Κρατάω στα χέρια μου τα αποτελέσματα των εξετάσεων και τα κοιτάζω για πολλοστή φορά, η Έλενα μου είπε πως όλα είναι τέλεια. ΤΙ ΕΙΡΩΝΕΙΑ. Μόνο τέλεια δεν είναι τα πράγματα γύρω μου, κοιτάζω το υπερηχογράφημα και αναστενάζω δεν έχω τίποτα ακόμα σε κανέναν, δεν έβρισκα τον τρόπο να το κάνω αλλά, όπως μου είπαν και τα κορίτσια έπρεπε να το κάνω ο Κρίστιαν έπρεπε να μάθει ότι είμαι έγκυος, ότι περιμένω το παιδί του, δεν μπορώ να του το κρύβω άλλο. Είχαν δίκιο σε όλα όσα μου είπαν, όταν τους έδειξα τον υπέροχο συγκινήθηκαν αλλά, όχι για πολύ καθώς άρχισαν να μαλώνουν για το πια θα γίνει η νονά. Χαμογελάω καθώς θυμάμαι την υπέροχη βραδιά που είχαμε περάσει όλες παρέα τρώγοντας πίτσα και πίνοντας κρασί - αυτές δηλαδή γιατί η Μια μου άρπαξε το ποτήρι από τα χέρια πριν καν προλάβω να πιώ έστω και μια γουλιά και το αντικατέστησε από νερό. Ένα χτύπημα στην πόρτα του γραφείου μου με κάνει να πεταχτώ, μαζεύω τις εξετάσεις και ότι είχα πάνω στο γραφείο μου και τις βάζω κάτι από κάτω έγραφα ώστε να μην φαίνονται  <<Περάστε>> ο  Άντονι ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα <<Καλημέρα μωρό μου;>> τον βλέπω να πλησιάζει και να κάθετε σε μια από τις καρέκλες απέναντι μου <<Έτοιμη για την Νέα Υόρκη;>> ρωτάει χαμογελαστά. ΌΧΙ. Η εταιρία μας θα μείνει κλειστή για δώδεκα μέρες τις δέκα από τις οποίες θα της περάσω μαζί με όλους στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ όπως την αποκαλούν οι κάτοικοι της. Ο Άντονι με είχε ενημερώσει πως έχουν ένα πολύ μεγάλο σπίτι εκεί, το οποίο μας χωράει όλους, <<Ναι ανυπομονώ να πάμε>> απαντάω και τοποθετώ ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη μου. <<Υπέροχα αύριο το πρωί να είσαι έτοιμη θα περάσω να σε πάρω κατά τις επτά για να φτάσουμε νωρίς>> αναστενάζω. ΤΕΛΕΙΑ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ.<<Θα είμαι έτοιμη μην ανησυχείς>> του λέω όσο πιο χαλαρά μπορώ. Θα πάμε με το ιδιωτικό τους τζετ - με το ίδιο που πήγαμε στο Άσπεν. Οι γονείς μου θα έρθουν νωρίς το πρωί οδικός και θα συναντηθούμε όλοι μας στο Αεροδρόμιο Ρόναλντ Ρίγκαν και να περάσουμε τις γιορτές παρέα.  

