De volgende dag hing er een gespannen sfeer bij AT. Raven had me de vorige dag niet begroet, enkel aangestaard, en Keir en Ash schenen het niet te hebben gemerkt dat ik weg was. Of ze deden maar alsof, misschien waren ze zelfs nog wel onder invloed van wie hun hersenen dan ook kon beïnvloeden. De techtwins schenen mij ook op hun verdachtenlijst te hebben gezet want ze praatten nauwelijks tegen me. En als ze dat al deden leek het verdacht veel op een verhoor. Kortom ik stond er alleen voor. Op zich was dat niet heel erg, ikzelf was namelijk de enige die ik kon vertrouwen aangezien ik er zeker van was dat ik niet degene was die personen beïnvloedde.

Mijn onderzoek begon vrij simpel, allereerst vroeg ik me af wat de gaven van de Xiqra in deze AT vestiging precies waren. Ik wist dat Ash een pyromaan was en dat Keir een paar seconden in de toekomst kon kijken en vervolgens naar die toekomst heen kon gaan. Eigenlijk kwam het er op neer dat hij snel was en supergoede reflexen had. De techtwins konden samen in een demoon veranderen, misschien hadden ze ook nog wel individuele gaven. Over Raven wist ik echter niks. Niet alleen over haar gaven, ik wist enkel haar naam en dat was het wel zo'n beetje. Raven stond voor nu bovenaan mijn verdachtenlijst, gevolgd door Emily en Robin. Ik zou als eerste Raven gaan bespioneren, het enige probleem was dat Raven zich niet makkelijk liet bespioneren.

Ik liep richting Raven's kamer in de hoop dat ze daar zou zijn. Ik klopte op de deur om te controleren of ze er was. Ze was er niet dus besloot ik om maar eens tussen haar spullen te gaan snuffelen. Ik zag haar bureau en kreeg meteen flashbacks van de training die ik met haar gehad had. Het was geen prettige ervaring geweest. Ik liep naar het bureau toe en opende een van de lades. Er lagen een paar foto's in, ik besloot ze te bekijken. Op een van de foto's stond Raven, samen met een meisje van ongeveer haar leeftijd. En met haar leeftijd wil ik zeggen dat ze er ongeveer uitzagen alsof ze twaalf waren. Op de volgende foto stond Raven weer op dezelfde plek, zonder het meisje. In tegenstelling tot de vorige foto keek ze erg bedroefd. Het viel me nu pas op dat de achtergrond van de foto's erg vreemd was. Ik kon niet plaatsen waar ze zouden kunnen zijn genomen. Het landschap zag er vreemd uit, maar dat zou misschien ook kunnen komen door mijn gebrek aan kennis over Norgan. Op de laatste foto stond Raven, in een soort rechtbank. Waarom zou ze hier een foto van houden? Ze keek kwaad, beter gezegd kwaadaardig. Ik weet niet wat ze gedaan had maar ik ging haar zeker niet van mijn verdachtenlijst schrappen.

Ik doorzocht de rest van de kamer maar er bleek niks te zijn dat kon bewijzen dat Raven verantwoordelijk was voor het beïnvloeden van de Xiqra. Net toen ik de kamer wilde verlaten hoorde ik een geluid op de gang, iemand naderde. Ik wist dat het Raven moest zijn en dus deed ik het eerste wat in me opkwam. Ik opende het raam en klom naar buiten. Dit klinkt misschien alsof ik te pletter ging vallen maar in werkelijkheid had Raven een balkon dus ik kon gewoon staan. Ik rende snel naar de muur toe en verstopte me om het hoekje. Ik had nu twee keuzes, óf ik klom nu naar een ander raam in de hoop dat ik niet zou vallen óf ik wachtte tot Raven weer wegging. Ik overwoog de eventuele consequenties en bedacht me dat Raven's razernij minder erg zou zijn dan vallen. En dus wachtte ik. Raven kwam de kamer binnen en ging achter haar bureau zitten. Ik kon haar niet zien maar ik hoorde het aan de geluiden. Uit het niets begon ze te praten. 'Het is volbracht.' zei ze. 'Uitstekend gedaan.' antwoordde een ander. 'Ik neem aan dat je met Alexa afgerekend hebt?'
'Nog niet, de koning zou haar executeren maar de tweeling heeft haar gered.' antwoordde Raven. 'Alexa schijnt immuniteit voor de manipulatiegave te hebben. Ik vermoed dat dit komt doordat zij zelf een psychische kracht heeft.'
'Dan moet je haar de oldfashionway elimineren, met een pistool.' antwoordde de andere stem. 'Als u dat wenst, mijn heer.' zei Raven. 'Ik geef je één dag, daarna verwacht ik dat Alexa Dur niet meer ademt.'
'Daar kunt u op rekenen.'

