In een razendsnelle beweging kwam er een boek op me afgevlogen, toen een halter en daarna een eekhoorn.

Vliegensvlug spande ik al mijn spieren aan en stopte ze. Ik liet ze hangen in de lucht en zette ze toen langzaam neer. Doordat ik zo gefocust was op wat er voor me gebeurde, zag ik niet wat er achter me was. Raven sloeg me keihard tegen mijn hoofd. 'Au!' riep ik. 'Je let niet op je omgeving, focus Alexa.'

Ik draaide me om en keek Raven aan. Een seconde later lag ik op de grond. Raven had me gevloerd en ik had het weer niet aan zien komen. 'Dat was test een, reactiesnelheid. Op het onderdeel voor je gave ben je geslaagd, voor de rest niet.' zei Raven. 'Betekent dat dat ik niet mee mag?' vroeg ik teleurgesteld. 'Dat was slechts test een, het leuke gedeelte moet nog komen.'
Dat voorspelde niet veel goeds.

Ik had gelijk, voor de volgende test bevond ik me ineens heel ergens anders. 'Dus waar zijn we nu?' vroeg ik. Hoe was ik hier überhaupt gekomen? Mijn vraag werd beantwoord met een schot van links. Ik wist het nog net op tijd te ontwijken. Voor me lag een geweer, ik dook er naar en griste het van de grond. Toen pas realiseerde ik me dat ik me op een open veld bevond met gewapende mensen verscholen achter grote containers. Ik begon te rennen naar een van de containers en probeerde zoveel mogelijk schoten te ontwijken. Ik werd geraakt in mijn schouder en viel neer. 'Kom op Alexa, je kan dit!' sprak ik mezelf moed in. Ik kwam overeind en begon weer te rennen, de pijn in mijn schouder negerend. Uiteindelijk bereikte ik een container waar ik me achter verschool. Er waren echter al mensen, ik hield ze onder schot en zij mij. 'Ik wil antwoorden!' riep ik. 'Waarom vechten we? Wie zijn jullie en wat doe ik hier?'
'Dat gaat je niks aan.' antwoordde een man. Ik had inmiddels wel door dat ik hier niet moest zijn en dus schoot ik op een van hen en rende weg. Ik bedacht me ineens dat dit een van Raven's testen kon zijn, maar waar zou ze me op testen? Hoe goed ik mezelf zou kunnen verweren op een slagveld?

Uit het niets stond Raven voor me, ze had ook een geweer in haar handen. 'Alexa, ik beveel je mij te vermoorden.' zei ze. 'Wat? Maar dat kan ik niet doen.' zei ik verbaasd. 'Ik beveel het je.'
Ze kwam dichterbij en hield haar geweer tegen haar hoofd. 'Doe het, nu!' riep ze. Ik legde mijn vinger op de trekker. Ik aarzelde. Zweet droop van mijn gezicht. 'Ik kan het niet.' zei ik en ik gooide het geweer weg. Raven keek me met een blik aan die niet in te schatten was. Razendsnel pakte ze mijn geweer en richtte hem op mij. 'Het is doden of gedood worden. Vrienden worden vijanden, niks is zeker.' zei ze en toen haalde ze de trekker over. Ik voelde hoe een kogel mijn hart doorboorde. Mijn handen gingen naar mijn borst en toen viel ik neer. Alles werd zwart.

Ik keek recht in het gezicht van Raven. 'Dat was test twee, je gave heb je helemaal niet gebruikt, voor het eerste gedeelte van de test ben je geslaagd, voor het tweede niet.' zei ze. 'Hoe heb je dat gedaan?' vroeg ik verbaasd. Het had gevoeld alsof ik daar echt was en ik echt gewond was en doodging. 'Test drie zal anders zijn.' zei Raven, mijn vraag negerend. 'Het is een ondervragingstest.'
Ze ging zitten achter een bureau, deed het licht uit en scheen een felle lamp op me, een klassieker. 'Waar kom je vandaan?' vroeg ze zo neutraal als het maar kan. 'Nidarsyl, Zorgan, district 21.' antwoordde ik. Raven keek me ijzig kalm aan. 'Bij een ondervraging geeft de ondervraagde meestal niet zo gemakkelijk antwoord.'
Ik merkte de hint in die zin en besloot vanaf nu te zwijgen. 'Wat weet je over de Xiqra?' vroeg Raven. Ik hield mijn mond. 'Ik vraag het nogmaals, wat weet je over hen?'
Weer zei ik niks. 'Ik geef je nog één kans, als je nu niet antwoordt zal ik een andere methode proberen.' zei Raven dwingend. 'Wat weet je over de Xiqra?'
Weer hield ik mijn mond.

