Δεν έχω ιδέα πως κατάφερα να φτάσω μέχρι το διαμέρισμά μου σώα και ασφαλής αφού, σχεδόν σε όλη την διαδρομή το μυαλό μου σκεφτόταν όλη αυτή την παρανοϊκή κατάσταση στην οποία έχω μπλέξει. Βγάζω τα ρούχα μου και μπαίνω να κάνω ένα ζεστό ντουζ, δεν θα προλάβαινα να μαγειρέψω οπότε μετά το μπάνιο μου έφτιαξα ένα γρήγορο σάντουιτς. Δεν είχα ιδέα τι ώρα θα βγαίναμε οπότε ξεκίνησα να ετοιμάζομαι για να μην αργήσω. Με το που τελειώνω το ίσιωμα των μαλλιών μου τρέχω στο μπάνιο για να βαφτώ σε γήινες αποχρώσεις, μόλις φοράω το κραγιόν μου ένα μήνυμα έρχεται στο κινητό μου από τον Άντονι ο οποίος μου λέει πως θα πάνε στο Ultrabar, τουλάχιστον είναι ένα μέρος που γνωρίζω, στις έντεκα. ΣΚΑΤΑ. Η ώρα στο κινητό μου δείχνει ήδη δέκα και τέταρτο δεν θα προλάβω να είμαι εκεί. Πηγαίνω βιαστικά στην ντουλάπα μου και πιάνω το πρώτο φόρεμα που βρίσκω. Μαύρο ωραία. Θέλω να περάσω όσο γίνεται πιο απαρατήρητη, το φοράω γρήγορά και πιάνω τις Tom Ford γόβες μου και μια μικρή τσάντα ίδιας απόχρωσης από The Row. Ντύνομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ και στέκομαι στον ολόσωμο καθρέφτη για μια τελευταία ματιά. ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΚΑΤΑ. Είχα ξεχάσει πόσο στενό ήταν αυτό το φόρεμα το σχέδιό μου για να περάσω απαρατήρητη μόλις έκανε φτερά. ΤΕΛΕΙΑ. Δυστυχώς δεν είχα την ώρα για να αλλάξω οπότε θα αποδεχτώ την τύχη μου. 

Βγαίνω γρήγορα από το διαμέρισμα και μπαίνω στο ασανσέρ για να κατέβω στο πάρκινγκ, το να μην υπήρχε κίνηση αυτή την στιγμή στους δρόμους ήταν σχεδόν ουτοπικό. Βάζω μπροστά και παίρνω την Half St SW με κατεύθυνση το κλαμπ. Σε κάθε κόκκινο φανάρι προσπαθούσα να πάρω και μια ανάσα καθώς πλησίαζε η ώρα που θα συναντούσα τον Κρίστιαν ξανά. Όταν φτάνω στο κλαμπ βλέπω μια ουρά χιλιομέτρων να περιμένουν απ' έξω. ΤΕΛΕΙΑ. Κατεβαίνω και προχωράω προς την είσοδο όπου δυο άντρες βάζουν το κόσμο μέσα με νωχελικά αργό ρυθμό. Έπειτα από δέκα λεπτά καταφέρνω να μπω, είναι η πρώτη φορά που βγαίνω χωρίς κάποιον μαζί μου και νιώθω όλους να με κοιτάζουν και ανατριχιάζω. Ίσως φταίει το γεγονός πως έφυγα από το σπίτι  τόσο βιαστικά και ξέχασα να πάρω ένα πανωφόρι. Το κλαμπ είναι γεμάτο από κόσμο κάτι που με δυσκολεύει ακόμα περισσότερο στο να εντοπίσω τον Άντονι. 

