Popiół osiadał na jego szacie i włosach. W oddali walkirie śpiewały pieśń na cześć zwycięzców i jedynie Loki wiedział, że w tej wojnie żadnych nie było.

Ukrywanie słabości przychodziło mu z coraz większym trudem. Nie podejrzewał, by kogokolwiek poza Thorem obchodził jego stan, ale nawet śladowe zainteresowanie mogło doprowadzić do tragedii.

Obejmując ramionami brzuch, kroczył po zgliszczach planety, która stała się domem dla ocalałych z Asgardu. Kości kruszyły się pod jego stopami. Przysięgał ją chronić. A teraz patrzył, jak płonie. Dziecko poruszyło się, wyraźnie lgnąc do zniszczenia.

Krąg czasu był pętlą zaciskającą się na jego szyi. Miał ją nazwać Hela.