Κοιτάζω τον ανοιχτό υπολογιστή μπροστά μου αλλά, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στην δουλειά μου, από χθες που γύρισα στην Ουάσιγκτον το μυαλό μου είναι συνέχεια κολλημένο σε ένα πράγμα. Σε ένα συγκεκριμένο πραγματάκι που ζει μέσα στην κοιλιά μου, αναστενάζω και κοιτάζω την ώρα πέντε και δέκα, ευτυχώς είχα τελειώσει την οικονομική αναφορά της προηγούμενης εβδομάδας και την έστειλα με την Μελίσσα στον Κρίστιαν δεν ήθελα να στον συναντήσω ειδικά έπειτα από την τελευταία μας συζήτηση στο πατρικό μου σπίτι. Ένα χτύπημα στην πόρτα με κάνει να σηκώσω το κεφάλι μου <<Παρακαλώ>> απαντάω κοφτά και βλέπω τον Άντονι να μπαίνει μέσα <<Τι κάνεις μωρό μου;>> λέει καθώς πλησιάζει προς το μέρος μου και σκύβει για να μου δώσει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. <<Καλά>> η απάντηση μου είναι κοφτή αλλά, το τελευταίο πράγμα που ήθελα τώρα είναι τον Άντονι να μου κάνει ερωτήσεις στις οποίες θα αναγκαστώ να πω ψέματα. <<Πως πέρασες με τους γονείς σου;>> ρωτάει και ακουμπάει απαλά πάνω στο γραφείο με την πλάτη του ενώ στρέφει τα μάτια του προς το μέρος μου. <<Μια χαρά ήταν πολύ ωραία είχα καιρό να τους δω και μου έλειψαν>> απαντάω και είναι η μοναδική πρόταση που δεν περιέχει ούτε ένα μικρό ψέμα. <<Χαίρομαι>> τον βλέπω να καταπίνει και με κοιτάζει πιο έντονα <<Τους μίλησες για εμάς;>> παίρνω μια βαθιά ανάσα και φοράω στα χείλη μου ένα ψεύτικο χαμόγελο <<Ναι, χάρηκαν πολύ και θέλουν να σε γνωρίσουν>> όντως οι γονείς μου είχαν χαρεί με την ανακοίνωση μου αλλά, εγώ καθόλου ήλπιζα μπας και είχαν αντίρρηση και τελικά δεν γινόταν αυτός ο γάμος αλλά, μπα που τέτοια τύχη, ήθελαν το καλό μου και να είμαι ευτυχισμένη και αφού εγώ τους έλεγα τόσο καλά ψέματα για το πόσο χαίρομαι που είμαι μαζί με τον Άντονι και για την απόφασή μας να παντρευτούμε αυτοί δεν υπήρχε περίπτωση να φέρουν καμία απολύτως αντίρρηση.

Χαμογελάει πλατιά και με κοιτάζει <<Υπέροχα τότε δεν θα έχεις πρόβλημα που μας έκλεισα να περάσουμε όλοι μαζί τις διακοπές των Χριστουγέννων, φυσικά και οι γονείς σου μαζί μας, στην υπέροχη, μαγευτική Νέα Υόρκη>> τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα από το σοκ και είμαι έτοιμη να καταρρεύσω. <<Ρόζα είσαι καλά; ξέρω πως δεν το περίμενες, το κανόνισα με τους γονείς μου αυτές τις μέρες και ήθελα να σου κάνω έκπληξη εάν δεν θες δεν υπάρχει πρόβλημα το ακυρώνουμε>>. Και μου έκανες έκπληξη. Καταπίνω και τον κοιτάζω <<Ό ό-χι δεν έχω πρόβλημα απλά μου ήρθε λίγο ξαφνικό αυτό είναι μόνο>> λέω με τρεμάμενη φωνή. <<Τέλεια>> σηκώνετε έρχεται πίσω μου και με αγκαλιάζει σφιχτά <<Ανυπομονώ να περάσουμε όλοι μαζί τις διακοπές στην πιο τέλεια πόλη του κόσμου, θα δεις να σου μείνουν αξέχαστες αυτές οι διακοπές μωρό μου>> αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Χαμογελάω ελάχιστα <<Ναι θα είναι πολύ ωραία>> απαντάω και νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται <<Θα μιλήσεις στους γονείς σου;>> ρωτάει μετά από λίγο <<Φυσικά όλα είναι πληρωμένα>> συμπληρώνει <<Ναι θα τους πάρω το απόγευμα να τους το πω>> απαντάω σιγανά.  