 Κοιτάζω τριγύρω μου όταν ξαφνικά νιώθω ένα χέρι να αγγίζει το μπράτσο μου και γυρίζω προς τα δεξιά μου, ένας άντρας γύρω στα τριάντα με μαλλιά σαν να τα έχει γλύψει αγελάδα με κοιτάζει και χαμογελάει,  ενώ η ανάσα του μυρίζει φτηνό ουίσκι και τσιγάρα. <<Θέλεις βοήθεια;>> ρωτάει και με κοιτάζει προκλητικά. Ξαφνικά νιώθω όλο μου στο σώμα να σφίγγετε αμυντικά και ανατριχιάζω ενώ, ένα ρίγος με διαπερνάει καθώς κάποιος ξεροβήχει πίσω μου και δεν χρειάζεται καν να γυρίζω για να δω ποιος είναι. Ήδη η παρουσία του κάνει την καρδία μου να χτυπάει δυνατά και τα χέρια μου ιδρώνουν. Ο γλοιώδης άντρας κοιτάζει τον Κρίστιαν που στέκεται πίσω μου και του ρίχνει πάνω από είκοσι πόντους στο ύψος και υποχωρεί αμέσως με τα χέρια ψιλά. <<Προχώρα>> η ψυχρή φωνή του ακούγετε ακόμα και πάνω από τον θόρυβο της μουσικής, δεν τον έχω κοιτάξει αλλά, νιώθω τα πόδια μου να έχουν γίνει ζελέ και με δυσκολία κινούνται. <<Στα VIP>> συμπληρώνει και ξεκινάω να περπατάω προς το σημείο που μου υπέδειξε. 

Βλέπω τον Άντονι να κάθεται και μόλις τα βλέμματά μας ενώνονται σηκώνεται και με πλησιάζει <<Μωρό μου είσαι μια κούκλα>> λέει και με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω. <<Μας βρήκες εύκολα;>> ρωτάει και το βλέμμα μου συναντιέται επιτέλους με του Κρίστιαν, παγερό και ψυχρό όπως πάντα αλλά, αυτή την φορά διακρίνω και κάτι πιο αδίστακτο μέσα τους. Το μαύρο κουστούμι που φοράει ταιριάζει απόλυτα στην ψυχοσύνθεση του. <<Ναι>> χαμογελάω ελάχιστα και  γυρίζω προς τον Άντονι. Σε αντίθεση με τον αδελφό του έχει επιλέξει ένα λευκό πουκάμισο και μπλε σκούρο παντελόνι <<Δεν δυσκολεύτηκα>> συμπληρώνω και κάθομαι στον λευκό καναπέ πίσω μου. Μια ξανθιά σερβιτόρα μας πλησιάζει για να πάρει παραγγελία <<Μια βότκα>> λέει ο Άντονι <<Ένα τζιν τόνικ>> αναφέρω καθώς η σερβιτόρα σημειώνει τα ποτά μας και γυρίζει όλο νάζι προς το μέρος του Κρίστιαν ενώ βλέπω να πεταρίζει τις βλεφαρίδες της. Ένα κύμα ζήλιας τρυπώνει μέσα μου αλλά, το διώχνω αμέσως δεν έχω κανέναν λόγο να αισθάνομαι έτσι, στο κάτω - κάτω έχω σχέση με τον άντρα που κάθετε δίπλα μου. <<Ένα ουίσκι Macallan σκέτο>> ο κοφτός και παγερός τόνος του βάζει φρένο σε όποια ερωτική σκέψη μπορεί να έκανε η κοπέλα της οποία τα μάγουλα βάφτηκαν κόκκινα αμέσως. Ο Άντονι τον κοιτάζει και αναστενάζει <<Ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να μάθεις από ποτά>> ο ειρωνικός τρόπος που Κρίστιαν με κάνει να συνοφρυωθώ ποτέ δεν είχα βρεθεί σε αντιπαράθεση αδελφών και σίγουρα δεν ήθελα να είμαι σε αυτήν εδώ. <<Όταν εσύ αποκτήσεις καλύτερους τρόπους συμπεριφοράς>> ο Άντονι του απαντάει στον ίδιο τόνο χωρίς να πτοείτε <<Είμαι σίγουρος πως εάν το δοκιμάσεις δεν θα το αλλάξεις ξανά>> λέει ο Κρίστιαν και τα βλέμματά μας συναντιούνται για μερικά δευτερόλεπτα. Όμως ακόμα και αυτά είναι αρκετά για να βάλουν φωτιά στα σωθικά μου και να με καίνε περισσότερο και από το αλκοόλ το οποίο μας έφερνε η σερβιτόρα και άφηνε προσεκτικά πάνω στο τραπέζι μας.     