Een aantal tellen later kreeg ik een pijnexplosie. 'Ze hebben gaven! Dat is alles!' riep ik, ik zou alles hebben gedaan om de pijn te laten stoppen. De pijn stopte ook. 'Eigenlijk moet je mij ook nog ondervragen, maar ik denk dat ik al genoeg weet, gezakt.'

Ik knipperde verbijsterd en het volgende moment stond ik midden in de kamer, Raven stond voor me. 'Wat vond je van de illusietest?' vroeg ze. 'Illusie?' vroeg ik verbaasd. 'Vraag dat maar aan de techtwins, ik heb geen idee hoe het werkt.'
Nu pas merkte ik dat Raven een klein apparaatje in haar hand hield. 'Je bent gezakt voor de testen, maar omdat de missie van morgen niet erg gevaarlijk is mag je toch mee.' zei Raven. 'Yes!' riep ik, wat me een afkeurende blik van Raven opleverde. 'Dit is geen spelletje Alexa, dus neem dit serieus.'
Ik knikte. 'Je bent nu vrij om te gaan, het is al laat dus ik suggereer dat je wat eten meepakt uit de keuken en naar bed gaat. Morgen zal je informatie krijgen over de missie.'
Ik knikte en volgde Raven's advies op.

De volgende morgen was ik al vroeg onderweg naar de kamer met de tafel er in, kortweg "de tafel" genoemd. Eenmaal daar wachtte ik tot de rest arriveerde. Toen Keir eindelijk als laatste binnenkwam, begon Raven te praten. 'Het doel van de missie van vandaag is het stelen van een zeer waardevol artefact.'
Een holografische projector liet een beeld zien van een voorwerp. Het was eigenlijk gewoon een steen met een oog. 'Deze steen zal onze krachten versterken en ons minder kwetsbaar voor suggesties maken.' zei Raven. 'Het plan is simpel, we gaan naar het hoofdgebouw van RIS, daar zullen de techtwins een loop in de beveiligingsbeelden creëeren voor enkele minuten. Keir en ik zullen dan de linkerkant van het gebouw voor onze rekening nemen en Ash en Alexa de rechterkant. Indien het voorwerp gevonden is moet contact worden gelegd met het andere team zodat zij naar het voorwerp toe kunnen gaan. Het belangrijkste is, probeer ongezien te blijven, vermoord niemand en raak de steen niet aan. Alles duidelijk?' zei Raven. We knikten allen. 'Dan neem ik aan dat deze missie een succes wordt. Iedereen verzamel je uitrusting en verzamel daarna op het binnenplein.'

Ik stond op, net als de rest, en liep de kamer uit. Ik bedacht me ineens dat ik niet wist wat er met uitrusting bedoeld werd. Ik besloot het aan iemand te gaan vragen. De eerste die ik tegenkwam was Keir. 'Wat bedoelt Raven met uitrusting?' vroeg ik. 'Trek gewoon iets aan dat lekker zit en pak een paar wapens en dan heb je je uitrusting voor vandaag. De echte gevechtsuitrustingen zullen we vandaag niet nodig hebben.' zei hij. Ik bedankte hem en liep naar mijn kamer. Uiteindelijk besloot ik voor een hemd met skinny jeans te gaan. Ook pakte ik twee verdovingspistolen, andere wapens kon ik niet echt gebruiken vandaag, laat staan dat ik wist hoe ik ze moest gebruiken.

Even later op het binnenplein bleek Raven hetzelfde idee te hebben gehad als mij en ook een hemd met skinny jeans en twee pistolen te hebben gepakt. 'Iedereen aanwezig? Laten we gaan.' zei ze. Ze opende de deur en voor het eerst zag ik waar ik me bevond met mijn eigen ogen, zonder dat er een raam in de weg zat. Ik bevond me dus gewoon in het midden van de stad. Hier en daar zag ik wat zakenpanden en wat winkels, maar verder was het gewoon een normale straat. Het aantal mensen dat er liep viel ook nog best mee.

De groep liep naar een busje en dus volgde ik hen. Raven ging aan het stuur met Keir op de stoel naast haar. Ash en ik gingen achterin zitten. Achterin was een soort van mini techlab, misschien gingen de techtwins ook wel eens mee.

