"Jack?" Zei Lieve met een schorre stem. De man keek haar aan en gaf een glimlach. "Ik dacht dat je bij Julliët zou blijven?" Ze ging rechtop zitten. "Ik kon niet meer blijven, ik moest jou helpen. Ik besefte ineens dat alles wat is gebeurd niet meer kan veranderen, maar je toekomst kan je nog verbeteren." Lieve werd er stil van.
" Maar wat heb je jezelf aan gedaan?" "Waarom lig je hier?" Lieve snikte. "Ik kan niet meer, ik ben op. Ik dacht dat ik een groot bos had gezien, maar het is verbeelding Jack. Niets meer of minder." Zei ze met een diepe zucht.
"Die heb ik ook gezien, ik gok drie heuvels verder. Kom laten we niet opgeven."

"Het is nutteloos." Met tegenzin stond ze op. "We zullen hier sterven Jack." Hij reageerde er verder niet op en trok Lieve mee. Ze liepen al anderhalf uur en kwakten even neer om uit te rusten. "Waarom ben je eigenlijk alleen op reis? Heb je familie hier wonen?"begon hij toen. "Het is ingewikkeld." Zei ze.
"Geeft niet." Zei hij en knikte naar Lieve dat ze alles kon vertellen.

"Ik voel me al drie jaar diep ongelukkig. Ik probeer er vanaf te komen, daarom ben ik ook op reis gegaan, maar, het heeft niks geholpen." De oude man keek Lieve aan. "Maar waarom?" Een over spoeling van tranen liepen over de wangen van Lieve. "Ik was waardeloos voor mijn ouders, een vervelend kind. Nou ja, kind. Ik voelde me een ander wezen. Ze zeiden dat ik stom was en niks waard was. Mijn vader.. mijn vader sloeg me altijd. Soms stopte hij me in de.. in de kelder. Ik deed nooit iets fout, maar toch vonden ze me het vreselijkste mens op aarde. Toen ze me zo verwaarloost hadden ging ik van hun weg. Ik wilde een nieuwe start maken in een eigen huis, eigen plek, en een eigen leven. Toen ontmoette ik William mijn grote liefde. Hij was dol op mij, maar op een dag liet hij mij achter. Toen voelde ik me zo als mijn ouders mij noemden; waardeloos, lelijk, en een verschrikkelijk mens. Ik geloofde steeds meer in de woorden van hun. Ik heb ook nooit vrienden gehad. Ze sloten me buiten. En echte familie, had ik ook niet." Even was het stil. De oude man Jack keek haar aan, met kleine traantjes zei hij "wat rot voor je. Maar ik moet zeggen je bent een ontzettende leuke meid." Ze keek naar zich zelf en bedacht zich dat ze echt even zich moest oppeppen. Maar ze waren nog steeds op de kale vlaktes. "Trouwens." Zei de oude man. "Daar is een grote plas water, met gewas." Lieve keek hem verbaasd aan. "Toch?" Ze probeerde op te staan, maar dat ging wel weer een beetje moeizaam. De oude man begeleidde Lieve een beetje. Hij ondersteunde haar. Totdat ze bij het water waren. Lieve liep zonder twijfel het water in, en dompelde zichzelf onder. Al het zand spoelde van haar lichaam af. Het water werd zelfs troebel. De oude man spoelde alleen het bloed van zijn hoofd. " ik heb honger." "Ik ook." Zei Lieve. Ze liep weer het water uit en wrong haar t-shirt uit. "Laten we even wat vruchten zoeken. Kijk daar hangen ze al." Allebei plukten ze wel 10 vruchten van de boom. Ze hadden een harde buitenkant, maar de binnenkant was super sappig.
Na dat ze gegeten hadden pakte Lieve twee dikke stenen en sloeg die tegen elkaar tot er vonken ontstonden. De oude man pakte een aantal takken, en ze maakten een vuur. "Laten we hier voor een paar dagen blijven." Zei Jack. "Goed idee." Lieve keek naar het brandende vuur, het deed haar zo denken aan de vliegtuig.
Lieve bedacht zich hoe het allemaal gegaan zou kunnen zijn. Ze draaide zich naar Jack, hij zat met tranen in zijn ogen op de boomstronk. Lieve draaide zich weer terug. Wat ontzettend zielig voor die meneer, hij verliest zijn vrouw en hij weet niet waar hij is. En ik? Dacht ze. Ik ben er niet beter op geworden, op de reis. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Maar als ik sterf, heb ik een goeie vriend gehad.