<<Χαμογέλα λίγο θα σε πάρουν όλοι χαμπάρι>> μου ψιθυρίζει η Τζέσικα στο αυτί μου ενώ το δωμάτιο είναι γεμάτο από κόσμο που με ετοιμάζει για τον γάμο μου. Έφτασε λοιπόν η πολυπόθητη ημέρα. Κοιτάζω την μητέρα μου η οποία φοράει ένα πανέμορφο φόρεμα σε μπλε ανοιχτή απόχρωση με κέντημα σε όλο το μήκος του αλλά, το ίδιο όμορφη είναι και η Τζέσικα με την Μια. Η πρώτη μιας και θα είναι κουμπάρα μας έχει διαλέξει ένα καταπληκτικό μακρύ φόρεμα σε μπρονζέ χρώμα με μαύρα ψιλά πέδιλα ενώ η Μια σε μπορντό απόχρωση και θα είναι η μοναδική παράνυφος μου. Η κομμώτρια με την μακιγιέζ τελειώνουν την δουλειά τους και απομακρύνονται από κοντά μου για να θαυμάσουν αυτό που έφτιαξαν. Τους είχα ζητήσει να αφήσουν κάτω τα μαλλιά μου και να κάνουμε ένα απαλό γήινο μακιγιάζ όσο πιο φυσικό γίνεται. <<Αγάπη μου είσαι μια κούκλα>> μου λέει η μητέρα μου εμφανώς συγκινημένη. Σηκώνομαι από την καρέκλα όπου καθόμουν τόσες ώρες και την αγκαλιάζω <<Σε ευχαριστώ πολύ μαμά>> απαντάω γλυκά <<Να ζήσετε αγάπη μου σου εύχομαι να είσαστε ευτυχισμένοι>> κοιτάζω τις φίλες μου οι οποίες αν και χαμογελαστές δεν παύουν να είναι στεναχωρημένες με όλη αυτή την κατάσταση. <<Νομίζω ήρθε η ώρα για το νυφικό>> η Μια πιάνει την θήκη που είναι κρεμασμένη πάνω στην ντουλάπα μου και βγάζει προσεκτικά το νυφικό από μέσα. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και προχωράμε προς το μπάνιο. Η τελετή θα πραγματοποιηθεί σε μια Καθολική εκκλησία αρκετά κοντά στο νέο μας σπίτι έτσι θα ετοιμαστεί ο καθένας σπίτι του. 

Η Μια με την Τζέσικα με ακολουθούν στο μπάνιο και η Τζέσικα μου δίνει ένα αρκετά μεγάλο λευκό κουτί, το ανοίγω και το κλείνω επί τόπου <<Αποκλείεται>> λέω κοφτά <<Τουλάχιστον να απολαύσεις την πρώτη νύχτα του γάμου σου>> μου λέει και κλείνει το μάτι της. Ανοίγω ξανά το κουτί και βλέπω μέσα ένα σετ από λευκό στράπλες κορσέ και ασορτί ζαρτιέρες με στρίνγκ εσώρουχο. Σηκώνω το φρύδι μου και την κοιτάζω <<Μη κοιτάς εμένα ιδέα της κουμπάρας σου ήταν>> λέει η Μια και γελάω <<Έλα Ρόζα φόρεσε τα σε παρακαλώ τι φοβάσαι μήπως μείνεις έγκυος>> λέει η Τζέσικα και το γέλιο ξαφνικά μας κόβετε καθώς ο μόνος άντρα με τον οποίο ήθελα να περάσω την πρώτη νύχτα του γάμου μου είχε φύγει χθες για την Αγγλία.  <<Τέλος πάντων>> απαντάω και ξεκινάω να ντύνομαι. 