Toen werd het stil en bleef het stil. Ik was geschokt door wat ik zojuist gehoord had. Raven was de dader van de aanslag maar dat niet alleen, ze wilde míj vermoorden. De enige reden daarvoor was waarschijnlijk omdat ik immuun was voor manipulatiegaves. Ik had een probleem want ik kon de rest van AT ook niet inschakelen voor hulp, zij konden immers wel gemanipuleerd worden. Ik vroeg me af wie die mysterieuze stem was die ik gehoord had. Waarschijnlijk was het de persoon waar Raven voor werkte aangezien ze hem "mijn heer" genoemd had.

Ik moest van Raven's balkon weg zien te komen. Raven was immers erger dan mogelijk te pletter vallen. Ik keek omlaag, Tannon was deels op een kleine berg gebouwd en zo kwam het dat ik me op de begane grond van AT bevond maar dat de straat nu toch best ver onder mij lag. Springen ging niet lukken, dan zou ik te pletter vallen of met heel veel geluk zwaargewond zijn. Ik dacht terug aan mijn eerdere plan om naar een ander raam te klimmen. Toen bedacht ik me dat Raven's kamer aan de zijkant lag en ik dus langs haar raam zou moeten om naar een ander raam te kunnen gaan. Ik zat vast. Tenzij ik mijn gave zou kunnen gebruiken. Ik had mijn gave nooit op mezelf uitgeprobeerd maar misschien kon ik mezelf laten vliegen of in elk geval slomer laten vallen. Ik probeerde mezelf op te tillen en kwam een klein stukje van de grond af. Het gaf niet het gewenste resultaat maar als ik zou blijven zou Raven me toch wel vermoorden, het moest maar. Ik ging op de reling van het balkon staan. Ik een slot openen, net zoals de deur, Raven kwam naar buiten. 'Wat doe je?' riep ze verbaasd. Het is nu of nooit, dacht ik. Ik sprong van de reling af en gebruikte al mijn kracht om mijn val te remmen. Vliegen lukte niet maar ik ging wel aanzienlijk slomer omlaag. Uiteindelijk landde ik bijna soepel op de grond zonder enige schade, behalve dan dat ik net de helft van mijn krachten verbruikt had.  Ik keek om me heen en merkte dat ik me in een winkelstraat bevond, vol met mensen die mij hadden gezien. Shit. Ik zette het op een rennen maar ik kon niet echt ver komen aangezien ik omringd was door mensen. Vastbesloten om niet weer gevangengezet en bijna geëxecuteerd te worden, opende ik een putdeksel een eind voor me met mijn telekinese en sprong erin toen ik aankwam. Zo snel als ik kon sloot ik het deksel weer, dat zou me wat tijd moeten geven. Tot mijn grote opluchting stond het riool droog. Ik moest er niet aan denken hoe smerig het zou zijn geweest als dat niet het geval zou zijn geweest. Ik volgde het riool, wie weet waar ik uit zou komen. Ik hoorde stemmen achter me en dus begon ik te rennen. Bij een afslag ging ik naar links en gooide ik een steen naar rechts, hopelijk zou dat ze op een dwaalspoor zetten. Terwijl ik rende probeerde ik zo min mogelijk lawaai te maken. Het scheen te werken want mijn achtervolgers kozen de rechterafslag. Toch bleef ik rennen, ik wilde weg van Raven.

