- Nie ma taty? - ledwo przeszło mi to przez gardło. Zapytałam, kiedy wchodziliśmy do mojego rodzinnego domu. Na parterze był wielki salon, kuchnia i gabinet taty, a na piętrze znajdowały się trzy sypialnie. Wnętrze było urządzone w skandynawskim stylu, dużo bieli i chłodnych kolorów, ale mimo to było bardzo przytulnie i przyjemnie. Mój wielki pies właśnie napastował Aidena i wyglądał, jakby miał się posikać z podekscytowania. Czemu wszystkie zwierzęta go lubią. Nie ma rogów ani ogona, więc się do nich nie zalicza.
- Tata wróci wieczorem, skarbie. Ma dzisiaj parę ważnych spotkań.- Skinęłam głową.
- Jeszcze raz bardzo miło mi Cię poznać, Aiden.- Mama ciepło się do niego uśmiechnęła, na co odpowiedział jej tym samym.
- Mi panią również, pani Richardson. - Posłał jej czarujący uśmiech, na co ona zachichotała jak pieprzona nastolatka. Przewróciłam oczami.
- Mów mi Pearl.- Uśmiechnęła się do niego i spojrzała na mnie. - Chodźcie, usiądziemy i napijemy się kawy. - Poszliśmy do salonu, a mama skierowała się do kuchni.
- Pomóc Ci mamo? - Krzyknęłam w jej stronę, na co odpowiedziała mi, żebym siedziała i że nie potrzebuje żadnej pomocy. Westchnęłam i spojrzałam na Aidena, który siedział koło mnie.
- Kiedy mam się jej zapytać? - Szukałam ratunku w jego oczach, na co objął mnie ramieniem i przygarnął do siebie, tak, że się w niego wtulałam.
- Zapytać o co, skarbie? - Mama wparowała do pokoju z trzema kubkami w dłoniach i ciasteczkami w porcelanowej, złotej miseczce. Postawiła wszystko na stole i spojrzała na mnie wyczekująco. Kiedy jej nie odpowiedziałam, zrobiła zatroskaną minę i zaczęła do mnie podchodzić, ale ja zerwałam się i stanęłam prosto przed nią. Była ode mnie o pół głowy wyższa, a to dlatego, że nie należę do najwyższych. Mogłabym stwierdzić, że raczej do tych karzełkowatych.
- Wiem wszystko. - Wypaliłam jak z procy, a ona wyprostowała się i zmarszczyła brwi.
- Nie rozumiem skarbie, co wiesz? - Chciała położyć mi rękę na ramieniu, ale szybko się odsunęłam i złapałam za nie. Moja blizna.
- Raphael. - Powiedziałam jedno słowo, a mama zamarła z ręką w górze i zrobiła się cała blada jak ściana.