Μετά από λίγα λεπτά το κορίτσια βγαίνουν από το δωμάτιο και πάνε προς το σαλόνι <<Είναι έτοιμη>> ακούω την Μια να λέει στους γονείς μου και προχωράω προς το σαλόνι μέσα στο υπέροχο νυφικό μου <<Χριστέ μου Ρόζα είσαι μια κούκλα>> λέει η μητέρα μου και έρχεται προς το μέρος μου <<Ρόζα είσαι η πιο όμορφη νύφη που έχω δει>> συμπληρώνει ο πατέρας μου και με πλησιάζει <<Ελπίζω να λάμπεις όπως σήμερα>> μου λέει η μητέρα μου και χαμογελάω απαλά <<Λοιπόν τι λέτε πάμε σιγά - σιγά;>> ρωτάει ο πατέρας μου <<Ναι ο Άντονι με τους υπόλοιπους ήδη έχουν φύγει>> απαντάει η Τζέσικα <<Εμείς θα πάμε με το δικό μας αμάξι και θα σας περιμένουμε στην είσοδο της εκκλησίας>> ακούω την Μια να λέει και παίρνουν τις τσάντες τις για να κατέβουν στο λόμπι. <<Όποτε είσαι έτοιμη μπορούμε να φύγουμε>> μου λέει ο πατέρας μου γλυκά, αναστενάζω και κοιτάζω τον χώρο γύρω μου είχα ήδη μαζέψει όλα τα πράγματά μου σε κούτες οι οποίες θα μεταφερθούν αύριο στο νέο μας σπίτι στο οποίο θα μείνουμε μετά το ταξίδι μας στην Χαβάη. Κοιτάζω το σπίτι μου για μια τελευταία φορά σε αυτό μετακόμισα όταν ήρθα στην Ουάσιγκτον από το Σεντ Λούις όπου και είχα χωρίσει με τον Κρίστιαν και εδώ τον βρήκα ξανά. Σε αυτό το σπίτι κάναμε σεξ πρώτη φορά σε αυτό τον ερωτεύτηκα ξανά και τώρα θα πρέπει να ζήσω με όλες αυτές τις αναμνήσεις να στοιχειώνουν το μυαλό μου. 

Σκουπίζω ένα δάκρυ που κυλάει από τα μάτια μου και ελπίζω η mua να μου έχει βάλει αδιάβροχη μάσκαρα <<Είμαι έτοιμη>> λέω στον πατέρα μου και ανοίγει την πόρτα για να περάσω πρώτη με την μητέρα μου να ακολουθεί και να κρατάει την ουρά μου. Ευτυχώς τα Jimmy Choo πέδιλα που είχα διαλέξει σε λευκό χρώμα είναι αναπαυτικά και ελπίζω να παραμείνουν έτσι για όλη την υπόλοιπη ημέρα. Κατεβαίνουμε με το ασανσέρ στο λόμπι όπου μια μαύρη Mercedes μας περιμένει ο οδηγός ανοίγει την πίσω πόρτα και με βοηθάει να μπω μέσα το ίδιο και την μητέρα μου ενώ ο μπαμπάς μου κάθετε στην θέση του συνοδηγού. Η εκκλησία απέχει μισή ώρα από το σπίτι μου και ελπίζω να μην έχει κίνηση στους δρόμους. Ο οδηγός βάζει μπροστά και ξεκινάει για τον προορισμό μας και η καρδία μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά καθώς σε λίγες ώρες θα είμαι και επίσημα γυναίκα του Άντονι. <<Βαθιές ανάσες>> μου ψυθιρίζει η μαμά μου <<Και εγώ όταν παντρευόμουν είχα το ίδιο άγχος>> συμπληρώνει αλλά, νιώθω να πνίγομαι λες και δεν υπάρχει οξυγόνο μέσα στο αυτοκίνητο. Χριστέ μου τι πάω να κάνω. Θα παντρευτώ ένα άντρα που δεν αγαπάω ενώ περιμένω το παιδί άλλο και αυτός δεν έχει ιδέα για αυτό. Νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται και κλείνω το στόμα μου με το χέρι μου <<Είσαι καλά αγάπη μου;>> ρωτάει η μαμά μου και παίρνω βαθιές ανάσες. Έχει το δικαίωμα να το μάθει ακόμα και τώρα. <<Μπορούμε να σταματήσουμε για ένα λεπτό>> λέω και ο πατέρας μου με κοιτάζει ενώ κάνει νόημα στον οδηγώ να κάνει δεξιά στο δρόμο. <<Δώσε μου το κινητό μου>> η μαμά μου με κοιτάζει ερωτηματικά <<Ρόζα συμβαίνει κάτι;>> ρωτάει και καταπίνω <<Απλά θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα >> απαντάω και μου δίνει το κινητό μου. Ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και βγαίνω έξω στον παγωμένο αέρα του Φλεβάρη. 

