Raven keek hem verschrikt aan. 'Jij!' schreeuwde ze. 'Wat doe je hier?'

Louis rolde met zijn ogen alsof dat overduidelijk was. Toen hij zag dat Raven het nog niet doorhad zuchtte hij. 'Om jou te stoppen natuurlijk. Xiqra horen niet aan de macht te komen. En al zeker jij niet.'
'Ik heb hier net zoveel recht op als iedere andere inwoner van Norgan.' antwoordde Raven. 'Je mist een dingetje daar.' zei Louis. 'Je bent geen inwoner van Norgan en dat ben je ook nooit geweest.'

Raven's stilzwijgen zei genoeg. Nou had ik ook niet veel te zeggen want ik had ook nooit asiel aangevraagd in Norgan. Hoe Raven in Norgan terechtgekomen was, was me nogal een raadsel. Maar dat was Raven gewoon.

'Weet je wat we doen met illegale immigranten?' vroeg Louis met een grijns. 'Die sluiten we op.'

Ergens had dit me niet moeten verbazen maar toch zette ik grote ogen op. 'Jij ook, Alexa.' hij spuugde mijn naam bijna uit. Waarschijnlijk was hij nog steeds boos dat Ash en ik ontsnapt waren en daarbij nogal wat ophef bezorgd hadden.

Ik slikte. Ik had gehoopt dat hij me zou helpen tegen Raven maar uiteindelijk kwam het er op neer dat we allemaal vijanden waren. Nou ja op het moment dan.

Louis greep razendsnel naar iets in zijn zak, voor ik hem kon stoppen had hij het al naar Raven gegooid. Zij zag het ook niet en het wikkelde zich perfect om haar polsen heen.

Een gaven dempende handboei.

Ik haatte die dingen.

De mensen om me heen begonnen wakker te worden nu Raven's gave hen niet meer beïnvloedde. Waarom had ze Louis eigenlijk niet beïnvloed? Zal wel door de handboeien komen.

Ik besloot dat het tijd was om in actie te komen en begon te rennen. Lunara liet het echter afweten en ik rende gewoon op een normaal tempo. Louis zag het. Voor ik mijn telekinese kon gebruiken had ik ook handboeien om. Verschrikt keek ik ernaar. Zonder mijn gave was ik bijna kansloos, erg veel training had ik immers niet gehad. Raven leek zich er echter niet aan te storen. Ze begon te lachen. 'Denk je echt dat dit mij kan stoppen?' vroeg ze met een duivelse grijns. Ze rukte de handboeien uit elkaar en de mensen vielen weer neer. 'Ik had al zo'n vermoeden.' hoorde ik Louis mompelen. Het volgende moment hoorde ik Raven schreeuwen en ze zakte in elkaar. 'Wat heb je gedaan?' riep ik naar Louis. 'Raven's gaven zijn opmerkelijk.' zei hij enkel, meer tegen zichzelf dan tegen mij. 'Wacht, gaven? Als in meervoud?' vroeg ik verbaasd, totaal vergetend wat mijn vraag eigenlijk was. 'Hmm? O ja, Raven heeft er veel meer dan één. Een uiterst bijzonder exemplaar.' antwoordde Louis. Hij beschreef Raven, en indirect mij, alsof ze een dier was dat onderzocht moest worden.

Help. Niet weer.

Mijn ervaringen met Loiren waren niet zo goed. De beveiliging was nu waarschijnlijk ook op mij aangepast dus dit zou een uiterst vervelende ervaring worden.

De mensen waren inmiddels wakker geworden. 'De Xiqra heeft dit gedaan!' schreeuwden ze terwijl ze naar mij wezen. Fijn, kreeg ik hier ook nog eens de schuld voor. Hoe ging ik zo ooit mijn onschuld bewijzen?

Louis liep naar Raven toe, mij totaal negerend en tilde haar over zijn schouder heen. 'Stop!' riep ik. Hij gaf me één gemene blik over zijn schouder en rende toen weg. Ik wilde hem achterna rennen maar mijn weg werd versperd door een menigte woedende mensen. Ik stond doodsangsten uit want ik kon ze echt niet allemaal aan, zelfs niet met mijn gave en vrije handen. 'Dit is niet wat het lijkt.' zei ik. Niemand antwoordde. 'Ik heb jullie dit niet aangedaan. Mijn gave is heel anders.'

Mensen zijn soms makkelijk te manipuleren als je ze eenmaal een beeld voorgeschoteld hebt. Ze worden dan beïnvloed door groepsdruk. Zo komt het dat zelfs als deze mensen zouden weten dat ik het niet was, ze nog steeds niet zouden stoppen. En dat drong tot me door.

Ik was inmiddels omsingeld door mensen en wist niet meer waar ik heen moest gaan. Boze gezichten keken me van alle kanten aan. 'Stop!' schreeuwde ik nog een keer keihard. Maar het had geen effect. Ik was de wanhoop nabij en ging op de grond zitten met mijn gezicht in mijn handen. Ik wist dat dit nutteloos was maar ik kon het niet meer aanzien. Het einde van Alexa Dur was in zicht, tenminste zo voelde het.

