"Hij weet het niet. Hij weet niet wie ik ben."  Die zinnen hameren steeds door in mijn hoofd en ik ben zeker van dat er niks meer in zit. Dat mijn hersenen zijn verdronken in al het bloed en al die tranen. Ik voel de druk van mijn handen tegen mijn voorhoofd en ineens heb ik de behoefte om te gaan gillen. Om alle woede eruit te schreeuwen.
Tegelijkertijd ben ik opgelucht dat alles goed met hem is. Dat hij nog leeft, ook al herinnert hij zich mij niet meer. Vervloek de Godin. Dank de Godin. Zijn gezondheid is me veel meer waard dan zijn geheugen.
Christian zit naast me en staart glazig voor zich uit. Ik hoor zijn woorden nog steeds galmen in mijn hoofd. Samen met de twee andere zinnen zijn ze bezig met het laatste stukje verstand dat ik heb, weg te slaan. Misschien houd ik dan uiteindelijk niets meer over, zoals ik altijd al heb gewild. Zoals ik altijd heb gewild dat ik in een hoopje as veranderde. Alleen nu heb ik dat gevoel niet. Nu denk ik dat de zoute tranen die uit mijn ogen komen, zowel van geluk zijn als van verdriet.
'Hij weet niet wie je bent.' mompelt Christian dan opeens. Ik draai mijn hoofd met een ruk naar hem om, blij dat er nog iets is wat me kan afleiden. Zijn ogen kijken me net zo radeloos aan als dat ik me voel. 'Misschien kent hij mij ook niet meer. Misschien...' Ik kap hem af. Niet met woorden, maar met een handeling. Ik trek hem tegen me aan.
De eerste seconde sputtert hij tegen. Waarschijnlijk omdat hij weet dat mijn hart niet helemaal aan heb toebehoort. Niet volledig. En het dat ook nooit zal doen. Ik vraag me elke dag af of hij me daarvoor kan vergeven. Of hij zijn broer ooit nog eens normaal aan kan kijken. Misschien niet, maar natuurlijk hoop ik van wel. Iedereen heeft dromen, of ze uitkomen is iets anders.
Doc. zegt dat Christian naar binnen mag. Hij kijkt even naar ons met een blik vol medelijden, maar loopt dan weg zonder iets te zeggen. 'Ik moet gaan.' murmelt Christian en snel laat ik hem los, al helemaal vergeten dat ik hem vast had. Zijn ogen zijn een paar tinten donkerder dan normaal. 'Veel geluk.' fluister ik nog, maar hij is al weg.