Μετά από μιάμιση ώρα και δυο τζιν τόνικ νιώθω το απαλό μούδιασμα στο κορμί μου από το ποτό κάτι που ήλπιζα να βοηθήσει στο να βγάλω καθαρή την υπόλοιπη νύχτα μέχρι να φύγω από εκεί. Ο Άντονι σηκώνετε από το τραπέζι και μου δείχνει την πόρτα που οδηγεί στην τουαλέτα, προφανώς το αλκοόλ σε κάνει να πηγαίνεις στο μπάνιο περισσότερες φορές απ' ότι θα πήγαινες κανονικά μέσα σε δυο ώρες. Προσπαθώ να κοιτάζω οπουδήποτε αλλού εκτός από τον άντρα που κάθετε μόλις λίγα εκατοστά μακριά μου και τραβάει το κορμί μου σαν μαγνήτης. <<Άνοιξε το στόμα σου>> η βραχνή φωνή του με κάνει να γυρίσω απότομα προς το μέρος του ενώ μια φωτιά ανάβει μέσα μου και συγκεκριμένα το κάτω μέρος του σώματός μου καθώς με κοιτάζει με τα φλογερά μάτια του. Καταπίνω <<Ορίστε;>> προσπαθώ να καταλάβω αυτό που μόλις είπε <<Άνοιξε το στόμα σου Ρόζα>> λέει και καλύπτει με μια κίνηση τα λίγα εκατοστά που μας χώριζα και ήταν το μόνο που με κρατούσε από το να μην καταρρεύσω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αναδεύομαι ενώ το βλέμμα του γίνεται πιο σκοτεινό, ανοίγω ελάχιστα τα χείλη μου και βλέπω να πλησιάζει κοντά μου το ποτήρι του. Κοιτάζω μια αυτόν και μια την κλειστεί πόρτα που οδηγεί προς το μπάνιο και απ' όπου μπορεί να βγει ανά πάσα ώρα και στιγμή ο Άντονι <<Εμπιστεύσου με>> η φωνή του ακούγετε ψιθυριστά δίπλα στο αυτί μου κάνοντας με να ανατριχιάσω. Το είχα κάνει ήδη μια φορά στην ζωή μου και το είχα μετανιώσει πικρά... 

Παίρνω ανάσα ενώ η χτύποι της καρδίας μου ακούγονται μέσα στο κεφάλι μου <<Κλείσε τα μάτια σου>> η ανάσα του καίει την γυμνή σάρκα του λαιμού μου.  Τα κλείνω απαλά και η ανάσα μου βγαίνει κοφτή, νιώθω το χείλος του παγωμένου ποτηριού να ακουμπάει στο στόμα μου και μισανοίγω ακόμα λίγο τα χείλη μου. Το ανασηκώνει απαλά και νιώθω το υγρό να κυλάει στο στόμα μου <<Άσε όλες τις αισθήσεις σου ελεύθερες, άστο να σε κάψει Ρόζα>> λέει και νιώθω όλο το κορμί να σφίγγετε. Είναι λες και ήμαστε μόνοι μας κάνοντας το πιο βρόμικο σεξ στο κόσμο, μόνο που ήμαστε μέσα σε ένα κλαμπ γεμάτο κόσμο και δεν κάνουμε σεξ. Καταπίνω και ανοίγω τα μάτια μου ακριβώς την ώρα που βγαίνει ο Άντονι από το μπάνιο. Γυρίζω προς τον Κρίστιαν ο οποίος ήδη βρίσκεται στην θέση που τον είχε αφήσει ο αδελφός του όταν έφυγε, κάθετε δίπλα μου και τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου <<Περνάς καλά μωρό μου;>> δαγκώνω το χείλος μου και καταφέρνω να χαμογελάσω ελάχιστα <<Ναι πολύ ωραία>> απαντάω και πίνω το υπόλοιπο ποτό μου μονομιάς. Ο Άντονι κάνει νόημα στην σερβιτόρα να μου φέρει ένα ακόμα ποτό και με χαϊδεύει απαλά στην πλάτη. Βλέπω τον Κρίστιαν να είναι ελάχιστα τσιτωμένος χωρίς τίποτα απολύτως να προδίδει αυτό που κάναμε πριν από λίγα λεπτά ενώ κοιτάζει το κινητό του.

