Jestem żołnierzem. Walczę ze sobą. Nie chcę popełniać błędów. Chciałbym móc być idealny. Idę w tym jednym kierunku, ale nie potrafię dosięgnąć mojego celu. Nie zwracam uwagi na żadną z dróg, która odbiega od mojej głównej. Walczę, by nie upaść, by dotrzeć do celu. Otarte kolana, ból ku perfekcyjności kiedyś zostanie zapomniany. Podnoszę się i idę dalej, mimo, że ciągnę za sobą łańcuchy. Zimne jak śnieg zniewalają mojego ducha. Wiem, kim jestem i właśnie dlatego uda mi się dosięgnąć tamtego światełka. Podniosę swój miecz, przetnę was na pół, jeśli mi przeszkodzicie. Dążę do celu, ponieważ właśnie takie było moje przeznaczenie.

Jakieś przemyślenia?