Rieder

Langzaam wordt de man wakker. Als hij helemaal wakker is, probeert hij op te staan. De ketting verhinderd dat hij meer dan een meter van de muur komt. Hij zegt wat. Moeder aarde vertaalt het. 'Wat is dit? Waar ben ik?'

Op mijn teken stapt moeder aarde naar voren en vertaalt mijn woorden. Ze stelt haarzelf voor en vertelt dat ze voor ons vertaalt.

'Ik ben in een drakenstad?'

Ik reageer erop. 'Dat had je kunnen weten. Eerder vandaag vlogen jullie over een stuk bos, en vlogen jullie rechtstreeks naar ons toe. Jullie veranderde van richting toen jullie ons zagen. Daarna raakte jullie bewusteloos, en jullie helikopter stortte neer. En nu wil ik de waarheid. Waarom zijn jullie hier en wat weten jullie over de draken?'

De man is stil. Dan zegt hij weer wat. Moeder aarde reageert erop. Ze voeren een kort gesprek. Moeder aarde vertaalt. 'Hij zegt dat hij een verkenningsmissie moest vliegen. Een groep ontdekkingsreizigers willen hier naartoe, om een mythische stad te ontdekken. Hij zocht naar tekenen van de stad, en probeerde de benodigde materialen op te sommen. Ze wisten niet van de draken af. Hij vertelde ook dat de helikopter geen zwarte doos heeft. Dat is het apparaat waarmee alles wordt opgenomen en de mensen hun materiaal kunnen terug vinden.'

'Vertel hem het volgende maar: omdat ze ons gevonden hebben, en ons bestaan verborgen moet blijven, zullen hij en zijn collega onze gasten blijven. We zullen ze goed behandelen, maar ze zullen deze grotten tot nadere orde niet verlaten.'

Terwijl moeder aarde het vertaalt gaan mam en ik de grot uit. Mam is niet blij. 'Ben je gek? Je wilt ze vast houden? Hier?'

'Wat wil je dan? Ze laten gaan? Dan vertellen ze over ons bestaan en hebben we zo een hoop mensen meer om ons zorgen over te maken. Wil je ze een stukje van ons vandaan laten wonen? Waarschijnlijk lopen ze dan terug naar de rest van de mensen en hebben we hetzelfde probleem. Of ze sterven van de honger. Geloof me, dit is de beste manier.'

'Ik wil ze laten gaan, nadat ze hebben gezworen nooit iets over de draken of deze plek te zeggen.'

'Grote kans dat ze de eed negeren, of een manier vinden om er omheen te werken. En dan zeg jij dat ik met het lot speel?'

'Hoe lang heb je erover gedaan om dit uit te denken?'

'Vanaf het moment dat je de helikopter weg bracht.'

'Er is dus geen mogelijkheid om ze weg te laten gaan?'

'Niet zonder het risico te lopen dat we ons huis verliezen. Geloof me: ik wil niets liever dan dat we ze kunnen laten gaan en ons leven weer kunnen oppakken. Maar dat gaat niet. We moeten er het beste van maken.'

'Dan sta ik achter jouw besluit. Denk je vaker zo door?'

'Niet echt. Maar ik ben nog nooit in zo een situatie verzeild geraakt.'

'Niemand is in zo een situatie verzeild geraakt, tot nu toe.'

Ik denk even na. 'Misschien... nee. Mam, er is al zo iets gebeurd. Bij de oude koningin. Ik weet niet hoe ik dit weet, maar mensen zijn hier eerder geweest. Nu begrijp ik de reactie van die man. Hij wist dat wij hier waren. Alles was gepland.'

'Waarom?'

'Om ons de schrik aan te jagen. Maar wij laten het niet gebeuren. En als mijn conclusie waar is, dan zullen onze gasten niet alleen hier blijven voor de rest van hun leven, maar ook een steentje bijdragen. Maar ik moet eerst met moeder aarde praten.'

Als moeder aarde en ik eindelijk alleen zijn kan ik de vragen stellen. 'Zijn er al eens eerder mensen geweest hier?'

'ja. Een lange tijd geleden. Francisco Orelana en zijn mannen. Op weg naar een fabelachtige stad kwamen ze hier terecht. Ze verbleven de rest van hun levens hier.'

'En recentelijker?'

'Ook. Een zelfde soort situatie.'

'Ik wist het.'

'Hoe?'

'Dat weet ik ook niet.'

Het is even stil. Dan stel ik de vraag die me al een tijdje dwars zit. 'Wat is de boomsteen?'