Ο Άντονι γυρίζει προς το μέρος του <<Μπορείς για μια στιγμή να χαλαρώσεις και να μην σκέφτεσαι μόνιμα την δουλειά>> ο Κρίστιαν τον κοιτάζει άγρια αλλά, βάζει το κινητό του μέσα στην τσέπη του παντελονιού του <<Ξέρεις σε αυτό ταιριάζετε και οι δυο σκέφτεστε όλη την ημέρα την δουλειά>>. Το βλέμμα μου συναντάει του Κρίστιαν αλλά, το γυρίζω αμέσως προς τον Άντονι και στον κοιτάζω στραβά. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να μοιάζω σε οτιδήποτε έχει σχέση με τον άντρα που έχω απέναντι μου. <<Δεν απορώ που δεν έχεις κοπέλα>> συνεχίζει να μιλάει ο Άντονι και πιάνω το καινούργιο ποτό μου καθώς κάτι μου λέει πως θα μου χρειαστεί. Ο Κρίστιαν παραμένει σιωπηλός αν και βλέπω μια φλέβα στο λαιμό του να πετάγεται επικίνδυνα <<Όταν ήμασταν μικρότεροι>> λέει ο Άντονι και με κοιτάζει καθώς πίνω από το ποτήρι μου <<Να φανταστείς νόμιζα πως ήταν γκέι>>. Αρχίζω να πνίγομαι ενώ τα μάτια του Κρίστιαν κοιτάζουν δολοφονικά τον αδελφό του <<Είσαι καλά;>> με ρωτάει ο Άντονι καθώς προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ και σκουπίζω το πιγούνι μου στο οποίο είχε τρέξει λίγο ποτό. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου <<Αρκετά Άντονι>> λέει κοφτά ο Κρίστιαν αλλά, κάτι μου λέει στο βλέμμα του συντρόφου μου πως μόλις ξεκίνησε. <<Έλα τώρα μην ντρέπεσαι, η Ρόζα μπορεί μια μέρα να γίνει γυναίκα μου>> ξανά πνίγομαι. 

Χριστέ μου τι ζω. Ο Άντονι μου δίνει ένα ποτήρι νερό ενώ αφήνει το μισοάδειο πλέον ποτό μου πάνω στο τραπέζι <<Είσαι σίγουρα καλά;>> ρωτάει και χαμογελάω <<Ναι τέλεια>> λέω και προσπαθώ να ηρεμίσω από τα απανωτά σοκ που ζώ σήμερα. <<Φυσικά όλοι μας στην οικογένεια ξέρουμε πως αυτό δεν ισχύει ε αδελφέ μου;>> ο Άντονι συνεχίζει να μιλάει ενώ χτυπάει τον αδελφό του στον ώμο και ανταμείβεται με ένα άγριο βλέμμα. <<Νομίζω αρκετά είπες Άντονι, το ποτό μάλλον σε πειράζει>> τον βλέπω να με κοιτάζει με άκρη του ματιού του <<Μπα μια χαρά είμαι, που λες μωρό μου ο κύριος από εδώ το ξέρεις πως σηκώθηκε και έφυγε για την Αγγλία για να ξεχάσει μια γυναίκα>>. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και η καρδιά μου χτυπάει τρελά ενώ νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται <<ΑΡΚΕΤΑ>> η κοφτή φωνή του Κρίστιαν με κάνει να κοκαλώσω <<Είπες αρκετά Άντονι>> συμπληρώνει <<Μπα τίποτα δεν είπα γιατί φοβάσαι μήπως σχηματίσει άσχημη γνώμη για εσένα η Ρόζα, μπα ήδη το είχε κάνει όταν έσκισες την αναφορά της και σε έβριζε με διάφορα κοσμικά επίθετα>>. Χριστέ μου πιο μεγάλη ντροπή δεν έχω νοιώσει, τα μάγουλα μου πρέπει αν έχουν γίνει κατακόκκινα, τα μάτια του Κρίστιαν συναντάνε τα δικά μου και αναδεύομαι καθώς με κοιτάζει έντονα. <<Ποτέ μας δεν μάθαμε ποια ήταν αυτή που τον έκανε να αλλάξει μέχρι και χώρα για χατίρι της μόνο, ότι σπούδαζαν μαζί>> η καρδία μου είναι έτοιμη να εκραγεί και μαζί της και το στομάχι μου. 

