Maar tegelijkertijd zeurt een stemmetje in mijn hoofd. Ik heb mijn familie al zolang niet meer gezien, het zou me goed doen om met iemand van de oude roedel te kunnen praten. Er razen nu al duizenden vragen door mijn hoofd. Wie is ze? Zijn er nog meer in leven? Weet zij nog andere die in leven zijn? Hoe overleeft ze het bij Blake? Maar voor die vragen sluit ik me af, ik kan momenteel geen afleiding gebruiken. Ik moet mijn hoofd er bij houden. Er staat een seriemoordenaar voor mijn neus. Die toevallig ook de broer blijkt te zijn van niet één, maar allebei mijn mates. Alsof dat laatste niet al genoeg.
Als ik met Blake meega, dan kan het ook gewoon een val zijn. Hij kan mij meelokken en me dan vermoorden. Dan zal ik zeker nooit meer mensen uit mijn oude clan tegenkomen. Al zou ik dan wel af zijn van alle rotzooi die mijn leven moet voorstellen. Wie is het? vraag ik. Als hij een bekende naam als antwoord geeft, weet ik dat ik hem kan volgen. Hij kan me dan nog steeds wel doden, maar horen mates elkaar niet geluk te brengen, in plaats van pijn. Een sarcastisch stemmetje in mijn hoofd neemt nu de leiding. Hij zegt; zoals Christian ook het beste voor jou wilde? Ik vertel hem om zijn kop te houden en richt mijn volle aandacht weer op Blake.
WIE? vraag ik nog een keer. Hij lijkt mijn gezicht aandachtig te bestuderen, alsof hij wilt weten waar ik aan denk. Niet dat hij dat te weten krijgt. Hij kan toch niet in mijn hoofd komen, dat moet hij maar bij zijn mate doen. Hij houdt zijn tentakels maar van mij of voor de rest van mijn leven. Delilah. antwoordt hij zachtjes. Zijn ogen zijn nu weer op de grond gericht. Schaamt hij zich? Durft hij mij niet aan te kijken? Liegt hij? Maar ik heb mijn besluit al genomen sinds ik haar naam hoorde. Ik ga toch wel mee. Ik moet haar zien. Weten hoe het met haat gaat. Hoe ze eruit ziet. Of ze nog iets weet over de anderen.
Ik ga mee. Wanneer vertrekken we? Christian snuift verontwaardigd. Je vertelde me net dat hij jouw familie heeft vermoord en nu ga je met hem mee? Ik kan hem alleen maar smekend aankijken, hopend dat het werkt. Goed dan. zucht hij. Maar op een voorwaarde. Ik ga ook met je mee. Ik heb er geen bezwaar tegen, zolang ik haar maar kan zien. Zolang ik maar weet dat het goed met haar gaat.