Παίρνω μια ακόμη βαθιά ανάσα και με την καρδιά μου να χτυπάει ξέφρενα καλώ τον αριθμό μου. Έλα Κρίστιαν σήκωσε το έλα, έλα, έλα αγάπη μου. Τίποτα. Ξανά καλώ, πάλι τίποτα. Ξανά. Βγαίνει τηλεφωνητής. Ίσως είναι σε κάποια συνάντηση ή πολύ απλά δεν θέλει να με ακούσει και έχει απόλυτο δίκιο έχω έφταιγα για όλα. <<Ρόζα>> ο πατέρας μου βγαίνει από το αμάξι και με πλησιάζει <<Είσαι καλά;>> ρωτάει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου <<Δεν φαίνεσαι, τι φοβάσαι Ρόζα πως ο Άντονι δεν σε αγαπάει, σε αγαπάει και σε λατρεύει και εσένα και το παιδί σας>> τον κοιτάζω και αναστενάζω, κοιτάζω ξανά το κινητό μου αλλά, τίποτα ο Κρίστιαν δεν θα με έπαιρνε πίσω <<Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν αυτή την στιγμή μόνο το παρόν πρέπει να σε ενδιαφέρει και τίποτα άλλο όλοι κάνουμε λάθη αρκεί να έχουμε την δύναμη να παραδεχτούμε>> πρώτη φορά ο πατέρας μου μου μιλάει έτσι τόσο, τόσο γλυκά <<Ναι αλλά, ίσως κάποια να μην μπορούμε να τα διορθώσουμε>> απαντάω και χαμογελάει απαλά <<Όλα μπορούν να διορθωθούν αργά ή γρήγορα, ο χρόνος όλα τα διορθώνει>> και χαμογελάω <<Πάμε;>> συμπληρώνει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Μπαίνω ξανά στο αυτοκίνητο και συνεχίζουμε την πορεία μας. 

Όταν φτάνουμε έξω από την εκκλησία η Μια με την Τζέσικα μας περιμένουν <<Αργήσατε και είπα μπας και το μετάνιωσες>> λέει η Τζέσικα και την κοιτάζω άγρια καθώς μου φτιάχνει το νυφικό μου <<Αλλά, μπα που τέτοια τύχη>> συμπληρώνει και γελάω. Ο πατέρας μου στέκετε δίπλα μου και τον πιάνω αγκαζέ ενώ η μαμά μου προχωράει προς το εσωτερικό της εκκλησιάς η οποία πρέπει να είναι γεμάτα από κόσμο. Τα κορίτσια αφού μου δίνουν το μπουκέτο από λευκούς και μπλε κρίνους παίρνουν θέση μπροστά μου και προχωράμε προς τον μεγάλο διάδρομο ο οποίος καταλήγει στον Άντονι. Το γαμήλιο εμβατήριο ξεκινάει να παίζει και όλοι σηκώνεται για να δουν την είσοδο της νύφης μέσα στον χώρο όταν τα κορίτσια παίρνουν της θέσεις του μπορώ να δω καθαρά τον Άντονι να χαμογελάει μέσα στο μπλε κουστούμι του. Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου και χαμογελάω απαλά. Αυτό είναι Ρόζα λίγο ακόμα, όλα θα πάνε καλά. <<ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ>> μια δυνατή φωνή πίσω μου με κάνει να παγώσω το ίδιο και όλους μέσα στη αίθουσα. Δεν μπορεί να είναι αυτός. Αποκλείεται. 