Mama siedziała na fotelu z twarzą schowaną w dłoniach i nie odzywała sie od dobrych paru minut. Aiden pił kawę, a ja chodziłam po pokoju, jakby ktoś przypalał mi tyłek zapalniczką.
- Czemu mi nie powiedziałaś? - Stanęłam i spojrzałam na nią. Podniosła głowę i spojrzała mi prosto w oczy. Nie mogłam odczytać jej emocji.
- Widziałaś się z nim? - Nie odpowiedziała na moje pytanie. A ja pokręciłam głową zdziwiona. Ona prychnęła z kpiną.
- Jasne, że nie. Nie pokwapił się tutaj tyle lat, to teraz też nie zejdzie. - Powiedziała pod nosem. Spojrzałam na Aidena, a on pokręcił głową, ze nie wie o co chodzi. Nagle spojrzała na niego. - Pan piekieł, co? - Aiden uniósł brwi, a ja popatrzyłam zdziwiona.
- Skąd wiesz? - Spytałam się. Już nic nie rozumiałam. Dalej nic mi nie wytłumaczyła, a mam jeszcze większy mętlik niż wcześniej.
- Od razu poczułam od niego siarkę i zło- powiedziała, patrząc na mnie.
- Co?
- Twoja matka też jest półaniołem. - Powiedział nagle Aiden, patrząc się na nią.
- Co? - Zapytałam, jakby zacięła mi się płyta. Ale mama nic nie mówiła i patrzyła się na mnie.
Odwróciłam się do Aidena.
- Mówiłeś, że ja jestem jedynym półaniołem, który przeżył.
- Jedyny, o którym wiemy, skarbie. - Spojrzałam się na matkę. Moja matka półaniołem?
- Wytłumaczysz się, czy dalej będziesz tak głupio milczeć? - Naskoczyłam na nią, bo już nie mogłam wytrzymać tej niewiedzy. Mama skarciła mnie wzrokiem, a ja cicho przeprosiłam, bo przecież to nadal moja mama. Kobieta głęboko westchnęła i spojrzała na nas.
- Tak, Aiden miał racje, skarbie. Jestem półaniołem, a może raczej byłam? Już sama nie wiem, czy dalej mogę się tak nazywać. Półanioły służą niebu, a ja się im sprzeciwiłam. Rada miała podejrzenia, że jestem półaniołem i wysłali na ziemie Rafaela- zagryzła lekko dolną wargę i zaraz dalej zaczęła mówić. Słuchaliśmy jej z Aidenem w skupieniu.- Miał sprawdzić, czy to prawda, ale stało się to, co się stało. Zakochaliśmy się w sobie. Przynajmniej ja, bo, cóż nie trudno zakochać się w aniele, prawda? - Spojrzała na nas, a ja się lekko zarumieniłam. Aiden był upadłym, ale dalej w jakimś stopniu aniołem. - Został ze mną na ziemi sześć miesięcy, aż Pan zaczął coś podejrzewać. Wtedy okazało się, że zaszłam w ciążę. To niepojęte, bo rzadko się to zdarza. To był najgorszy moment w moim życiu, bo musiałam z tym wszystkim zostać sama. Ciąża u aniołów jest bardzo trudna do przeżycia, a ja miałam jeszcze gorzej, bo nie byłam nim całkowicie.
- Kim jest rada? - Ułożyłam sobie pytanie w głowie, ale było ich za dużo.
- To najwyżej postawieni aniołowie i kilka z rangą niżej. - Odpowiedział spokojnie Aiden.
- Nic o tym nie wiedziałeś? - Zapytałam go, a on zaprzeczył ruchem głowy.
- Od dawna byłem już na ziemi, Peachy. - Skinęłam głową i znowu skierowałam ją w stronę mamy.
- Kiedy widziałaś go po raz ostatni? - Wiedziała, że mówię o Rafaelu. Mama bawiła się palcami i patrzyła się na mnie.
- Był przy po porodzie. Pobłogosławił Cię. - To była chyba wizja Mii. - Później już go nie widziałam. - Wyglądała na załamaną. To musiało być okropne, że osoba, którą kochasz musi cię opuścić, a w drodze jest wasze dziecko. Zrobiło mi się jej żal.
- Skoro mam więcej z anioła, niż z człowieka to nie powinnam być aniołem? - Spojrzałam na nią podejrzliwie.
- Żeby być aniołem, musisz mieć nieskalaną, czystą krew. - Aiden wziął ciastko z tacki i napił się kawy. Ja miałam tak ściśnięty żołądek, że chyba nic nie przełknę przez kolejny tydzień.
- Mam tak dużo pytań, mamo - Przybliżyłam się do niej, a ona złapała mnie za dłonie i spojrzała na mnie zdesperowana.
- Pytaj, o co chcesz, skarbie. Postaram się odpowiedzieć na każde pytanie. Tak bardzo Cię przepraszam, że to przed tobą ukrywałam. Chciałam Cię chronić. - Pogłaskała moją dłoń.
- Przed czym?- To nie był nikt z nas. Odwróciłam się i wszyscy jak jeden mąż spojrzeli na mojego ojca, który stał w wejściu do pokoju, w idealnie skrojonym garniturze i brązowej, skórzanej aktówce. Patrzył na nas podejrzliwie, chcąc dowiedzieć się, o czym mówimy.

_____

Myślę, że rozdziały teraz będą krótsze, ale częstsze. Nie mam pojęcia kiedy będzie maraton, bo do tego trzeba sie zabrać i dać całą siebie, a ja jakoś ostatnio nie mam ochoty na nic. Pisałam ten rozdział pare dni, bo nie wiedziałam jak mam to wszystko wytłumaczyć. Na razie ogólnikowo wyjaśnione, ale później bardziej szczegółowo. buziaki

xdosiaa