunnen we ook gewoon stoppen met onszelf de schuld geven?' zei Cheosomedo zuchtend. 'De edelen zitten hier duidelijk achter.'

'Cheo heeft gelijk,' zei Caldre en Siron was verbaasd dat Cheosomedo niks tegen de afkorting van zijn naam inbracht zoals hij gewoonlijk deed. 'We moeten nu gewoon aan de slag en niet treuren over dat we haar kwijt zijn. Zelfs als ze in de spreuken van de bergen is vast komen te zitten, zullen we haar eruit kunnen krijgen als we alle spreuken opheffen.' De andere krimin knikten.

'Nou waar wachten we dan nog op?' vroeg Gills. 'We moeten die meid redden.'

________

Het was donker en Ailith draaide een paar rondjes om haar as. Haar hoofd voelde zwaar aan en nadenken lukte niet. Ze zette een stap naar voren en zag plots rimpelingen van water onder haar voeten ontstaan. De rimpelingen lichtte paars op en verdwenen langzaam in de verte. Ailith zette nog een stap en nog een, tot haar omgeving bijna helemaal verlicht werd. Maar er was niks te zien behalve duisternis. Ze zuchtte en legde haar handen tegen haar slapen aan om haar hoofd lichter te proberen te maken.

Plots voelde ze een aanwezigheid van iets, iets machtigst en ze voelde het gewicht daarvan op haar schouders drukken. Een wind wervelde om haar heen en liet haar wankelen. Het leek alsof ze aangekeken werd, maar ze wist niet door wie of door wat tot ze een glinstering in de verte zag. Het was de glinstering van een oog, maar niet zomaar een oog... Het oog was enorm en Ailith zou er meerdere keren in kunnen passen. Naast dat het enorm was en haar intens aankeek, was de iris puur goud waar het paarse water niks bij voorstelde.

'Wat hebben we hier?' klonk een grommende stem die in geen jaren meer gebruik leek te zijn. Ailith slikte en deed een stap naar achteren. De stem maakte een diep lachend geluid waardoor er vele rimpels in het water verschenen. 'Bang?' Ailith durfde niet meer te bewegen en staarde naar het grote gouden oog dat zich sloot. Het gouden licht verdween, maar het paarse licht van het water bleef aanwezig.

'Wie ben je?' vroeg Ailith trillend. Er klonk weer gelach.

'Je? Waar is je respect gebleven miezerig mens?'

'Ik ben niet miezerig!' zei Ailith, maar haar stem klonk als een piep.

'Oh, niet? Heb je een naam dan mens?' De stem sprak het laatste woord spottend uit.

'Ailith, Ailith Ambres,' zei Ailith nu zelfverzekerder, ze liet niet met zich spotten.

'Oh, doorgewinterde krijger?' vroeg de stem. 'Maar je heb niet eens het talent van magie.' Er werd weer gelachen en Ailith wilde in de grond zakken. 'Ach, waarom zo sip?' Ailith keek op van haar voeten en fronste. Degene waarvan de stem was, was niet goed bij het hoofd.

'Ik snap u niet,' zei ze uiteindelijk, hopend dat de stem haar minder zou uitlachen nu ze de u-vorm gebruikte.

'Geen enkel wezen dat alleen op twee poten loopt, snapt mij,' zei de stem daarop. 'Maar ik vind je sneu, je weet duidelijk niks.' Ailith balde haar vuisten. 'Ik heb zowaar medelijden met je...' Het gouden oog verscheen weer en keek haar onderzoekend aan. Er werd weer gelachen en Ailith had het gevoel alsof ze midden in een aardbeving zat.

'Ik geef je een keuze, doorgewinterde krijger,' zei de stem rustig. 'Ik ben benieuwd of je de goede kan maken...' Er verschenen pretlichtjes in het gouden oog.

'Wat voor keuze?' vroeg Ailith en had er geen goed gevoel over.

'Het is eeuwen gelden dat ik iemand voor me heb gehad moet je weten en slapen kan vervelen...' ging de stem verder alsof die Ailith niet gehoord had. 'Ik ben zowaar nieuwsgierig. Vermaak me doorgewinterde krijger.' Het oog sloot zichzelf weer alleen werd Ailith nu in een complete duisternis gedompelde, zelfs het paarse licht van het water was weggevaagd.

'Kies voor mij,' zei er plots een elegante stem achter haar en Ailith draaide zich met een ruk om. Voor haar stond een lange vrouw met enorm lang haar dat net niet het water raakte. 'Ik laat al je dromen waar worden.' Ailith fronste en keek de vrouw verward aan. De vrouw glimlachte terug en Ailith voelde dat ze ook begon te glimlachen terwijl een warm thuisgevoel door haar heen stroomde.

'Luister niet naar haar!' zei er plots een Teylin die naast de lange vrouw verschenen was. Ailith maakte haar ogen los van de lange vrouw en keek hem aan, hij kon niet ouder dan vijftien zijn. 'Kies voor mij, kies voor trouw.' Hij keek haar met grote smekende ogen aan en Ailith deed een stap naar achteren. Op een of andere manier bedde hij haar angst in en ze begon zich af te vragen waar al deze mensen überhaupt vandaan kwamen.

'Nee! Je moet voor mij kiezen!' zei een klein jongetje dat achter de andere jongen vandaan sprong. 'Kies voor verleden tijd.' Ailith stopte met achteruit deinzen en keek het kleine jongetje aan en keek hem vol ongeloof aan toe ze zag dat zijn onderlijf we heel erg op die van een geit leek. Zijn vacht was een vuil wit en zijn vier pootjes bewogen zich ongeduldig heen en weer.