Γυρίζω προς τα πίσω και βλέπω τον Κρίστιαν να στέκεται μπροστά μου φορώντας ένα λευκό πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Βλέπω την Έμιλυ και τον Έντουαρντ να κοιτάζουν σοκαρισμένοι τον γιό τους ο οποίος στέκετε στην μέση του διαδρόμου <<Νομίζεις πως θα σε άφηνα να παντρευτείς τον Άντονι Ρόζα σου είπα μωρό μου ανήκεις σε εμένα και μόνο. Ξέρω πως το παιδί είναι δικό μου και όχι του Άντονι ότι είσαι τριών μηνών και όχι τεσσάρων>>. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά και νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν. Κοιτάζω γύρω μου τα σοκαρισμένα βλέμματα όλων και τέλος τον πατέρα μου που στέκετε δίπλα μου και μου χαμογελάει <<Σου είπα αγάπη μου μόνο το παρόν σου πρέπει να σε νοιάζει και το παρόν σου στέκεται ακριβώς απέναντί σου τρέχα>> λέει και χαμογελάει. Ήξερε πως είναι δυνατόν να γνωρίζει ο πατέρας μου από ποιον, ποιος του το είπε. Ο Κρίστιαν απλώνει το χέρι του και καταπίνω γυρίζω προς το πίσω και βλέπω τον Άντονι να με κοιτάζει με την οργή να ξεχειλίζει από μέσα του <<Ρόζα μη τολμήσεις να φύγεις>> λέει άγρια αλλά, είναι ήδη αργά καθώς τρέχω προς το μέρος του μοναδικού άντρα που αγάπησα στην ζωή μου, και πετάω την ανθοδέσμη. <<Πάμε να φύγουμε μωρό μου>> λέει και με τραβάει προς τα έξω με το πλήθος να ξεφωνίζει. 

Βλέπω έξω από την εκκλησιά την Jaguar κατεβαίνουμε γοργά τα σκαλιά αλλά, με σταματάει και τυλίγει το χέρι του γύρω από το λαιμό μου ενώνοντας τα στόματά μας σε ένα παθιασμένο φιλί <<Στο είπα μωρό μου ανήκεις σε εμένα και μόνο>> λέει και συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε ενώ βλέπω τον πατέρα μου να έρχεται προς το μέρος μας γοργά <<Όλα εντάξει Γουίλ;>> ρωτάει ο Κρίστιαν τον πατέρα μου καθώς μπαίνω μέσα στο αμάξι και σηκώνω το φρύδι μου από πότε γνωρίζονται αυτοί οι δυο. Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ. <<Όλα όπως τα συμφωνήσαμε>> απαντάει ο πατέρας μου και ξαφνικά βλέπω τον Άντονι να κατεβαίνει προς το μέρος μας άγρια με τους γονείς του να προσπαθούν να το συγκρατήσουν <<Άντε δρόμο γρήγορα>> λέει ο μπαμπάς μου και ο Κρίστιαν βάζει μπροστά και φεύγει γρήγορα από την εκκλησία. Τον κοιτάζω ερωτηματικά, <<Εσύ δεν ήσουν στην Αγγλία, από που έχεις τέτοια σχέση με τον πατέρα μου, από πότε γνωρίζεις για το μωρό, ποιος στο είπε;>> τον ακούω να γελάει <<Μια μια η ερωτήσεις μωρό μου, έμαθα αρχικά για την εγκυμοσύνη σου από τον ιατρικό φάκελο που είχες ξεχάσει πάνω στο γραφείο σου>> σκατά θυμάμαι όταν είχε έρθει να πάρει την ετήσια αναφορά και είδα ότι είχα αφήσει εκεί τον φάκελο με τις εξετάσεις αλλά, δεν κατάλαβα τίποτα. <<Και πως δεν είπες τίποτα όλο αυτό τον καιρό;>> ρωτάω και τον βλέπω να με κοιτάζει άγρια <<Γιατί πίστευα ότι θα το έκανες εσύ Ρόζα και δεν μου άφησες άλλη επιλογή δεν υπήρχε περίπτωση να σε άφηνα