'Ze huilt.' zei iemand, vermoedelijk een klein kind. 'Dat is maar schijn.' antwoordde een ander. 'Deze wezens hebben geen emotie.'
Normaal vond ik het al erg genoeg om wezen te worden genoemd in plaats van mens of Xiqra maar dit keer kon ik er niet meer tegen. Ik begon harder te huilen. De menigte om me heen stond stil en ik waagde het om vluchtig omhoog te kijken. 'Hey.' hoorde ik iemand zeggen. Onnatuurlijk blauwe ogen. Connor.

Ik was op dat moment niet in staat om iets terug te zeggen. 'We moeten praten.' zei Connor. Ik knikte. Connor reek me een hand aan en ik nam hem aan. Hij trok me omhoog tot ik weer oog in oog stond met hem. 'Dit is Alexa.' zei Connor tegen de gehele menigte. Er zat een soort autoriteit in zijn stem waardoor hij niet eens hoefde te schreeuwen. 'Alexa is een Xiqra. Maar wat jullie niet weten is dat zij maar half-Xiqra is en dus ook half-mens.' hij pauzeerde even. Ik keek hem stomverbaasd aan. Ik had hem dit nooit verteld en niemand behalve de Xiqra zelf wist dit. 'Die menselijke kant zagen jullie daarnet. Zij is één van ons.'

De mensen keken me nog enigszins afwachtend aan. 'We moeten haar en anderen zoals haar waarderen en opnemen in onze samenleving.'

Ik keek hem zover mogelijk nog verbaasder aan. De mensen schenen onder de indruk te zijn en keken me met nieuwsgierige ogen aan. 'Ze lijkt inderdaad best op een mens.' gaf een van hen toe. 'Nu je het zegt.'

Connor schonk me een glimlach en ik glimlachte terug, door mijn tranen heen. Dit moment was zó perfect.

Mensen werden dan wel beïnvloed door groepsdruk maar als er iemand de moed had om los te breken en op te komen voor zijn idealen, dan volgden er mensen. Als er één schaap over de dam is volgen er immers meer.

Helaas werd het te snel onderbroken door niemand minder dan Vuurbal hemzelf. Een explosie vond plaats vlak naast me. Niemand raakte gewond maar iedereen begon in paniek weg te rennen. Ik bleef als enige staan, met Connor weliswaar, terwijl Ash nog meer vuurballen afvuurde. 'Ash!' schreeuwde ik zo hard als ik kon. Hij sprong van het dak waar hij zich op verstopt had af en rende zo snel mogelijk naar me toe. Hij gromde naar Connor. 'Wat doe je?' vroeg ik, doelend op de vuurballen. Zijn hele lichaam vatte vlam. 'Jou redden natuurlijk.'

Ik vond dit best wel lief maar hij had niet door dat hij eigenlijk alles aan het verknallen was. 'Je verknalt het.' zei ik. 'Letterlijk.'
'Hoezo?' vroeg hij. Ik zag hoe hij naar de handboeien keek die ik nog steeds omhad. 'Connor probeerde de mensen te overtuigen dat wij niet slecht zijn. Lekker geloofwaardig komt dat over als jij ze aanvalt.'
'Oh.' antwoordde hij enkel. 'Sorry.'
'Ik weet dat je het goed bedoelde.' zei ik. 'Weet iemand hoe ik die handboeien afkrijg?'

Wat daar op volgde was een staarwedstrijd tussen twee jongens en een paar handboeien. Ik kuchte. 'Het is een elektronisch slot.'
'De techtwins!' riep Ash enthousiast, mijn moment stelend. 'Ja die ja.'
'Wie zijn dat?' vroeg Connor. 'Vrienden.' antwoordde ik enkel. 'Heb je contact met hen?' vroeg ik aan Ash. Hij knikte. 'Emily, Robin, kom naar het paleisplein.' zei hij vervolgens.

Een tijdje later was de tweeling gearriveerd. Ik weet niet hoe ze het deden maar binnen no time waren mijn handen bevrijd. 'Bedankt.' zei ik. 'Is het je gelukt?' vroeg Robin. 'Om Raven te stoppen?'
'Nee.' antwoordde ik. Het leek me overduidelijk. Raven was wel weg dus ik snapte waar hij het vandaan haalde. 'Louis Givaren heeft haar meegenomen.'

Ik zag hoe Ash's gezicht betrok. 'Loiren?' vroeg hij, ook al wist ik dat hij het antwoord al wist. 'Ja.'
'Dit gaat lastig worden.' antwoordde Connor met een peinzend gezicht. 'Wat?' vroeg ik verbaasd. 'Wat wat?' vroeg Connor. 'Ga je ons helpen?'
'Ja. Ik denk dat ik me nu officieel bij jullie aangesloten heb?' vroeg Connor twijfelend. 'Wow dankje!'
'Maar beloof me dat je mijn familie redt nadat we Raven hebben geholpen.'
'Ik beloof het.' antwoordde ik. 'Laten we een teruggaan naar AT en dan een plan verzinnen.' stelde Emily voor. 'Let's go.'