Μπροστά μου βλέπω ένα γιορτινό τραπέζι με γαλοπούλα γεμιστή γαλοπούλα, πίτες, βελουτέ κολοκυθόσουπα και πολλά ακόμα. Ο πατέρας μου γεμίζει τα ποτήρια μας με λευκό κρασί και το σηκώνει για να κάνει πρόποση <<Καλώς όρισες Ρόζα>> λέει και χαμογελάω απαλά καθώς τσουγκρίζουμε και πίνω λίγο από το κρασί μου. <<Λοιπόν μη τα κοιτάτε έκανα τόσο κόπο>> τα λόγια της μητέρας μου μας κάνουν να γελάσουμε και πιάνουμε τα πιρούνια μας με τον μπαμπά μου ξεκινώντας να τρώμε. Μετά από είκοσι λεπτά αφήνω κάτω το πιρούνι μου λίγο ακόμα και νομίζω πως θα καταλήξω να βγάλω ότι έχω φάει μέχρι τώρα <<Μαμά ειλικρινά δεν αντέχω άλλο>> λέω πριν προλάβει να μιλήσει συνοφρυώνεται αλλά, εν τέλη πίνει λίγο από το ποτήρι της χωρίς να μιλήσει. <<Πως πάνε οι ετοιμασίες της Μια για τον γάμο;>> με ρωτάει μετά από λίγο και χαμογελάω ενώ ξεκινάω να της λέω με λεπτομέρειες τα όσα έχουν κάνει μέχρι στιγμής. Τους είχα πει πως θα είμαι η κουμπάρα τους και μάλιστα η Μια ήθελε να έρθουν και στο γάμο της  <<Τι λέτε θα έρθετε στο γάμο της φίλης μου;>> τους ρωτάω πίνοντας μερικές γουλιές από το υπέροχο κρασί. <<Θα προσπαθήσουμε γλυκιά μου αλλά, είναι λίγο μακριά για εμάς όμως, ίσως τελικά να τα καταφέρουμε>> μου απαντάει η μητέρα μου με γλυκιά φωνή <<Ότι θέλετε μαμά η πρόσκληση ισχύει πάντα και η Μια θα χαρεί πολύ να σας δει ξανά>> της απαντάω. Πολλές φορές όταν σπουδάζαμε με τα κορίτσια έρχονταν για μια ή δυο εβδομάδες το καλοκαίρι και περνούσαμε υπέροχα όλες παρέα.  

Καθόμαστε όλοι μαζί γύρω από το τζάκι στο σαλόνι και συζητάμε διάφορα θέματα ευτυχώς κανένα από αυτό δεν είναι σχετικά με εμένα και τον Άντονι ή για τον γάμο μας. Η ώρα είναι σχεδόν εννέα και νιώθω για ακόμα μια φορά κουρασμένη αλλά, πριν κοιμηθώ πρέπει να κάνω κάτι, κάτι που ελπίζω να μην φέρει τα πάνω κάτω στην ήδη ταραγμένη ζωή μου. <<Εγώ λέω να πάω να κάνω ένα ντουζ και να ξαπλώσω νωρίς για να απολαύσουμε την αυριανή ημέρα ξεκούραστα>> λέω στους γονείς μου καθώς σηκώνομαι από την πολυθρόνα που κάθομαι εδώ και ώρα. <<Φυσικά αγάπη μου να πας άλλωστε για να χαλαρώσεις ήρθες>> λέει ο πατέρας μου και τον βλέπω να ανακατεύει τα ξύλα μέσα στο τζάκι και η φωτιά να δυναμώνει. Ανεβαίνω τις σκάλες και μπαίνω στο δωμάτιο μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγάζω από την τσάντα μου το κουτί με τα τεστ που είχα πάρει προηγουμένως από το μαγαζί. Η τώρα ή ποτέ σκέφτομαι. Κάν' το Ρόζα έτσι κι αλλιώς είμαι κατά ενενήντα εννέα της εκατό σίγουρη πως θα είναι αρνητικό. 