Πίνω λίγο από το παγωμένο πλέον τσάι μου και κοιτάζω τον άντρα που κάθετε απέναντι μου <<Ξέρεις υπάρχει και κάτι ακόμα για το οποίο θέλω να σου μιλήσω>> τον κοιτάζω ερωτηματικά και ευελπιστώ να μην ακούσω κάτι που να με κάνει να εκνευριστώ. <<Πρόκειται για τον Κρίστιαν>> σταματάω να αναπνέω και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει τρελά <<Τι πράγμα;>> τον ρωτάω με κομμένη ανάσα <<Όχι εγώ... η μαμά μου δηλαδή το σκέφτηκε...>> τι σκατά θέλει να πει και το πάει πλαγίως πες το επιτέλους να πάρει η ευχή <<Θέλει να του κάνουμε πάρτι έκπληξη>> λέει απότομα. ΣΚΑΤΑ. Τα γενέθλια του Κρίστιαν τα είχα ξεχάσει τελείως είχε γενέθλια στις είκοσι έξι. ΣΚΑΤΑ. Τον κοιτάζω και αρχίζω να αναπνέω ξανά <<Ξέρεις έχει γενέθλια στις είκοσι έξι του μήνα>> σώπα τι μου λες. <<Ναι α δεν το ήξερα>> απαντάω τάχα αδιάφορα <<Ωραία>> συμπληρώνω. <<Και μίας και θα ήμαστε όλοι μαζί σκέφτηκε να του οργανώσουμε ένα πάρτι τι λες;>> ρωτάει κάπως σφιγμένα <<Δεν έχω πρόβλημα>> τέλεια τώρα πρέπει να σκέφτω τι δώρο να του κάνω. Μια ιδέα περνάει από το μυαλό μου για ένα δώρο που δεν θα το ξεχάσει ποτέ, χαμογελάω απαλά και γυρίζω ξανά το βλέμμα μου προς τον Άντονι <<Τέλεια θα της το πω να ξεκινήσει την οργάνωση, εγώ έχω να τελειώσω ακόμα κάποια έγραφα πριν φύγω θα τα πούμε αύριο μωρό μου >> τον βλέπω να χαμογελάει απαλά και σηκώνεται από την θέση σου για να βγει από το γραφείο. Ο Κρίστιαν έχει γενέθλια και θα τα περνούσαμε μαζί  ή στο περίπου όπως τότε...

<<Έλα Κρίστιαν σε παρακαλώ θέλω να πιώ καφέ>> τον τραβάω κυριολεκτικά από το χέρι και τον σέρνω προς το καφέ όπου ο Στέφαν μαζί με τα κορίτσια και την βοήθειά μου είχαν ετοιμάσει το πάρτι έκπληξη για τα γενέθλια του. Τον ακούω να αναστενάζει αλλά, με ακολουθεί αύριο θα πήγαινα στους γονείς μου για να περάσουμε τις υπόλοιπες γιορτές και δεν θα τον έβλεπα για τις επόμενες έξι μέρες. Ήδη μετανιώνω που δεν δέχτηκα να πάω μαζί του στην Ουάσιγκτον αλλά, δεν ένιωθα έτοιμη ακόμα να γνωρίσω την οικογένεια του και αυτό θα σήμαινε πως η σχέση μας περνάει σε άλλο επίπεδο. Διώχνω τις σκέψεις από το μυαλό μου καθώς ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα με τον Κρίστιαν από πίσω μου και σταματάω απότομα καθώς το καφέ είναι διακοσμημένο με μπαλόνια ενώ πάνω σε ένα τραπέζι βρίσκετε μια διώροφη μπλακ φόρεστ τούρτα. Η αγαπημένη του γεύση. Ο Κρίστιαν πέφτει πάνω μου και σηκώνει το κεφάλι από το κινητό του ξαφνιασμένος. Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα από την έκπληξη και ξεκινάμε να του τραγουδάμε όλοι μαζί το γνωστό τραγούδι. 

