'Misschien is het beter zo.' mompelt Seth. Hij heeft weer eens de tijd genomen om mij te zien in plaats van zijn aanstellerige vriendin. Ik weet dat het bij mij waarschijnlijk precies hetzelfde is, maar daar kan ik nou eenmaal niks aan doen. Alles is toch al mijn schuld. Waarom niet dit ook?
'Hoe bedoel je?' vraag ik met mijn ogen tot spleetjes geknepen. Ik heb geen zin in bijdehandse opmerkingen. Eigenlijk ben ik helemaal niet in de stemming voor wat dan ook. En dat heeft Seth duidelijk door, want dat heb ik hem al minstens tien keer laten merken.
'Ik bedoel maar, hij is toch compleet vergeten wie je bent?' Ik knik, omdat ik bang ben dat als ik praat er niet veel meer uit zal komen dan tranen. Hij lijkt het te begrijpen, want hij stelt even geen vragen meer. 'Dit kan juist zijn voordelen hebben. Je zit al een tijd met dan mate-gedoe in je hoofd. Je bent er helemaal in verdronken. Wie van de twee moet ik kiezen? Wat nou als je geen keuze hoeft te maken? Jonathan weet helemaal niet meer wie je bent. Christian nog wel.'
Hoewel hij nou niet bepaalt een vraag aan me stelt, voelt het alsnog alsof ik een antwoord moet geven. 'Je bedoelt dat ik Jonathan laat voor wat hij is? Dat ik niet probeer zijn geheugen terug te winnen of zijn gevoelens voor mij terug te halen? Je bedoelt dat ik gewoon met Christian moet verder gaan zonder dat ik ook nog maar enige schuld heb bij Jonathan?' Nu is Seth degene die alleen maar knikt en geen antwoord geeft.
 Niet geheel voor de eerste keer zie ik een klein lichtje branden in een grote duisternis. Het zou me pijn doen hem weer te zien lijden. Door mij. Zijn mate. Door Christian. Zijn broer. Maar het zou mij ook pijn doen als hij niets meer weet. Als hij compleet vergeet wie ik ben. Gewoon maar een gezicht tussen de vele onbelangrijke mensen die hij ooit heeft gezien.
Het doet me pijn dat hij het zal vergeten. Het doet me pijn als hij het zich zal herinneren. Misschien krijgt hij ze ooit wel weer terug, dan is dit weer allemaal voor niets geweest. Maar dan zijn we tenminste bijna allemaal een tijd gelukkig geweest. Ik met Christian, ongeveer. Christian met mij. En Jonathan met andere mensen die hij zal tegen komen.
Op het moment dat mijn hersenen een besluit nemen doet mijn hart pijn. Hoe is het toch mogelijk dat het leven altijd zijn doorns weer in mijn arm haakt.

~

We zijn al weer bij de laatste hoofdstukken aangekomen. Nog maar een paar te gaan. Allemaal hartstikke bedankt voor het lezen en jullie support. Na dit boek, eindigt de serie wel. Maar... vrees niet. Ten eerste zijn er nog zat andere boeken om te lezen (misschien ook zelfs van mij ;-) ) Ten tweede ga ik misschien een soort spin-off schrijven over Delilah en haar mate. Laat me weten wat jullie ervan denken.

Groetjes Dromendochter.