Duizenden zakdoeken werden erdoor gehaald, al 3 jaar lang. Ze lag al dagen op de bank. Ze pakte haar laptop van de tafel en keek wazig van de tranen naar het scherm. Om het weer één keer te proberen. Dat kon toch geen kwaad? Ze wist wel dat het niet ging helpen maar het moest, wat moest ze anders doen? Ze sloot haar computer weer en liep naar de koelkast. Ze trok hem open en haalde er een grote fles cola uit. Op de bank gleed de cola uit haar handen op de grond. Wazig keek ze weer voor haar uit. En probeerde haar tranen weg te werken maar al gauw kwamen ze weer. De hele dag hing ze voor de tv, in haar pyjama,  wat ze al 3 dagen achter elkaar had gedaan. Ze ging ook nooit naar buiten. Want buiten ga met je vrienden dingen doen, wandelen in het park met je vriend, of shoppen. Maar ze had niemand meer. Die avond had ze nog even iets warms te eten klaar gemaakt, maar nu vulde ze haar buik met chips en met kant en klare salades. Zelf zag ze er mager en dun uit en met dunne hangende haren. Ze pakte haar laptop weer. En ging op zoek naar een mooi land om naar toe te gaan. Al was ze niet rijk, ze had nog wat geld van haar oma geërfd die 2 jaar geleden overleden was en die ze eigenlijk nooit meer zag. Ze klikte de goedkoopste dingen aan. Uiteindelijk vond ze een geschikt huisje bij het bos. Ze was al eerder op reis geweest om van haar verdriet te ontlopen, maar dat had niet geholpen. Ze dacht dat het kwam doordat ze nog te dicht bij huis was. Maar nu was ze van plan om veel verder weg te gaan en voor een langere tijd zodat ze echt haar hoofd leeg kon maken.
Meteen drukte ze op boeken.

De reis was gepland, en ze pakte na 4 dagen haar spullen. Ze nam ontzettend veel mee, veel dingen die ze eigenlijk niet nodig had. Want als het aan haar lag, kwam ze nooit meer terug. Toen ze voor de deur stond en hem net had dicht gedaan, zuchtte ze diep en draaide hem op slot. Al kwam ze niet veel verder dan de stoep voordat ze weer begon te huilen. Zwakjes zakte ze door haar knieën. Ze ademde even diep in. De gedachten kwamen weer. En veegde haar tranen weer weg. Ze deed dit tenslotte voor zichzelf. En dat hielp. Ze pakte een taxi. Ze sloeg het portier dicht. Een man achter het stuur draaide zich om met een grote glimlach op zijn gezicht, Lieve had al lang niemand meer zien lachen. "Hoi jongedame, zeg het eens?"

Ze keek hem verbaast aan.

"Waar wil je heen?"

Lieve schraapte haar keel.

"Naar het vliegveld alstublieft."

Haar stem was schor omdat ze al zolang niet meer had gepraat tegen iemand.

De auto startte op en Lieve voelde een grote spanning opkomen. Nou verliet ze haar huis. De man was aan het zingen en fluiten met de liedjes van de beatels. Maar zij zelf was helemaal niet zo blij. De man lachte verontwaardigd en zei: "Sorry mevrouw, ik ben gek op zingen. Maar ik hoorde al van mijn baas dat ik daar mee moest stoppen als er klanten zijn. Maar zeg zelf zo héél slecht is het toch niet?"

Na een tijdje kwam de auto bij het vliegveld aan.

"Meneer? Hoeveel kost het?"