'Kies voor spijt,' zei er een andere stem en een meisje dat met dezelfde leeftijd als Ailith kwam voor haar staan. 'Kies voor mij...' Ze keek Ailith intens aan en Ailith slikte terwijl ze een litteken boven het oog van het meisje zag glinsteren. Daarnaast voelde Ailith dat ze het benauwd kreeg hoe langer ze aan werd gestaard.

'Kies voor haat!' Ailith maakte een sprongetje van schok door de toon van de stem. Een wolf kwam naar voren stappen en ontblootte zijn tanden. 'En nijd!' Ailith deed meteen een stap naar achteren en voelde hoe haar hart tekeer ging en haar handen begonnen te trillen.

'Of voor de toekomende tijd,' zei een kat met drie staarten die rustig zijn poten likte. 'Van mij krijg je geen spijt.' De kat keek Ailith met grote ogen aan. Ailith ademde diep in en uit, maar kon haar angst niet kwijt raken omdat het angstzweet over haar rug liep.

'Kies, doorgewinterde krijger je hebt maar kort de tijd,' zei de stem dat bij het gouden oog hoorde. Ailith slikte en kneep een keer stevig haar ogen dicht. Ze telde tot tien en opende daarna, na diep uit te hebben geademd, haar ogen weer. Haar lichaam ontspande weer iets en ze beet op haar lip. Eén voor één keek ze de wezens voor haar aan. Allen keken ze terug en Ailith voelde hun ogen op haar huid branden. Wie moest ze kiezen? Alle keuzes klonken als een slechte.

'Ik kies er geen,' zei Ailith en voelde hoe de angst nog steeds door haar aderen stroomden. 'Ik vertrouw het niet.' De stem lachte bulderend.

'Je bent me er eentje,' zei die. 'Maar misschien is het vertrouwen nu juist wat je gekozen hebt, omdat je het mis...' Ailith fronste en zette weer een stap naar achteren toen ze zag dat de Teylin nu voor haar stond.

'Dus je hebt me niet nodig?' vroeg hij, maar niet in de stem die hij eerder gebruikte. Ailiths hart stopte.

'Siron?' vroeg Ailith geschrokken en voelde hoe haar adem in haar keel bleef steken.

'Dus je vertrouwt mij niet?' vroeg hij nog steeds met Sirons stem. Ailith schudde met haar hoofd en probeerde woorden te vormen.

'Dat is het niet, ik bedoel...' zei ze uiteindelijk met veel moeite en voelde een steek in haar hart. Ze keek vol schaamte naar de grond. Siron was degene die ze steeds meer was gaan vertrouwen, die ze momenteel het meest vertrouwde. Natuurlijk vertrouwde ze hem, maar degene die voor hem stond was Siron niet. Zijn stem leek er alleen op.

'Vertrouw je me?' Ailith keek op vol zekerheid op, niet van plan om in de val te trappen door voor zijn stem te vallen. Maar toen ze opkeek zag ze dat Siron voor haar stond. Hij keek haar met zijn groene ogen aan. Hij glimlachte voorzichtig. 'Vertrouw je me?' vroeg hij nog eens en Ailith kon niks uitbrengen. Waarom speelde degene met het gouden oog zo met haar? Ze wilde haar hoofd tegen een muur aan slaan om te weten wat de waarheid was, wie er voor haar stond. Ailith keek diep de groene ogen in en kon haar blik niet lostrekken.

'I-ik... Ik vertrouw Siron,' zei ze zachtjes en voelde hoe erg ze zijn aanwezigheid miste. 'Ik heb vertrouwen in hem...' Vertrouwen in dat hij hulp gaat halen, dacht ze daar achteraan. Vertrouwen dat hij mij terugvind...

'Grappig,' mengde de stem zich lachend. 'Ik was helemaal vergeten dat sommige mensen de anderen kunnen verblinden...' Ailith keek om zich heen, maar nergens was het gouden oog te bekennen. Toen ze zich weer terug draaide waren alle figuren verdwenen en ze werd zich opeens bewust van haar lichaam. Snakkend naar adem opende ze haar ogen.

'Oh,' zei iemand en keek haar met zijn bruingroene ogen aan. 'Heer Hemmin?' Een ander kwam in beeld, iemand die Ailith herkende.

'Dit is interessant...' zei Senford Hemmin. 'Ik had nooit verwacht dat de Gouden Draak moeite voor een mens zou doen.'

'Wat doen we nu dan?' vroeg een andere stem.

'Plan B, Feeya,' zei Senford. 'Aiko, je weet wat je te doen staat.' De man die bij Ailith geknield zat stond op en sloot zijn ogen. Ailith wilde bewegen, maar ondanks dat ze zich bewust was van haar lichaam, kon ze zich niet bewegen.

'Twee keer naar links en daarna de meest rechtse weg richting het noorden,' zei hij en opende zijn ogen weer waardoor zijn groenbruine irissen weer zichtbaar werden. 'De krimin zullen niet van haar kunnen ontsnappen.' Ailith dacht eerst dat hij het over Feeya had, maar toen hij haar aankeek slikte ze. Ze wist niet wat er aan de hand was of wat plan B was... Maar ze wist wel dat het niet goed ging aflopen als niemand haar nu te hulp zou komen schieten.

Grappig feitje: Dat stukje met de wezens en keuze maken is geïnspireerd uit wie is de mol van vorig jaar waarbij de kandidaten een ander probeerde over te halen voor vertrouwen en hun goede kenmerken e.d. op gingen noemen xD