Σηκώνομαι απότομα από το καναπέ και τρέχω προς τις γυναικείες τουαλέτες που για καλή μου τύχη βρίσκω μια άδεια και μπαίνω μέσα γρήγορα και διπλώνομαι. Το ελάχιστο φαγητό που είχα φάει όλη μέρα βγαίνει από το στόμα μου μαζί με την ποσότητα αλκοόλ που είχα καταναλώσει μέχρι τώρα. Μετά από λίγα λεπτά καταφέρνω να σταθώ στα πόδια μου ενώ αισθάνομαι το κεφάλι μου να γυρίζει και πιάνομαι από την πόρτα για να μην πέσω. Τελικά δεν ήμουν και τόσο ατρόμητη στο αλκοόλ όσο ήθελα να πιστεύω και ειδικά με όλα όσα άκουσα απόψε η διάθεση μου είχε φτάσει στα τάρταρα. Πλένω τα χέρια μου και βρέχω ένα χαρτί με το οποίο ταμπονάρω το πρόσωπό μου το οποίο νιώθω να καίει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω από το μπάνιο αλλά, σταματάω απότομα καθώς ο Κρίστιαν στέκετε απέναντι μου. Ανοίγω έκπληκτη τα μάτια μου και κοιτάζω προς τον καναπέ όπου καθόμασταν αλλά, είναι άδειος ο Άντονι δεν φαίνεται πουθενά. <<Πάμε>> η κοφτή φωνή του με κάνει να κοκαλώσω και τον κοιτάζω απορημένη <<Θα σε πάω σπίτι>> εξηγεί και εκτός από τα μάτια μου ανοίγει διάπλατα και το στόμα μου, το οποίο μόλις συνέρχομαι από το σοκ το κλείνω για να μιλήσω <<Δεν υπάρχει περίπτωση, μπορώ να οδηγήσω και μόνη μου>> απαντάω καθώς τον προσπερνάω και μέσα σε μια στιγμή μπουρδουκλώνομαι και πάω να πέσω αλλά, το στιβαρό του χέρι με πιάνει στον αέρα. <<Το βλέπω>> ο ειρωνικός του τόνος με κάνει να νευριάσω <<Ξέρεις προτιμώ να έχω όλο το υπαλληλικό προσωπικό μου σώο και αβλαβή>> πηγαίνει στον καναπέ και μου δίνει την τσάντα μου, ενώ μου κάνει νόημα να προχωρήσω. Ώστε έγινα τώρα υπαλληλικό προσωπικό ααα δεν θα τα πάμε καλά.  

Κοιτάζω τριγύρω προσπαθώντας να εντοπίσω τον Άντονι καθώς βγαίνουμε προς το εξωτερικό χώρο του κλαμπ αλλά, δεν είναι πουθενά <<Τον έβαλα σε ταξί για να πάει σπίτι>> απαντάει σαν να είχε μόλις διαβάσει την σκέψη μου. Τον κοιτάζω και δεν μπορώ να πιστέψω πως μετά από τέσσερα χρόνια στέκετε μπροστά μου. Είναι ακριβώς το ίδιο όμορφος, σέξι, γοητευτικός όπως τότε αλλά, ακόμα πιο αρρενωπός και γεροδεμένος, και το σκοτάδι στα μάτια του φαίνεται ακόμα πιο έντονο. Καταπίνω καθώς θυμάμαι όλα όσα με είχαν κάνει να του δοθώ ψυχή τε και σώματι τότε και να τον ερωτευτώ παράφορα. Που να πάρει η ευχή ήταν ο πρώτος άντρας με το όποιο είχα κάνει σεξ και ο τρόπος που το κορμί του αγκάλιαζε το δικό μου ήταν μοναδικός. Ένα ρίγος διαπερνάει το κορμί μου και στέφω το βλέμμα μου αλλού, τον βλέπω να βγάζει το σακάκι του και μου το δίνει χωρίς να πει κουβέντα, τον κοιτάζω και σηκώνω το φρύδι μου <<Όπως σου είπα θέλω όλοι οι υπάλληλοι μου να είναι καλά και αυτό περιλαμβάνει και το μην πάθουν πνευμονία>> λέει καθώς πιάνω το σακάκι του και το φοράω. Χριστέ μου είναι τόσο απαλό και μυρίζει το άρωμα του. <<Δώσε μου τα κλειδιά σου>> λέει και ανοίγω την τσάντα μου για να τα βγάλω, τα κοιτάζει και εντοπίζει αμέσως το αμάξι μου και προχωράει γοργά προς το μέρος του και ξεκλειδώνει. <<Το αμάξι σας;>> ρωτάω καθώς κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και μου φαίνεται παράταιρο καθώς πάντα εγώ οδηγώ στο αυτοκίνητό μου. 