"Vandaag speciaal voor u, gratis!!"
Lieve bedankte hem en liep een ontzettend groot gebouw binnen, Schiphol.
Het was ontzettend druk. Overal waren mensen. Er kwam een grote dikke man op haar aflopen die in het Italiaans zat te schelden door zijn telefoon. Ze schrok ervan en dook snel opzij. Er liep een jongetje van 3 langs haar heen die brulde om zijn moeder. Zenuwachtig keek ze op de bordjes maar snapte niet waar ze nou precies heen moest. Ze informeerde bij de balie en ging toen door de douane. Nog een paar minuten voor vertrek.  Ze ging zitten op een stalen bankje en werd zenuwachtig door alle intercoms. Er liep een ontzettend oud stel voorbij. Ze wisten niet waar ze heen moesten. Maar de vrouw zag al een bekend bordje en kwakte op een ander bankje, naast die van Lieve, neer. Daar ging weer een intercom.
"Dames en heren, de vlucht van 12:34 vertrekt over 1 uur. Er is wat vertraging. Blijf rustig zitten en wacht op de volgende intercom voor meer informatie."
Ook dit werd herhaalt in het Engels. De oude vrouw van het stel dommelde in. Zij zelf zou helemaal niet kunnen ontspannen nu. Naar een half uur volgden de volgende instructies en voor ze het wist mocht ze het vliegtuig in.
Ze zocht haar stoel en wurgde zich door de mensen heen. Eindelijk vond ze haar plekje bij het raam. Ze keek naar buiten, straks vloog ze kilometers boven de grond. Ze twijfelde zo hard dat ze alweer op stond om weg te gaan. Maar de intercom ging: "Beste mensen gaat u rustig zitten we zullen binnen enkele minuten opstijgen." Ze ging weer zitten. Met een gespannen lijf. Het vliegtuig steeg op. Ze hele reis voelde nu al niet goed aan. Had het huisje waar ze heen ging wel WiFi? Die hele reis, ze vroeg zich af waarom ze dit toch deed. Waarom zou ze gelukkig worden door op vakantie te gaan? Toen ze om zich heen keek zag ze dat het best een klein vliegtuig was. Voor haar zat het jongetje die ze eerder tegen kwam te slapen op zijn moeders schoot. Ze keek naast zich, daar zat een oude meneer. Hij keek haar aan, en vroeg: "Mag ik u iets vragen?" Hij draaide zich verder naar haar toe. Ze schrok een beetje omdat ze niet verwacht had dat iemand iets tegen haar zou zeggen. "Hebt u al eerder gevlogen?" vroeg de oude man. Ze versteef. "Ik heet Jack." Ze keek hem nu helemaal aan. "Ik ben Lieve." antwoordde ze. "Ooh ja en dit is mijn vrouw. " Hij draaide zich om en een oude vrouw met knal rode lippen keek me aan. "Hoi." lachte de vrouw. Lieve glimlachte terug. "Ik heet Julliët." "Mooie naam." Ze keek weer terug naar de man. "Jullie zitten wel een beetje op lastige plaatsen." Zei Lieve.
"Ja, inderdaad maar anders moesten we in een duurder vliegtuig." Lieve keek weer terug. Wat een aardige mensen dacht ze. Ze dacht even na maar besloot toch om het te doen.
"Wilt u met mij wisselen?" Vroeg Lieve onzeker. De vrouw keek verbaast en gewaardeerd naar Lieve.

"Ja ontzettend graag, dankjewel."
Ze vroegen nog even toestemming en ze wisselden om.
"Dankjewel meid, zeer attent van je." Zei ze glimlachend en nam plaats naast Jack.