Uiteindelijk stopte ik, mijn energie was op. Ik stond nog na te hijgen toen het me opviel dat er een licht aan het einde van de tunnel scheen. 'Wat nou weer?' zei ik zacht. Ik overwoog om weg te lopen, maar mijn nieuwsgierigheid won het van me. Ik liep richting het licht. Het werd steeds feller en dus hield ik een hand boven mijn ogen. Uiteindelijk zag ik was het was. Een poort, van licht. Voor de poort stonden bewakers. 'Halt!' riepen ze. 'Controle.'
'Eh...' zei ik. 'Renosce te reipsum.' zei één van de bewakers. Gek genoeg verstond ik het, verander iets. 'Oké.' zei ik. Ik veranderde mijn oogkleur van bruin naar felgroen. 'Open.'
De poort ging open en ik werd toegelaten. Ik zag een stad, een ondergrondse wereld. 'Welkom in het Hart.' zei één van de bewakers.

Het Hart. Mijn moeder had het over het Hart gehad, ik had het eindelijk gevonden. Een gevoel van geluk overviel me, het voelde alsof ik een stukje dichter bij mijn moeder was ook al kende ik haar niet.

Ik liep de deuren door en werd gelijk begroet door een man. 'Hallo.' zei hij. 'Hallo.' antwoordde ik. 'Welkom in het Hart.'
'Bedankt.' zei ik. 'Wat doen jullie hier precies?'
'Dit is waar Xiqra samenkomen om in vrede te leven.' zei de man. 'Xiqra?' vroeg ik verbaasd. 'Er is ook een organisatie hier die Xiqra probeert te redden van de bovenwereld, AT.'
'AT?' vroeg ik nog verbaasder. 'Anzin Tepocolis.' zei de man. 'Maar ik was bij AT en ik ben weggerend.'
'Dit is de enige echte AT dus dat kan niet. Mijn vermoeden is dat je bij Darkpeace bent geweest.'

Ik had dus toch gelijk gehad, ik was bij Darkpeace geweest. Het voelde alsof de wereld om me heen begon te draaien. De man keek me bezorgd aan. 'Weet u dit absoluut zeker?' vroeg ik, ook al wist ik het antwoord al. De man knikte. 'Laten we een kamer voor je zoeken.'

Ik liet me meevoeren door de man tot we bij een kleine kamer aankwamen. 'Hier kan je tot rust komen tot we een doel voor je hebben gevonden.'
'Een doel?' vroeg ik. 'Iedere Xiqra die hier woont draagt iets bij aan onze samenleving, dat zal jij binnenkort ook doen. Het ligt sterk aan je gave maar ook aan je andere kwaliteiten.' zei de man. 'Ik heb telekinese.' antwoordde ik. 'Telekinese? Daar is veel mee te doen.'

Persoonlijk had ik niet de indruk dat ik er veel meer mee kon dan dingen verplaatsen, maar misschien had hij gelijk. Ik had mezelf immers soort van laten vliegen vandaag. 'Ik zet je op het verkenningsteam.' zei de man. 'Wat wordt er verkend?' vroeg ik. 'Voornamelijk mogelijke dreigingen voor onze samenleving en andere Xiqra.'
'Oke, wanneer vertrek ik?'
'Morgen.' zei de man. Dat betekende dus dat ik nog een aantal uren over had om de stad te verkennen. De man wilde net weglopen toen ik besloot om hem nog iets te vragen. 'Wat is uw naam?' vroeg ik. 'Marcus.'
Na dat gezegd te hebben verliet hij mijn kamer, ik was alleen.

