Jonathan neemt me in zijn armen. Hij ruikt vertrouwt. Alsof ik hem al jaren ken. Alleen helpt het niet. De tranen blijven over mijn wangen heen stromen, er is geen houden aan. Ik probeer niet eens om ze te stoppen, wetend dat het geen zin heeft. Het zou het hooguit alleen maar kunnen verergeren. Dus laat ik mijn tranen weer stukjes van mezelf meeslepen. Laat ze me vernietigen. Stukje bij beetje.  Uiteindelijk zal er niks meer over zijn, net zoals er nu weinig van mij over is. Alleen een lichaam en lege plekken in harten. Dat is wat ik uiteindelijk zal zijn.
'Rustig maar, het komt allemaal goed.' sust Jonathan geruststellend, maar zijn stem verraadt paniek. Ik weet dat hij zich zorgen over me maakt, maar kan hier ook niks tegen doen. Het is de waarheid en de waarheid alleen. Ineens besef ik me dat Christian gelijk heeft. Hij wist dat ik hier kapot aan zou gaan, maar zag ook in dat zijn broertje dat niet deed.
De tranen laten hete sporen achter op mijn wangen. Gaan daarna naar mijn kin en druppen dan naar mijn hals. Inmiddels zijn ze al koud geworden. Verkild door het weer of door mijn woede en verdriet. Ik vervloek de maangodin voor de zoveelste keer deze maand. Ze heeft me zo verknipt gemaakt. Ze heeft me dit leven gegeven. En alles wat ik me kan afvragen is; waarom? Waarom heeft ze mij en mijn leven zo gevormd? Waarom heb ik dit verdient?
Ik zie Jonathan's misvormde gezicht door mijn tranen heen. Hij kijkt me bezorg aan. En ik kan het hem niet kwalijk nemen. Hij ziet dat een weerwolf zich uit haar huid pelt om te gaan huilen. En die is dan ook nog zijn mate. Hij verdient beter dan een meisje dat ieder moment in haar eigen schaduw kan verdwijnen.

~!

Ik en een vriend hebben nu een gezamenlijk account; markovic-dromen. We zouden het heel erg waarderen als jullie naar ons verhaal wilden kijken. Alvast bedankt.

Groeten van Dromendochter.