Uiteindelijk kwamen ze uit op een plek wat ze niet had verwacht. Een compleet groot folk was daar. Er waren hutten die waren gemaakt van riet en klei, en beken met licht water dat erdoor stroomde. Het was een schitterend mooi uitzicht. Twee mensen zaten op het water met hun boot die net een vis naar binnen hadden gehaald. Veel kleine kindjes waren aan het rennen en spelen. Plots stonden ze stil.
Lieve wist niet waarom ze dat deden maar toen kwamen de kinderen door de mensen heen naar haar toe. Ze gingen aan haar benen hangen en keken haar lachend aan.
"Hoi."
Een van de kindjes begon tegen haar te praten.
"hey garota, você quer jogar com a gente?"
Vroeg ze blij. Voor dat ze iets probeerde te zeggen werd ze alweer verder door de mensen getrokken. Een klein hutje werd ze in getrokken. Daar lag Jack, hij lag er zwak bij. De vrouw van daarvoor stond bij hem. De mensen om haar heen verdwenen weer. De vrouw wees naar haar zelf en zei:"Mara."
Dat deed Lieve ook en zij vertelde haar naam dus ook. Ook wees ze naar Jack. De vrouw ging dichter naar Jack gezicht en met een zachte stem zij ze "Jack." En gaf hem een kus op z'n wang.  "seu nome é bonito!" Zei ze. Lieve kon er wel ongeveer uit halen wat ze zei. Ze vond zijn naam mooi.
De vrouw was erg onder de indruk van Jack. Mara keek op. "Lieve, tigela!" Zei ze vriendelijk en trok Lieve weer de hut uit. Ze liep naar een andere grotere hut over een kiezelpad. Daar lag een schoon wit kleed. Ze pakte het en deed het tegen het lichaam van Lieve aan. Om te kijken of het iets was dat ze kon dragen. Ze duwde het in haar handen. Lieve pakte het aan. "Thank you." Zei ze vrolijk. Weer trok ze haar mee. Achter een aantal bomen achter de hutten was een groot meer. Ze pakte een soort doek voor Lieve, om haar aan af tedrogen. De vrouw verdween. En Lieve plonsde het water in. Ze voelde zich zo vies. Dat was nogal logisch twee weken had ze zich al niet meer gewassen. Soms alleen haar gezicht bij een stroompje. Maar ze vond de meren niet betrouwbaar genoeg, met al die beesten. Bij dit meer kon ze door het water kijken. Het was heel doorzichtig en schoon. Haar kleren boende ze goed, het vieze zand dreef van de kleren weg. En ze gooide die op de kant. Even ging ze met haar hooft onder water. Ze voelde ze zich lichtjes worden in haar hoofd. Ze deed haar ogen open. Kleine visjes zwommen langs haar heen. Het was er zo mooi. Ze strekte haar hand om de vis te voelen. Met een vinger kon ze hem aan raken. Een klein glibberig groen visje was nu ineens paars. Ze ging weer naar boven om een hap lucht te halen. Ze keek rond. Ineens dacht ze weer aan Jack snel ging ze het water uit. Pakte het witte kleed en wikkelde dat als jurk om haar lichaam.
Ze liep weer het volk in. Mara kwam naar haar toe.
"você é tão bonita." Zei ze.
"Can I go to Jack?"
De vrouw keek haar vragend aan. Lieve liep Jacks kant op. Jack lag er al wat wakkerder bij. "Jack alles goed?" Vroeg ze. "Lieve, ik weet niet hoe lang ik hier nog moet blijven." Zei hij bang. "Geen zorgen de mensen zorgen goed voor ons." Ze Lieve blij. "En trouwens ze kunnen ons de weg naar huis wijzen." Ze ze nog blijer.

"Lieve, maar ik denk dat ze ons nooit zullen begrijpen."