Een zwart deken houdt mijn botten bijeen,
Verbrand heeft het mijn huid van naïviteit,
Verbrand heeft het de schoonheid van dromen,
En wat overblijft is de gruwelijke waarheid,

Menselijk kan men een dode niet meer noemen,
Maar wat als de dode levend is,
Wat als de dode enkel dood lijkt,
In sommige gevallen is de dood enkel een vraag,

Mijn botten kraken als ik me verleg,
Een stem neuriet het lied van de stilte,
Maar er is niemand die het kan horen.