[Storyteller]
Op de vakantie naar Mars is er veel gebeurd, en zijn er nieuwe vriendschappen ontstaan. Raven, Thomas, Carl en Evan werden al gauw een hechte groep. Raven vond het niet erg om met jongens om te gaan; ze waren erg aardig, vond ze. Carl en Evan hadden het vaak over games die ze hadden gespeeld, waar ze soms uren over konden doorpraten. Ava en Ciara werden ook al gauw goed bevriend. Deze twee groepen gingen ook vaak met elkaar om. Lexa en Elliot bleven daarentegen meer uit de buurt, en kregen, miraculeus, een vriendschappelijke band. Ze kwamen kortaf en obscuur over op de anderen, maar deelden verhalen aan elkaar waar de anderen niet bij waren.

Maar nu was het weer tijd om naar huis te gaan. Iedereen nam plaats in de stoelen, de motor begon te broeien, en ze schoten de ruimte in. Ze zouden een andere baan moeten maken om de Aarde, om weer correct te kunnen landen op de baan. Raven maakte dus gebruik van deze situatie en maakte haar gespen los. Ze had al een lange tijd niet meer zonder zwaartekracht gevlogen, en vond het nog steeds geweldig. Al gauw volgden de anderen haar voorbeeld, alleen ging het een stuk minder flexibel dan bij Raven. Lexa en Elliot bleven wel zitten. Lexa omdat ze het gevoel had dat vliegen een teken kan zijn van de Achtervolgende Dood, en Elliot omdat hij niet graag vulnerabel door de lucht wilde zweven met andere mensen in de buurt. Na een paar uur had iedereen er wel weer genoeg van, en fladderde iedereen weer terug naar hun stoel, om even uit te rusten.
Toen hoorden ze allemaal een melding: "Earth surface within 30 kilometres." Gelijk let iedereen op, en kijken ze uit de raampjes. De aarde zag er normaal uit. Al snel naderden ze de aardkorst, en werd het erg warm; ze vlogen door de atmosferische laag heen. Iedereen wachtte hoopvol op die harde landing, en dan waren ze weer thuis. Al gauw voelden ze een grote bonk, gevolgd door nog wat kleine schokken. Ze waren geland.
Nadat iedereen was bijgekomen kwam iedereen uit zijn stoel overeind en maakte zich klaar het schip uit te stappen. Toen iedereen klaarstond, maakte Raven de deur open. En wat ze voor zich zagen, zag er verbijsteringwekkend uit. Alles was plat: de gebouwen van de NASA waren ingestort, en waren begroeid met bomen en planten. Wat was er gebeurd toen zij weg waren?

[laurierblaadje]
Raven keek naar buiten. Een tijdje lang voelde ze niks, tot ze het besefte: "Shit shit shit!" schreeuwde ze en in paniek rende ze terug het schip in. Ze probeerde te kalmeren, maar het gevoel van angst en paniek was groter. Wat kon er fout gegaan zijn? Ze had alles gecheckt. Voor een moment stond ze radeloos in de controle kamer, speculerend wat er nu zou gebeuren.

Ava zag hoe de deur open ging. Ze kon niet wachten om haar vrienden weer te zien. Bijna sneller dan Raven stond ze buiten. Ze was met haar ogen dicht naar buiten gelopen om te genieten van de rust, totdat het doordrong dat het helemaal niet rustig hoorde te zijn. Ze deed haar ogen open en keek angstig om haar heen. Raven was weg net zoals de wereld die hier ooit was. Ze begon zich duizelig te voelen en ging zitten. Alles was een grote waas. Was dit een droom? Of een grap? Ze kon het niet vertellen. Zuchtend ging ze in het lage gras liggen. Ze hoopte om wakker te worden en te kunnen lachen om haar droom, maar ze wist dat dat niet zou gebeuren.

[eenhoorn]
Elliot was geduldig aan het afwachten tot hij het schip af mocht. Hij vond dat hij veel had geleerd, maar had te lang niet met zijn psychiater gesproken. Plotseling zag hij Raven paniekerig terugrennen. Elliot begon nu wel bezorgd te worden; wat zou er zijn? Misschien was ze gewoon iets vergeten in haar eigen kamer, maar voor de zekerheid stapte Elliot naar de deur toe en tuurde door de opening. Zijn hart stond stil voor een momentje of twee. Dit moest een droom zijn. Of eerder een nachtmerrie. Hij keek even langs zich. Was hij de enige die dit zag? Was dit waarom Raven wegrende? Het moest wel. Het moest wel. HET MOEST WEL. Elliot begon zijn gedachtes te verliezen. Bezorgdheid nam de macht over. Elliot begon zich steeds en steeds meer te beseffen wat hij net zag. Hij keek nog een keer, voor de zekerheid, maar nee; het zicht was niet veranderd, en het zorgde er alleen maar voor dat Elliot meer bezorgd werd.

