Voorzichtig draaide ze zich om. Een vrouw met een donkere huid en grote oorringen keek haar aan. Ze deinsde van paniek naar achter.
De vrouw gaf een glimlach en pakte haar hand. Lieve wou hem terug trekken maar dat lukte niet. Het voelde goed dat zij haar zou begripvol vast pakte. Ineens dacht ze weer aan Jack. Ze trok de vrouw mee. "Please, please help me." Zei ze. De vrouw begreep er niks van. Ze keek de vrouw ernstig aan. De vrouw dacht even na maar besloot maar mee te gaan. Met gebaren kreeg ze de vrouw zo ver dat ze mee rende. Lieve gokte maar op haar gevoel waar ze heen moest. Uiteindelijk zag ze weer wat witte steentjes, die ze volgde tot aan Jack. De vrouw keek verdrietig naar Jack. Ze pakte Jack's arm en legde die in haar hals. Jack deed zijn ogen open en keek de vrouw aan. Hij kon niet normaal ademen. Het ging moeizaam, het waren kleine korten happen lucht die hij maakte. Lieve keek toe. De vrouw stond op en draaide zich naar achter. Ineens rende ze weg. Lieve schreeuwde haar na. "Alstublieft blijf hier!" Wat moest ze nou? De vrouw was nu weg, en zij moest nu zelf bedenken wat ze zou moeten doen. Waar zou ze heen gaan? Zou ze erg geschrokken zijn? Zou ze zich bedacht hebben? Allemaal gedachtes vlogen door haar hooft. Ze pakte een paar stukken fruit. Ze had ze zelf wel eens geproeft maar voor haar was het te zoet. Misschien zou dat wel helpen om zijn hart op goed ritme te krijgen. Snel kneep ze de vrucht fijn zodat het sap in zijn mond stroomde. Jack verroerde zich niet. Wat nu? De hele tijd paniek hebben zou niet helpen. Ze moest zich concentreren. "Focus, focus." Zei ze tegen zich zelf.
"Oeoeoeoeoeo!!!"
Een hele grote groep mensen kwamen eraan. Ze waren van de zelfde stam als de vrouw. Snel wees Lieve naar Jack. De mensen gingen in een grote cirkel om hun heen staan. De vrouw van daarvoor, liep naar Lieve toe en gaf haar een knuffel. Pakte haar handen, en trok haar tussen de andere mensen in. Ze bekeek de mensen en hun haar. Een klein jongetje liep naar haar toe en keek haar met open mond aan. Hij voelde met zijn handjes aan haar arm. Hij had waarschijnlijk nog nooit iemand met een blanke huid gezien. Het jongetje liep weer iets naar achter maar kon zijn ogen niet van haar afhouden. De andere mensen trouwens ook niet. Ze pakten stukken blonde haren, en sommige mensen keken ontzettend dicht op haar gezicht. Om te kijken naar haar licht blauwe ogen.
De mensen droegen een slabbetje als broek en de vrouwen ook nog een soort t-shirt maar ook meer als een stuk stof. Ze hadden ook grote gaten in hun oorlellen, waar dikke ringen van mooi gesteente door hingen. Ze zag door de mensen heen Jack. Hij werd opgetild en gedragen op de handen van de sterke, volwassen, mensen. Zij werd ook mee genomen en het aapje klom snel door de menigte op haar schouder. Het aapje was een soort schoot hondje geworden. Altijd overal was hij wel bij haar te vinden. De mensen keken daar niet van op. Naar lang wandelen was Jack al met meer tempo voorop gebracht. Ze maakte zich nog wel zorgen maar ze wist dat het nu beter zou worden. Mensen die haar zouden redden. Altans als ze haar zouden verstaan en begrijpen.