Hij ziet er geschokt uit. Alsof hij zojuist te horen heeft gekregen dat zijn broer zijn geheugenverlies allemaal maar speelt. Alsof hij zojuist heeft te horen gekregen dat de maangodin onze band verbroken heeft. 'Ik ben er niet helemaal zeker van of ik het helemaal begrijp.' zegt hij, dus ik vertel het hem geduldig nog een keer. Met rode wangen van schaamte, omdat het bij mij zo zelfzuchtig klinkt. Alsof ik alleen maar mezelf gelukkig wil maken door mij moeite te besparen.
Christian weigert me aan te kijken en dat zorgt ervoor de onzekerheid al helemaal toeslaat. Hij kijkt naar de blaadjes die onder onze voeten verdwijnen. Naar de zon die door de bomen heen straalt, zwak, maar toch zeker. Naar het water dat we voorbij lopen. Naar de dichte witte wolken die boven ons een oneindige dans dansen. Naar de vogeltjes die voorbij vliegen in hun stralende veren. Maar zeker niet naar mij. Naar alles behalve mij.
Na een paar minuten niets gezegd te hebben, kijkt hij me dan eindelijk toch aan, een soort van. Zijn ogen zijn meer op mijn haar gericht dan op mijn ogen, maar toch zucht ik opgelucht. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen.' En aangezien hij niets zegt en die stilte weer begint, moet ik die maar vol babbelen met een waterval van woorden.
'Het klinkt heel dom, hè? Alsof ik er alleen maar voor wil zorgen dat ik zelf gelukkig ben en daarom excuses verzin. Het is net alsof ik het niet aandurf en er alleen maar voor kies, omdat ik anders bang ben dat ik zal breken.' Hij kijkt me weer stil aan, knippert een paar keer en opent zijn mond dan om eindelijk iets te zeggen. 'Twee wegen splitsten in een bos en ik, ik nam de minst bewandelde.  Mijn geheugen is niet zo geweldig, maar volgens mij was dit de vertaling van een gedicht dat Robert Frost heeft geschreven.'
Deze keer kijkt hij me wel recht aan. Dan kijkt hij weer naar de drentelende blaadjes aan onze voeten. 'Wat wil je daarmee zeggen?' vraag ik. Hij glimlacht even voor hij zich weer naar mij toedraait. 'Het is natuurlijk zinloos als ik er geen uitleg bij geef. Ik bedoel te zeggen dat je eigenlijk al veel te vaak het minst bewandelde pad hebt gekozen. Je bent sterk, anders zou je hier niet eens hebben gestaan, dat weet ik. Je hebt volgehouden, zelf vind ik dat al heel wat. Ik bedoel hiermee, hoe moet ik het uitleggen...'
Hij krabt met zijn hand in zijn nek en kijkt naar de wolken alsof hij verwacht daar een antwoord te vinden. 'Misschien is het voor jou een uitdaging om juist een keer de meest bewandelde te kiezen. Ik kan geen gedachten lezen, maar wat ik wel weet is dat jij het heus niet alleen voor jezelf doet. Anders had je niet opgenoemd dat Jonathan hierdoor een gelukkiger leven zou krijgen, ook al vraag ik me wel af wat hij gaat denken als hij geen mate vind.'
Hij glimlacht, maar ik durf verder te kijken dan dat. Hoewel zijn ogen ook een beetje scherper staan dan normaal, lijken ze geen haat uit te stralen. Dat zijn broer bijna dood was, heeft misschien wel zijn ogen geopend. Hij wilde hem niet kwijt, zoals hij zichzelf waarschijnlijk vaak genoeg heeft verteld. Hij wilde alleen dat hij bij mij wegbleef.
'Misschien is het een goed idee.' zegt hij, voor hij in een grote wolf verandert. Hij kijkt me aan vanuit zijn ooghoeken en spurt dan weg. Ik heb niet eens de tijd om na te denken. De geur van dennennaalden prikt in mijn neus en vertelt me dat ik later nog genoeg tijd zal hebben om andere dingen te doen. Nu, op dit moment, moet ik dit doen. En helemaal niks anders.
 

                                                                                  ~THE END~

Voor de laatste keer (in dit boek tenminste) bedank ik jullie allemaal voor het lezen. Het was hartstikke leuk om deze twee boeken te schrijven, maar als mensen het lezen is het natuurlijk veel leuker ;-). Allemaal hartstikke bedankt voor het trouwe lezen.
Ik heb besloten dat ik binnenkort aan nog een weerwolfverhaal begin. Dit zal niets (of bizar weinig) te maken hebben met deze reeks. Of ik verder nog iets schrijf wat met deze serie te maken zal hebben, daar moet ik nog over nadenken.
Dus, hopelijk tot in mijn volgende boek!

Groetjes Dromendochter.