Moeder aarde kijkt droevig voor haar uit. 'De meeste schatten die de draken bezitten heb ik hun gegeven. De draken hebben de schatten nodig om hun krachten op peil te houden. Ik kan niet vertellen wat die krachten zijn. Wat ik wel kan vertellen is dat er vijf elementstenen waren. Ik had ze zelf gemaakt, om de krachten van de vijf grootste elementaire krachten te beheersen. Het waren de boomsteen, de woestijnsteen, de zeesteen, de luchtsteen en de vuursteen. De vijf stenen waren de belichamingen van hun elementen. De bezitter van de vijf stenen kon hele gebieden leefbaar maken, of juist verdorren. Tot een aantal jaar geleden waren de vijf stenen in bezit van de koningin. Ze zaten in een armband zoals die van jou. Op een ochtend werd de toenmalige koningin wakker en de armband was in stukken. De vijf stenen waren verdwenen. Zelfs ik kan ze niet meer vinden.'

'De boomsteen is van mijn moeder.'

'Dus jouw moeder had hem al die tijd? De verraadster!'

'Mijn moeder kreeg hem van vader, die hem kreeg van Resterniel. Op de dag dat ze haar bloed met me deelde.'

'Resterniel? Gaf zij niet ook die armband aan je?'

'Toevallig wel.'

'Het ziet ernaar uit dat ze je als volgende heerser ziet. Die armband heeft ook plek voor de stenen. Dat ze de eerste steen aan jouw ouders gaf betekent dat ze je aan het voorbereiden is.'

'Probeert ze soms om mijn erfgenaam te worden?'

'Nee. Eerder andersom. Resterniel, zo excentriek als ze is, vindt haar kinderen ongeschikt als erfgenamen. En toen bleek dat je haar zoon twee keer versloeg, zag ze de mogelijkheden ontstaan. Ze kon een geschikt erfgenaam krijgen, de ruzie bijleggen en de toekomstige koning helpen. Ze moest alleen snel zijn, want de tijd is aan het wegtikken.'

'Is ze dood aan het gaan?'

'Nee. Maar iemand anders wel. Iemand dicht bij je heeft een ziekte die het immuunsysteem aanvalt. Haar tijd is dus op aan het raken.'

'Dus daarom probeert ze de raad in te komen.'

'Dat was een fout van mijn kant. Ze wil de raad helemaal niet in komen. Ze wil dat de draken goed geleid worden, en heeft zich erbij neergelegd dat zij de leidster niet kan worden. Ze is nu vastbesloten om de volgende leider tenminste een beetje van haar idealen mee te geven. Ik raad je dus aan om op te passen in haar buurt.'

'Als prins moet ik sowieso oppassen. Ik moet er vanuit gaan dat iedereen diepere doelen heeft. En ik moet voorkomen dat andere mij gaan gebruiken. Dat zou een ramp zijn.'

'Je bent erg goed in oorzaak-gevolg relaties voor een jonkie.'

'Dat viel mam ook al op.'

'Dat bedoel ik. Pas op. Anders verraad je jezelf.'

'Het is een fijne lijn die ik bewandel. De beste keuzes maken, informatie die ik heb vrij geven en toch mijn ware identiteit verborgen houden. Het is lastig. Een keer slippen en ik val door de mand.'

'Je doet het goed. Je ouders hebben alles voor je over. Je bent geliefd. Maar kan je alle beslissingen nog met een lege geest maken?'

'Ja. Ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Ik ben deze draken dankbaar. Ik ben ze loyaal tot de dood.'

'Dan zit je goed. Ik zal je ondersteunen waar nodig. En voor ik ga om de laatste ontwikkelingen met de Raad van ouderen te bespreken wil ik nog een ding kwijt: ik ga zelf ook nog dingen aan je leren. Zodat jij ook toegang krijgt tot de natuurkrachten. Mijn zicht op de toekomst is wazig, maar ik heb het gevoel dat je het nodig gaat hebben. En het spijt me dat je extra verantwoordelijkheid hebt gekregen. Het was niet mijn bedoeling.'

'Dat is in orde. Op deze manier kan ik ze terugbetalen.'

'Maar ik voldoe niet aan mijn belofte. Ik had beloofd dat je een normaal drakenleven kon leiden. Ik houd me daar nu niet aan. En dat is een probleem voor mij. Want ik heb me niet aan mijn belofte gehouden en mijn eer is daardoor aangetast.'

'We regelen wel wat zodat uw eer hersteld wordt, en er geen problemen ontstaan met mam en pap.'

'je bent al gewend geraakt aan het feit dat je weer een kind bent.'

'De jeugd is een waardevol iets. Je hebt het maar een keer. Dus geniet ik ervan terwijl het kan.'

'Zoals het hoort.'

'Zoals het hoort.'