να παντρευτείς τον Άντονι και μην νομίζεις πως σε έχω συγχωρέσει για όλο αυτό το διάστημα που δεν μου το είπες αλλά, έχουμε χρόνο να τα συζητήσουμε αυτά>> απαντάει <<Και με τον πατέρα μου;>> ρωτάω και τον βλέπω να γελάει ξανά <<Με είδε όταν είχα έρθει στο Σάρλοτσβιλ και έπειτα τις γιορτές στην Νέα Υόρκη είχε ακούσει την συζήτηση μας το πρωί και αφού είχα μαλώσει με την μαμά μου. Με είχε πιάσει εκείνο το βράδυ και μου ζήτησε να σε αφήσω ήσυχη καθώς πλέον ήσουν έγκυος με τον παιδί του αδελφού μου και δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και είχε δίκιο προσπάθησα να μείνω μακριά σου αλλά, όταν έμαθα ότι το παιδί ήταν δικό μου και του το είπα ταράχτηκε. Πιστεύαμε και οι δυο πως αργά ή γρήγορα θα το έλεγες αλλά, κάναμε λάθος, έτσι λοιπόν στον γάμο της Μια καταστρώσαμε το σχέδιο>> 

Τόση ώρα ακούω όλα λέει ο Κρίστιαν και δεν μπορώ να πιστέψω στα αυτιά μου είχε στήσει ολόκληρο σχέδιο μαζί με τον πατέρα μου και δεν είχα πάρει χαμπάρι αν είναι δυνατόν. Βλέπω τον Κρίστιαν να μπαίνει στην I-66 W και προσπαθώ να καταλάβω που πηγαίνουμε <<Και πως... θέλω να πω εσύ δεν ήσουν στην Αγγλία.... σε πήρα τηλέφωνο πριν φτάσουμε στην εκκλησιά>> ομολογώ σιγανά << Δεν πήγα στην Αγγλία Ρόζα και όσο για το τηλεφώνημα το ξέρω με ειδοποίησε ο πατέρας σου>> τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα <<Και απάντησες σε αυτόν και όχι σε εμένα>> του λέω άγρια <<Και τι θα άλλαζε Ρόζα ήδη είχα κανονίσει το σχέδιο μου τι θα άλλαζε ότι περίμενες να φύγω χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για να μάθω πως το παιδί που κουβαλάς είναι δικό μου και όχι του Άντονι. Λυπάμαι μωρό μου αλλά δεν θα στο έκανα εύκολο ξέρεις πόσο πόνο έχω νιώσει όλο αυτό το διάστημα ειδικά όταν άκουγα τον Άντονι να αποκαλεί το παιδί μου παιδί του και να ετοιμάζει τον γάμο σας>> τον κοιτάζω και βλέπω τον πόνο στα μάτια του <<Δεν το ήθελα απλά... φοβόμουν>> λέω σιγανά και με κοιτάζει ερωτηματικά <<Δεν ήθελα να πληγώσω τόσο κόσμο γύρω μου εάν το έλεγα θα τους στεναχωρούσα και δεν το ήθελα>> συμπληρώνω <<Και προτίμησες να πληγώσεις εμάς και να μεγάλωνε ένας άλλος το παιδί μου αυτό δεν το σκέφτηκες πως κάποια στιγμή μπορεί να μάθαινε την αλήθεια>> κλείνω το πρόσωπό μου με τα χέρια μου και αναστενάζω <<Θα έβρισκα κάποια στιγμή την κατάλληλη στιγμή για να το έλεγα>> απαντάω και γελάει ειρωνικά <<Δεν την βρήκες τόσο καιρό θα την έβρισκες παντρεμένη με έναν άντρα που δεν θα αγαπούσες και με ένα παιδί στην αγκαλιά σου>> τα λόγια του όσο και να με πλήγωναν ήταν αλήθεια είχε δίκιο είχα φερθεί με εγωιστικό και άσχημο τρόπο. <<Και τώρα που το είπες έτσι δεν τους πλήγωσες Κρίστιαν ο Άντονι θα είναι έξω φρενών και θα έχει δίκιο όπως και οι γονείς σου πως θα μπορούσαμε να τους αντικρύσουμε μετά από αυτό;>> ρωτάω και τον βλέπω να αναστενάζει. 

