Ik wil schreeuwen, wegvluchten en hem beschuldigen. Maar ik doe geen van allen. Catherine.  klinkt de stem weer in mijn hoofd. Ik kijk naar hem, wetend wie hij is. Nu zie ik de donkerrode vacht. Hij is gewond. Wat doe jij hier?  Ik geef geen antwoord op de vraag. Zelf stel ik er een. Waarom?  Zijn ogen staan verontschuldigend. Ik trek me er helemaal niks van aan, denk ik. Medelijden kost heel veel energie. Net zoals geen medeleven hebben. Hij geeft net zoals ik geen antwoord op vragen. Misschien kon ik hem daarom meteen al niet uitstaan.
Je hebt verzorging nodig.  Medeleven wint het toch weer. Ik ben gewoon te zwak. Heb teveel in menselijke vorm rondgelopen. Het lichaam van de wormpjes is gewoon erg weinig waard. De maskers zijn in een ruk te scheuren. Jij van allen, die mij gaat verzorgen.  grinnikt hij. Maar ondertussen hijgt hij van de pijn. Daar had ik nooit van durven dromen.  Ik kijk naar de hemel, alsof daar de antwoorden te vinden zullen zijn. Alsof de maangodin me de antwoorden stuurt via de sterren die er nog niet zijn. Zelfs ik ben niet zo gek, om dat te denken.
En dan valt hij neer. Zijn vacht is al helemaal doordrenkt met het bloed. Ik moet hem weer op zijn benen zien te krijgen. Laat me hier maar liggen.  fluistert zijn stem zwakjes. Nee.  Mijn stem klinkt verassend sterk. Ik duw met mijn neus onder zijn buik. Geef aan dat hij moet opstaan. Hij tracht overeind te komen, maar valt weer met een plof neer.
Ik verdien het om te sterven. Ik had nooit meer kunnen verwachten.  Het lijkt alsof ik mezelf hoor. "Ik zou moeten zijn gestorven bij mijn familie." en "Waarom leef ik nog?" waren een tijdje mijn favoriete zinnetjes. Ik ben in tweestrijd. Moet ik hem helpen of moet ik hem laten stikken? Wat zou Seth hebben gedaan? Om dat uit te vogelen heb ik maar twee seconden nodig. Dus doe ik het enige wat ik nu kan doen. Ik zet een paar stappen van zijn lichaam af. En huil naar de roedel van Christian.