Σηκώνει το φρύδι του και με κοιτάζει αλλά, διακρίνω ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών του <<Κάνε μια ευχή και σβήστα>> του λέω, σκύβει προς το αυτί μου. <<Η ευχή μου ήδη έχει πραγματοποιηθεί και είσαι εσύ Ρόζα>> μου κόβετε η ανάσα καθώς τον ακούω να μου ψιψιρίζει. Απλώνεται και σβήνει τα δυο κεράκια με τον αριθμό είκοσι έξι, και ακολουθεί πανδαιμόνιο χειροκροτημάτων, γυρίζει προς το μέρος μου και με αγκαλιάζει σφιχτά. <<Ευχαριστώ για το πάρτι έκπληξη ποτέ κανένας δεν μου έχει κάνει>> λέει και ακούω  μια υποψία λύπης στην φωνή του <<Είναι το καλύτερο δώρο γενεθλίων>> συμπληρώνει και χαμογελάω και που κα ήξερες μωρό μου τι σε περιμένει ακόμα. Χθες όταν είχαμε βγει για ψώνια είχα αποφασίσει να του κάνω ένα πιο προσωπικό δώρο και είχα αγοράσει ένα σετ κόκκινα εσώρουχα με ένα τεράστιο φιόγκο στην μέση της κοιλιά μου, είμαι σίγουρη πως θα ξετρελαθεί. Η Μία με βοηθάει να κόψουμε την τούρτα σε κομμάτια και να την τοποθετήσουμε σε πιατάκια, δίνω το ένα στον Κρίστιαν, δοκιμάζει ένα μικρό κομμάτι και χαμογελάει πλατιά <<Η αγαπημένη σου γεύση>> του λέω και ξεκινάω να τρώω και εγώ. <<Κάνεις λάθος μωρό μου δεν είναι η αγαπημένη γεύση>> γυρίζω το κεφάλι μου απότομα προς το μέρος του ξαφνιασμένη καθώς μου το είχε πει ο ίδιος πως του άρεσε η μπλάκ φόρεστ. <<Εσύ είσαι πλέον η αγαπημένη μου γεύση>> λέει και γελάει καθώς κοιτάζει το σοκαρισμένο βλέμμα μου. <<Αλλά θα βολευτώ με αυτήν προς το παρόν>> συνεχίζει να με πειράζει και κοκκινίζω ελαφρά. Ακόμα δεν το πιστεύω πως κλείσαμε τρις μήνες μαζί, μου φαίνεται τόσο απίστευτο πως αυτός ο άντρας που στέκετε δίπλα μου είναι δικός μου. 

Ανοιγοκλείνω τα μάτια και διώχνω τις σκέψεις από το παρελθόν που κατακλύζουν το μυαλό μου κοιτάω έξω από τις τζαμαρίες τον σκοτεινό πλέον ουρανό της Ουάσιγκτον οι μετεωρολόγοι είπαν πως μπορεί ακόμα και να χιονίσει τις ημέρες των γιορτών, και να κάνουμε λευκά Χριστούγεννα. Ρίχνω μια τελευταία ματιά πάνω στην ετήσια αναφορά που την τελείωσα το πρωί και σηκώνομαι όρθια, ήρθε η ώρα να πάω σπίτι μου. Όταν βρεθώ ξανά σε αυτό το γραφείο την νέα χρονιά δεν έχω ιδέα πως θα είναι τα πράγματα αλλά, για ένα πράγμα είμαι σίγουρη πως αυτή η νέα χρονιά θα μου φέρει το καλύτερο δώρο. Πιάνω το παλτό μου, το φοράω και έπειτα την τσάντα μου και βγαίνω από το γραφείο μου. <<Καλές γιορτές Μελίσσα>> λέω στην βοηθό μου <<Σε ευχαριστώ πολύ Ρόζα επίσης>> χαμογελάει απαλά, προχωράω προς το ασανσέρ <<Ρόζα φεύγεις καλά να περάσεις στις γιορτές, τα λέμε την νέα χρονιά>> μου λέει η Ζιζέλ με χαρούμενη φωνή <<Σε ευχαριστώ πολύ και εσύ εύχομαι να περάσεις υπέροχα>> απαντάω καθώς μπαίνω στο ασανσέρ για να κατέβω προς το γκαράζ. Τα περισσότερα πράγματα τα είχα ετοιμάσει ήδη για το ταξίδι μας, το μόνο που θέλω τώρα είναι ένα ζεστό μπάνιο και να χωθώ κάτω από το πάπλωμά μου.