De storm was indertussen uitgewaaid. Een fles champagne werd voor Merilyn neergezet. Elma ging voor haar aan tafel zitten. Merilyn gokte dat het niet de bedoeling was om dronken te worden, maar vond het toch fijn dat Nyx al aan het slapen was in Elma's logeerkamer. Hij was niet zomaar aan het slapen, maar had een volle maag. Hij sliep voor het eerst sinds jaren met een volle maag!

Als terugbetaling hadden ze over hun leven verteld. Dat ze Nyx per ongeluk had gekregen en dat ze zo vreselijk dom was geweest om hem te houden. Elma zag het anders, want er waren altijd jonge krachten nodig. De bevolkingskrimp had bovendien al voor teveel armoede gezorgd.

'Lucy aan,' Ze schrok wakker. Elma sprak blijkbaar tot een apparaat. Het normale licht ging uit.

Lampen gingen aan. De kamer werd gevuld door een blauwe kleur die veranderde naar roze en weer terug. Het was geen normaal, fel neon licht, maar ze kon niet uitleggen wat het dan wel was. Magie? De fantasyfilms die ze vroeger keek leek ook wel dit licht te hebben of was het alleen het mysterieuse gevoel ervan?

'Bioluminescentie.'

Merilyn draaide haar hoofd. Elma liet een trotse glimlach zien. Was dit een nieuwe uitvinding van LumiNEO? Was het haar uitvinding? Of deed ze alsof en had ze alleen geld gegeven voor een onderzoek dat voor het bedrijf ten gunste was.

'Je kent vast wel diep-vissen met een lichtgevend hengeltje eraan? Of vuurvliegjes?'

Ja. Die had ze vroeger wel eens gezien bij natuurdocumantaires op tv. Ze was nog jong en begreep er niks van. Ze keek, omdat ze de lichtjes mooi vond. Nyx had dit ook moeten zien. Hoe mooi dit licht zich bewoog en veranderde. Nyx was alleen aan het slapen.

'Ze gebruiken allebij een vorm van bioluminescentie,' Elma wees naar de lampen, 'in plaats van dieren te gebruiken, hebben we in de lampen water en algen gedaan. In zekere zin is iedere lamp hier een soort eigen aquarium.'

Het magische moment werd verstoort door het rinkelen van Elma's telefoon. Elma zette het weer af. 'Dat er geen niet-storen optie meer is,' mompelde ze. Het rinkelde weer. Ze zette het af.

Ze leek bijzonder geïrriteerd. Mischien is dit een van de voordelen van haar leven nu; ze had geen mobiel.

Gebonk aan de deur. De telefoon.

Elma zette het licht uit en het normale neo-licht aan. 'Ik ga wel even kijken,' zei ze, 'blijf hier.' Met een passieve woede ging ze weg. Merilyn bleef alleen achter met Elma's telefoon op de tafel naast de champagne fles. Het bleef stil.

Aan de achtergrond was een grote discussie te horen tussen Elma en iemand die ze niet kende. Vaag hoorde ze een stem van jong meisje, die haar liet denken aan het diefje van een paar uur geleden. De telefoon begon te rinkelen. Een schreeuw. Twee schreeuwen.

Ze pakte de telefoon en zette het af. 'Merilyn!' Elma. Wat was er? Was ze nodig?

Net als altijd probeerde ze het te negeren, maar de telefoon begon weer te rinkelen. Uit irritatie rende ze naar buiten.

Er was niets. Ze keek het hoekje om.

Een zestien jarige, zwart harige vrouw glimlachte vriendelijk tegen haar. Ze zal terug hebben geglimlacht als ze het tafereel niet had gezien.
De vrouw had een viertien jarig meisje tegen de muur drukt en een groot mes onder haar keel gezet.

Het meisje had ze een paar uur geleden in de casino gezien. Ze was het diefje.
Merilyn zag zichzelf in het meisje. Het diefje wilde vluchten en smeekte om weg te gaan.

Vlak naast de zwart harige vrouw stond Elma. Ze konden elkaar bijna aanraken.

Naast Elma stond een cyborg. Hij was blijkbaar de handlanger van de glimlachende vrouw. Hij had zijn robot, pistool arm tegen Elma's slaap gedrukt.

De cyborg stond op het punt om op haar te schieten. De o-zo bekende Elma Alaric zat er bijna zielig en zwak bij.

De zwartharige vrouw lachte geamuseerd op het gebeuren wat zij had gecrëeerd. 'Pak de telefoon, Merilyn.'

Kon ze weg rennen? Dan was ze van dit alles kwijt. Van Elma, van Nyx en van de ogen van het meisje. Ze kon het niet. Niet omdat ze het lichamelijk niet kon of mentaal. Wie weet wat de cyborg en de vrouw wilde? De cyborg zou haar dood schieten als ze niet deed wat ze wilden.

'Je hoeft niet bang te zijn. Je hoeft alleen maar de telefoon te pakken meis.'

Merylin rende bijna verblind door het licht naar binnen. Ze wilde niet. Ze wilde niet naar haar luisteren. Ze moest weg, nu! De telefoon rinkelde minuten. Er waren geen ramen of andere deuren in Elma's huis. Als laatste kans pakte ze de telefoon trillend op.

'Hallo?'

Een zware stem was te horen.

'Merilyn, can you understand english?'

'Yes'

'I'll gonna help you to get out of your situation.'

'Thank you.'

Ze begon te bibberen van angst.

'Go outside.'

'How?'

'Through the door, you morron'

'Offcourse, I'm sorry...'

Merilyn schuivelde langzaam naar de deur en merkte dat ze tranen in haar ogen kreeg.

'Are you outside?'

Ze zette haar laatste stap naar buiten met de telefoon losjes in haar hand. De vrouw en de cyborg leken niet veranderd in hun positie en daarbij ook Elma en de viertienjarige niet.

'Yes, what do you want me to do?'

De zwartharige vrouw voor haar keek met een trotse glimlach. Het deed haar denken aan Elma.

'I want you to take up on an deal you can't refuse.'

Zooo naar lang wachten hoofdstuk 2. Wat vonden jullie ervan? Wat gaat de deal worden?

De man aan de telefoon vraagt Merilyn om;
1; Geld te geven
2; Het zwarte circuit in te gaan
3; Organen af te geven
4; Elma te vermoorden
5; Haar zoontje af te staan
6; Aan te sluiten bij een opstand
7; Iedereen die nu voor haar neus staat te vermoorden
8; Een moeilijk keuze te maken tussen 1 t/m 7

-
9;
10;
11;
12;
13;
14;
15;