<<Θα το πάρω αύριο το πρωί>> λέει κοφτά και βάζει μπροστά ενώ βγαίνει στον αυτοκινητόδρομο. Τον βλέπω να ακολουθεί την πορεία προς το διαμέρισμα μου και ξέρω πως εγώ σίγουρα δεν του είχα πει που μένω άρα, ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΠΑΕΙ. <<Το γράφει στη καρτέλα πρόσληψης>> τον κοιτάζω ερωτηματικά <<Τις διευθύνσεις σας, τις είδα το πρωί>>. Α! να και κάτι που δεν γνώριζα και εγώ η χαζή δεν ήθελα να περάσουν να με πάρουν για να μην μάθει την διεύθυνση μου. ΣΚΑΤΑ. Νιώθω το σώμα μου να ζεσταίνετε καθώς το αλκοόλ που υπάρχει στο αίμα μου συνεχίζει να επιδρά πάνω μου. 

Μετά από μισή ώρα ο Κρίστιαν παρκάρει στο ιδιωτικό πάρκινγκ μου, ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω από το αμάξι αλλά, το μετανιώνω αμέσως και πιάνομαι απότομα από την πόρτα για να μην πέσω. <<Ήρεμά μωρό μου>> τα λόγια του με κάνουν να κλείσω τα μάτια και να κουνήσω το κεφάλι μου καθώς προσπαθώ να καταλάβω εάν όντως με αποκάλεσε μωρό του ή είναι παιχνίδια του μυαλού μου. Με πιάνει από την μέση και με βοηθάει να σταθώ στα πόδια μου <<Μπορείς να περπατήσεις;>> ρωτάει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Ο Ψυχρός τόνος του με κάνει να πιστεύω πως κατά ενενήντα εννέα της εκατό είχα παρακούσει πριν, αλλά, αχ το το ένα τις εκατό κάνει την καρδία μου να φτερουγίσει. Μπαίνουμε στο ασανσέρ και πατάει τον όροφο μου. Φυσικά και θα γνώριζε τα πάντα αναρωτιέμαι, εάν αυτό είναι παράνομο ή όχι για μια εταιρία να γνωρίζει τα πάντα για εμάς και ειδικά όταν τα ξέρει και ο γενικός διευθυντής της. 

Η ατμόσφαιρα μέσα στο ασανσέρ γίνεται ακόμα πιο αποπνικτική και νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν ευτυχώς φτάνουμε, τον κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και στο μυαλό μου έρχονται όλα όσα είπε πριν ο Άντονι. Ο Κρίστιαν με είχε παρατήσει και είχε φύγει χωρίς καμία εξήγηση μετά από σχεδόν ένα χρόνο που είχαμε σχέση, και μέχρι σήμερα δεν είχα ιδέα που ήταν. Με είχε αφήσει για να πάει στη Αγγλία, νόμιζα πως ήμουν κάτι πιο σημαντικό για αυτόν, τα βλέμματά μας ενώνονται και κοιτάζω ευθεία προς τις κλειστές πόρτες του ασανσέρ. Νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό μου και καταπίνω προσπαθώντας να το διώξω, ενώ τα μάτια μου τσούζουν από τα δάκρυα που προσπαθώ να συγκρατήσω. Ο Κρίστιαν με πλησιάζει και γυρίζει το πρόσωπό μου προς το μέρος του, νιώθω το βλέμμα του να καίει καθώς η ανάσα του βγαίνει κοφτή. Το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει γοργά καθώς νιώθω πως το οξυγόνο εγκαταλείπει το σώμα μου και το κεφάλι μου γυρίζει επικίνδυνα, ο Κρίστιαν παίρνει με κοφτή ανάσα και με πιάνει πριν πέσω στο πάτωμα του ασανσέρ. <<Γιατί με άφησες;>> ρωτάω σιγανά με όση δύναμη μου έχει απομείνει πριν χάσω τις αισθήσεις μου ενώ νιώθω τα στιβαρά μπράτσα του να με σηκώνουν με ευκολία στην αγκαλιά του.