Czasem, gdy Pietro i Wanda byli grzeczni, pozwalano im nocować w jednej celi. Zdarzało się to tak rzadko, że prawie nigdy, dlatego Pietro zbierał wspomnienia takich nocy jak drogocenne klejnoty. Delikatnie przeczesywał palcami włosy śpiącej siostry i obiecywał sobie, że zrobi wszystko, by była bezpieczna.

Ignorował natrętną myśl, że Wanda nie potrzebowała niczyjej ochrony.

W nich obojgu rozbudzono moce wymykające się rozumowi i nauce. Nikt chyba jednak nie spodziewał się, że w przypadku Wandy ta pobudzająca iskra trafi prosto na ofiarny stos.

Okrzyknęli ją wiedźmą, ale Pietro wiedział lepiej.

„Jest aniołem sprawiedliwości", pomyślał, czując, że lada chwila ich świat runie.