Na een klein stukje gereden te hebben stopte het busje. Raven en Keir stapten uit en dus volgden Ash en ik hun voorbeeld. 'Keir zal jullie een oortje geven waarmee we contact kunnen houden, probeer zo normaal mogelijk te lijken.' zei Raven terwijl Keir oortjes uitdeelde. 'De missie begint nu!'
Ik keek naar Ash die mijn hand pakte en zo simpel als het maar kon het gebouw binnenliep. 'Waarom pak je mijn hand?' vroeg ik. 'Ik denk dat we er minder verdacht uitzien als we door kunnen gaan voor een stelletje.' antwoordde Ash. Ik rolde met mijn ogen. 'Wat is dit eigenlijk voor gebouw?'
'Een bank.'

We namen een afslag naar rechts en kwamen in een vrij drukke gang terecht. 'We moeten naar een minder druk gedeelte.' zei Ash. 'Hoe weet je dat?'
'Het lijkt me logisch om een voorwerp dat zo waardevol is op te bergen op een plek waar bijna niemand komt.'
'Of op een plek waar iedereen komt zodat het moeilijker is om het te stelen.' zei ik. 'Er is maar één manier om daar achter te komen, opsplitsen.' zei hij. Hij liet mijn hand los. 'Laat het me weten als je iets vindt dan zal ik hetzelfde doen.'
'Zal ik doen.' zei ik. Ik liep verder de mensenmassa in. Als ik een kostbaar voorwerp had, waar zou ik het plaatsen?
Ik keek om me heen en volgde de grootste massa mensen. De bank bleek blijkbaar veel geld te hebben geïnvesteerd in uiterlijk want een standaard bank was het niet. Overal hingen schilderijen, foto's en van alles en nog wat. Ook stonden er beelden en allerlei andere dingen tentoongesteld. Misschien diende dat om de aandacht niet te veel op de steen te vestigen?

Ik keek nogmaals om me heen, ik kon links of rechts gaan. Ik koos voor links. Ik ging de linkergang in, maar deze bleek helaas dood te lopen dus ging ik weer terug en nam de rechtergang. Deze kwam uit in een grote ronde kamer met in het midden een aantal zwaarbewaakte voorwerpen, waaronder uiteraard de steen. De steen lag op een kleine pilaar. Het was niet duidelijk zichtbaar, maar ik zag wel dat er net zulke stralen omheen zaten als de tweeling gebruikte. 'Emily en Robin?' vroeg ik via mijn oortje. 'Ja?' hoorde ik. 'Ik heb het gevonden, kunnen jullie de beveiligingsstralen uitschakelen?'
'Natuurlijk, wacht even. We zullen ook de loop inschakelen.'
Een minuut later waren de stralen weg, niemand die het merkte. Ik herinnerde me dat ik de rest moest inlichten over mijn vondst en dus begon ik weer via mijn oortje te praten. 'Ik heb het gevonden.' zei ik. 'Waar?' vroeg Keir als eerste. 'Rechterkant, gang doorlopen, rechterafslag, gang doorlopen.' antwoordde ik kort. 'We komen er aan, doe niks tot we er zijn.' zei Raven. Ik knikte maar bedacht me dat ze dat niet kon zien. 'Ja.' zei ik dus maar.

Ik besloot te doen alsof ik geïnteresseerd was en begon rond te kijken tussen de voorwerpen. Het viel me op dat er veel Griekse of Romeinse voorwerpen waren, het verschil wist ik nog steeds niet. Ze deden me denken aan mijn arena avontuur. Ik was er niet blij mee.

'Alexa je moet de steen nu pakken! Iemand probeert ons tegen te werken, de lasers en camera's kunnen elk moment weer aangaan.' zei Robin. Ik wist dat ik het niet mocht maar ik besloot het voorwerp toch te pakken. Ik liep naar de steen en wilde het al pakken toen ik me realiseerde dat ik het niet aan mocht raken. Ik had telekinese maar viel dat niet op? Op hoop van zegen dan maar. Ik keek naar de steen en concentreerde me, een paar tellen later zweefde de steen een klein stukje. Ik liet het naar me toe zweven en wilde net weglopen toen iemand me doorhad. 'Hé wat doe je daar?' vroeg een beveiliger. Toen kreeg hij in de gaten dat de steen zweefde. 'Een Xiqra! Sla het alarm!' riep hij. Het alarm ging af en uit paniek pakte ik de steen vast, mijn fout. Zodra ik de steen vastpakte werd alles zwart, alweer. Ik moest er geen gewoonte van maken. Ik was flauwgevallen. Alhoewel ik niet meteen flauwgevallen was, ik kreeg nog net mee dat ik omsingeld was door een groep bewakers.