Περιμένω υπομονετικά στο σαλόνι της γυναικολόγου μου μέχρι να με φωνάξει η γραμματέας της <<Δεσποινίς Άντερσον>> ακούω το όνομα μου και κοιτάζω προς την ψιλή ξανθιά γυναίκα που βρίσκετε πίσω από το μεγάλο γυάλινο γραφείο της υποδοχής. <<Μπορείτε να περάσετε>> συμπληρώνει και σηκώνομαι με τα πόδια μου να τρέμουν σε κάθε βήμα μου και πηγαίνω προς το γραφείο της. <<Καλησπέρα Ρόζα πέρασε, κάτσε>> μου λέει η Έλενα, η οποία αν και κοντεύει τα σαράντα μοιάζει με τριαντάρα με ξανθιά μαλλιά και καστανά μάτια. Κάθομαι σε μια από τις δυο μαύρες δερμάτινες καρέκλες δίπλα από το γραφείο της <<Λοιπόν αρχικά πες μου πότε έκανες το τεστ και βγήκε θετικό;>> ρωτάει με την απαλή φωνή της. <<Την Παρασκευή>> απαντάω και την βλέπω να σημειώνει στον υπολογιστή της <<Και τώρα πες μου τι συμπτώματα έχεις μέχρι τώρα>> παίρνω μια βαθιά ανάσα και της λέω για τις ζαλάδες και τους εμετούς που είχα κάνει καθώς και για τις ημέρες που έχω καθυστέρηση. 

Έχω ξαπλώσει στο ειδικό κρεβάτι και η Έλενα στέκετε από πάνω μου ενώ τοποθέτησε λίγο ζελέ στην κοιλιά μου για να κάνει τον πρώτο υπέρηχο. Χριστέ μου νοιώθω πως θα σπάσει η καρδιά μου <<Εδώ>> λέει και δείχνει στην οθόνη μια μικρή κουκιδίτσα <<Αυτό είναι το μωράκι σου, μικρό προς το παρόν αλλά, σιγά - σιγά με τους μήνες θα μεγαλώνει>>. Ένιωσα τα δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια μου βλέποντας αυτό το μικρό πλασματάκι μέσα μου, το μικρό θαυματάκι μου. <<Είσαι δυο μηνών Ρόζα, θα σου γράψω κάποιες εξετάσεις που πρέπει να κάνεις αλλά, μην ανησυχείς όλα φαίνονται μια χαρά. Φυσικά δεν θα πρέπει αν κουράζεσαι, να τρως σωστά και να προσέχεις εάν θες την επόμενη φορά μπορείς να φέρεις και τον πατέρα καλό είναι να ακούει και αυτός τα όσα λέμε>> την κοιτάζω και καταπίνω <<Ναι θα του το πω>>. Χριστέ μου τι θα κάνω πως έμπλεξα έτσι τα πράγματα. 

Μετά από μια ώρα μπαίνω στο διαμέρισμά μου, δεν είχα προλάβει να αδειάσω την βαλίτσα χθες που γύρισα και πρέπει να το κάνω άμεσα αλλά, πρώτα πηγαίνω στην κουζίνα και φτιάχνω μια μακαρονάδα για να φάω καθώς είμαι νηστική από το μεσημέρι και όπως είπε και η Έλενα θα πρέπει να προσέχω και να τρώω καλά. Αφού τελειώνω το φαγητό μου ταχτοποιώ τα ρούχα μου στην ντουλάπα και μπαίνω για ένα ντουζ, αύριο θα πρέπει να πάω να κάνω τις εξετάσεις που μου έγραψε και να την ενημερώσω για τα αποτελέσματα και πρέπει να δω τι σκατά θα κάνω, τι θα πω στον Άντονι και στον Κρίστιαν και μέσα σε όλα αυτά είναι και το ταξίδι μας για τις γιορτές στην Νέα Υόρκη. 

Στεγνώνω τα μαλλιά μου και φοράω τις χοντρές πιτζάμες μου, δεν έχω σκοπό να βγω από το σπίτι και έχω ανάγκη για ξεκούραση, πιάνω το κινητό μου και καλώ την μητέρα μου <<Ρόζα>> απαντάει στο δεύτερο χτύπημα <<Καλησπέρα μαμά>> της λέω γλυκά και κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ μου <<Όλα καλά αγάπη μου πως ήταν το ταξίδι σου;>> με ρωτάει και χαμογελάω απαλά <<Μια χαρά ήταν μαμά πήρα γιατί ήθελα να σου πω κάτι>> της λέω σιγανά <<Τι έγινε αγάπη μου συνέβη κάτι;>> αναστενάζω καθώς την ακούω να μιλάει <<Όχι τίποτα κακό απλώς ο Άντονι μου ζήτησε να περάσουμε τις διακοπές των Χριστουγέννων όλοι μαζί στην Νέα Υόρκη και θέλει να έρθετε και εσείς>> της λέω με μια ανάσα. Παραμένει για λίγα δευτερόλεπτα σιωπηλή και σκέφτομαι πως ίσως να αρνηθεί - καλύτερα. <<Θα χαρούμε πολύ να έρθουμε αγάπη μου. Σκατά. <<Τέλεια θα του το πω>> απαντάω όσο πιο ήρεμα μπορώ <<Θα τα πούμε μανά καληνύχτα>> συμπληρώνω και κλείνω το κινητό μου. Εάν οι γονείς μου γνωρίσουν τον Άντονι και τους γονείς του τα πράγματα θα μπερδευτούν ακόμα περισσότερο και μετά πως θα μπορέσω να τους πω εγώ πως περιμένω το παιδί του Κρίστιαν. Ακουμπάω το χέρι στην κοιλιά μου και την χαϊδεύω απαλά <<Και τώρα τι κάνουμε μικρό μου πλασματάκι έτσι και ανακαλύψει για εσένα ο πατέρας σου θα γίνει χαμός, αν και ένα δίκιο το έχει>> χαμογελάω και σηκώνομαι από τον καναπέ για να πάω στο κρεβάτι μου και να ξαπλώσω λόγο της εγκυμοσύνης κουράζομαι πολύ εύκολα και θέλω να κοιμάμαι περισσότερο από το συνηθισμένο. 