Μπαίνω μέσα στο μπάνιο και αφού διαβάσω τις οδηγίες τις ακολουθώ πιστά και ουρώ περιμένοντας τα αποτελέσματα. Χριστέ μου, η καρδία μου κοντεύει να σπάσει. Κλείνω τα μάτια μου περιμένοντας αυτά τα δυο λεπτά, ακούω κάθε χτύπο της, τικ - τακ, τικ - τακ. Νιώθω τα χέρια μου να ιδρώνουν και παίρνω βαθιά ανάσα. Έλα Ρόζα μπορείς να το κάνεις άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα. Καταπίνω και ανοίγω σιγά - σιγά, αλλά, τα κλείνω επιτόπου. Σκατά. Αποκλείεται. Δεν είδα καλά. ΞΑΝΑ ΚΟΙΤΑ. Φωνάζει η μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι μου. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω το σχήμα σταυρού που έχει σχηματιστεί στο τεστ. Νιώθω ότι αρχίζω να παθαίνω κρίση πανικού. <<Ψυχραιμία Ρόζα>> λέω στον εαυτό μου. Πιάνω το κουτί και το δεύτερο τεστ που υπάρχει μέσα και ακολουθώ ξανά την ίδια διαδικασία. Ίσως το πρώτο να είχε κάνει λάθος. Συμβαίνουν και λάθη ή όχι... Κλείνω ξανά τα μάτια μου. Τικ - τακ, τικ - τακ, τικ - τακ. Το πιάνω στα χέρια μου και κοιτάζω. ΣΚΑΤΑ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΕΤΙΚΟ. Παίρνω βαθιές ανάσες και κάθομαι στην λεκάνη πως έγινε αυτό αφού πάντα πρόσεχα, έπαιρνα αντισυλληπτικά συνέχεια καθώς δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο, και ο Άντονι το γνώριζε και ήταν σύμφωνος σε αυτό. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε θα μπορούσα να είχα μείνει έγκυος και ένα αναφωνητό ξεφεύγει από τα χείλη μου. Το βράδυ που έμεινα στον Κρίστιαν λόγο της βροχής και την επόμενη μέρα είχα ξεχάσει τελείως να πάρω το χάπι μου καθώς τα είχα σπίτι και τα έπαιρνα πάντα με το πρωινό μου. 

Χριστέ μου τι θα κάνω. Περιμένω το παιδί του Κρίστιαν - γιατί είμαι σίγουρη πως είναι δικό του καθώς με τον Άντονι έχουμε πάρα πολύ καιρό να κάνουμε σεξ και ετοιμάζομαι να παντρευτώ άλλον. Πως σκατά έμπλεξα έτσι. Ένα παιδί. Ένα δικό μας παιδί. Νιώθω δάκρια να γεμίζουν τα μάτια μου και ακουμπάω το χέρι στην κοιλιά μου. Τι θα κάνω, πως θα πω κάτι τέτοιο και σε ποιον να το πω. Νιώθω τελείως αβοήθητη, εάν μάθει ο Άντονι πως κοιμόμουν με τον αδελφό του και τώρα περιμένω το παιδί του θα βγει εκτός εαυτού και θα έχει και δίκιο. Ξαφνικά ακούω το κινητό μου να χτυπάει και αναστενάζω, ποιος είναι τέτοια ώρα, ίσως ο Άντονι για να μου πει τα χρόνια πολλά για την ημέρα, βρήκε την ώρα και αυτός. Σκέφτομαι για ένα λεπτό να μην το σηκώσω και να το αφήσω να χτυπάει μέχρι να σταματήσει αλλά, τελευταία στιγμή βγαίνω από το μπάνιο και πηγαίνω στο δωμάτιο μου όπου είχα αφήσει το κινητό μου. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα καθώς βλέπω το όνομα του Κρίστιαν και κρύος ιδρώτας με κατακλύζει. Τι σκατά θέλει τώρα. Όχι τώρα Κρίστιαν, μη μου το κάνεις αυτό μωρό μου, όχι τώρα. Όμως συνεχίζει να χτυπάει, το πιάνω στα χέρια μου και το σηκώνω <<Ναι>> λέω με τρεμάμενη φωνή. <<Ρόζα όλα καλά;>> με ρωτάει και κλείνω τα μάτια μου καθώς ακούω την απαλή φωνή του. <<Ναι μια χαρά συμβαίνει κάτι;>> τον ρωτάω και προσπαθώ να ακουστώ όσο πιο ήρεμη μπορώ. <<Όχι τίποτα είσαι σπίτι;>> με ρωτάει και συνοφρυώνομαι <<Ναι στο δωμάτιό μου γιατί;>> προσπαθώ να καταλάβω που το πάει. <<Βγες στο μπαλκόνι σου>> καταπίνω και κοκαλώνω ενώ η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει. <<Τι;>> ρωτάω καθώς μάλλον κάτι δεν κατάλαβα καλά <<Βγες έξω μωρό μου είμαι από κάτω>>, τα πόδια μου αρχίζουν να τρέμουν και ενστικτωδώς τρέχω προς την τουαλέτα και κρύβω τα τεστ εγκυμοσύνης.