Gek genoeg begon de wereld om me heen te draaien. 'Alexa!' riep iemand. Ik herkende de stem, Raven. In volle paniek schoot ik overeind en keek recht in het gezicht van Raven. 'Wat is er?' vroeg ze terwijl ik doodsangsten uitstond. Misschien was ik af en toe wel een watje. Ik antwoordde niet en dus ging Raven verder met vragen stellen. 'Probeerde je nou zelfmoord te plegen?'
'Eh.. nee.' bracht ik uit. 'Help!' schreeuwde ik snel daar achteraan. Ik had geen idee hoe ik ineens bij Raven terecht was gekomen maar veilig voelde ik me zeker niet. 'Niet zo schreeuwen, ik ga je niks doen.' zei Raven. 'Je wilde me vermoorden!' riep ik. 'Dat moest van de man aan de andere kant van de lijn.'
'Volgens mij ben je nog niet helemaal bijgekomen.' antwoordde Raven. Deed ze nou alsof ik gek was? Werd ik gek?
'Waar gaat dit allemaal over?' vroeg ik verbaasd. 'Ik heb je nog nooit over mijn gave verteld.' zei Raven. 'Nee dat klopt.' antwoordde ik. 'Mijn gave kan mensen hun grootste angst laten zien.'
Op dat moment viel alles op zijn plek. Soort van dan. 'Dus je wilde me niet vermoorden?' vroeg ik. 'Nee, ik was enkel aan het trainen met mijn gave in de veronderstelling dat er niemand was en toen zag ik jou ineens op de reling van mijn balkon staan.'
'Maar ik sprong.' zei ik. 'Nee, toen ik je zag ben ik meteen gestopt met oefenen en toen viel je naar achteren, je hebt geluk dat je niet naar voren bent gevallen.' antwoordde Raven. Ik kon dit even niet bevatten, niet alles wat ik gezien had bestond uit Raven die me wilde vermoorden. Had ik het laatste deel gedroomd of had ik weer een visioen gehad? In elk geval ging het laatste gedeelte me iets te soepel en ging het eigenlijk precies zoals ik had gewild dat het ging. Oftewel het kon niet echt zijn. Blijkbaar had ik gewild dat de AT waar ik nu was nep was, of was het juist mijn ergste angst geweest dat het nep was? Dat kon niet waar zijn, de andere AT in het riool had het immers over het Hart en daar was ik niet bang voor omdat mijn moeder me daarover verteld had. Of was ik bang dat ik iets zou uitvinden dat ik niet wilde weten?

Mijn hoofd tolde van al deze vragen. 'Wat deed je eigenlijk in mijn kamer?' doorbrak Raven mijn gedachten. 'Niks.' zei ik. 'Dat is geen goede reden.'
'Weet ik.' antwoordde ik. Ik was echt niet van plan om haar te vertellen dat ik haar verdacht van de aanslag. 'Alexa, ik wil graag weten waarom je in mijn kamer was zonder het te vragen. Je weet dat ik goed ben in ondervraging.' zei Raven met een grijns. Ik wilde niet nogmaals de pijnexplosies voelen dus ik gaf toe, erger kon het toch niet worden. 'Ik wilde onderzoeken wie er achter de aanslag zat.' zei ik terwijl ik wegkeek. 'Welke aanslag?' vroeg Raven verbaasd. 'Op het leger, tijdens de optocht. Ik weet dat Keir er deel van uitmaakte maar ik weet niet wie nog meer.'
'Ach lieve Alexa, er is helemaal geen aanslag gepleegd, de optocht is zelfs nog niet eens geweest. Ik wist niet dat mijn gave zelfs effect op je heeft als je je niet in dezelfde kamer bevindt.' antwoordde Raven verschrikt. Dat werd teveel voor me. Er klonk een snik en toen kwam er een traan. Ik wilde niet huilen maar ik kon niet anders. Enerzijds was het een opluchting dat het allemaal nep was, anderzijds was een duidelijk teken hoe slecht ik was in het beschermen van mijn mentale ik.

Raven gaf me een knuffel. 'We kunnen er aan werken, ik kan je leren hoe je minder vatbaar wordt voor dit soort dingen.' zei ze. 'Ja graag.' antwoordde ik. Dit ging me niet nog een keer gebeuren. 'Je bent dus echt niet van plan om me te vermoorden?' vroeg ik voor de zekerheid. 'Nee natuurlijk niet.' antwoordde Raven. 'Gelukkig.'
—————
Super sorry voor de late update! Ik merk dat ik het blijkbaar leuk vind om Alexa flauw te laten vallen en mensen op het verkeerde been te zetten. Vinden jullie dit niet vervelend? Zo ja (of niet) zeg het dan alsjeblieft even, eerlijke feedback wordt gewaardeerd, zowel negatieve als positieve (mits je een goed argument hebt en niet gewoon zegt "wat een stom verhaal") :)