                   -------------------------------------------------------------------------------------

Ένα από τα πράγματα που σιχαίνομαι είναι οι βελόνες και μια είναι ακριβώς από πάνω έτοιμη να μπει μέσα στο χέρι μου. <<Χαλαρώστε δεσποινίς μου δεν είναι τίποτα>> λέει η νοσοκόμα, εύκολα το λες δύσκολα το κάνεις. Παίρνω βαθιά ανάσα καθώς την νοιώθω να με τρυπάει, <<Αυτό ήταν σε μια ώρα θα είναι έτοιμα τα αποτελέσματα>> λέει και βγαίνει από το δωμάτιο και με αφήνει να ντυθώ. Είχα ζητήσει από την Μελίσσα να ενημερώσει πως θα αργούσα για μια - δυο ώρες να πάω στην εταιρία καθώς είχα κάποια δουλειά σίγουρα ο Άντονι θα με ρωτούσε μετά που ήμουν και κάτι έπρεπε να βρω να πω. Φοράω το παλτό μου και βγαίνω από το δωμάτιο όταν πέφτω πάνω σε κάποιον. <<Συγνώμη με συγχωρείτε>> λέω καθώς σηκώνω τα μάτια μου και κοιτάζω τον άνθρωπο πάνω στο οποίο έχω πέσει και κοκαλώνω. ΣΚΑΤΑ. Η Τζέσικα με κοιτάζει έκπληκτη <<Ρόζα τι κάνεις εδώ;>> ρωτάει και με κοιτάζει εξεταστικά <<Είσαι καλά συνέβη κάτι;>> ρωτάει ανήσυχη <<Όχι... δηλαδή ναι... κάτι έγινε...>> λέω με τρεμάμενη φωνή. <<Τι Ρόζα>> ρωτάει έντρομη <<Μην ανησυχείς δεν είναι κακό>> λέω και καταπίνω. Το νοσοκομείο τους είναι ένα από τα καλύτερα της περιοχής και αναγκαστικά ήρθα εδώ αλλά, δεν περίμενα να πέσω πάνω της. <<Θα μου πεις ή θα με σκάσει;>> ρωτάει πιο άγρια αυτή την φορά και χαμογελάω ελάχιστα ενώ παίρνω μια ανάσα <<Ανακάλυψα πως είμαι... έγκυος>> λέω σιγανά. Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα από το σοκ και με κοιτάζει σαστισμένη <<Τι πράγμα>> έχει μείνει κάγκελο χωρίς να μπορεί να μιλήσει <<Από τον...>> σταματάει την πρόταση της και καταπίνει <<Κρίστιαν>> συμπληρώνει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και πριν προλάβει να αντιδράσει την αγκαλιάζω σφιχτά. <<Χριστέ μου Ρόζα>> λέω και με σφίγγει <<Δεν ξέρω τι να πω>> λέει σιγανά <<Είμαι σε αδιέξοδο Τζέσικα τι θα κάνω, πως θα το πω, τι θα πω στον Άντονι;>> λέω και αναστενάζω <<Αρχικά ηρέμησε δεν δουλεύεις σήμερα;>> με ρωτάει <<Θα πάω μόλις πάρω τις απαντήσεις μου είπαν πως θα είναι έτοιμες σε μια ώρα>> της απαντάω <<Ωραία κοίτα τι θα κάνουμε πήγαινε στην δουλειά προσπάθησε να χαλαρώσεις και να μείνεις ήρεμη και το βράδυ θα έρθουμε με την Μια σπίτι σου να κάτσουμε και να τα συζητήσουμε όλα με ηρεμία εντάξει>> λέει και απομακρύνομαι από την αγκαλιά της. <<Ναι>> λέω σιγανά <<Τέλεια εγώ πρέπει να φύγω γιατί έχω ένα περιστατικό και πρέπει να δω τον ασθενή αλλά όπως είπαμε ήρεμα>> μου λέει και φεύγει από κοντά μου προχωρώντας στον μεγάλο διάδρομο του νοσοκομείο. Ελπίζω οι φίλες μου να με βοηθήσουν να βρω μια λύση σε όλο αυτό το χάος που έχει δημιουργηθεί γύρω μου. Κάθομαι στο σαλόνι και περιμένω υπομονετικά για να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου και έπειτα να πάω στην εταιρία.