Τρέχω ξανά στο δωμάτιο μου και ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω έξω, τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου καθώς κάνει παγωνιά, κοιτάζω κάτω και μου κόβετε η ανάσα καθώς τον βλέπω να στέκετε κάτω από το μπαλκόνι μου. <<Κρίστιαν τι κάνεις εδώ;>> τον ρωτάω ενώ με δυσκολία κρατάω την ψυχραιμία μου << Εκπληρώνω την επιθυμία σου δεν μου είπες στο μήνυμα πως ήθελες να ήμουν εδώ ήρθα λοιπόν>> Το μήνυμα σωστά το είχα ξεχάσει τελείως μετά απ' ότι έμαθα πριν λίγο. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι αυτός ο άντρας μόλις έκανε διακόσια χιλιόμετρα γιατί του έστειλα μήνυμα, αναστενάζω και χαμογελάω απαλά, <<Κρίστιαν μπορεί να σε δουν οι γονείς μου είναι κάτω, δεν έπρεπε να έρθεις>> του λέω καθώς εάν τον δει η μαμά μου ή ο πατέρας μου χάθηκα τι θα τους πω μετά. <<Θες θα φύγω εάν θες πες το και έγινε>> λέει και ακούω την λυπημένη του φωνή. Αλλά, σκατά μπορώ να τον διώξω, ειδικά αφού έμαθα πως είμαι έγκυος και περιμένω το παιδί του, το παιδί μας. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου, <<Το φαντάστηκα>> απαντάει και τον βλέπω να πλησιάζει προς τα δοκάρια του μπαλκονιού μου <<Κρίστιαν τι πας να κάνεις>> φωνάζω αλλά, το μετανιώνω αμέσως καθώς μπορεί να ακούσουν οι γονείς μου τις φωνές και να βγουν έξω <<Ρωμαίο και Ιουλιέτα δεν έχεις διαβάσει>> απαντάει και γελάω. Το σύμπαν μου κάνει πλάκα σίγουρα.  Τον βλέπω να πιάνετε και να αρχίζει να σκαρφαλώνει προς τα πάνω και η καρδία μου σφίγγετε από φόβο μη πάθει κάτι κάτω και ανυπομονησία ταυτόχρονα καθώς θα τον συναντούσα. Πιάνετε στην κουπαστή και πηδάει μέσα και τον βλέπω να φοράει ένα σετ γκρι φόρμες και αθλητικά, τον κοιτάζω και κλείνω τα μάτια μου πέφτοντας στην αγκαλιά του και ενώνω τα χείλη μας σε ένα φιλί. 

Αχ πόσο μου είχαν λείψει τα χείλη του, τα φιλία του, τα χάδια του, όλα. <<Μωρό μου όλα καλά;>> με ρωτάει καθώς απομακρύνει το στόμα του από το δικό μου και με κοιτάζει εξεταστικά <<Ναι όλα καλά>> του λέω και τον φιλάω ξανά με πάθος, με απομακρύνει και με κοιτάζει στα μάτια <<Σίγουρα μήπως έγινε κάτι ή με τον Άντονι;>> ρωτάει απαλά και με χαϊδεύει στο πρόσωπό <<Όχι απλά μου έλειψες, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες>> λέω και ένα αναφιλητό αναμεμιγμένο με έναν αναστεναγμό βγαίνει από τα χείλη μου και αρχίζω να κλαίω. <<Ρόζα πες μου τι συμβαίνει>> με ρωτάω και με ταρακουνάει από τα μπράτσα αλλά, δεν βγάζω λέξη τον αγκαλιάζω και αφήνω τα δάκρυα μου να κυλίσουν <<Εσύ τρέμεις θα κρυώσεις>> λέει αλλά δεν κουνιέμαι <<Ρόζα με ακούς, μη με τρελαίνεις>> λέει άγρια και πριν το καταλάβω με σηκώνει στην αγκαλιά του και μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο. Σπρώχνει πίσω του την μπαλκονόπορτα να κλείσει και πηγαίνει προς το κρεβάτι όπου με αφήνει απαλά και ξαπλώνει δίπλα μου. Παραμερίζει μια τούφα από το πρόσωπό μου και με κοιτάζει γλυκά <<Θα μου πεις τώρα τι συμβαίνει;>> ρωτάει αλλά, κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου και χώνομαι στην αγκαλιά του. Αναστενάζει αλλά, δεν μιλάει με σφίγγει πάνω του και μετά από λίγο πάει να σηκωθεί αλλά, τον τραβάω από το χέρι, <<Δεν φεύγω μωρό μου>> λέει και τον βλέπω να βγάζει τα παπούτσια μου και τα δικά του και έρχεται ξανά δίπλα μου. Με τραβάει κοντά του και με σκεπάζει με το χοντρό πάπλωμα ενώ χαϊδεύει απαλά την πλάτη μου, <<Το ξέρεις ότι είμαι εδώ , για εσένα, μπορείς να μου πεις ότι θες, ξέρεις ότι σε αγαπάω Ρόζα>> λέει γλυκά και δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Αυτό όμως που συμβαίνει μωρό μου δεν μπορώ να το πω σε κανέναν. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και χώνομαι στην αγκαλιά του, ενώ τα δάκρυά μου πλέον έχουν σταματήσει και μυρίζω το υπέροχο άρωμά του. <<Ηρέμησε μωρό μου εδώ είμαι, κοιμήσου αγάπη μου>> μου ψιθυρίζει στο αυτί και κάνω ακριβώς ότι μου λέει, κλείνω τα μάτια μου και κοιμάμαι με το άρωμα μου να γεμίζει τον χώρο γύρω μου.