Πιάνει απαλά το χέρι μου και το σφίγγει <<Θα βρούμε την λύση μαζί Ρόζα ούτε μόνος μου είτε μόνη σου αλλά, προς το παρών έχω ένα σχέδιο να ολοκληρώσω>> λέει και τον κοιτάζω <<Νόμιζα πως το σχέδιο ήταν αυτό να με κλέψεις>> απαντάω και χαμογελάει <<Αυτό μωρό μου είναι το ένα μέρος>> βλέπω να φτάνουμε στο αεροδρόμιο Ντάλες και προσπαθώ να καταλάβω τι έχει στο μυαλό του. Σταματάει και βλέπω το ιδιωτικό τους τζετ <<Δεν καταλαβαίνω που πάμε;>> τον ρωτάει ενώ τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου και μου ανοίγει την πόρτα, μου δίνει το χέρι του και βγαίνω από το αμάξι. Προχωράμε προς το τζετ και βλέπω τον Τζος και τον Τζέρεμι να μας περιμένουν όπως πάντα <<Όπως είπες μωρό μου το σχέδιο ήταν να σε κλέψω και αυτό κάνω>> με μια κίνηση με σηκώνει την αγκαλιά του και τσιρίζω από έκπληξη ενώ με ανεβάζει προς το εσωτερικό του αεροπλάνου και με αφήνει σε μια θέση. 

Κάθετε απέναντί μου και η αεροσυνοδός μας φέρνει δυο ποτήρια σαμπάνια, <<Λόγο της ημέρας θα σε αφήσω να πιεις ένα ποτήρι>> λέει και τσουγκρίζει το ποτήρι του με το δικό μου <<Μπορώ να μάθω που πάμε;>> ρωτάω και χαμογελάει <<Ας πούμε ότι θα πραγματοποιήσεις το γαμήλιο ταξίδι σου>> τον κοιτάζω ερωτηματικά <Στην Χαβάη;>> ρωτάω και πίνω λίγο από την σαμπάνια <<Α όχι μωρό μου εκεί θα σε πήγαινε ο αδελφός μου εγώ θα σε πάω στην Βενετία>> πνίγομαι με το ποτό και τον κοιτάζω με ανοιχτό στόμα <<Στην Ιταλία;>> ρωτάω και γελάει <<Ναι εκτός και αν υπάρχει και αλλού και δεν το ξέρω>> απαντάει και πίνει από το ποτήρι του. Ποτέ δεν είχα φύγει από την Αμερική μέχρι τώρα και ξαφνικά θα άλλαζα ήπειρο και θα επισκεπτόμουν ένα από τα πιο μαγικά μέρη στον κόσμο με τον Κρίστιαν δίπλα μου. <<Ναι αλλά, δεν έχω πάρει κανένα ρούχο μαζί μου>> λέω έντρομη <<Μην ανησυχείς μωρό μου το φρόντισα εγώ>> χαμογελάω ενώ ακούω τον Τζος να μιλάει από τα μεγάφωνα ώστε να δέσουμε τις ζώνες μας καθώς ετοιμαζόμαστε για απογείωση. Η πτήση μας λέει πως θα κρατήσει δέκα ώρες και πως ίσως υπάρξουν μερικές αναταράξεις λόγο του καιρού. Κοιτάζω τον Κρίστιαν και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτό που ζω είναι πραγματικό, πριν λίγες ώρες ετοιμαζόμουν να παντρευτώ τον Άντονι και τώρα είμαι εδώ μαζί του μέσα στο ιδιωτικό του τζετ να πετάμε προς την Βενετιά. Τι άλλο να ζητούσα από την ζωή μου.