Thomas stond fluitend te wachten tot hij eruit mocht. Hij keek naar het plafond terwijl hij luisterde naar de deur die open werd gemaakt. Hij had genoten van de reis en was blij dat hij nieuwe vrienden had gemaakt. Hij had wel gehoopt dat hij meer dan vrienden kon zijn met iemand. Plotseling hoorde hij zijn vriend Raven paniekerig mompelen, waarna vlugge voetstappen volgden. Zonder te kijken naar buiten rende Thomas achter Raven aan. "What's going on???????" vroeg Thomas aan Raven, toen ze allebei in de controle kamer waren.

[dawnofdigital]
Lexa hoorde een paar mensen zich paniekerig gedragen, waaronder Raven. Zelf besloot ze dus ook om buiten te kijken. En wat ze zag, leek als een herhaling van geschiedenis. "Praimfaya..." zei ze. Evan, die naast haar stond, keek haar vragend aan. Lexa begreep zijn vraag, en zei: "The wave of radiation that ended the world before, it looks just like it." Evan leek geschokt, en waagde zelf ook een blik naar buiten, en zag de ineengestortte gebouwen. Hij legde zijn hand voor zijn mond, en hurkte neer. Lexa, net zoals hem, dacht na over de situatie: zouden mensen het hebben overleefd?

[mjelissazoem]
Ciara friemelde verveeld aan haar mouwen. Ze zouden zometeen terug op aarde zijn. Haar oogleden begonnen steeds zwaarder te worden en ze merkte niet dat het schip al geland was totdat ze voetstappen en gemompel van de anderen hoorde. Ciara wreef in haar ogen en sprong, nog steeds een beetje moe, maar toch enthousiast, overeind. Toen ze eenmaal bij de deuren van het schip was zag ze niets meer dan ruines van de wereld waarin ze eerst geleefd had. Ze wreef nog een paar keer in haar ogen, maar het beeld ging niet weg. Nog niet helemaal beseffend wat ze net gezien had, liep Ciara terug het schip in.

[dawnofdigital]
Lexa, verbijsterd door wat ze had gezien, liep toch maar naar buiten. Waarom leek alles toch hetzelfde? Alles weer kapot. Ze was weliswaar niet geboren toen de aarde verbrandde, maar kende alle verhalen er over. Ze liep weer terug naar binnen, maar stopte plotseling, met een verschrikkelijke gedachte in haar hoofd: Zou Clarke het hebben overleefd? Ze probeerde er niet over na te denken, maar kon de gedachte nu niet meer uit haar hoofd krijgen. Ze moest het iemand vertellen, maar wel iemand die ze vertrouwde. Met haar brein nadenkend over alle mogelijke situaties, ging ze op zoek naar Elliot.

[laurierblaadje]
Paniekerig rende Raven door de kamer op knopjes te drukken "I... We... We are not on the earth we where.. I mean... It's like years later". Nog steeds in paniek ging ze op de grond zitten. "How.. I did check anything like, twice!" Ze was even stil. "I'm going to fix this. I need to fix this." Ze stond weer op en drukte op wat knopjes. Ze merkte ondertussen dat haar beensteun steeds stroever begon te bewegen

[eenhoorn]
"What do you mean, another earth? You're saying we're on another planet?" vroeg Thomas aan Raven, terwijl hij rondliep door de kamer. Hij besloot maar niet te wachten op een antwoord. "Hey, I'm going to check it out." zei hij tegen Raven, waarna hij de kamer verliet. Thomas vroeg zich wel af waarom Raven zo in paniek was, op een andere planeet zijn is toch juist cool? Maar toen hij in de deuropening stond zag hij het. Het was een verwoeste planeet. Eerst leek het wel cool, maar toen besefte Thomas zich dat het wel heel toevallig is dat de verwoeste gebouwen leken op die van de mensen op Aarde.

[dawnofdigital]
Evan kon nog steeds niet geloven wat hij had gezien. De aarde. ONZE aarde, platgebrand, en weer begroeid alsof het niks was. Hoe is dit ooit kunnen ontstaan? vroeg hij zich af. Ondertussen hoorde hij voeten wegschuifelen. Lexa leek iets te hebben beseft en ze was weggerend. Evan wist nooit wat hij moest vinden van Lexa. Ze was zo grimmig, net zoals die capuchon-gast met wie ze omging. Evan wist niet eens zijn naam. Hoewel hij het niet graag wilde doen, omdat hij ook vriendelijkheid in Lexa zag, ging hij sluipvoets achter haar aan, om uit te zoeken wat ze ging doen.

-
A/N: duuuuuuuuus Evan is nu evil huehue

Laat ons weten als je suggesties hebt want anders gaan we denk ik niet heel erg lang meer door ;-;

Verwacht nu regelmatigere updates: we hebben onze regeling aangepast.
Baiii :3