Joan stapte uit en omhelsde Lieve.

"Hee Lieve, ben je helemaal in orde?" Hij keek lieve bezorgt aan.

"Ja." Zei ze en keert haar hoofd af.
" Het spijt me dat ik toen ik weg ging je niet echt gedag heb gezegd. We moesten echt snel weg want anders miste ik m'n vlucht naar Newyork. Maar ik wist dat ik weer terug zou komen. Ik vond het jammer dat je niet mee ging, maar ik begrijp het wel."

"Ik wou mee. Ik moest alleen nog 1x naar Jack. Ik kwam even later aan en ik zag je turen over het veld, maar je zag me niet..."

"Echt?! Ja ik zocht je. Maar ik zag je inderdaad niet. Ik was er zo zeker van dat je niet mee wilde. Het spijt me verschrikkelijk. Ga je over een week wel mee?"
Lieve knikte, ze kon hier niet zo leven. En alles ging goed, maar na dit, was alles verschrikkelijk. Joan liep naar haar en gaf haar nog snel een knuffel.

"Ik moet mensen helpen hier. Tot later."
Hij was terug, volgens mij had hij niet door hoe erg lieve alles vond. Hij hielp mensen met medicijnen, verbanden omdoen, en voedsel. Een eindje verder lopen was nog genoeg voedsel alleen niet alle mensen waren sterk genoeg om er helemaal naartoe te lopen. Lieve liep er later die dag met Joan er naar toe.

"Ik wil dit keer echt met je mee, maar ik heb geen geld natuurlijk."

Hij glimlacht. "Komt wel goed, ik heb genoeg."

"Zijn mensen naar je opzoek?"

Lieve kreeg een brok in haar kil. Nee natuurlijk niet, niemand zocht haar. Niemand kende haar. Niemand hield van haar. Behalve Jack.

"Nee, m'n familie... Het is ingewikkeld uit te leggen."
Jack keek verbaast naar Lieve.
"Het valt moeilijk uit teleggen. En ik weet niet of ik daar nu aan wil denken." Lieve kreeg alweer natte ogen en drukte ze weg. Joan sloeg een arm om haar heen.

"Het komt wel goed."

Toen ze even later na 10 minuten tussen de verbrande bomen hadden gelopen kwamen ze op een veld met groente. Wat voorn wist ze niet precies. Ze plukten het en wierpen het in de zak op hun rug. Toen de grote tassen vol zaten liepen ze weer terug. Ze zwegen. Bij het volk maakten ze het eten klaar en gaven het aan de zwakken. Die avond voordat lieve wou gaan slapen liep ze nog naar Jack toe die in een aparte tent zat. Hij zag er goed uit.

"Ik ga volgende week terug."
"Wat goed van je. Er komen steeds mensen hierheen om te helpen. Maar het zal te zwaar allemaal zijn voor mij. Je moet zeker gaan." Nadat lieve een tijdje met Jack had gepraat liep ze naar de slaap plekken. Er waren overal bedjes gemaakt op de grond ergens op het zand veld bij het meer. Overal hadden mensen vuurtjes gemaakt. Sommige waren nog bang voor het vuur. Ze had een plek gevonden. Veel mensen sliepen al of zaten nog zacht te praten. De sterre hemel was prachtig. Lieve ging liggen op haar rug een staarde er uren naar.

"Heey."

Joan was komen aanlopen.

"Heey."

"Ik zag je liggen en ik dacht ik ga nog even langs." Lieve lacht.

"Kom er maar bij zitten."

Ze bleven nog heel lang praten.

"Je betekent echt veel voor me. Dat weet je toch?" Zei Joan.

"Ja.. Jij ook voor mij." Even was het stil.

Het begon koud te worden, maar het bleef gezellig. Elke keer schoven ze een stukje dichter naar elkaar tot ze uiteindelijk tegen elkaar aanlagen en in slaap vielen. De volgende ochtend toen het begon te schemeren schrok Lieve op. Ze lag met haar hoofd op zijn borst en schoot overeind. Hij lag nog lief te slapen. Ze zat naar hem te staren tot hij wakker werd.

"Oh, sorry ik ben gister in slaap gevallen blijkbaar. Ben je ergens anders gaan liggen door mij?"

Lieve schudde nee.
"Ik werd wakker naast je."
"Oh, euh."

"Maakt niet uit. Ik ga me even wassen."
Ze liep verwart weg naar het meer en sprong er met een duik in. Toto kwam eraan en rende naar Lieve met wat vruchtjes die hij van andere aapjes af had gepakt. Lieve dacht aan Joan, was ze nou echt verlieft?