Al zo lang bij elkaar en nog steeds verliefd. Ze kletsten de hele dag. Tot de avond, Lieve was erg geïnteresseerd in de verhalen van het oude liefdeskoppel, maar het enige wat ze over zich zelf vertelde was waar ze woonde, en dat ze 21 was. Het laatste van de dag waar ze over gingen praten was dat de twee ouderen nooit meer uit elkaar wilden gaan. "Ik ben zo zielsgelukkig dat ik haar man mag zijn." Zei Jack met een lach en legde zijn hand op die van Julliët. Lieve deed haar stoel naar achter om lekker te liggen. Een paar andere mensen deden hetzelfde. Voor het eerst sinds 3 jaar voelde ze zich weer wat gelukkiger. De kleine dingetjes maakten het. Met een klein glimlachje viel ze in slaap. Het vliegtuig haperde en er was overduidelijk iets aan de hand met de motor. Alle mensen schrokken wakker, het vliegtuig deed raar. Een vrouw begon te gillen en al gauw kwam er een stewardess aan met wat water en kalmeerde de vrouw. Steeds meer mensen begonnen te praten. De oude man Jack was ook wakker. Hij was verstijft en pakte Julliët's hand vast. Er waren zware bonken te horen. De intercom ging weer:"Beste mensen, er zijn omstandigheden met het vliegtuig blijf rustig en doe u veiligheidsriemen om." Lieve keek om haar heen en deed onder tussen haar veiligheid riem om. BOEM! En Lieve kreeg erge angst aanvallen. Het kindje voor haar krijste. Alles ging door haar hoofd wat er zou kunnen gebeuren. Het enige wat haar echt troostte was om tegen zich zelf te zeggen dat het goed zou komen. Het hele vliegtuig bewoog hevig heen en weer. Stewardessen verdwenen achter in het vliegtuig en aan hun was ook te zien dat ze paniek hadden. Het vliegtuig ging nog harder schudden waardoor de bagage kleppen open gingen en alle koffers op de grond vielen. De lampen begonnen te knipperen en mensen begonnen te schreeuwen. Jack en Julliët zaten tegen elkaar aangekropen. Over Julliët's wang gleed een traan. Jack zei iets onduidelijks en keek angstig naar Lieve die helemaal begon te trillen van angst. BOEM!

Moeizaam deed Lieve haar ogen open. En keek omzich heen. Ze keek naar haar handen waar het bloed afsijpelde. Ze probeerde om haar heen te kijken. Alles was vaag, maar grote vlammen herkende ze wel. Ze viel weer even weg. Na 2 uur deed ze opnieuw haar ogen open en zag een grote vlakte. Er lag een stuk stof voor haar neus. Ze schrok en ging rechtop zitten. Ineens begreep ze waarom. Duizenden stukjes lijk lagen over het veld. Sommige stukjes waren nog te herkennen en andere waren te klein om te onderscheiden. Er waren ook nog hele lijken bij maar er hing vooral een grote stilte over het veld. Haar hard begon harder te kloppen en krijste het uit. Paniek borrelde in haar hele lichaam. Ze stikte, ze kreeg geen lucht meer. Was se zelf wel in orde? Ze bekeek haar lichaam, haar benen, haar handen. Alles was oké. Waarom alleen ik? Dacht ze. Waarom juist ik? Waarom overleef ik dit? Was ik wel de enige?

Stukken vliegtuig niet groter als een vierkante meter stonden in vlam. Ze begon in paniek te rennen, maar viel al weer gauw neer. Ze voelde aan haar hoofd waar een grote wond zat. Bij de mensen die er nog aardig goed uitzagen probeerde ze heen en weer te schudden en ze wakker te maken, maar ze bleven roerloos liggen. Ze dacht ineens aan Jack en Julliët. Ze wilde een stap zetten maar haar been had rust nodig. Ze wilde toch echt hun vinden en sleepte maar haar been mee. Ze stond even stil en vroeg zich af waarom ze zo graag hun wilde vinden. Het lichaam zou er toch verschrikkelijk uitzien. Maar toch een beetje hoop zat erin. Een half uur liep ze over het veld. Het kleine jongetje lag een meter van haar af. Als een bezetene schudde ze het kleine lichaampje heen en weer. Geen beweging. En toen uit eindelijk vond Lieve Jack. Ze schudde Jack heen en weer. Een klein kuchje een kleine beweging. De man kwam weer tot leven. Lieve begon te huilen van blijdschap en omhelsde Jack. De man kwam overeind. "Waar is Julliët?" Zei hij met een bibberende stem. Zijn lippen wit en ogen vuur rood. Ze ging even rustig zitten. "Ik, ik weet het niet."
"We moeten haar vinden!" Zei de oude man. En probeerde al op te staan. Met Lieve's hulp stond hij na 3 minuten op zijn benen.