'Wat een aangename verassing om je hier te zien, Christian.' zegt Jonathan koeltjes terwijl hij mij woedend aan blijft staren. Ik krimp ineen. Ik voel me vrijwel meteen schuldig, ook al heb ik niets gedaan. Behalve een verleden niet vertellen wat ik bijna niet over mijn lippen kan krijgen. 'Wat doe je hier?' is het enige wat ik over mijn lippen kan krijgen. Zijn ogen verduisteren. 'Je was in moeilijkheden.' Zijn stem klinkt zacht. Ik sta op en zijn ogen boren zich weer in de mijne. Christian kijkt verbazingwekkend genoeg naar de grond. Ik laat mijn ogen ook op de grond vallen, maar loop wel naar hem toe. 'Kan ik je even spreken?' zeg ik als ik vlak voor hem sta. Ik ben opgelucht als hij knikt.
We laten Christian en Delilah achter in de kamer. Ze zullen vast veel te vertellen hebben. Delilah zal er voor zórgen dat hij veel te vertellen heeft. 'Wat heb ik nu weer gedaan?' Verkeerde woordkeuze. Dat is in mijn lichaam de te voelen en in Jonathan's ogen te zien. 'Wát je hebt gedaan? O kom op, je vlucht het huis uit en dan wordt ik wakker van de paniek. Niet eens paniek die van mij is. Dan richt ik me op jou, en dan blijkt het dat je mijn broer tegen de grond gepind hebt. Dan kom ik erachter dat mijn al jaren vermiste broer niet zelf gestorven is, maar dat hij tientallen mensen heeft laten vermoorden om zijn mate te vinden. Ik vind dat ik het recht heb om chagrijnig te zijn.'
Ik durf hem weer aan te kijken. 'Sorry.' stotter ik terwijl hij zijn ogen zoekend over mijn lichaam laat glijden. Hij trekt me tegen zich aan. 'Ik ben zo blij dat je niks overkomen is.' fluistert hij tegen mijn haar. 'Ik ben gewoon een beetje... gespannen.' Ik ontspan me tegen zijn borstkas aan. Ikzelf zou ook wel eens minder inspannende dagen willen. Zonder herinneringen die me voor de rest van mijn leven zullen achtervolgen. Zonder twee mates. Zonder alle moeilijkheden. Gewoon een Seth en een Jonathan zouden genoeg zijn. Meer mensen heb ik niet nodig om me staande te houden. Denk ik.