Bloemen dansen op haar sterfbed,
Ze lachen zachtjes en fluisteren roddels,
Terwijl haar eigen bloem verwelkt,
De botten springen uit de stengel,

Ze lacht terwijl tranen rollen
Uit het diepste van haar ziel,
Ze zingt ook al doet elk woord
Pijn en klaagt elke zin,

Maar ze vloekt niet, terwijl ik
Vloekend, schreeuwend en tierend,
Naast haar zit, als weer een
Onnozele bloem vertrokken is,

Ze noemen haar hopeloos,
Zien niet dat zij hopelozer zijn,
Nog niet in staat hun eigen pijn
Te detecteren, noch te verwelken,

We spelen allemaal onze rol,
Tot ook de laatste rol gestorven is.